ตอนที่ 2 ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย

“ก็ได้!! ถ้าพวกเจ้าไม่ยอมคืนเงิน ข้าก็จะเอานางไปขายให้โรงชำเราบุรุษ! ดูสิว่าสกุลกู้ของเจ้าจะทนอับอายได้หรือไม่!”

กู้ต้าซุนถลึงตาโตพร้อมกับถลาเข้าไปหาผู้เฒ่าหลู่ เขายอมรับว่ายามนี้เงินมีค่ามากกว่าหลานสาว แต่ผู้เฒ่าหลู่มาประกาศต่อหน้าผู้คนว่าจะขายนางไปอยู่ในซ่องนางโลม หยามเกียรติคนสกุลกู้เกินไปแล้ว!!

เสียงก่นด่า เสียงกรีดร้องและเสียงห้ามปรามของคนหลายคนทำให้กู้ชิงเหอที่ยังสับสนอยู่เมื่อครู่รู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมา

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหล่านี้ดูเหมือนว่านางจะเคยรับรู้มาก่อนแล้ว นี่มันฉากหนึ่งในนิยายที่นางอ่านเล่นเมื่อสองวันก่อนชัดๆ!!

วันนั้นเป็นวันที่นางกับเพื่อนๆ มาฉลองวันจบการศึกษาด้วยกัน

ขณะที่นั่งดูเพื่อนในกลุ่มร้องคาราโอเกะและถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน นางหยิบนิยายที่วางอยู่ในห้องคาราโอเกะขึ้นมาพลิกดูเล่นๆ ชื่อตัวละครตัวหนึ่งที่ปรากฏนิยายเรื่องนั้นทำให้นางสนใจอ่านมันทันที

ถึงแม้นางจะอ่านแบบข้ามๆ แต่ก็ให้ความสนใจกับตัวละครตัวนี้ไม่น้อย เพราะตัวละครประกอบตัวนั้นมีชื่อแซ่ว่ากู้ชิงเหอซึ่งตรงกับนางเป๊ะๆ!!

บิดามารดาของกู้ชิงเหอในนิยายเสียชีวิตไปแล้ว นางกับน้องชายจึงถูกครอบครัวของท่านลุงกู้ต้าซุนรับมาเลี้ยงดูเอาไว้แทน 

แรกๆ ท่านลุงก็เอ็นดูสองพี่น้องด้วยความสงสาร แต่พอนานวันเข้า เขาก็ถูกภรรยาปั่นหัวจนเริ่มรู้สึกว่าหลานทั้งสองเป็นภาระ และปล่อยให้หวางชุ่นฮวาจัดการเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ของสองพี่น้องเพียงลำพัง

เมื่อบ้านเมืองเกิดภัยแล้งผลผลิตในไร่นาเก็บเกี่ยวไม่ได้ตามเป้าหมาย ป้าสะใภ้ใจร้ายก็คิดจะเอาตัวนางแลกกับสินสอดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!!

“นี่ฉัน..อย่าบอกนะ! เอาจริงเหรอ?” หญิงสาวรำพันออกมาเป็นชุด จนคนตัวสูงที่ยืนปั้นหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ถึงกับต้องหลุบตาลงมามองนางด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นนางพูดจาไม่ค่อยจะรู้เรื่อง

หญิงสาวตกใจจนหน้าซีดเผือด หากนางทะลุมิติเข้ามาอยู่ในโลกนิยายจริงๆ ก็เท่ากับว่าอุบัติเหตุในรถแท็กซี่ในชีวิตจริงของนางได้คร่าชีวิตนางไปแล้วใช่หรือไม่!

นางทดลองหยิกไปที่หลังมืออีกข้างของตัวเองแรงๆ 

เจ็บ..นางไม่ได้ฝันไป! นางทะลุมิติเข้ามาในนิยายที่เคยอ่าน!

