FAZER LOGINCompartilhar
ตอนที่ 6 ไม่ได้ฝันไป
Última atualização:
2025-12-16 10:30:35ตอนนี้จิตใจของนลินธาราไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แม่บอกว่ายายคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เธอยิ่งใจคอไม่ดี ถึงยายจะป่วยมานานแต่เธอก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้หากยายจะจากไปตอนนี้ เธอหวนคิดถึงคำพูดของยายเมื่อปีที่แล้วอีกครั้ง
‘ยามได๋นลินสิพาผู้บ่าวมาแนะนำยายจักเทือ ยายอยากเห็นหน่าหลานเขย ชาตินี่ยายสิได้เห็นบ่อ” (ตอนไหนนลินจะพาแฟนมาแนะนำยายสักที ยายอยากเห็นหน้าหลานเขย ชาตินี้ยายจะได้เห็นไหม) ผู้เป็นยายพูดเสียงเนือย ๆ จะให้เป็นคนหรือเป็นพญานาคก็ได้ทั้งนั้น ขอเพียงหลานสาวเป็นฝั่งเป็นฝาก่อนที่เธอจะเสียชีวิต
ตอนนั้นนลินธาราพูดอย่างหยอกเย้ายายว่า ‘เป็นหยังยายสิบ่อเห็น ยายแข็งแฮงกะด้อ หนูหัวกะอายุยี่สิบสี่ปีนึง ยังมีเวลาเลือกอีกโดน หนูยังหาครูสอนภาษาจีนหล่อ ๆ บ่อพ่อเลย’ (ทำไมยายจะไม่เห็น ยายแข็งแรงจะตาย หนูเพิ่งจะอายุยี่สิบสี่ปีเอง ยังมีเวลาเลือกอีกนาน หนูยังหาครูสอนภาษาจีนหล่อ ๆ ไม่ได้เลย) ว่าพลางก้มลงกอดยายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ยายของเธอทำเพียงกอดตอบ เพราะขืนรบเร้าต่อไป หลานสาวก็ไม่ยอมมีแฟนสักที ถึงตอนนั้นตายตาไม่หลับก็คงต้องยอมแล้ว
รถยนต์คันสีแดงเลือดนกขับออกมาจากโรงเรียนอย่างช้า ๆ เพราะฝนตกตั้งแต่สิบโมงเช้าตอนนี้ก็ยังไม่หยุด รถของเธอกำลังจะเลี้ยวขวาเพื่อเข้าสู่ถนนใหญ่ แต่แล้วก็มีรถจักรยานยนต์คันใหญ่บิดคันเร่งมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“อ๊ายยยย!” เธอร้องเสียงหลงพร้อมกับเหยียบเบรกกะทันหัน แต่ยังช้าเกินไปหลายวินาที
โครม!!
รถจักรยานยนต์คันนั้นพุ่งชนเข้าฝั่งคนขับอย่างจัง ร่างของครูสาวถูกอัดติดแน่นเข้ากับรถและสิ้นใจในทันที ส่วนเจ้าของรถบิ๊กไบค์กระดอนไปไกลจากตัวรถและตายคาที่เช่นกัน ทั้งครูทั้งนักเรียนในโรงเรียนนารีริมโขงวิทยาต่างกรูกันออกมามุงดูด้วยสีหน้าหวาดกลัวกับสิ่งที่เห็น
ครูรุ่งอรุณที่พูดกับเธอยังไม่ขาดคำต่างยืนมองหน่วยกู้ภัยนำร่างเธอออกมาจากรถด้วยความเวทนา ชีวิตคนนั้นไม่เที่ยงจริง ๆ เพิ่งจะคุยกันอยู่หลัด ๆ มาด่วนจากไปเสียแล้ว น่าเสียดายบุคคากรที่มีคุณภาพต้องมาเสียชีวิตในตอนที่ยังสวยยังสาว
