ในดวงตาของลั่วหวยหลี่เต็มไปด้วยความเวทนา “ข้าอยากแต่งงานกับนาง ความตั้งใจนี้ไม่เคยแปรเปลี่ยนเลย” ความจริงแล้ว เมื่อเขารู้เรื่องนี้ ใจในก็มีการคาดการณ์ที่เลวร้ายที่สุดแล้ว ไม่แน่ว่าเพราะเรื่องนี้ พวกเขาก็จะไม่สามารถได้อยู่ด้วยกันได้อีก ซือถิงจะต้องแต่งกับเก่อเฮ่อเซวียน และเขาก็จะไม่มีโอกาสอีกเลย สถานการณ์ในยามนี้ ดีกว่าที่เขาคาดคิดไว้อย่างไม่ต้องสงสัย เขาไม่ได้สูญเสียสตรีที่ใฝ่ปองไป หวงฮูหยินก็กังวลอยู่ตลอด จิตใจไร้ซึ่งความสงบตั้งแต่ต้นจนจบ นางกังวลว่าบุตรสาวจะเสียชื่อเสียง ยิ่งกังวลว่าหากสกุลลั่วยกเลิกการแต่งงาน ซือถิงคงมิอาจรับผลกระทบนั้นได้ ใครจะไปคิดว่า นางเดินมาถึงมุมเลี้ยวแล้วได้ยินถ้อยคำของลั่วหวยหลี่เข้าพอดี แววตาของนางฉายแววตกใจวูบหนึ่ง และที่มากไปกว่านั้นกลับเป็นความปลื้มปีติและความตื้นตันใจที่ยากจะพรรณนาเป็นถ้อยคำ เห็นที สายตาของซือถิงคงจะดีจริง ๆ บุรุษที่นางชอบก็เป็นคนที่มีความรับผิดชอบเช่นกัน มิใช่ว่านางไม่เชื่อใจลั่วหวยหลี่ หากแต่หลายปีมานี้ นางเจอบุรุษที่ไร้ความรับผิดชอบมานักต่อนัก ครั้นเกิดเรื่องขึ้นเมื่อใด ก็โยนความผิดทั้งปวงมาไว้ที่สต
เมื่อได้ยินคำพูดของหวงซือถิง สามีภรรยาสกุลหวงสบตากันคราหนึ่ง จิตใจมีความสับสนอยู่ไม่น้อย พวกเขาย่อมปรารถนาให้เก่อเฮ่อเซวียนชดใช้ บุรุษผู้นี้ในเวลาปกติ กระทำเรื่องชั่วไว้ไม่น้อย มิรู้ว่าสตรีกี่นางแล้วที่ถูกเขาทำลายเกียรติ ที่ผ่านมาไม่เคยแจ้งทางการ ก็เพราะว่าหากแจ้งทางการขึ้นมา ชื่อเสียงก็จะถือว่าพินาศจนหมดสิ้น! ไม่เพียงแต่ชื่อเสียงพินาศแล้ว ภายภาคหน้าก็จะไร้ซึ่งทางรอด จึงทำได้เพียงเลือกกล้ำกลืนความเจ็บช้ำ “ซือถิง เจ้าแน่ใจหรือ?” ใต้เท้าหวงถามอีกครา เขาเชื่อว่าบุตรสาวเข้าใจดีว่าทำเช่นนี้หมายความว่าอะไร หวงซือถิงมองไปยังลั่วหวยหลี่ เห็นเขาพยักหน้าสนับสนุนอย่างแน่วแน่เช่นกัน หัวใจก็ยิ่งเด็ดเดี่ยวมากขึ้น “ข้าแน่ใจเจ้าค่ะ!” นางมิอยากต้องอดกลั้นความเจ็บแค้นไว้คนเดียว ทั้ง ๆ ที่มิใช่ความผิดของนาง แต่กลับต้องกล้ำกลืนความคับแค้นไว้เพราะเรื่องนี้ ปล่อยให้บุรุษเช่นนี้ลอยนวลไม่ต้องรับโทษ “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?” เก่อเฮ่อเซวียนเห็นว่าหวงซือถิงถึงกับคิดจะแจ้งทางการ แววตาวูบไหวด้วยความไม่อยากเชื่อ ที่เขาเลือกหวงซือถิงเป็นเป้าหมายนั้น ประการหนึ่งก็เพราะเขาสนใจสต
