All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นฮูหยินแม่ทัพอัปลักษณ์ : Chapter 1 - Chapter 5

สามเดือนก่อนทางด้านทิศตะวันออกของแคว้นซีเหลียงได้เกิดศึกสงครามขึ้นกับแคว้นเป่ยเอี้ยน แคว้นนี้ประกอบด้วยคนต่างเผ่ากว่ายี่สิบชนเผ่า ซึ่งเผ่าที่มีประชากรมากที่สุดหัวหน้าเผ่าจะได้ขึ้นปกครองแคว้น เดิมทีแคว้นเป่ยเอี้ยนมีกองทัพเพียงไม่กี่หมื่นนาย แต่เพราะหัวหน้าแคว้นมีความเก่งกล้าสามารถจึงเข้ายึดครองเมืองของแคว้นซีเหลียงทางชายแดนเหนือได้อีกห้าเมือง แต่เพราะความไม่รู้จักพอของหัวหน้าแคว้นและกองกำลังที่มีมากขึ้น หัวหน้าเผ่าจึงปลุกระดมสร้างขวัญกล้าให้กับทหารในแคว้นบุกเข้าโจมตีทางทิศบูรพาของซีเหลียงอีก แต่เหิงเป่าหัวหน้าแคว้นเป่ยเอี้ยนหารู้ไม่ว่าแม่ทัพแดนบูรพานั้นเก่งกาจเพียงใด เขาได้รับสมญานามว่าแม่ทัพปีศาจแดนตะวันออก แม่ทัพปีศาจผู้ที่คอยปกป้องรักษาแดนบูรพาได้เป็นอย่างดี ย่อมไม่ยอมให้ใครมาตีเมืองไปอย่างง่ายดาย เขานำกองทัพทหารกว่าสิบหมื่นนาย สู้รบกับกองทัพทหารของแคว้นเป่ยเอี้ยนที่มีกำลังทหารกว่าเจ็ดหมื่นนาย และได้รับชัยชนะกลับมาอย่างสวยงาม ซ้ำยังเข้ายึดเมืองของแคว้นเป่ยเอี้ยนไปได้มากกว่าครึ่ง เมื่อเข้าสู่สภาวะจนตรอกเหิงเป่าไม่อาจนิ่งดูดายเพราะกลัวจะสูญเสียดินแดนทั้งหมดไป เขาจึงขอเจรจา

ซินอี๋มองซ้ายมองขวากล่าวออกเสียงกระซิบกระซาบ “คุณหนูจะทำอย่างไรเจ้าคะ สมรสพระทานหย่าไม่ได้นะเจ้าคะ” “ข้าไม่ได้บอกว่าข้าจะหย่ากับเขาสักหน่อย” น้ำเสียงนั้นเย็นเยือกจนซินอี๋รู้สึกหนาวไปถึงสันหลัง “แล้วคุณหนูจะทำ…” ชินอี๋กล่าวยังไม่จบผู้เป็นนายจึงเอ่ยขึ้นก่อน “ข้าอยากหลับสักตื่น เจ้าเดินทางมาเหนื่อยทั้งวันก็ควรพักผ่อน” “เจ้าค่ะ” ในเมื่อนางไม่อยากบอก สาวใช้อย่างนางจะทำอะไรได้ ภาวนาก็แต่อย่าให้ผู้เป็นนายคิดทำเรื่องที่ไม่สมควรก็เป็นพอ อย่างไรเรื่องของแม่ทัพหานก็เป็นเพียงข่าวลือ นายหญิงของนางควรเปิดใจให้เขาสักครั้ง อย่างน้อยเขาก็เป็นแม่ทัพผู้กล้าหาญสู้รบจนเอาแผ่นดินของแคว้นตนกลับมาได้ หลิวหนิงเจียวปิดเปลือกตาลงเบา ๆ ในใจกลับรู้สึกหนักอึ้ง หากท่านพ่อของนางไม่บอกว่านางจะได้เป็นพระสนมของฮ่องเต้แคว้นซีเหลียงผู้มีหน้าตาหล่อเหลาแม้จะอายุมากกว่านางถึงยี่สิบห้าปีก็ตาม นางก็คงไม่ตกปากรับคำ ระหว่างการเดินทางไม่คิดว่าฮ่องเต้จะพระราชทานสมรสให้นางกับแม่ทัพอัปลักษณ์ผู้นั้นตอนนั้นสงครามระหว่างแคว้นซีเหลียงกับแคว้นเป่ยเอี้ยนกินเวลานานหลายเดือนจึงรู

ประเทศไทยปีพุทธศักราชสองพันห้าร้อยหกสิบแปด ณ หมู่บ้านนาทราย ซึ่งตั้งอยู่บนริมฝั่งแม่น้ำโขงทางจังหวัดหนองคาย นลินธาราลูกสาวเพียงคนเดียวของช่อผกากับสาคเรศ เธอเป็นลูกครึ่ง ครึ่งหนึ่งเป็นคนอีกครึ่งหนึ่งเป็นพญานาค พ่อของเธอที่จำแลงกายเป็นมนุษย์ลักลอบได้เสียกับแม่จนเกิดเป็นเธอขึ้นมา เมื่อวานเป็นวันหยุดเธอกับพ่อลงไปยังเมืองบาดาลที่อยู่บริเวณสะดือแม่น้ำโขเพื่อเยี่ยมท่านปู่กับท่านย่า ยังเที่ยวไม่หนำใจก็ต้องขึ้นมายังโลกมนุษย์เพื่อทำงานตามเดิม นลินธาราเรียนจบด้านศิลปศาสตร์เอกภาษาจีน พอเรียนจบเธอก็กลับมาทำงานใกล้บ้าน เป็นอาจารย์สอนภาษาจีนอยู่ที่โรงเรียนนารีริมโขงวิทยา“แม่ อย่าลืมเอาขนมบ้าบิ่นไปกินนำเด้อ” (แม่อย่าลืมเอาขนมบ้าบิ่นไปกินด้วยนะ) นลินธาราบอกแม่หลังจากแต่งตัวเสร็จ เดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน เมื่อเช้าเธอลุกขึ้นมาทำอาหารและขนมใส่บาตรแต่เช้า“บ่อให่พ่อไปส่งอิหลีติ” (ไม่ให้พ่อไปส่งจริง ๆ เหรอ) สาคเรศเอ่ยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย“บ่อต้องดอกจ้า เดี๋ยวหนูขับรถไปเอง พ่อกับแม่ไปหายายอยู่โรงบาลโลด” (ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูขับรถไปเอง พ่อกับแม่ไปหายายที่โรงพยาบาลเถอะค่ะ) ยายของเธ