ログインหลินชิงเหยียนกินแอปเปิลไปพลางดูโทรทัศน์ไปด้วย ส่วนเวินรั่วอันก็กำลังจัดห้องรับรองให้เธออยู่พอจัดห้องเสร็จ เวินรั่วอันก็มานั่งข้างหลินชิงเหยียน ทำทีเป็นพูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงห่วงใย“สามีภรรยาก็ต้องมีปัญหากันบ้างเป็นธรรมดา พวกเธอน่าจะนั่งคุยกันดี ๆ ไม่ใช่หนีออกจากบ้านแบบนี้ มันยิ่งทำให้ปัญหาบานปลายรู้ไหม”หลินชิงเหยียนแอบเหลือบมองเวินรั่วอันเล็กน้อย ตอนที่อีกฝ่ายพูดประโยคนั้น เห็นได้ชัดว่าแอบสะใจอยู่ไม่น้อย“เป็นพวกเขานั่นแหละที่ไล่ฉันออกมา ไม่ใช่ว่าฉันอยากหนีออกจากบ้าน!”“คุณป้าก็แค่โกรธชั่ววูบเอง แล้วเมื่อคืนเธอก็จริง ๆ ทำไปมันก็มีนิดหน่อยที่…”“เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะ เธอยังไม่เข้าข้างฉันเหรอ?”“แน่นอน ฉันเข้าข้างเธออยู่แล้ว”หลินชิงเหยียนฮึใส่หนึ่งที “ถ้าซ่งเหยียนจินอธิบายเรื่องกางเกงในตัวนั้นไม่ได้ล่ะก็ ฉันไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด!”“หรือว่า… อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจกันผิดก็ได้”“มีความเข้าใจผิดอะไรได้ถึงขั้นยัดกางเกงในใส่กระเป๋าเขาได้ล่ะ? เห็น ๆ กันอยู่ว่าเขายังมีนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวแรงไว้อีกคน นังนั่นยังตามเขาไปเกาะพักร้อนด้วย ทั้งที่รู้ว่าเราจะไปฉลองวันครบรอบแต
พูดจบ เซิ่งถิงก็กัดฟันแล้ววางสายทันทีทางด้านตาเฒ่าจิน พอแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายวางสายไปจริง ๆ ในที่สุดเขาก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจลูกชายที่ไม่เคยมีอารมณ์หวั่นไหวมาก่อนของเขา กลับโมโหขึ้นมาได้เหรอ?ลูกสะใภ้ที่เขาเลือกไว้นี่แหละไม่ธรรมดาจริง ๆ เก่งเอาการอยู่เหมือนกันไม่ได้ เขาไม่เพียงแต่จะยกบริษัทให้ลูกสะใภ้เท่านั้น ทรัพย์สินส่วนตัวของเขาเองก็จะยกให้ลูกสะใภ้ด้วย!ตอนที่หลินชิงเหยียนมาเช็กเอาต์ เธอถึงได้รู้ว่าห้องที่พักเมื่อคืนเป็นห้องเพรสซิเดนเชียลสวีท และพอเธอจะจ่ายเงิน เคาน์เตอร์กลับบอกว่าห้องนั้นเป็นห้องประจำของประธานเซิ่ง ไม่ต้องชำระค่าห้อง“ประธานเซิ่งของพวกคุณคือ?“ที่นี่เป็นรีสอร์ตในเครือเซิ่งซื่อนะคะ คุณไม่รู้เหรอ?”หลินชิงเหยียนเม้มปากเบา ๆ เธอไม่รู้จริง ๆ “ประธานเซิ่งก็คือคุณเซิ่งถิงค่ะ”เซิ่งถิง? ทายาทตระกูลเซิ่งของเซิ่งซื่อ?ผู้ชายที่เธออยากพบหน้าแต่ก็ไม่เคยมีโอกาสเจอเลยนั่นน่ะเหรอ?หลินชิงเหยียนทั้งอยากจะย้อนเวลากลับไปตบตัวเองที่เมาแล้วอาละวาดเมื่อคืน ทั้งยังรีบวิ่งกลับไปที่ห้องนั้น ก่อนที่พนักงานทำความสะอาดจะเก็บกวาด เพื่อไปคุ้ยเสื้อเชิ้ตที่เธอโยนทิ้งลงถังขยะขึ้นม
