LOGINตอนที่ 20 อ้อนวอน
บ้านหลังใหญ่
คุณเตย์ขับรถพาฉันมาที่บ้านของเขาเอง ตอนนี้คนเอาแต่ใจกำลังจูงมือฉันให้เดินเข้าไปภายในตัวบ้าน
“พามาที่นี่ทำไม?”
“มาคุย”
“คุยอะไรอีก เหมือนพูดไม่รู้เรื่อง”
“…” เขาเงียบแล้วจับตัวฉันให้นั่งลงบนโซฟา
“นายครับ…” ชายร่างกำยำกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา
“ออกไป ไสหัวไปให้หมด!”
“ครับนาย” ชายคนนั้นวิ่งออกไปนอกบ้านแล้วปิดประตูบานใหญ่
“…” จู่ๆ มือหนาสองข้างก็เอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของฉัน
“ทำบ้าอะไรของคุณ!” ฉันรีบปัดมือเขาออกแล้วดึงเสื้อเข้ามาชิดกันเพราะตอนนี้กระดุมถูกปลดไปสองเม็ด
“เสื้อมันเปื้อนเลือด”
“แล้ว?”
“ก็จะถอดให้”
“คุณโรคจิตรึไง” คนบ้าอะไรอยู่ๆ มาถอดเสื้อคนอื่นหน้าตาเฉยแบบนี้
“…” คุณเตย์จ้องมองหน้าฉันอย่างไม่ไหวติง ดวงตาเขาตอนนี้ราวกับคบเพลิง
“มองแบบนั้นนี่จะฆ่ามุกรึไงคะ” แต่ฉันไม่กลัวหรอกนะ เดี๋ยวถ้าตายจริงๆ จะไปเข้าฝันพี่มินให้มาจัดการเขาแทน
“ใครกันแน่ที่จะฆ่าใคร”
“…”
“มุกฆ่าพี่ให้ตายทั้งเป็นอยู่รู้เปล่า”
“ไม่รู้ มุกไม่ได้ทำอะไรคุณสักหน่อย”
“ทำร้ายใจพี่ไง”
“แล้วคุณทำมุกก่อนปะ” ตัวเองทำก่อนแท้ๆ
“ก็ตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจ ยอมรับว่าใช้คำพูดที่แรงไป แต่พี่ก็เสียใจนะเว้ย”
“แล้วมุกไม่เสียใจรึไง รู้มั้ยว่าตอนนั้นกว่าจะเลิกชอบคุณได้อะมันยากมากเลยนะ มันใช้เวลานานมาก แอบร้องไห้แทบทุกวัน แต่สุดท้ายมุกก็ผ่านมันมาได้!” ฉันตะเบ็งเสียงใส่ด้วยความโกรธ
“…” อีกฝ่ายลดแววตาจากดุกลายเป็นเศร้าทันที เขาคอตกแล้วนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน “ขอโทษ…”
“ไม่ต้องพูด! เงียบไปเลย ไม่อยากได้ยินเสียง”
“มุก…”
“ถ้าคุณพูดอีกคำเดียวมุกจะวิ่งหนีคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย” เอาจริงๆ คงไม่ไหวหรอก ถึงวิ่งยังไงถ้าอีกฝ่ายขับรถตามก็จบเห่ ฉันแค่พูดขู่ไปอย่างนั้น
“…” คุณเตย์เงียบไปโดยปริยาย
ฉันลุกขึ้นยืนแล้วสอดส่องสายตาไปรอบๆ รู้สึกปวดฉี่อยากเข้าห้องน้ำขึ้นมากะทันหัน “ห้องน้ำอยู่ไหนคะ?”
