บทที่ 9

“มาแล้วเหรอจ๊ะ คนสวยของเจ๊...” เสียงใหญ่ๆ ที่ถูกบีบให้เล็กแหลมจนฟังแปร่งหูร้องทักทายแต่ไกลเมื่อเห็นอรนลินยืนเก้ๆ กังๆ อยู่

หลังจากได้รับโทรศัพท์จากรุ่นน้องผู้เป็นน้องรหัสสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแจ้งว่าเดินทางถึงหน้าบริษัทแล้ว ชายหนุ่มที่กิริยาไม่ค่อยจะหนุ่มสักเท่าไรจึงรีบลงลิฟต์มารอรับเธอที่ชั้นล่าง

หญิงสาวเองก็รีบยกมือไหว้รุ่นพี่เจ้าของสำเนียงประหลาดอย่างนอบน้อมขณะที่เขาเดินปรี่เข้ามาหาเธอ

“สวัสดีค่ะพี่ปกรณ์”

“ว้าย ยัยลิน!! บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าเรียกชื่อนี้ เดี๋ยวเจ๊ตีตายเลยนี่!!” มือก็เงื้อง่าทำท่าขู่ไปด้วย พร้อมๆ กับกวาดสายตามองไปรอบๆ ราวกับกลัวว่าจะมีใครผ่านมาได้ยินคำต้องห้ามคำนี้เข้า โชคดีที่ยังเป็นเวลาเช้าตรู่ นอกจากพนักงานสาวที่นั่งปิดปากหัวเราะอยู่เพียงคนเดียวในเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ทั้งโถงห้องรับแขกจึงโล่งปราศจากผู้คน

“เอ่อ... ค่ะ พี่ปุ๊กกี้” อรนลินตอบพลางยิ้มแหยๆ

“แม่ศจีจ๊ะ คนนี้เป็นเด็กที่เจ๊พามาสมัครงาน เจ๊พาขึ้นไปที่ฝ่ายบุคคลเลยนะ” ปกรณ์หันไปบอกศจีประภาผู้เป็นพนักงานต้อนรับพอเป็นพิธี

“สวัสดีค่ะ คุณศจี” พอได้ยินรุ่นพี่แนะนำตัวเองกับพนักงานต้อนรับสาว เธอจึงยกมือไหว้ศจีประภาท่าทางเก้อเขิน ทำให้หญิงสาวอีกคนต้องยิ้มและยกมือไหว้รับด้วยสีหน้าลังเลไม่แพ้กัน

ปกรณ์เห็นแล้วพลอยถลึงตามอง แต่ไม่รู้ว่าจะตำหนิมารยาทอันเกินกว่าเหตุของเธออย่างไร ได้แต่คว้าแขนรุ่นน้อง จูงให้เดินผ่านเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ไปอย่างรวดเร็ว

“หล่อนจะไหว้ทำไมยะ แม่นั่นก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับหล่อน”

“ลินไม่รู้เหมือนกันค่ะ” เธอหน้าแดง

“แล้วนี่ตกลงจะทำงานนี้แน่เหรอ ยัยลิน... ตอนโทรมาถามเรื่องงาน เจ๊ก็แค่พูดไปเล่นๆ เท่านั้นเองนะ ไม่ได้คิดว่าหนูจะบ้าจี้มาทำจริงๆ...” เมื่อเจ้าของร่างสูงใหญ่กว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรพาหญิงสาวมาถึงหน้าลิฟต์ เขาก็เอ่ยปากถามอย่างอดใจไม่อยู่

“ก็จริงน่ะสิคะ” อรนลินก้มหน้า เหลือบตามองรุ่นพี่ด้วยความรู้สึกละอายเล็กๆ

“บัณฑิตเกียรตินิยมอย่างหนูน่ะ จะเลือกงานดีๆ ที่ไหนก็ได้... แล้วทำอีท่าไหนถึงคิดจะมาสมัครเป็นสตาฟออร์แกไนเซอร์อย่างนี้ล่ะ หือ...” นิ้วมือกดรัวๆ บนปุ่มเรียกลิฟต์ ทั้งรู้สึกฉงน ทั้งรู้สึกไม่เห็นด้วย

