EP.9 ทวงสิทธิ์(2)

" หยุดเดี๋ยวนี้นะ "

    กุลนิดาตะคอกออกมาสุดแรง จนลืมไปว่าในอ้อมกอดของเธอยังมีลูกสาว นั่นจึงทำให้น้องอบอุ่นตกใจและร้องไห้ออกมา จนกุลนิดาเริ่มตั้งสติได้พร้อมกับมองหน้าลูกอย่างสงสาร เธอไม่เคยเป็นแบบนี้ต่อหน้าลูกสาวมาก่อน

" แง๊......คุณแม่ น้องอบอุ่นกลัว งือออ... "

    เด็กหญิงกมลทิพย์ปล่อยโฮออกมาเมื่อรู้สึกกลัวแม่ของตัวเอง กุลนิดาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เพราะภายในใจของเธอมันร้อนรุ่มด้วยความกลัวจับใจ กลัวทุกอย่าง คิมหันต์กดดันเธอและเธอก็ดันไหลไปตามเกมส์ของเขา จนเมื่อลูกสาวร้องไห้จึงเริ่มได้สติขึ้นมาหันมาหาลูกสาวที่ร้องไห้ตัวสั่นเทิ้ม วันเกิดลูกสาวเธอที่ควรจะราบรื่นและมีความสุข วันนี้มันกลับโดนพังไปซะหมดเพราะเขา

" แม่ขอโทษลูก โอ๋ ไม่เอาไม่ร้องนะคะเด็กดี "

    กุลนิดาลบศีรษะลูกสาวพร้อมกับกอดเอาไว้แนบอกตัวเอง แน่น เธอปลอบอยู่นานกว่าน้องอบอุ่นจะสงบลงได้แต่ก็ยังมีน้ำตาให้เห็นอยู่ คิมหันต์มองภาพนั้นด้วยความคิดที่หลากหลาย กุลนิดามีพิรุธมากมายให้เขาจับสังเกตุได้ และน้องอบอุ่นก็หน้าตาคล้ายกับเขามาก อายุประมาณ 3-4 ขวบเธอหนีเขามาร่วม 5 ปีได้ถ้านับตอนที่เธอตั้งท้องลูกคนนี้ก็มีสิทธิ์เป็นของเขาสูงมากอยู่เหมือนกัน

" ขอกอดหน่อยได้ไหม "

    ไม่รู้อะไรดลใจให้คิมหันต์พูดแบบนั้นออกไป เขาขอกอดน้องอบอุ่นแบบดื้อๆต่อหน้าต่อตาแม่ที่กำลังโอ๋ลูกสาวอยู่และพยายามเดินเข้าไปประชิดตัวเพื่อจะทำอย่างที่พูดจริงๆ กุลนิดามองหน้าเขาพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบ เธอไม่มีทางให้เขาได้แตะต้องลูกสาวเธอเป็นอันขาด

" อย่าเข้ามาไกล้นะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน น้องอบอุ่นเป็นลูกของฉัน ฉันไม่ให้คุณกอดแล้วก็ไม่ให้คุณแตะต้องลูกของฉันได้แม้แต่ปลายเล็บ เรากลับกันเถอะค่ะพี่อิฐ "

    กุลนิดาเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยไม่รออิทธิฤทธิ์เลย  และอิทธิฤทธิ์ก็รีบเดินตามไป เมื่อกุลนิดาหันหลังให้คิมหันต์ก็สบตาเข้ากับน้องอบอุ่นที่ตอนนี้มองเขาอยู่นิ่งๆน้ำตาอาบแก้ม  ทำไมกันนะเมื่อเขาเห็นน้ำตาของเด็กอ้วนนี่ถึงรู้สึกวูบโหวงในใจ เขาอยากจะเข้าไปกอด เข้าไปปลอบจนไม่รู้ว่าเมื่อกี้พูดอะไรออกไป เหมือนมันมาจากสัญชาตญาณของเขา

    เมื่อกุลนิดาพร้อมกับลูกสาวกลับมาถึงบ้านแล้ว เธอก็รีบเปิดประตูเข้าบ้านแต่อิทธิฤทธิ์ก็ตามมาติดๆเหมือนกัน เขาเป็นห่วงเธอพร้อมกับมีคำถามมากมายที่ต้องการคำตอบจากเธอด้วยเช่นกัน จึงเอาของขวัญที่อยู่ในรถที่ตั้งใจจะเอามาให้น้องอบอุ่นเดินถือตามเข้ามาและกุลนิดาที่พยายามตั้งสติก็ปล่อยให้เขาเข้ามาด้วยแต่โดยดี

" ของขวัญวันเกิดนะคะเด็กอ้วนของลุง "

    อิทธิฤทธิ์มอบของขวัญวันเกิดซึ่งเขาก็ให้ทุกปีกับน้องอบอุ่นพร้อมกับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อให้ทุกคนสบายใจ และน้องอบอุ่นเมื่อได้เห็นของขวัญที่ลุงอิฐเอามาให้ก็ลืมเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แล้ว กุลนิดาพาลูกสาวของเธอขึ้นไปอาบน้ำและกล่อมให้นอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ลงมาข้างล่างเพราะรู้ดีว่าอิทธิฤทธิ์จะต้องรอเธออย่างแน่นอน แล้วก็เป็นอย่างนั้นเมื่อเดินลงมาแล้วเห็นเขายังนั่งรออยู่บนโซฟา