เก่อเฮ่อเซวียนมีความคิดต่ำช้าต่อนางอยู่ก่อนแล้ว จงใจสมรู้ร่วมคิดกับหวงอวี้ซู่ล่อลวงนางให้มา จะไม่ทำอะไรงั้นหรือ? “หลังจากพวกเขาจับข้ามา ก็ขังข้าไว้ในเรือน หาได้กระทำสิ่งใดต่อตัวข้าไม่ เก่อเฮ่อเซวียนตั้งใจเพียงจะนำข้าขังไว้ที่นี่หนึ่งราตรี รอพรุ่งนี้ก็จะส่งข้ากลับไป” “เมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อให้ข้าจะบริสุทธิ์ ก็ชี้แจงไม่กระจ่างอยู่ดี ไม่ถึงขนาดต้องแตกหักกับเขา แต่ก็ทำได้เพียงยกข้าให้แต่งกับเขา” หวงฮูหยินครั้นได้ฟัง ก็พอเข้าใจได้ว่าเก่อเฮ่อเซวียนทางหนึ่งก็อยากจะบีบบังคับพวกเขาให้ยกหวงซือถิงแต่งกับตน แต่อีกทางก็กังวลว่าหากทำลายความบริสุทธิ์ของนางไปเลย จะทำให้สกุลหวงขุ่นเคืองจนไม่อาจให้อภัย หากพวกเขาไม่ยินยอมกล้ำกลืนความอยุติธรรมนี้ แล้วทำให้เรื่องไปถึงทางการ เก่อเฮ่อเซวียนต้องเดือดร้อนหนักเป็นแน่ หลังจากที่เยี่ยนชิงอวี้ได้ยินคำนี้ ก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่กี่วันก่อนหลังจากที่นางล่วงรู้ว่าหวยหลี่มีคนที่ชอบแล้ว ก็เห็นถึงความจริงใจที่เขามีต่อแม่นางหวง กว่าที่บุตรชายจะมีคนที่ชอบ นางย่อมหวังเป็นธรรมดาว่าจะสามารถครองคู่กันในท้ายที่สุด อีกอย่างนางก็เคยเห็นหวงซือถิงแล
“แม่นางหวง บนร่างกายเจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?” ซ่งรั่วเจินสังเกตเห็นว่าบนร่างกายของนางมีรอยเลือด เพียงแต่ว่ากำลังแช่อยู่ในสระน้ำ ครานี้จึงมองไม่เห็นตำแหน่งที่แน่ชัดได้ หวงซือถิงชี้ไปยังหน้าท้องของตน พลางกล่าวว่า “เก่อเฮ่อเซวียนใช้ปิ่นผมของข้าแทงมายังหน้าท้องของข้า เดิมทีคิดว่าข้าต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ราวกับว่ามีพลังประหลาดวูบหนึ่งปรากฏขึ้น ข้าจึงได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” นางจดจำใบหน้าดุร้ายของเก่อเฮ่อเซวียนในยามนั้นได้อย่างแจ่มชัด ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก นางรู้สึกเป็นครั้งแรกว่าความตายอยู่ใกล้นางถึงเพียงนี้ เดิมทีคิดว่าต้องตายเป็นแน่ แต่กลับไม่คิดเลยว่าอยู่ ๆ จะเกิดเหตุพลิกผัน หวงฮูหยินในครานี้หาได้มีใจจะสั่งสอนอนุเก่อไม่ อย่างไรก็ตาม นางย่อมไม่ยินยอมให้แม่ลูกคู่นี้อยู่ในจวนหวงต่อไปเป็นอันขาด! ถึงแม้หวงอวี้ซู่จะเป็นบุรุษในสกุล แต่นั่นก็ไม่ได้ ลำดับวงศ์ตระกูลของสกุลหวงย่อมไม่อาจยินยอมให้คนเยี่ยงนี้อยู่โดยเด็ดขาด! “ซือถิง แม่จะพาเจ้าไปในเรือนเสียก่อน” หวงฮูหยินเห็นว่าหวงซือถิงแม้ใบหน้าจะซีดเผือด แต่บาดแผลก็คงไม่ถือว่าลึกนัก ครานี้บุร