“เงินเดือนที่นี่ก็ไม่เลวนี่คะ อีกอย่างพี่ปะ... เอ่อ... พี่ปุ๊กกี้เองก็บอกว่าสวัสดิการดี...” หญิงสาวพยายามยิ้มตอบ

“มันก็ใช่จ้ะ แต่ถ้าหนูไปทำงานอื่นมันจะไม่สบายกว่าเหรอ งานเจเนรัลสตาฟน่ะ มันเป็นงานหนักนะ”

“ลินไม่ใช่คนดูถูกงานหรอกค่ะพี่... พูดตามตรงว่าลินอยากทำงานหาเงินช่วยแม่เร็วๆ ตอนนี้บริษัทที่ลินสมัครงานทิ้งเอาไว้ก็ไม่มีที่ไหนทำท่าว่าจะเรียกตัวไปสัมภาษณ์เสียที ลินไม่อยากรออยู่กับบ้านเฉยๆ น่ะค่ะ...” เธอสารภาพ ปกรณ์เห็นสีหน้าซึมๆ ของรุ่นน้องแล้วก็ไม่อยากจะซักไซ้ต่อ

“เอาเถอะนะ... ไว้รอมีตำแหน่งดีๆ ว่าง พี่จะช่วยพูดแนะนำลินกับทางฝ่ายบุคคลก็แล้วกัน” ปกรณ์ถอนใจเบาๆ ยกมือขึ้นยีศีรษะหญิงสาวอย่างเห็นอกเห็นใจ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ... แค่ช่วยฝากลินทำงานที่นี่ลินก็เกรงใจจะแย่แล้วล่ะค่ะ ลินกราบขอบพระคุณพี่ปกรณ์มากนะคะ” ว่าแล้วสองมือก็ยกไหว้อีกครั้งด้วยความรู้สึกซาบซึ้งจากใจจริง

รุ่นพี่หนุ่มผู้มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาจนน่าเสียดาย ค่อยๆ ลูบมือข้างเดิมไปตามเรือนผมดำขลับเรียบลื่นของอรนลิน ในใจนึกเสียดายความรู้ความสามารถ โดยเฉพาะนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตนของรุ่นน้อง... เขาพอรู้มาบ้างว่าฐานะทางบ้านเธอไม่สู้จะดีนัก แต่ก็จนปัญญาที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือในเรื่องอื่นๆ...

ในเมื่ออรนลินไม่เคยเอ่ยปากถึงปัญหาของเธอ... เขาที่เป็นแค่รุ่นพี่ก็ไม่ควรก้าวก่ายหรือแตะต้องศักดิ์ศรีของเธอเช่นกัน...

ขณะที่กำลังยืนเหม่อ คิดถึงโอกาสดีๆ ที่อรนลินควรได้รับมากกว่านี้ ปกรณ์ก็สะดุดกึกเมื่อนึกทบทวนคำพูดประโยคสุดท้ายของหญิงสาว สีหน้าเวทนาเปลี่ยนไปกะทันหัน

“ว้าย!!” จู่ๆ เขาก็กรีดร้องดังลั่นจนร่างเล็กๆ ที่ยืนอยู่ด้านข้างสะดุ้งเฮือก หันมามองรุ่นพี่ของเธอด้วยความสงสัย ปกรณ์จึงถลึงตาพลางกระทืบเท้าใส่อย่างขัดเคืองใจ “ยัยลิน! เจ๊บอกกี่ครั้งแล้วว่าเจ๊เกลียดชื่อนี้ ถ้าคราวหน้าหล่อนยังขืนเรียกเจ๊ด้วยชื่อเสนียดจัญไรนี่อีก เจ๊จะไม่คุยกับหล่อนแล้วจริงๆ นะยะ!”

“ขะ...ขอโทษค่ะ พี่ปุ๊กกี้” อรนลินยิ้มหน้าเจื่อน เป็นเวลาเดียวกับที่ประตูลิฟต์เปิดออก ชายหนุ่มร่างใหญ่แต่ใจสาวก็ทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด ดึงข้อมือสตาฟคนใหม่ของบริษัทให้ก้าวตามเข้าไปในลิฟต์อย่างเสียไม่ได้