ศัตรูที่รัก

ลัมเบอร์กินีเปิดประทุนสีเงินแล่นช้า ขับคู่มากับรถประจำทางอย่างไม่เร่งร้อนก่อนจะโยกหลบ เปิดทางให้อีโคคาร์สีม่วงคริตตัลไลเลคที่แล่นปรู๊ดปร๊าดแทรกกลางเข้ามาเพราะเกรงว่ารถคันเล็กจะเฉี่ยวกระจกมองข้างรถตน

“โธ่โว้ย...ขับรถภาษาอะไรวะ”

เจ้าของรถคันงามบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิดแล้วเอื้อมมือเปลี่ยนเกียร์เพื่อเร่งเครื่องขับขึ้นไปขนาบข้างอีโคคาร์คันเล็ก เขามองคนขับรถดังกล่าวด้วยสายตาไม่พอใจ รอยยิ้มแหยๆ กับสีหน้าเจื่อนของคู่กรณีไม่ทำให้คลายโทสะแม้แต่น้อย

“เด็กบ้า ซื้อใบขับขี่มาหรือไงวะเนี่ย”

เขาสบถระบายความหงุดหงิดแล้วเร่งเครื่องทิ้งห่างรถเล็กไปอย่างไม่เห็นฝุ่นในระยะเวลาอันสั้นกระทั่งแล่นรถเข้ามาจอดหน้าตึกบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังอย่างคอบบร้า พร็อพเพอร์ตี้ จำกัด (มหาชน)

เมฆินทร์ อาศิรวิษ นักธุรกิจหนุ่มวัย 34 ปีเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ที่เริ่มต้นธุรกิจด้วยแนวคิดใหม่จากการพัฒนาที่อยู่อาศัยในเขตกรุงเทพมหานครตอนบนจนกระทั่งเปลี่ยนมาเป็นการสร้างบ้านแบบโมเดิร์นสไตล์ ในแบบคอบบร้า พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปกระจายไปทั่วทั้งภูมิภาครวมกว่า 20 โครงการ เน้นแนวคิดและรูปแบบที่อยู่อาศัยหลากหลายให้ตรงใจลูกบ้าน

เมฆินทร์ถือเป็นผู้บริหารที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล มุ่งสร้างโครงการที่มีคุณภาพพร้อมกับมอบบริการที่ดีด้วยแนวคิดทันสมัย การวางผังและการออกแบบของคอบบร้า พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปสามารถตอบสนองโจทย์ความต้องการ สร้างความภาคภูมิใจให้กับผู้อยู่อาศัยด้วยรูปลักษณ์ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวผสานศิลปะกับรูปแบบโดดเด่นของสถาปัตยกรรมหลายแบบเข้าด้วยกันจนเกิดเป็นแบบ Cobra Style การรวบรวมจุดเด่นในการสร้างที่อยู่อาศัย และสร้างคุณค่าเพิ่มให้เกิดเอกลักษณ์ในแต่ละโครงการดังนั้นวันนี้ คอบบร้า พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปภายใต้การนำของเมฆินทร์จึงถือว่าเป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่อีกรายที่น่าจับตามอง

ประตูด้านคนขับลัมเบอร์กินีถูกผลักเปิดกว้างออกเมื่อร่างสูงใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทยของเจ้าของที่อยู่ในชุดสูทหรูสีขรึมขยับตัวลงจากรถ  วงหน้าหล่อคมชวนมองแม้จะค่อนข้างบึ้งตึง เขาเดินฉับๆ ไปที่ลิฟต์ส่วนตัวอย่างไม่สนใจสายตาของเหล่าพนักงานที่พากันลุกขึ้นยืนทำความเคารพแสดงการทักทาย

“เมฆขา...”