“…”
“มุกอยากเข้าห้องน้ำ”
“…”
“ใช้นิ้วชี้เอาก็ได้ มุกแค่ให้คุณเงียบไม่ได้ให้เป็นง่อยสักหน่อย” ทำไมฉันรู้สึกเกรี้ยวกราดอย่างบอกไม่ถูก
“…” เขาจับมือฉันแล้วพาไปแทน
หลังจากออกมาจากห้องน้ำ ไม่ว่าฉันจะเดินไปทางไหนอีกคนก็จะเดินตามเป็นเงาไปทุกที่ประหนึ่งกลัวฉันจะหนีหาย นี่ขนาดในบ้านเขาแท้ๆ
“คุณเลิกตามมุกได้แล้ว และก็ไปส่งกลับบ้านทีค่ะ” นี่ก็เย็นแล้ว พี่มินน่าจะรอกินข้าว เพราะวันนี้พี่มินเองก็ลางาน เนื่องจากพาพี่โรสไปทำธุระ
“…” เขาส่ายหน้า
“พูดได้ค่ะ”
“พี่อยากให้เราเข้าใจกันก่อน”
“เข้าใจอะไร มุกก็บอกอยู่ปาวๆ ว่าเราอย่ามายุ่งกันอีก” เหมือนคุณเขาจะไม่ค่อยเข้าใจ
“ไม่ได้ พี่รักมุกไปแล้ว”
“มันก็เลิกรักได้นะ”
“ไม่มีทาง มุกคือคนที่ใจพี่ต้องการ”
“เฮ้อ…” เหนื่อยใจ ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
“อดีตก็ให้มันเป็นอดีตได้มั้ย ปัจจุบันเราสองคนมาเริ่มกันใหม่นะคะน้องมุก”
“มันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากก็ดีสิ” กว่าฉันจะทำใจได้มันนานจะตาย และฉันจะเอาหัวใจตัวเองมาให้คนที่เคยทำร้ายเนี่ยเหรอ ดูไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย
“มุกก็ได้เอาคืนพี่แล้วไง และตอนนี้พี่ได้รับบทเรียนแล้ว ดังนั้นหนูให้โอกาสพี่เถอะนะ”
“…”
“จะให้พี่ทำอะไรก็ยอม” เขาคุกเข่าแล้วกอดขาฉัน
โอ๊ยยยย
คุณเตย์ทำขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“ลุกขึ้นมาค่ะ”
“สัญญาก่อนว่าเราสองจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“คุณเตย์ มันไม่ได้แล้ว”
“ได้สิ จะให้พี่ทำอะไร เป็นอะไรก็ได้ พี่ยอมหมดขอแค่มุกไม่ทิ้งกัน”
“เป็นหมาก็ยอมเหรอคะ?”
“นั่นก็แรงเกิน”
“ก็พูดเองว่าเป็นอะไรก็ยอม มุกผิดเรอะ”
“…”
“พอๆ ไปส่งมุกกลับบ้านเถอะค่ะ”
“มุก…” คุณเตย์กอดขาฉันแน่นกว่าเดิม “ให้พี่เป็นทาสก็ได้”
“ทาส?”
“ใช่ ทาสรักน้องมุก”
“เฮ้อ…” ฉันถอนหายใจรอบที่ล้านแปด
“พี่จะยอมทำตามทุกอย่างที่หนูบอก จะคอยเป็นทาสรับใช้น้องมุก”
“ไม่เอาค่ะ นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว มันไม่มีทาสแล้ว” พูดพลางจะขยับขา แต่ว่าคุณเตย์ดันกอดไว้แน่น “พอได้แล้วค่ะ”
“พี่ไม่เคยกอดขาอ้อนวอนผู้หญิงคนไหนเลยนะ หนูคนแรกเลย” ไม่พูดเปล่า เขาจูบลงที่หน้าขาฉันแบบไม่มีรังเกียจ
“เอ้ย คุณเตย์” ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงเลย
ภายในบ้านพี่มิน
ฉันนั่งอยู่ที่พื้น คุณเตย์นั่งข้างๆ ส่วนพี่มินนั่งฝั่งตรงข้าม พวกเราสามคนมองหน้าสลับกันไปมา
“คืออะไร?” พี่มินถามฉัน
“คือ…” ฉันไม่รู้จะอธิบายแบบไหนดี ที่เห็นคุณเตย์มานั่งในบ้านของฉันนั้นเป็นเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมแยกตัวออกห่างเลย เขางอแงเหมือนเด็กติดแม่ และกว่าจะหว่านล้อมให้มาส่งที่บ้านได้ฉันก็เมื่อยปากพอสมควร “มุกก็ไม่รู้จะพูดไงอะ”
“เอ้า”
“กูขอโทษมุกแล้ว”
“แล้วมุกก็ให้อภัยเหรอ” พี่มินหันมาถาม
“ไม่ได้ให้อภัย แค่คุณเขาขอโอกาส”
“ก็ให้?”
