กล้าลองดี

สุดท้ายก็ทำสำเร็จ

เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดเข้าเงียบไปแล้ว คนเจ้าแผนการก็รีบวิ่งออกไป ระหว่างที่ลนลานวิ่งออกมาถึงลานจอดรถ ความรีบร้อนทำให้เผลอไม่ระวังจึงชนกับผู้ชายกลุ่มหนึ่ง

“ขอโทษครับ…” ปันรีบโน้มตัวก้มศีรษะเพื่อขอโทษแต่ชายกลุ่มนั้นกลับไม่ยอมฟังชักสีหน้าตึง สายตาเอาเรื่อง “ผะ ผมขอโทษจริงๆ ครับ” กลัวทั้งท่าทางและแววตาที่ไร้ความเป็นมิตร พลันใจก็คิดถึงอีกคนที่ตัวเอง ชอบต่อว่า ว่าใจร้ายบ้าอำนาจและเอาแต่ใจขึ้นมาทันที แม้จะเห็นแต่ข้อเสียของเดร์ แต่กระนั้นปันก็รู้สึกปลอดภัย!

“ไอ้หน้าอ่อน…” คำพูดกร้าวพร้อมกับฝ่ามือหนายื่นมาขยุ้มคอเสื้อ อีกทั้งเห็นว่าอีกมือข้างล้วงไปใต้ชายเสื้อและดึงบางอย่างออกมา

ปันผวาเฮือก “คุ คุณครับ ผมขอโทษจริงๆ ครับ” ปันละล่ำละลักบอกอีกครั้งด้วยความหวาดกลัว

หากมุมปากหนาของชายหน้าเหี้ยมกลับเหยียดตรง สายตาไร้ความโอนอ่อน เพียงเสี้ยวนาทีต่อมาปันรับรู้ถึงแรงกระแทกศีรษะ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงไปพร้อมกับความเจ็บแปลบ แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที่ ก็พบว่าตัวเองมานอนอยู่บนเตียงกว้าง พร้อมใครบางคนกำลังทำแผลบนศีรษะให้…

หลังจากความคิดกลับมาอยู่กับปัจจุบันตรงหน้า ประโยคเสียวท้องน้อยก็ดังกระทบโสตประสาทปันทันที

“ก็ได้! งั้นนายกลับไปนอนรอฉันที่ห้อง… ส่วนแกสองคนฉันจะกาหัวไว้ก่อน หากเกิดเรื่องอีก เตรียมตัวได้เลย!”

ประโยคหลังหันกลับไปสั่งลูกน้องเสียงเข้ม หากแต่ปันขนลุกเกรียว กับคำว่า ‘ไปนอนรอ’…

หลังจากเว้าวอนอยากออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่มาหลายวัน วันนี้ก็ได้ออกมาอย่างสมใจอยาก แต่ปันก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่ามันไม่ใช่เป้าหมายที่คิดไว้

“คุณพาผมกลับมาโรงแรมนี้อีกทำไมครับ” มันเป็นโรงแรมที่เกิดเรื่องเมื่อหลายวันก่อนและแผลเพิ่งหายดี แต่ก็ยังรู้สึกขยาดจนไม่อยากกลับมาอีก

“โรงแรมนี้จะเป็นที่ของนายตลอดไป”

“หา!” เหมือนเห็นผีตอนกลางวัน

“นายฟังไม่ผิด ชั้น28จะเป็นที่ของนาย และจะไม่มีใครมาทำแบบวันนั้นกับนายอีก”

“คุณจะมาแกล้งอะไรผมอีก” ปันเอ่ยอย่างไม่เชื่อหู

“แล้วฉันเคยพูดเล่นกับนายรึ…” ประกายตาวาววับฉายชัดถึงความสุขสมบางอย่างจ้องมา

ปันรีบหลบสายตา ใบหน้าเห่อร้อนลำคอแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายลงคอ

…ใช่คนอย่างนายเดร์ไม่เคยพูดเล่น แล้วคิดไปถึงวันที่เขาสั่งให้ไปนอนรอในห้อง!