" พี่ถามได้ไหมพี่ไม่รู้ว่าพี่มีสิทธิ์แค่ไหนแต่... "

    อิทธิฤทธิ์ไม่รู้ว่าเขามีสิทธิ์ที่จะถามเธอมากแค่ไหน แต่ถ้าเขาไม่ถามเธอคืนนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่ กุลนิดาถอนหายใจออกมายาวๆพร้อมกับยอมจำนนในเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้วคิมหันต์คงไม่เลิกตอแยกับเธอแน่ เพราะฉะนั้นเธอจึงเลือกที่จะบอกความจริงกับอิทธิฤทธิ์ไปดีกว่า กุลนิดาถอนหายใจออกมาซ้ำๆเพราะไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกแต่ท้ายที่สุดแล้วก็คงปิดบังไม่ได้อีก แม้ในอดีตมันจะเลวร้ายสักแค่ไหนแต่ท้ายที่สุดเธอก็ต้องยอมรับความจริงจึงเลือกที่จะไม่ปิดบังคนที่ไว้ใจอย่างอิทธิฤทธิ์

" ค่ะ พี่อิฐอยากรู้เรื่องคุณคิมหันต์ใช่ไหมคะ "

" ถ้ากุลพอจะเล่าได้....แต่ไม่ต้องฝืนตัวเองมากไปนะ กุลอยากให้พี่รู้แค่ไหนพี่ก็จะรับรู้แค่นั้นแต่พี่บอกไว้เลยว่าพี่หวังดีกับกุลเสมอ และมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป "

    อิทธิฤทธิ์เลือกที่จะเว้นไว้แค่นั้นให้เธอเล่าเท่าที่เธออยากเล่าให้เขาฟังก็พอ ไม่แน่ว่าถ้าเธอได้ระบายมันออกมาความเจ็บปวดของเธอมันอาจทุเลาลงบ้างก็ได้

" คุณคิมหันต์เป็นพ่อของน้องอบอุ่นค่ะ "

    เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจอิทธิฤทธิ์ เขาหมดความหวังที่จะได้กุลนิดามาครอบครองแล้วจริงๆ มิน่าล่ะก่อนหน้านี้เขาพยายามจีบเธอและตามตื๊อเธออยู่ทุกวันแต่เธอดันไม่ยอมตกลงปลงใจกับเขาสักที นี่ก็เป็นเวลาเนิ่นนานตั้งหลายปี พอมาเจอวันนี้เขากลับเจอสายตาที่แปลกไป สายตาที่ไม่เคยเจอมาก่อนที่กุลนิดาใช้มองผู้ชายคนนั้นมันคือสายตาของคนที่ทั้งรักทั้งเกลียด และเขาก็คงเดาได้ว่าผู้ชายคนนั้นคือคิมหันต์คนที่กุลนิดาไม่เคยลืมและไม่เปิดใจให้ใครอีก จากเหตุการณ์ในวันนี้คิมหันต์ต้องมาทวงเมียและลูกคืนจากเขาอย่างแน่นอน แล้วเขาล่ะจะทำเช่นไร

" แล้วทำไม... "

    อิทธิฤทธิ์ยังคงเรียบเรียงเรื่องราวยังไม่ได้และกุลนิดาเองก็ไว้ใจอิทธิฤทธิ์มากพอสมควรที่จะกล้าเล่าเรื่องก่อนหน้านี้ให้เขาฟัง ทีแรกเธอคิดว่าเรื่องนี้ไม่จำเป็นที่จะต้องเอามารื้อฟื้นอีก แต่ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วมันจะเป็นยังไงก็ต้องเป็นกัน

“ ทำไมถึงมาเจอกันเอาป่านนี้น่ะหรอคะ ”  

" ครับ "

    กุลนิดานั่งนิ่งพร้อมกับนึกถึงความทรงจำที่เลวร้ายก่อนหน้านี้ ก่อนที่เธอจะมาเจอกับอิทธิฤทธิ์โดยบังเอิญ เธอใช้ชีวิตก่อนหน้านี้อย่างยากลำบาก ทันทีที่หมดร่มโพธิ์ร่มไทรจากพ่อเธอก็เหลือตัวคนเดียว แถมผู้ชายคนนั้นยังมาซ้ำเติมจนเธอแทบกระอักเลือดตาย กว่าเธอจะผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ต้องใช้เวลามากแค่ไหนเขาไม่รู้หรอก แล้วอยู่ๆเขาก็กลับมาพร้อมกับขุดคุ้ยความทรงจำเก่าๆที่เธอไม่อยากจดจำนี้ขึ้นมา

" ก่อนที่กุลจะมาเจอพี่อิฐ กุลหนีออกมาจากกรงขังของคุณคิมหันต์ค่ะ "