“ไม่เชิง”
“มุกนะมุก”
“แต่ไม่ให้เขาก็ตามมุกเป็นเงาไม่เลิกอะ” สุดท้ายฉันก็ต้องจำใจและยอมกลืนน้ำลายตัวเอง
“…” พี่มินส่ายหน้าเอือมระอาก่อนจะหันไปดูเจ้านายของตัวเอง “แล้วนี่หน้านายไปฟัดกับหมาที่ไหนมาครับเนี่ย?”
“หมาอะไรเล่า กับคนนี่แหละ”
“คนไหนครับ”
“พี่นิวค่ะ ทั้งคู่ชกต่อยกัน”
“หน้าเยินเชียว” พี่ชายฉันพูดพลางลุกขึ้นไปหยิบกล่องยาสามัญประจำบ้านมาก่อนจะนั่งลงตามเดิม “ทำแผลหน่อยเถอะนาย”
“อยากให้มุกทำให้”
“ให้มินทำก็ได้นะครับ” พี่มินไม่รอฟังว่าจะยินดีให้ทำหรือไม่ พี่ชายฉันจัดการทำแผลให้คุณเตย์ด้วยตัวเองทันที
ภาพตรงหน้าฉันตอนนี้คือผู้ชายร่างบึกบึนสองคนกำลังปลุกปล้ำทำแผลให้กัน
เห็นแล้วขนลุก~
“ไอ้มิน กูแขยง!”
“แขยงอะไรครับนาย”
“แขยงที่มึงมาทำแผลให้เนี่ยแหละ แถมหน้ามึงยังมาใกล้หน้ากูอีก”
“เอ้า ถ้าไม่ใกล้ก็ทำแผลไม่เห็นนะครับ”
“โว้ย! กูไม่ทำแล้ว ออกไปเลย”
“เดี๋ยวแผลติดเชื้อนะนาย”
“ไอ้มินนนนนน” คุณเตย์ร้องตะโกนลั่นบ้าน
“นิ่งๆ ครับนาย” พี่มินล็อกหน้าคุณเตย์ไว้
“หน้ามึงใกล้ไปแล้ว อีกนิดก็จะจูบกูละนะ”
“ก็จูบนิดจูบหน่อยจะเป็นอะไรไปครับ”
“ฉิบหาย ฟ้าจะผ่า!”
“ก็ผ่ามาเลยค่ะ มินนี่คนนี้จะจูบพี่เตย์”
“ไอ้มิน ไอ้เวร!”