“แล้วนายอย่าคิดทำอะไรนอกเหนือคำสั่งอีก” เดร์ย้ำเตือนคนที่นั่งก้มไม่มองหน้า ก่อนจะยกยิ้มพอใจ

             

              “คุ คุณเดร์ผมเจ็บอยู่นะ…” ปากก็ร้องค้าน หากแต่คนเอาแต่ได้รุกเร้าจนร่างกายไม่อาจต้านทานความต้องการที่ถูกกระตุ้นไว้ได้อีกต่อไป

            “ฉันไม่ได้ทำบนหัวนาย”

            “แต่มันกะ… อ่า อึก…” เสียงทุ้มที่พยายามร้องค้าน หากขาดห้วงเมื่ออุ้งปากหนางับลงบนยอดอกสีเรื่อ จนปันกลั่นความสยิวไว้ไม่ไหว

            “นายมันดื้อ ก็สมควรแล้ว…”

จากที่ต้องการขู่ เพื่อให้อีกฝ่ายหลาบจำ หากพอได้สัมผัสผิวบอบบางของคนใต้ร่าง เป็นเดร์เองที่พ่ายแพ้ต่อความต้องการ

แม้ครั้งนี้จะไม่รุนแรงและเร้าร้อนเหมือนครั้งก่อนเพราะกังวลเรื่องบาดแผลของคนใต้ร่างอยู่มาก หากแต่เจ้าตัวก็ยังตอบสนองได้ถึงใจไม่ตกหล่น จนเดร์รู้สึกว่าของเล่นชิ้นนี้ไม่ควรปล่อยให้ห่างมือ…

ปันเดินตามหลังเดร์ที่เดินไปก่อนเพียงลำพัง ส่วนตนเองมีบอดี้การ์ดเดินขนาบข้าง จนกระทั้งถึงประตูลิฟต์ที่ใช้เฉพาะส่วนบุคคล ปันรู้สึกแปลกใจที่เห็นคเชนทร์และบอดี้การ์ดอีกสามคนยืนอยู่กับเดร์ ปันได้แต่เก็บความสงสัยไว้ และเมื่อขึ้นมาในลิฟต์มีเพียงคเชนทร์เท่านั้นที่ได้คำสั่งให้ตามขึ้นมาด้วย

“ห้องนี่เป็นห้องของนาย นายมีสิทธิ์เต็มที่ แต่ห้ามเอาคนนอกเข้ามา”

ทันทีที่เข้ามายืนอยู่ในห้องที่ต้องแต่งไว้อย่างหรูหราสมฐานะเจ้าของ เดร์ก็เอ่ยขึ้นโดยสายตาย้ำทับมองมาที่ปัน

ปันตาโตหน้าเหวอ “ให้สิทธิ์อะไรของคุณ แต่ห้ามให้ผมเอาคนนอกเข้ามา” ปันถามกลับหน้ายุ่ง

“ทำไม นายมีคนอื่นนอกจากฉันหรือไง”

คำถามของเดร์ได้สายตาค้อนของปันส่งมาแทน หากแต่ใบหน้านิ่งไม่แยแสกลับส่งสายตาเร่งเร้าเอาคำตอบ

“ถึงผมจะมีหรือไม่มี คุณจะแคร์ทำไม อีกอย่างผมยังไม่ได้รับปากว่าจะมาอยู่ที่นี่สักหน่อย”

“นายนี่สมองยังดีอยู่หรือเปล่าหรือกะทบกระเทือนจนจำอะไรไม่ได้” เดร์เอ่ยสีหน้ารำคาญ ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา โดยมีคเชนทร์เดินตามไปด้วย

“ผมไม่เคยรับปากว่าจะมาอยู่กับคุณ”

“ก็นายบอกเองว่าจะทำอะไรก็ทำ นี่ฉันก็ทำให้นายแล้วไง”

ปันอยากกัดลิ้นตัวเอง “นั้นมันคนละเรื่องกัน”

“ไม่รู้ละ ฉันถือว่านายพูดแล้ว แล้วฉันก็ทำตามที่นายพูด ถือว่าจบ” เดร์ยืนยันและตัดจบโดยหันไปพูดกับคเชนทร์สีหน้าเครียดและจริงจัง ปันจึงไม่กล้าพูดแทรก ทำได้แค่ยืนคว้างอ้าปากค้างเหมือนปลากำลังขาดน้ำอยู่อย่างนั้น...