ฉากนี้เป็นช่วงที่ตัวละครกู้ชิงเหอกำลังถูกขายให้ไปเป็นภรรยาของชายแก่คราวปู่ นางทั้งเสียใจและน้อยใจในโชคชะตาอันอาภัพของตนเองจนตัดสินใจคิดสั้น

ทีแรกนางก็คิดว่าตนเองคงได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุจนปวดหัวลืมตาไม่ขึ้น แต่นี่มันไม่ใช่!!

การที่ร่างกายนางรู้สึกอ่อนล้าไม่มีเรี่ยวแรงก็เป็นเพราะกู้ชิงเหอผู้นี้ต้องอดมื้อกินมื้อมาเป็นเวลานานจนร่างกายผ่ายผอมนั่นเอง

ไม่แปลกแล้วว่าทำไมคนรอบตัวนางถึงได้แต่งตัวเช่นนี้! 

หญิงสาวหันกลับไปมองทางด้านหลังของตนเอง นางเห็นลำธารสายเล็กที่น้ำแห้งขอด เลยไปอีกนิดก็เป็นสะพานไม้ที่เป็นปากทางเข้าสู่หมู่บ้านเกาซานตามที่นิยายบรรยายเอาไว้ทุกประการ

ก้มลงมองร่างกายของตนเอง นางพบว่ายามนี้นางตัวหดเล็กลงไม่น้อย ตัวจริงของนางในอีกโลกอายุ 21 ปีแล้ว แต่กู้ชิงเหอในนิยายนางจำได้ว่าเพิ่งจะสิบห้า ถึงกระนั้นร่างเล็กนี้ก็ผ่ายผอมเกินจินตนาการ

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ นางทะลุมิติเข้ามาในโลกที่ไม่มีอยู่จริง!

นางไม่มีเวลาจะคิดถึงตัวตนในอีกโลกหนึ่งของตนด้วยซ้ำ เพราะเหตุการณ์ข้างหน้านี่มันน่าตกใจยิ่งกว่า

หนี! หนีไปตั้งหลักก่อน! นี่เป็นเพียงความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในสมองเล็กๆ ของนาง 

ท่าทางดิ้นรนพยายามจะตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนของหญิงสาว ทำให้เจียงเหยียนเด็กสาววัยสิบสามที่คอยเป็นห่วงนางอยู่ใกล้ๆ รีบคว้าตัวกู้ชิงเหอเอาไว้

“พี่สาวไม่ต้องกลัวเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ของข้าเป็นถึงซิ่วไฉ ไม่มีใครขายท่านไปที่ไหนได้ทั้งนั้น” เด็กสาวหันไปทางพี่ชายสีหน้าภาคภูมิใจ

“ใช่หรือไม่พี่ใหญ่ ท่านช่วยนางได้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

ถึงตรงนี้คนของผู้เฒ่าหลู่ที่เดินทางมาด้วยอีกสี่คนก็ชะงักไป แม้ซิ่วไฉจะยังไม่ได้ถูกระบุให้เป็นขุนนาง แต่ความรู้ของชายหนุ่มตรงหน้าต้องมีมากกว่าชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกตนแน่ๆ การกระทำของเฒ่าหลู่ผิดจริงใช่หรือไม่?

กู้ชิงเหอจะหนีก็หนีไม่ได้ จะอยู่ก็ไม่ควร นางตกใจจนคิดอยากจะกลั้นใจตายไปอีกสักรอบ!!

นางหันไปมองตาเฒ่าชราที่ยืนทำสีหน้าบึ้งตึงคราวหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองบุรุษหน้านิ่งที่เวลานี้ยังไม่ปริปากออกมาสักคำด้วยสายตาหวาดกลัว

ไม่ได้! นางจะไปที่ไหนกับใครไม่ได้ทั้งสิ้น! 

หญิงสาวตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ นางต้องเอาตัวรอดจากเหตุการณ์ตรงหน้านี้ให้พ้นไปเสียก่อนจึงจะมีเวลาคิดทบทวนเรื่องอื่น!