ฉันนั่งดูแล้วยกมือขึ้นกุมขมับ คนบางคนก็โตกันแต่อายุสินะ สมองไม่โตตาม แหย่กันเหมือนเด็กห้าขวบไปได้
#จบพาร์ทมุก
ตอนพิเศษหลายปีต่อมานั่งตรวจเอกสารอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวภายในบ้าน เมียก็สอนการบ้านให้ลูกสาวคนเล็กอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ส่วนไอ้ลูกคนโตมันนั่งหัวโด่เร้าหรือจะเอาของบางอย่างจากผู้เป็นพ่ออย่างผม“พ่อ...”“เรียกอะไรนักหนาฮะ” เรียกผมแบบนี้มาจะได้ชั่วโมงแล้วมั้ง“ผมก็เรียกจนกว่าพ่อจะยอมให้บัตรวีไอพีนั่น” ลูกชายนั่งกดดันตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะเลิกกวน“แล้วแกจะเอาไปทำอะไร มันไม่ใช่ของที่เด็กจะครอบครองได้” บัตรนี้มันมีค่ามหาศาล ขืนผมให้ลูกไปมันก็คงจะรักษาของไม่ได้ด้วยอายุเท่านี้ ความรับผิดชอบยังไม่มากพอ“ผมอายุสิบแปดแล้วนะพ่อ ไม่เด็กแล้ว”“ตราบใดถ้ายังไม่บรรลุนิติภาวะก็ยังเด็กอยู่”“พ่อครับ…”“ตุลย์ พ่อจะทำงาน”“ผมอยากได้บัตรวีไอพี”“ตอนนี้พ่อยังให้แกไม่ได้ ช่วยเข้าใจหน่อย”“แต่ทำไมพ่อให้แม่ได้ล่ะ”“เอ้า ก็นั่นเมียฉันนะเว้ย ให้เมียแล้วมันผิดตรงไหน”“แต่นี่ก็ลูกนะพ่อ ให้ลูกมันผิดตรงไหนอะ”เฮ้อ… ผมล่ะเหนื่อยที่จะต้องมานั่งต่อล้อต่อเถียงกับลูกชายหัวดื้อคนนี้จริงๆ มันขี้ตื๊อเหมือนใครวะ? อ๋อ เหมือนพ่อมันเอง เหมือนเปี๊ยบ! “เอางี้นะ ถ้าแกอายุครบยี่สิบปีเมื่อไหร่พ่อจะยกบัตรให้เลย ”“โ
ตอนที่ 30 ครอบครัวที่สมบูรณ์เก้าตุลาคมเป็นวันคล้ายวันเกิดของผม วันนี้อายุครบสามสิบหกปีเต็ม และก็ถือว่าเป็นวันดีอีกวันหนึ่งเลยทีเดียว ซึ่งลูกชายของผมได้ถือกำเนิดในวันเดียวกัน‘เด็กชายตุลย์ นันทพิวัฒน์’ เกิดวันที่เก้าตุลาคม น้ำหนักสามพันห้าร้อยกรัม หรือง่ายๆ คือสามโลห้าตามภาษาชาวบ้านหน้าตาลูกชายมาทางผมหมด เหมือนถอดแบบกันออกมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งดวงตาและสีลูกตาคือเป๊ะมากลูกพ่อของแท้แทบไม่ต้องสืบ“โอ๊ย น่าเกลียดน่าชังจังเลยเว้ยหลานปู่เนี่ย” พ่อผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วอุ้มหลานไว้ในอ้อมอกอย่างระมัดระวัง“หน้าไม่ได้มุกเลยอะ ไปทางนายหมดเลยนะครับ” มินมันพูดแล้วช่วยพ่อผมประคองตัวหลานไปด้วย“หล่อแต่เด็กเลยลูก” โรสเองก็เอ่ยชมแล้วยกยิ้มส่วนมุกนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงคนไข้ซึ่งมีผมดูแลอยู่ไม่ห่าง เธอเลือกคลอดแบบธรรมชาติ เห็นบอกว่าเจ็บมาก เบ่งหลายทีกว่าลูกจะออกมาเนื่องจากเด็กค่อนข้างตัวใหญ่“เจ็บมากมั้ยคะที่รัก” ผมถามพร้อมลูบศีรษะเธอด้วยความอ่อนโยน “เจ็บแต่ทนได้ค่ะ” มุกดูเหนื่อยล้าแต่ก็ยังมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเธอ “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่คลอดลูกของเราออกมาพี่รักหนูมากๆ” โน้ม