หลังจากนั้นคล้ายกับว่านลินธาราตกอยู่ในห้วงแห่งความฝันอันยาวนาน เธอฝันว่าวิญญาณของตนออกจากร่างแล้วถูกดูดไปอยู่ในยุคจีนโบราณ ในดินแดนที่ไม่เคยมีบันทึกในประวัติศาสตร์ โดยอาศัยร่างของหญิงสาวที่ชื่อหลิวหนิงเจียว เรื่องราวมากมายของสตรีผู้นั้นหลั่งไหลเข้ามาในความจำของเธอ
นางแต่งงานให้กับแม่ทัพแดนบูรพาชื่อหานตงหยาง เพียงแต่นางพยายามเพ่งมองหน้าเจ้าบ่าวเท่าไรก็มองไม่ชัด ใบหน้าฝั่งซ้ายของเขามีหน้ากากเหล็กสีดำปิดบังไว้ แต่เขามีรูปร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อแน่นหนั่นสมกับเป็นทหาร แต่ทั้งสองกลับไม่ได้ทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกในคืนวันเข้าหอ สามีของนางจากไปทำศึกในคืนนั้น ปล่อยให้นางอยู่ในห้องหอคนเดียว ในเวลาต่อมานางยังหยิบปิ่นปักผมแหลมคมขึ้นมาแล้วกรีดข้อมือตนเอง
นลินธาราสะดุ้งเฮือกเมื่อฝันถึงตอนที่ตนใช้ปิ่นแหลมคมกรีดข้อมือตนเอง ดวงตาเบิกกว้างขึ้น ลมหายใจรุนแรงด้วยความตื่นกลัว ทำไมความฝันถึงคล้ายความจริงมากถึงเพียงนี้ แม้แต่ตอนกรีดข้อมือนางยังรู้สึกเจ็บแปลบจนสะดุ้งตื่น
“คุณหนูใหญ่ฟื้นแล้ว” ซินอี๋ดีใจจนน้ำตาคลอรีบเอ่ยอย่างตื่นเต้น ไม่คิดว่าผู้เป็นนายจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่หมอหนานเพิ่งยืนยันว่านางตายไปแล้วเมื่อหนึ่งเค่อที่ผ่านมา
อันมามากับหมอหนานที่กำลังจะเดินออกจากห้อง หันหลังกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“ให้ข้าตรวจชีพจรของฮูหยินอีกครั้ง” เขาบอกอย่างกระตือรือร้นระคนตกใจ เมื่อครู่เขาตรวจร่างกายฮูหยินดีแล้ว และยืนยันได้ว่านางเสียชีวิตแล้วจริง ๆ จึงให้คนไปรายงานฮูหยินผู้เฒ่า คาดไม่ถึงว่านางจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
สาวใช้สามคนรีบถอยออกจากเตียงของนาง นลินธารานอนมองพวกเขาตาปริบ ๆ ในขณะที่หมอหนานตรวจชีพจรของนาง นลินธาราไม่ได้ใส่ใจ นางกำลังทบทวนความฝันเมื่อครู่ นางยกแขนซ้ายขึ้นดูช้า ๆ
อา! มีรอยแผลจริง ๆ ด้วย เช่นนั้นนางคงตายจากโลกเดิมแล้ว ถึงได้มาอยู่ในร่างนี้ ที่คิดว่าเป็นความฝันมันกลับไม่ใช่ นั่นคือความทรงจำของร่างเดิมต่างหาก นางคือหลิวหนิงเจียวฮูหยินของแม่ทัพหาน แม่ทัพปีศาจแห่งค่ายทหารหวงซาน