น้ำเสียงหวานร้องเรียกดังจากข้างหลังทำให้เขาชะงักก้าวเดินเพื่อหันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมกับถอนใจยาว สีหน้ายุ่งยากใจ เบื่อหน่ายเมื่อเห็นเจ้าของร่างระหงถนัดตา และก่อนจะได้ทักทายกันหญิงสาวก็ยื่นแขนมาคล้องแขนเขาราวกับจะประกาศถึงความสนิทสนม

“ดีใจจังที่ได้เจอเมฆ” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงหวานและส่งยิ้มเปิดเผย

“คุณมีธุระอะไรกับผมอย่างนั้นรึ”เขาพยายามเก็บความรู้สึกหงุดหงิดพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์

“แหมเมฆละก็ ทำไมจะต้องมีธุระอะไรด้วยล่ะ พิมพ์แค่อยากมาหาเมฆเฉยๆ ไม่ได้เหรอคะ” เธอชม้ายปรายตาอย่างมีจริตมองเขา

“คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายในเวลาทำงาน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างไม่คิดจะรักษาน้ำใจ

“คุณพูดอย่างกับพิมพ์เป็นคนอื่น” พิมพ์พจีเอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดแต่ไม่ยอมคลายมือที่เกี่ยวต้นแขนเขาไว้

“สำหรับผม คนที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำงานที่นี่ก็คือคนนอกทั้งนั้นแหละครับ”

เมฆินทร์ปลดมือคู่เล็กที่แต่งเล็บสีแดงเข้ม สีเดียวกับริมฝีปากของพิมพ์พจีออกจากต้นแขนเป็นจังหวะที่ประตูลิฟต์เปิดพอดีเขาจึงถือโอกาสผละจากเธอทันที และเมื่อถึงห้องทำงาน เอกสารหลายฉบับวางกองอยู่บนโต๊ะรอให้เขาอ่านและพิจารณา เมฆินทร์หยิบแฟ้มสีดำที่วางอยู่ด้านบนสุดเปิดออก กวาดสายตามองเอกสารแสดงความจำนงสมัครงานไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงเอกสารที่มีรูปขนาดหนึ่งนิ้วของหญิงสาวที่เขาจำได้ว่าเพิ่งพบกันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ที่สำคัญเธอคือต้นเหตุทำให้เขาหงุดหงิดแต่เช้าและยิ่งเกิดโทสะเมื่อรู้ว่าเธอคือ

“ธาราริน วิษณุพงศ์”

ดวงตาดุดันเปล่งประกายตากร้าวพร้อมกับน้ำเสียงขุ่นเอ่ยลอดไรฟัน คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเหนือดั้งจมูกโด่งขึ้นสันเมื่อเขากวาดสายตามองไปตามตัวอักษรบรรยายคุณสมบัติและวุฒิการศึกษาของหญิงสาวที่เขียนไว้ในใบสมัครงาน ริมฝีปากขยับโค้งในลักษณะแสยะยิ้มน่าสะพรึง หากมีเขี้ยวโง้งยาวโผล่ออกมาให้เห็นแล้วละก็ ผู้ชายตรงหน้าก็ไม่ต่างอะไรกับปีศาจสุดหล่อในภาพยนตร์ต่างประเทศเลยทีเดียว

ใบสมัคงานติดรูปถ่ายมุมขวามือถูกยกขึ้นในระดับสายตาเพื่อพิจารณาอย่างละเอียด ดวงหน้างดงามของสาวในรูปไม่สะดุดสายตาเท่านามสกุลของเธอ ความทรงจำที่ถูกฝังกลบไว้ก้นบึ้งหัวใจไหลย้อนกลับมาในห้วงความคำนึงอย่างรวดเร็วราวสายน้ำไหลบ่าจากเทือกเขา เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตานึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เกือบลืมไปแล้วถ้าหญิงสาวจะไม่กลับมากวนตะกอนอารมณ์ของเขาให้ขุ่นมัวขึ้นอีกครั้ง

‘พี่เมฆขา น้ำรินคิดถึงพี่เมฆม้ากมาก พี่เมฆคิดถึงน้ำรินไหมคะ’

น้ำเสียงประจบออดอ้อนของเด็กหญิงธารารินในอดีตยังก้องอยู่ในความทรงจำของเขาไม่รู้ลืม วงหน้าเรียวรีรูปไข่ของสาวน้อยวัยสิบขวบที่ชอบส่ายสายตามองหาเขาทุกครั้งที่เขาไปหาปิ่นลดาพี่สาวของเธอในวันที่ธารารินมาค้างบ้านวิษณุพงศ์ เพราะโดยปกติเด็กหญิงจะอาศัยอยู่กับตายายและจะมาค้างที่บ้านบิดากับพี่สาวในบางครั้งของวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น