ตอนที่ 2 ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย

“ตามจริงแล้วหลานสาวเจ้าก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อยเลยนะต้าซุน นางเพิ่งจะสิบห้าแต่ภรรยาเจ้ากลับส่งนางให้ออกเรือนไปกับคนรุ่นปู่ นั่นก็ดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร ในเมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้แล้ว ไม่สู้..เจ้าก็ล้มเลิกการแต่งงานนี้ครั้งนี้ไปก่อนเถิด”

“ไม่มีทาง!! คนก็อยู่ตรงนี้ ตาเฒ่านี้ไม่รับเอาตัวนางไปเองมันเป็นความผิดของข้าเช่นนั้นหรือ ตอนนี้ทุกคนก็รู้กันไปทั่วแล้วว่ากู้ชิงเหอกำลังจะออกเรือน หากต้องให้นางเป็นหม้ายตั้งแต่ยังไม่ทันได้ออกจากหมู่บ้านพวกเจ้าคิดว่ามันยุติธรรมกับหลานสาวของข้าแล้วหรือไร” 

ชาวบ้านหลายคนพากันหน้าเสีย คำกล่าวของหวางชุ่นฮวาก็มีเหตุผลอยู่ ถ้ากู้ชิงเหอถูกปฏิเสธการแต่งงานจนถึงขั้นต้องคืนสินสอดกันก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย

แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า หากเป็นผู้อื่นกล่าวถ้อยคำเหล่านั้นออกมาพวกเขาคงจะช่วยกันออกหน้าบังคับให้ผู้เฒ่าหลู่เอาตัวเจ้าสาวกลับหมู่บ้านไปให้ได้ 

แต่เมื่อมันออกมาจากป้าสะใภ้ที่เห็นแก่ตัวและปากร้ายอย่างหนักเช่นนางหวางซื่อ เป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะห่วงชื่อเสียงของหลานสาวสามีมากกว่าหวงเงิน!!

ที่สำคัญ! ตาเฒ่าตัณหากลับนั่นก็ไม่สมควรจะได้ตัวกู้ชิงเหอไป!

“อยากได้เงินคืนเรอะ!! ฝันไปเถิด ข้าไม่มีให้!!” หวางชุ่นฮวาเถียงคอเป็นเอ็น เงินเข้ามาอยู่ในปากนางแล้ว จะให้นางคายออกมาง่ายๆ น่ะเหรอ? ไม่มีทาง!!

“ก็ได้!! ถ้าพวกเจ้าไม่ยอมคืนเงิน ข้าก็จะเอานางไปขายให้หอนางโลม! ดูสิว่าสกุลกู้ของเจ้าจะทนอับอายได้หรือไม่!”

กู้ต้าซุนถลึงตาโตพร้อมกับถลาเข้าไปหาผู้เฒ่าหลู่ เขายอมรับว่ายามนี้เงินมีค่ามากกว่าหลานสาว แต่ผู้เฒ่าหลู่มาประกาศต่อหน้าผู้คนว่าจะขายนางไปอยู่ในซ่องนางโลม หยามเกียรติคนสกุลกู้เกินไปแล้ว!!

เสียงก่นด่า เสียงกรีดร้องและเสียงห้ามปรามของคนหลายคนทำให้กู้ชิงเหอที่ยังสับสนอยู่เมื่อครู่รู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมา

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหล่านี้ดูเหมือนว่านางจะเคยรับรู้มาก่อนแล้ว นี่มันฉากหนึ่งในนิยายที่นางอ่านเล่นเมื่อสองวันก่อนชัดๆ!!

วันนั้นเป็นวันที่นางกับเพื่อนๆ มาฉลองวันจบการศึกษาด้วยกัน

ขณะที่นั่งดูเพื่อนในกลุ่มร้องคาราโอเกะและถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน นางหยิบนิยายที่มีคนวางทิ้งไว้ในห้องคาราโอเกะขึ้นมาพลิกดูเล่นๆ ชื่อตัวละครตัวหนึ่งที่ปรากฏนิยายเรื่องนั้นทำให้นางสนใจอ่านมันทันที

ถึงแม้นางจะอ่านแบบข้ามๆ แต่ก็ให้ความสนใจกับตัวละครตัวนี้ไม่น้อย เพราะตัวละครประกอบตัวนั้นมีชื่อแซ่ว่า “กู้ชิงเหอ” ซึ่งตรงกับนางเป๊ะๆ!!

บิดามารดาของกู้ชิงเหอในนิยายเสียชีวิตไปแล้ว นางกับน้องชายจึงถูกครอบครัวของท่านลุงกู้ต้าซุนรับมาเลี้ยงดูเอาไว้แทน 

แรกๆ ท่านลุงก็เอ็นดูสองพี่น้องด้วยความสงสาร แต่พอนานวันเข้า เขาก็ถูกภรรยาปั่นหัวจนเริ่มรู้สึกว่าหลานทั้งสองเป็นภาระ และปล่อยให้หวางชุ่นฮวาจัดการเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ของสองพี่น้องเพียงลำพัง

เมื่อบ้านเมืองเกิดภัยแล้งผลผลิตในไร่นาเก็บเกี่ยวไม่ได้ตามเป้าหมาย ป้าสะใภ้ใจร้ายก็คิดจะเอาตัวนางแลกกับสินสอดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!!