เพราะความหลงผิดเพียงชั่วขณะเดียวของนาง ทำให้เรื่องราวบานปลายมาถึงขั้นนี้ เกรงว่าพิธีสมรสนี้คงจะเกิดขึ้นไม่ได้แล้ว… “ขอโทษ ข้าขอโทษจริง ๆ” ลั่วหวยหลี่ที่กังวลกับบาดแผลของหวงซือถิงอยู่เป็นทุนเดิม คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากนางรู้สึกตัวขึ้นมาจะเอาแต่กล่าวขอโทษตนเองเช่นนี้ พลันยิ่งรู้สึกเจ็บปวดหัวใจมากขึ้นกว่าเก่า “เจ้าอย่าพูดเช่นนี้อีกเลย เดิมก็เป็นความผิดของพวกเขา ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าเลย จะโทษเจ้าได้อย่างไร?” ทว่าคนสกุลหวงกลับเข้าใจกระจ่างว่าเหตุใดซือถิงถึงเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมา เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับนาง ถึงต่อให้หวงอวี้ซู่และเก่อเฮ่อเซวียนจะชดใช้ผลกรรมตามที่สมควรแล้วก็ตาม แต่ชื่อเสียงของซือถิงมันก็ย่อยยับไปแล้ว… ทั้ง ๆ ที่นางควรจะได้มีอนาคตที่แสนสดใส อีกเพียงนิดเดียวนางก็จะได้ใช้ชีวิตที่มีความสุขสมบูรณ์แล้ว แต่บัดนี้เป็นเพราะเจ้าเดรัจฉานสองตัวนี้ เข้ามาทำลายทุกสิ่งจนพินาศ! “หวงอวี้ซู่ ข้าจะฆ่าเจ้า!” ดวงตาคู่นั้นของหวงฮูหยินเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงก่ำ นางพุ่งเข้าใส่หวงอวี้ซู่ที่เพิ่งจะถูกช่วยขึ้นมาจากสระน้ำทันใดนั้นก็ฟาดฝ่ามือตบหน้าเขาไปหนึ่งฉาดเต็มแรง มือทั้งสองข้างของน
“เจ้าสาระยำ เก่อเฮ่อเซวียนเจ้ามันยิ่งกว่าเดรัจฉาน เจ้าคิดจะฆ่าน้องหญิงของข้าให้ตายเลยหรืออย่างไร!” ในดวงตาของหวงเจิ้งหาวลุกโชนด้วยเพลิงโทสะอันแรงกล้า ง้างหมัดขึ้นก็ชกหน้าเก่อเฮ่อเซวียนไปเต็มแรง! ทว่าเพียงแค่หมัดเดียวย่อมไม่พอให้ระบายเพลิงโทสะที่อัดแน่นในใจของเขาให้หมดไปได้อยู่แล้ว จึงเงื้อหมัดซัดใส่อีกฝ่ายสุดแรงและไม่ยั้งมือ “ก่อนหน้านี้ซือถิงเคยบอกไปแล้วว่าไม่ชอบเจ้า สวะสมองกลวงอย่างเจ้าฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง? หากว่าซือถิงเป็นอะไรไป ข้าจะลากเจ้าไปตายด้วยกันแน่!” เก่อเฮ่อเซวียนเพิ่งถูกหวงซือถิงใช้ปิ่นปักผมแทงเมื่อครู่ บาดแผลยังคงมีเลือดไหลซิบออกมา ยามนี้ไม่มีแม้กระทั่งจังหวะให้พูดแทรกด้วยซ้ำ ยังต้องมาต้องถูกหวงเจิ้งหาวจับชกไม่ยั้งอีก! “เจ้า…” เก่อเฮ่อเซวียนเพิ่งเปล่งเสียงออกมาได้เพียงแค่คำเดียว คุณชายรองสกุลหวงก็กระแทกหมัดใส่เขาเต็มแรงอีกครั้งหนึ่งแล้ว! “ครั้งนี้เจ้าจบสิ้นแน่ พวกข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด!” ลั่วหวยหลี่เองก็อยากจะฆ่าเก่อเฮ่อเซวียนให้ตายเหมือนกัน คิดถึงภาพที่ซือถิงถูกบีบบังคับให้กระโดดน้ำ อธิบายชัดเจนแล้วว่านางไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว “พระชา