“ร่างกายของฮูหยินปกติดีแล้วขอรับ เพียงแต่ร่างกายคงอ่อนเพลียเกินไปจึงทำให้ชีพจรปั่นป่วนอยู่บ้าง ข้าจะเขียนเทียบยาบำรุงให้ท่าน อีกสองสามวันอาการก็จะดีขึ้นขอรับ” หากบอกว่าร่างกายของฮูหยินอ่อนเพลีย แต่ทำไมพลังหยินหยางถึงได้แปรปรวนรุนแรงเช่นนี้ คล้ายกับว่าไม่ใช่ชีพจรของมนุษย์เสียทีเดียว ถึงคิดอย่างนั้นแต่หมอหนานก็ไม่ได้กล่าวออกไป อาจจะเป็นเพราะนางเพิ่งฟื้นพลังหยินหยางจึงยังไม่สมดุล
หลิวหนิงเจียวพยักหน้าน้อย ๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ตอนแรกอยากมีสามีเป็นชาวจีน หลงใหลคลั่งใคล้กับจอมมาร เพราะดูซีรีส์และเพ้อฝันมากเกินไป แต่พอได้เป็นจริง ๆ กลับนึกภาพอนาคตต่อจากนี้ไม่ออก
“คุณหนูใหญ่ดื่มน้ำสักหน่อยนะเจ้าคะ” ซินอี๋ช่วยพยุงนางลุกขึ้น จากนั้นจึงส่งถ้วยน้ำชาให้
แต่หลิวหนิงเจียวคนนี้ไม่ค่อยชอบดื่มชาเท่าไรนัก นางจึงบอกสาวใช้ด้วยเสียงแหบแห้ง “ข้าขอน้ำอุ่นสักถ้วย”
“เจ้าค่ะ” จื่อรั่วสาวใช้อีกคนจึงไปเอาน้ำอุ่นมาให้นาง
Último capítulo
ทะลุมิติไปเป็นฮูหยินแม่ทัพอัปลักษณ์ ตอนที่ 10 แค่ห่มผ้าให้
ปีนั้นเขาอายุเพียงสิบแปดปี ออกรบกับท่านพ่อที่ชายแดนบูรพา ท่านพ่อของเขานำทัพทหารกว่าสิบหมื่นนายออกไปทำศึกกับแคว้นเป่ยเอี้ยน ตอนนั้นหัวหน้าแคว้นเป่ยเอี้ยนคือหลูกัง ท่านพ่อของเขาสู้กับหลูกังจนตัวตายในสนามรบ พอเขาทราบว่าท่านพ่อพลาดท่าให้กับหลูกัง เขาจึงรวบรวมขวัญกล้าที่มีอยู่ทั้งหมด นำกองทัพเข้าโจมตีแม่ทัพหลูอย่างห้าวหาญ แต่ในระหว่างที่เขากำลังควบม้าไล่ล่าแม่ทัพหลูอยู่นั้น หมวกบนศีรษะของเขาก็ตกลงบนพื้น นายกองอาวุโสฝ่ายตรงข้ามฉวยโอกาสจังหวะนั้นใช้ดาบฟันเข้าที่ใบหน้าฝั่งซ้ายของเขาจนเป็นแผลลากยาวตั้งแต่สันจมูกลงมาจนถึงคาง กระนั้นเขาก็เงื้อดาบฟันสะพายแร่งจนร่างทหารนายกองคนนั้นขาดเป็นสองท่อนจากนั้นก็ควบม้าฟาดฟันศัตรูอย่างบ้าคลั่ง จนสามารถตัดศีรษะของแม่ทัพหลูกลับมาได้โดยไม่สนใจความเจ็บปวดบนใบหน้าของตนเลยสักนิด เขาได้รับชัยชนะจากการทำศึกครั้งนั้น และได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพแดนบูรพาแทนท่านพ่อในวัยเพียงสิบแปดปี เพราะแผลที่ใบหน้าของเขาเหวอะหวะน่ากลัวยิ่งตอนที่ไล่ฟันศัตรูเขาจึงได้รับสมญานามว่าแม่ทัพปีศาจแดนบูรพาตั้งแต่วันนั้น แต่ความมั่นใจของเขากลับน้อยลงไปแทบไม่มีเหลือ จนต้องสวมหน้ากากเหล็กไว้ต
ทะลุมิติไปเป็นฮูหยินแม่ทัพอัปลักษณ์ ตอนที่ 9 พบหน้า