“นี่ฉัน..อย่าบอกนะ! เอาจริงเหรอ?” หญิงสาวรำพันออกมาเป็นชุด จนคนตัวสูงที่ยืนปั้นหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ถึงกับต้องหลุบตาลงมามองนางด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นนางพูดจาไม่ค่อยจะรู้เรื่อง

หญิงสาวตกใจจนหน้าซีดเผือด หากนางทะลุมิติเข้ามาอยู่ในโลกนิยายจริงๆ ก็เท่ากับว่าอุบัติเหตุในรถแท็กซี่ในชีวิตจริงของนางได้คร่าชีวิตนางไปแล้วใช่หรือไม่!

นางทดลองหยิกไปที่หลังมืออีกข้างของตัวเองแรงๆ 

เจ็บ..นางไม่ได้ฝันไป! นางทะลุมิติเข้ามาในนิยายที่เคยอ่าน!

ทีแรกนางก็คิดว่าตนเองคงได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุจนปวดหัวลืมตาไม่ขึ้น แต่นี่มันไม่ใช่!!

ฉากนี้เป็นช่วงที่ตัวละครกู้ชิงเหอกำลังถูกขายให้ไปเป็นภรรยาของชายแก่คราวปู่ นางทั้งเสียใจและน้อยใจในโชคชะตาอันอาภัพของตนเองจนตัดสินใจคิดสั้น

การที่ร่างกายนางรู้สึกอ่อนล้าไม่มีเรี่ยวแรงก็เป็นเพราะกู้ชิงเหอผู้นี้ต้องอดมื้อกินมื้อมาเป็นเวลานานจนร่างกายผ่ายผอมนั่นเอง

ไม่แปลกแล้วว่าทำไมคนรอบตัวนางถึงได้แต่งตัวเช่นนี้! 

หญิงสาวหันกลับไปมองทางด้านหลังของตนเอง นางเห็นลำธารสายเล็กที่น้ำแห้งขอด เลยไปอีกนิดก็เป็นสะพานไม้ที่เป็นปากทางเข้าสู่หมู่บ้านเกาซานตามที่นิยายบรรยายเอาไว้ทุกประการ

ก้มลงมองร่างกายของตนเอง นางพบว่ายามนี้นางตัวหดเล็กลงไม่น้อย ตัวจริงของนางในอีกโลกอายุ 21 ปีแล้ว แต่กู้ชิงเหอในนิยายนางจำได้ว่าเพิ่งจะสิบห้า ถึงกระนั้นร่างเล็กนี้ก็ผ่ายผอมเกินจินตนาการ

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ นางทะลุมิติเข้ามาในโลกนิยายที่ไม่มีอยู่จริง!!

นางไม่มีเวลาจะคิดถึงตัวตนในอีกโลกหนึ่งของตนด้วยซ้ำ เพราะเหตุการณ์ข้างหน้านี่มันน่าตกใจยิ่งกว่า

หนี! หนีไปตั้งหลักก่อน! นี่เป็นเพียงความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในสมองเล็กๆ ของนาง 

ท่าทางดิ้นรนพยายามจะตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนของหญิงสาว ทำให้เจียงเหยียนเด็กสาววัยสิบสามที่คอยเป็นห่วงนางอยู่ใกล้ๆ รีบคว้าตัวนางเอาไว้

“พี่สาวไม่ต้องกลัวเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ของข้าเป็นถึงซิ่วไฉ ไม่มีใครขายท่านไปที่ไหนได้ทั้งนั้น” เด็กสาวหันไปทางพี่ชายสีหน้าภาคภูมิใจ

“ใช่หรือไม่พี่ใหญ่ ท่านช่วยนางได้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

ถึงตรงนี้คนของผู้เฒ่าหลู่ที่เดินทางมาด้วยอีกสี่คนก็ชะงักไป แม้ซิ่วไฉจะยังไม่ได้ถูกระบุให้เป็นขุนนาง แต่ความรู้ของชายหนุ่มตรงหน้าต้องมีมากกว่าชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกตนแน่ๆ การกระทำของเฒ่าหลู่ผิดจริงใช่หรือไม่?

กู้ชิงเหอจะหนีก็หนีไม่ได้ จะอยู่ก็ไม่ควร นางตกใจจนคิดอยากจะกลั้นใจตายไปอีกสักรอบ!!

นางหันไปมองตาเฒ่าชราที่ยืนทำสีหน้าบึ้งตึงคราวหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองบุรุษหน้านิ่งที่เวลานี้ยังไม่ปริปากออกมาสักคำด้วยสายตาหวาดกลัว

ไม่ได้! นางจะไปที่ไหนกับใครไม่ได้ทั้งสิ้น! 

หญิงสาวตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ นางต้องเอาตัวรอดจากเหตุการณ์ตรงหน้านี้ให้พ้นไปเสียก่อนจึงจะมีเวลาคิดทบทวนเรื่องอื่น!

นางพยายามลากร่างของตนไปเบื้องหน้าของสตรีร่างใหญ่ผู้เป็นเจ้าของไฝใต้คางเม็ดโต

“ป้าสะใภ้ ข้าขอร้องท่านเจ้าค่ะ ท่านคืนเงินให้ผู้เฒ่าหลู่ไปเสียเถิด เอาไว้ช้าจะหาหนทางหาเงินมาชดใช้ให้ท่านเองนะเจ้าคะ ข้ายังไม่อยากออกเรือนไปตอนนี้”

กู้ชิงเหอร่ำไห้ออกมาจริงๆ ทั้งหวาดกลัว ทั้งสังเวชตัวเองที่ต้องฝืนทำท่าทางราวกับเป็นคนโบราณเช่นนี้ โชคดีที่นางดูละครมาไม่น้อย จึงยังรู้จักวิถีชีวิตและคำพูดแบบคนในยุคก่อน