หลังเมาค้างแล้ว อาการปวดศีรษะก็รุนแรงมากหลินชิงเหยียนส่ายหัวอยู่หลายครั้ง กว่าจะพอได้สติขึ้นมาหน่อย พอเธอลืมตา ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงใหญ่ของโรงแรม แต่ทั้งตัวกลับถูกมัดตรึงไว้แน่น…เธอตกใจสุดขีด รีบดิ้นเพื่อจะลุกขึ้น แต่ทั้งแขนทั้งขาถูกมัดไว้ ทำให้ขยับตัวไม่ได้เลยเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?เธอนึกออกเพียงแค่ว่าตัวเองถูกผู้ชายคนหนึ่งลากเข้ามาในห้องนี้ จากนั้นก็ถูกเขาโยนลงบนเตียง แล้วร่างของเขาก็ทาบทับลงมา…โอ้พระเจ้า! หรือว่าเธอถูก…หลินชิงเหยียนไม่กล้าคิดต่อให้จบ เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากเชือกที่มัดไว้ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็แก้ออกไม่ได้เลย“ไอ้สัตว์นรก! รอดูเลย! ฉันจะฆ่าแกให้ได้!”เธอตะโกนลั่นออกมา ทำให้อารมณ์ความโกรธปลดปล่อยออกไปบ้าง แล้วตัวเธอก็เริ่มใจเย็นลงเล็กน้อยเธอมองดูแล้วพบว่าเป็นผ้าปูที่นอนที่ใช้มัดเธออยู่ แบบนี้ยังไงก็ต้องไม่แน่นมาก เธอจึงสูดหายใจลึกสองครั้ง พยายามเอามือไขว้ไปด้านหลัง แล้วค่อย ๆ อดทนแกะมันออกทีละนิดใช้เวลาราวสิบห้านาที เธอถึงได้แก้ออกสำเร็จจนเหงื่อท่วมทั้งหัว ยังไม่ทันได้หายใจให้ทั่ว เธอก็คว้ากระเป๋าที่อยู่บนพื้นขึ้นม
“อะไร?”“เธอเป็นพวกขี้เหล้า”“……”หลินชิงเหยียนเริ่มเมาแล้ว แต่ยังพอรู้ชัดว่านี่เป็นที่ไหน พอเธอดื่มหมดแก้วในมือก็คิดจะจ่ายเงินแล้วกลับเลย ทว่าเพิ่งเดินออกมาหน้าประตูก็ชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวเหม็นกลิ่นเหล้าไปทั้งตัว เธอถลึงตาใส่เขาหนึ่งที แล้วเดินต่อไม่สนใจใคร“โอ้โห เป็นสาวสวยนี่นา!” เดิมทีผู้ชายคนนั้นทำหน้าหงุดหงิดอยู่ แต่พอเห็นหน้าตาของหลินชิงเหยียนชัด ๆ ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นลามกทันที แล้วรีบตามเธอไปหลินชิงเหยียนเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ผู้ชายคนนั้นก็เร่งฝีเท้าตามไปด้วย“คนสวย มาดื่มด้วยกันสักแก้วไหมล่ะ?”“ให้พี่สักหน่อยเถอะนะ อย่าเพิ่งไปสิ!”หลินชิงเหยียนยิ่งเดินก็ยิ่งเร่งเร็วขึ้น ส่วนผู้ชายคนนั้นถึงกับวิ่งเข้ามาขวางเธอไว้เขาลูบจมูกตัวเอง พลางมองเธอด้วยแววตาโลภอยาก“ผู้หญิงคนเดียว ออกมาดื่มเหล้าดึก ๆ แบบนี้ ไม่ได้เพิ่งเลิกกับผู้ชาย ก็ต้องเหงาจนทนไม่ไหวอยากหาผู้ชายสักคนแน่ ๆ” เขาพูดพลางขยับเข้ามาใกล้อีกก้าว “ไม่ว่าอย่างไหน พี่ก็ทำให้เธอพอใจได้ทั้งนั้น”หลินชิงเหยียนเหม็นกลิ่นเหล้าที่คลุ้งออกมาจากตัวเขาจนต้องยกมือปิดจมูก “ไสหัวไป!”“เฮ้ ยังเป็นพริกขี้หนูอีกเหรอ แบบนี้พี