“ป้าสะใภ้ ข้าขอร้องท่านเจ้าค่ะ ท่านคืนเงินให้ผู้เฒ่าหลู่ไปเสียเถิด เอาไว้ช้าจะหาหนทางหาเงินมาชดใช้ให้ท่านเองนะเจ้าคะ ข้ายังไม่อยากออกเรือนไปตอนนี้”

กู้ชิงเหอร่ำไห้ออกมาจริงๆ ทั้งหวาดกลัว ทั้งสังเวชตัวเองที่ต้องฝืนทำท่าทางราวกับเป็นคนโบราณเช่นนี้ โชคดีที่นางดูละครมาไม่น้อย จึงยังรู้จักวิถีชีวิตและคำพูดแบบคนในยุคก่อน

กู้ต้าซุนก็เริ่มใจสั่น เขาโมโหไม่น้อยอยู่แล้วที่เฒ่าหลู่คิดจะขายหลานสาวให้กับซ่องนางโลม เมื่อเห็นหลานสาวคลานเข้ามากอดขาภรรยาเอาไว้แน่นก็ส่งสายตาวิงวอนไปยังหวางชุ่นฮวา

“ใช่ว่าข้าไม่สงสารเจ้านะชิงเหอ แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเงินติดตัวเลยสักอีแปะเจ้าจะให้ข้าเอาที่ไหนมาคืนให้เขา” หวางซื่อกลอกตา เสแสร้งตีหน้าเศร้า

“เงินล่วงหน้าหกร้อยอีแปะที่ได้มาเมื่อเดือนก่อนเจ้าจำได้หรือไม่ว่าข้าเอาไปซื้อข้าวสารมายี่สิบชั่ง ถ้าไม่มีข้าวพวกเราจะใช้ชีวิตต่อกันมาได้อย่างไร ข้ายอมขายข้าวออกมาใช้หนี้ก็ได้..อย่างมากพวกเราก็อดตายไปพร้อมกัน แต่มันก็ไม่พอใช้หนี้อยู่ดี”

กู้ต้าซุนหลุบตาต่ำ ภรรยากล่าวไม่ผิด พอพวกเขารู้ข่าวว่าผู้เฒ่าหลู่จากหมู่บ้านข้างๆ ต้องการแต่งภรรยาเพื่อแลกกับเงิน 1 ตำลึงก็ไหว้วานแม่สื่อที่เทียวมาจับคู่ให้หลานสาวอยู่บ่อยครั้งไปสืบข่าวให้ 

ยามนั้นบ้านสกุลกู้กำลังเดือดร้อนเรื่องเงินสำหรับซื้อเสบียงอาหารอย่างหนัก หนทางใดที่จะได้เงินมาพวกเขาย่อมสนใจอยู่แล้ว

ผู้เฒ่าหลู่เคยมีภรรยาและลูกมาก่อน แต่หลังจากภรรยาจากไป บุตรชายหญิงของเขาก็เดินทางไปตั้งหลักปักฐานหาที่ทำกินกันที่เมืองอื่นตาเฒ่าจึงอาศัยอยู่เพียงลำพัง 

ชายชราแซ่หลู่กลัวว่าจะไม่มีคนเลี้ยงดูยามที่ตนเองลุกเดินไม่ไหวจึงได้คิดแต่งภรรยาเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน

พอได้ยินว่าหลานสาวสกุลกู้เพิ่งจะสิบห้า ตาเฒ่าก็ตื่นเต้นดีใจยกใหญ่ ซ้ำยังใจกว้างมอบเงิน 600 อีแปะมากับแม่สื่อเพื่อเป็นสินสอดจับจองกู้ชิงเหอเอาไว้ล่วงหน้า

ที่ผ่านมามีแม่สื่อก็แนะนำสตรีให้ผู้เฒ่าหลู่หลายคน แต่สตรีเหล่านั้นส่วนใหญ่ก็เป็นแม่หม้ายลูกติด หรือไม่ก็เป็นสตรีสูงวัยทั้งสิ้น เทียบกับเด็กสาววัยสิบห้าจากบ้านกู้ได้ที่ไหน!