สุดท้ายหลิวหนิงเจียวจึงเลือกชุดสีฟ้าอ่อนซึ่งขับผิวขาวของนางให้กระจ่างใสมากขึ้น นางมองทรวดทรงองค์เอวของตนในคันฉ่องอย่างพอใจ คนอะไรตัวเล็กตัวน้อย ทั้งสวยทั้งน่ารัก คนผิวขาวใส่อะไรก็ขึ้นไปหมด “ฮูหยินผัดหน้าแค่นั้นหรือเจ้าคะ” นางทาแป้งเพียงบางเบา แต้มชาดพอให้มีเลือดฝาด ส่วนริมฝีปากก็ทาเพียงขี้ผึ้งบำรุงริมฝีปากสีชมพูอ่อนเท่านั้น “เจ้าเห็นว่าข้าไม่สวยอย่างนั้นรึ” “ไม่ใช่เจ้าค่ะ เพียงแต่ฮูหยินไม่เคยผัดหน้า…” นางรีบโบกมือ “ก็บอกแล้วว่าเรื่องของอดีตลืมมันไปเสีย ต่อไปนี้ข้าจะเป็นคนใหม่” “เจ้าค่ะ” นายหญิงเปลี่ยนกะทันหันเกินไป นางตั้งรับไม่ค่อยทัน นี่ใช่ฮูหยินคนเดิมของนางจริง ๆ หรือ “ฮูหยินเจ้าคะ” “เจ้ามีสิ่งใดอีก” “กลิ่นกายฮูหยินหอมคล้ายขนมเลยเจ้าค่ะ” หลิวหนิงเจียวนิ่งงัน ก่อนจะนึกขึ้นได้ นางเพิ่งกินขนมบ้าบิ่นก่อนเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ จึงพูดบ่ายเบี่ยงออกไปว่า “กลิ่นกายข้าก็เป็นเช่นนี้” พูดจบนางทำไม่รู้ไม่ชี้เดินไปหยิบหนังสือมานั่งอ่านบนเก้าอี้ แม้ไม่คลายสงสัยแต่ซินอี๋ก็ไม่ได้กล่าวออกอีก น
ทะลุมิติไปเป็นฮูหยินแม่ทัพอัปลักษณ์ ตอนที่ 8 เต็มใจ
“ข้าเต็มใจเป็นภรรยาของท่านแม่ทัพหานเจ้าค่ะ” หลิวหนิงเจียวยืนยันเสียงหนักแน่น สามีหน้าตาอัปลักษณ์แล้วอย่างไร อย่างน้อยใบหน้าอีกซีกหนึ่งของเขาก็ยังอยู่ดีไม่ใช่หรือ บางครั้งรอยแผลเป็นภายใต้หน้ากากนั้นอาจจะไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ทุกคนคิด ถ้าเขาไม่อยากให้นางเห็นก็เป็นเรื่องของเขา อย่างไรแม่ทัพแดนบูรพาก็เป็นคนเก่งส่วนเรื่องที่ว่าเขาชอบทำร้ายร่างกายของสตรีนั้นนางขอดูอีกครา หากเขากล้าลงไม้ลงมือกับนางจริง มีหรือคนอย่างนลินธาราจะยอมอยู่นิ่งเฉยโดยไม่ทำอะไร ถึงตายนางก็ไม่ยอมให้สามีตบตีนางฝ่ายเดียวหรอก อีกทั้งเขาเป็นถึงท่านแม่ทัพผู้องอาจเกรียงไกรถ้ากล้าทำร้ายสตรีจะไม่อายสุนัขหรืออย่างไร “เช่นนั้นก็ดี ถ้าหยางเอ๋อร์กลับมาเจ้าก็อย่าแสดงว่ารังเกียจเขามากนัก” “เจ้าค่ะท่านย่า” ฮูหยินผู้เฒ่ากับมารดาสามีกลับไปแล้วหลิวหนิงเจียวจึงเตรียมตัวอาบน้ำชำระร่างกาย นางนั่งลงบนเก้าอี้หน้าคันฉ่องบานใหญ่ และแล้วนางก็ต้องตกใจกับใบหน้าตัวเอง สองมือยกขึ้นลูบแก้มตัวเอง พึมพำออกมาเป็นภาษาไทย “เป็นผู้หญิงที่หน้าเล็กมาก แต่ว่าโบกหน้าหนายิ่งกว่าถนนลาดยางในหมู่บ้านเสียอีก” นางเพิ่
ทะลุมิติไปเป็นฮูหยินแม่ทัพอัปลักษณ์ ตอนที่ 7 ข้าคิดน้อยเกินไป