ตอนที่ 29 เพื่อเมีย [18+]#เตย์หลายเดือนต่อมาหลังจากหาหมอตรวจครรภ์เสร็จก็กำลังขับรถกลับบ้าน ทว่าเมียผมดันเกิดอารมณ์ใคร่ เธอสั่งให้ผมหาที่จอดรถในบริเวณเปลี่ยวๆ ทันทีพักหลังมานี้มุกมีความต้องการเยอะมาก ยิ่งท้องใกล้คลอดเธอยิ่งต้องการเซ็กซ์มากขึ้นส่วนผมน่ะเหรอ… “มะ มุกคะ เบาๆ หน่อยค่ะ”“หุบปากเลย”“…” ผมก็ต้องเงียบปากตามที่เมียสั่งรถคันหรูที่จอดหลบอยู่ข้างทางโยกเยกไปมาตามแรงสวาทที่คนเป็นเมียใส่มาไม่ยั้ง เธอกำลังถาโถมขย่มใส่ท่อนเนื้อแบบดุเดือด คนตัวเล็กบดเอวร่อนขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะเหมือนกับคนช่ำชองก็น่าจะช่ำชองแหละ อาทิตย์นึงจับผัวขย่มไปแล้วหกวัน อวัยวะสืบพันธุ์จะหักแหล่ไม่หักแหล่เมื่อก่อนผมบ้ากาม แต่เดี๋ยวนี้เมียบ้าแทน~ปัก!“อ๊า~”เสียงเนื้อกระทบกันบวกกับเสียงร้องครวญครางดังระงมอยู่ภายในรถ ผมสวนกระแทกเอวใส่กลับแบบไม่ยั้งเช่นกัน“อ่า~ พะ...พี่จะแตกแล้วค่ะที่รัก”“มุกก็จะ…เสร็จแล้ว”คนเป็นเมียขย่มแรงและถี่กว่าเดิมเมื่อรู้สึกว่าตัวเธอเองกำลังจะถึงจุดสุดยอดกึก!เสียงเข้มคำรามก่อนร่างกำยำกระตุกเกร็งเล็กน้อย มือใหญ่กดเอวคอดไว้แน่นก่อนจะปล่อยน้ำกามพุ่งเข้าสู่ร่างกาย
ตอนที่ 28 ต้องการคุณ“มุกใจเย็นๆ”“…”“มุก…”“…” ฉันดึงสติกลับมาแล้วมองคนตรงหน้า ตอนนี้คุณเตย์ยังมีชีวิตอยู่ ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ ร่างกายของเขาก็ไม่พบร่องรอยการถูกยิง เลือดแม้แต่หยดเดียวก็ไม่มีที่ตัวเขาแล้วเสียงปืนที่ดังสองนัดเมื้อกี้ล่ะ?“พี่ไม่เป็นไรค่ะ” เขาบอกพลางเช็ดหยดน้ำตาให้ฉันด้วยความอ่อนโยน” “พี่ยังอยู่นะ”“แล้วเสียงปืน…”“พี่จัดการเรียบร้อยแล้วน่ะ” เสียงพี่ชายฉันดังแทรกขึ้น พี่มินเดินเข้ามาหาฉันแล้วลูบศีรษะปลอบประโลม “ไม่เป็นอะไรแล้ว ปลอดภัยดีใช่มั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่าน้องสาวของพี่”“มุกไม่เป็นอะไร แล้วพี่นิว…” ฉันเบนสายตาไปมองพี่นิวที่ตอนนี้นอนคว่ำหน้าจมกองเลือด“ไม่ต้องห่วง มันไม่ถึงตายหรอก แค่สาหัส” พี่มินพูดพลางคลี่ยิ้ม สีหน้าพี่ชายดูไม่ตื่นตกใจเท่าไหร่“…”แค่สาหัส?!มันก็เกือบถึงตายแล้วนะนั่น“ขอบใจมึงมากไอ้มิน ถ้ามึงมาช้าอีกนิดกูคงโดนยิงสมองกระจาย”“ไม่เป็นไรครับนาย ว่าแต่จะให้ผมจัดการกับไอ้นี่ยังไงดี”“เรียกรถพยาบาลและตำรวจมาก็พอ ที่เหลือให้ว่าไปตามกฎหมายละกัน กูไม่อยากมือเปื้อนเลือดอีก” คุณเตย์บอกในขณะที่โอบกอดฉันไว้“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้น