ชายหนุ่มที่โวยวายเอะอะอยู่คนนั้นชื่อ “เจียงม่อเหยียน” ทายาทคนรองของบริษัทอิเล็กทรอนิกส์หลินเฟิง และยังเป็นเพื่อนสนิทสมัยเด็กของเซิ่งถิงอีกด้วย งานสังสรรค์วันนี้ก็เป็นเขานี่แหละที่เป็นคนจัดให้ ตามคำขอของพวกคนเหล่านี้ เพื่อให้ได้อาศัยเขาเป็นสะพานไปทำความรู้จักกับเซิ่งถิงเขาเล่าเรื่องสนุกจบแล้วก็เดินไปนั่งลงอย่างอารมณ์ดีที่เก้าอี้ว่างข้างเซิ่งถิงทันที“คุณชายเซิ่ง วันนี้คุณยังสง่างามเหมือนเดิม ทำเอาฉันผู้น้อยรู้สึกชื่นใจนัก เอ้า ในเมื่อคุณให้เกียรติมางาน ฉันขอคารวะสักแก้วครับ” พูดจบ เจียงม่อเหยียนก็รินเหล้าให้ตัวเองจนเต็มแก้ว ก่อนกระดกดื่มหมดในครั้งเดียวดื่มหมดแล้ว เขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์พลางมองไปที่เซิ่งถิงเซิ่งถิงเหลือบมองเขาเย็น ๆ หนึ่งที ก่อนเอ่ยว่า “สามแก้ว”เจียงม่อเหยียนเบิกตากว้าง “แก้วขนาดนี้ สามแก้วก็ปาเข้าไปครึ่งลิตรแล้วนะ! จะให้ฉันดื่มจนตายเลยเหรอ!”“ฮึ นายเป็นเจ้ามือเชิญคนมา แต่ตัวเองดันมาสายซะเอง”เจียงม่อเหยียนเกาศีรษะ แท้จริงแล้วเขาหวังจะใช้แก้วเมื่อกี้ตีเนียนให้รอดพ้นไปเสียทีตอนนั้นคนข้าง ๆ ที่คิดว่านี่คือโอกาสจะได้แสดงตัว ก็ยิ้มกว้างพลางขยับเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า “ฉ
ว่าแล้วเธอก็ชี้ไปที่กางเกงในสีแดงในชามซุป พร้อมกับส่งเสียงจึ๊กจึ๊กอย่างจงใจทีนี้พ่อซ่งกับแม่ซ่งถึงกับพะอืดพะอม สีหน้ามืดสนิท ทั้งจ้องหลินชิงเหยียนที มองเวินรั่วอันที แล้วก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไปทันทีส่วนเวินรั่วอัน ตอนนี้เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาอีกเลยแค่คิดว่าต่อไปเวลาครอบครัวนี้นั่งกินข้าวด้วยกัน แล้วถ้าบนโต๊ะมีชามซุปวางอยู่ พวกเขาต้องนึกถึงกางเกงในสีแดงสดตัวนี้ทันที แบบนั้นยังจะกล้ากินซุปลงคออีกไหม? แล้วเวินรั่วอันล่ะ…ยังจะมีหน้ามานั่งอยู่ตรงนั้นได้อีกเหรอ?พอคิดถึงภาพนั้น หลินชิงเหยียนก็กลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่“ทำให้ทุกคนแตกฮือไม่พอใจแบบนี้ เธอพอใจแล้วใช่ไหม!” ซ่งเหยียนจินตะโกนถามหลินชิงเหยียนเสียงดังหลินชิงเหยียนไม่ไว้หน้า ยกมือฟาดไปหนึ่งฉาดทันที“คุณคิดให้ดีก่อนเถอะว่าจะอธิบายฉันยังไง!”พูดจบเธอก็เหลือบตามองเวินรั่วอันอย่างเย็นชา ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันทีพ่อซ่งกับแม่ซ่งยืนอยู่ตรงหน้าประตู เสียงตบสุดท้ายนั้น พวกเขาก็ได้ยินชัดเต็มสองหู“เหยียนจิน หย่ากับเธอซะ! ฉันจะให้แกหย่ากับเธอเดี๋ยวนี้! ตระกูลซ่งของเราไม่มีลูกสะใภ้ที่ทำขายหน้าแบบนี้!” พ่อซ่งตะโกนลั่นด้วยความโกรธหย




![เจ้าสาวจัดดอก [PWP] + [NC30+]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