ภายในเรือนดอกเหมยหลังจากบ่าวรับใช้มารายงานว่าหลิวหนิงเจียวฟื้นแล้วฮูหยินผู้เฒ่าก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาสายหนึ่ง นางกำลังเป็นห่วงหลานชาย อย่างไรเขาก็มีความผิดที่ไม่ยอมเข้าหอในวันแต่งงาน ทั้งภรรยายังคิดฆ่าตัวตายในวันแต่งงานอีก หากหลิวหนิงเจียวไม่ฟื้นเกรงว่าชีวิตของหลานชายคงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว “นางไม่น่าทำอย่างนี้เลย ใจเสาะเช่นนี้จะอยู่กับบุตรชายข้าได้กี่วันกันเชียว” ลู่ซื่อเอ่ยออกอย่างเหนื่อยหน่ายใจ แรกเริ่มนางยังดีใจที่ลูกชายจะมีภรรยา แต่ภรรยาที่ไม่เต็มใจแต่งให้บุตรชายซ้ำยังคิดทำลายชีวิตตนเช่นนี้ ดูแล้วคงไม่เหมาะที่จะเป็นฮูหยินของเขาเท่าไรนัก ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจอีกครั้ง “เป็นใครก็คงคิดทำเช่นนั้น นางรอดชีวิตมาได้ก็ดีมากแล้ว ชื่อเสียงของหยางเอ๋อร์ก็ใช่ว่าจะดี” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยกับลูกสะใภ้ นางทราบดีว่าผู้คนนอกจวนพูดถึงหลานชายของนางว่าอย่างไรบ้าง “ข้าจะไปเยี่ยมนางสักหน่อย เจ้าจะไปหรือไม่” “ไปเจ้าค่ะ” ถึงแม้ลูกสะใภ้ทำไม่ถูกใจนางแต่เมื่อหลิวหนิงเจียวเข้ามาอยู่ในจวนสกุลหานแล้ว คนผ่านความเป็นความตายมา หากไม่หยิบยื่นไมตรีให้สักหน่อยจะไม่ใจจืดใจดำเกินไปหรือ
ทะลุมิติไปเป็นฮูหยินแม่ทัพอัปลักษณ์ ตอนที่ 6 ไม่ได้ฝันไป
ตอนนี้จิตใจของนลินธาราไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แม่บอกว่ายายคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เธอยิ่งใจคอไม่ดี ถึงยายจะป่วยมานานแต่เธอก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้หากยายจะจากไปตอนนี้ เธอหวนคิดถึงคำพูดของยายเมื่อปีที่แล้วอีกครั้ง‘ยามได๋นลินสิพาผู้บ่าวมาแนะนำยายจักเทือ ยายอยากเห็นหน่าหลานเขย ชาตินี่ยายสิได้เห็นบ่อ” (ตอนไหนนลินจะพาแฟนมาแนะนำยายสักที ยายอยากเห็นหน้าหลานเขย ชาตินี้ยายจะได้เห็นไหม) ผู้เป็นยายพูดเสียงเนือย ๆ จะให้เป็นคนหรือเป็นพญานาคก็ได้ทั้งนั้น ขอเพียงหลานสาวเป็นฝั่งเป็นฝาก่อนที่เธอจะเสียชีวิตตอนนั้นนลินธาราพูดอย่างหยอกเย้ายายว่า ‘เป็นหยังยายสิบ่อเห็น ยายแข็งแฮงกะด้อ หนูหัวกะอายุยี่สิบสี่ปีนึง ยังมีเวลาเลือกอีกโดน หนูยังหาครูสอนภาษาจีนหล่อ ๆ บ่อพ่อเลย’ (ทำไมยายจะไม่เห็น ยายแข็งแรงจะตาย หนูเพิ่งจะอายุยี่สิบสี่ปีเอง