ตอนที่ 27 ถือว่าขออาทิตย์ถัดมาบ้านพี่มินเช้านี้ฉันเก็บทำความสะอาดภายในชั้นล่างของบ้าน ไม่ได้อยู่อาทิตย์กว่าบ้านค่อนข้างรก ส่วนคุณเตย์กับพี่มินออกไปทำงานตั้งแต่เมื่อวานเย็นจนป่านนี้ยังไม่กลับ แต่ว่าก็ยังติดต่อทั้งคู่ได้อยู่เลยไม่มีอะไรให้กังวลใจไลน์~เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ฉันทิ้งไม้กวาดแล้วรีบกดดูข้อความทันที@Tay : พี่กำลังกลับค่ะ@Tay : น้องมุกอยากได้อะไรมั้ย?@Muk : ไม่เอาอะไรค่ะ ขับรถดีดีนะคะ@Tay : อีกประมาณสิบห้านาทีถึงค่ะ@Tay : คิดถึงมาก อยากกอดแล้ว@Muk : (ส่งสติ๊กเกอร์โอเค)ฉันปิดจบบทสนทนาแล้วมาทำความสะอาดต่อ ในขณะที่วุ่นวายอยู่กับการเก็บบ้านจนทำให้ฉันไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนยืนนิ่งจ้องมองอยู่ที่หน้าประตู รู้ตัวอีกทีคือเขาเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าแล้ว“พี่นิว…” เขาเข้ามาได้ยังไง ไม่เรียก ไม่ถาม ไม่ขออนุญาตกันก่อนสักนิด“มอนิ่ง” เขาคลี่ยิ้มที่แฝงอะไรบางอย่างซึ่งมันดูไม่บริสุทธิ์ใจเอาเสียเลย“เข้ามาได้ไงคะ?”“ก็ปืนเข้ามาสิ” เขาตอบแบบไม่อ้อมค้อม “ตกใจอะไรขนาดนั้นเล่า ทำหน้าอย่างกะเห็นผีแน่ะ พี่ไม่ได้น่ากลัวสักหน่อย”“คราวหลังรบกวนขออนุญาตมุกก่อนนะคะ มุกไม่โ
ตอนที่ 26 ว่าที่สามีคนหื่น [18+]ห้องทำงานท่านประธานผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงคุณเตย์ก็ยังไม่กลับมาจากการประชุม ฉันเบื่อๆ เซ็งๆ ไม่มีอะไรจะให้ทำเลยนั่งอยู่บนเก้าอี้แถวโต๊ะทำงานแล้วหมุนไปมาอย่างเชื่องช้าก๊อก ก๊อกจู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น“เข้ามาได้ค่ะ” ฉันเอ่ยอนุญาตแล้วนั่งตัวตรงผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมถือแฟ้มเอกสารในมือ การแต่งตัวเธอดูจัดจ้านและยั่วเย้ายังไงชอบกล“ท่านประธานไม่อยู่เหรอ” เธอเชิดหน้าถามฉันด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง“ไม่อยู่” แล้วทำไมฉันจะต้องยอม ก็เชิดหน้าตอบกลับไปเช่นกัน“ชิ! ทำมาชูคอ เธอมันก็แค่เด็กไต่เต้า”“ไต่เต้าอะไรมิทราบ ฉันไม่ได้เป็นพนักงานของที่นี่”ยัยนี่ต้องเข้าใจอะไรผิด สภาพฉันมันเหมือนพนักงานของบริษัทนี้มากนักหรือไงยะฉันน่ะเหมือนเมียท่านประธานของบริษัทนี้มากกว่าอีก!“อยากจะเลื่อนขั้นมากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงได้เข้ามารออ่อยท่านถึงที่”“เธอเข้าใจไรผิดปะเนี่ย ฉันก็มากับท่านประธานอะ และเขาให้มาในห้องนี้”ตอนที่คุณเตย์แนะนำฉันแสดงว่ายัยคนนี้ไม่ได้อยู่ณ ตอนนั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เข้าใจอะไรผิดๆ แบบนี้“ตอแหล!”เดี๋ยววววเธอด่าฉันเรอะ หน็