ยังมีเวลาเลือกอีกนาน หนูยังหาครูสอนภาษาจีนหล่อ ๆ ไม่ได้เลย) ว่าพลางก้มลงกอดยายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ยายของเธอทำเพียงกอดตอบ เพราะขืนรบเร้าต่อไป หลานสาวก็ไม่ยอมมีแฟนสักที ถึงตอนนั้นตายตาไม่หลับก็คงต้องยอมแล้ว รถยนต์คันสีแดงเลือดนกขับออกมาจากโรงเรียนอย่างช้า ๆ เพราะฝนตกต
ทะลุมิติไปเป็นฮูหยินแม่ทัพอัปลักษณ์ ตอนที่ 5 สายเลือดพญานาค
ประเทศไทยปีพุทธศักราชสองพันห้าร้อยหกสิบแปด ณ หมู่บ้านนาทราย ซึ่งตั้งอยู่บนริมฝั่งแม่น้ำโขงทางจังหวัดหนองคาย นลินธาราลูกสาวเพียงคนเดียวของช่อผกากับสาคเรศ เธอเป็นลูกครึ่ง ครึ่งหนึ่งเป็นคนอีกครึ่งหนึ่งเป็นพญานาค พ่อของเธอที่จำแลงกายเป็นมนุษย์ลักลอบได้เสียกับแม่จนเกิดเป็นเธอขึ้นมา เมื่อวานเป็นวันหยุดเธอกับพ่อลงไปยังเมืองบาดาลที่อยู่บริเวณสะดือแม่น้ำโขเพื่อเยี่ยมท่านปู่กับท่านย่า ยังเที่ยวไม่หนำใจก็ต้องขึ้นมายังโลกมนุษย์เพื่อทำงานตามเดิม นลินธาราเรียนจบด้านศิลปศาสตร์เอกภาษาจีน พอเรียนจบเธอก็กลับมาทำงานใกล้บ้าน เป็นอาจารย์สอนภาษาจีนอยู่ที่โรงเรียนนารีริมโขงวิทยา“แม่ อย่าลืมเอาขนมบ้าบิ่นไปกินนำเด้อ” (แม่อย่าลืมเอาขนมบ้าบิ่นไปกินด้วยนะ) นลินธาราบอกแม่หลังจากแต่งตัวเสร็จ เดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน เมื่อเช้าเธอลุกขึ้นมาทำอาหารและขนมใส่บาตรแต่เช้า“บ่อให่พ่อไปส่งอิหลีติ” (ไม่ให้พ่อไปส่งจริง ๆ เหรอ) สาคเรศเอ่ยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย“บ่อต้องดอกจ้า เดี๋ยวหนูขับรถไปเอง พ่อกับแม่ไปหายายอยู่โรงบาลโลด” (ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูขับรถไปเอง พ่อกับแม่ไปหายายที่โรงพยาบาลเถอะค่ะ) ยายของเธ
Você também pode gostar
ภรรยาเปลี่ยนชะตา
ไห่ถาง29.4K visualizaçõesชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว
จิ้งเยี่ยน63.2K visualizaçõesข้ามภพมาเป็นภรรยาอัปลักษณ์แสนร้ายกาจ
ป่าดอกท้อ27.7K visualizaçõesทาสสาวพราวพิลาส
พิณเคล้าสายฝน121.9K visualizaçõesข้าคืออนุท้ายครัวของท่านอ๋องจอมโหด
องค์หญิงโนเนม6.7K visualizaçõesซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี
Fairymanytails3.7K visualizaçõesของหวงของ ท่านแม่ทัพ
กระต่ายหยก11.9K visualizaçõesเกิดใหม่มาตบตีกับแม่ผัว
จางหลิงมี่3.2K visualizações
