เหมยขอโทษ (1/2)

ร่างกายเหมยลี่แทบจะไร้เรี่ยวแรงอยู่แล้ว แต่เธอพยายามประคองสติตัวเองเรียกรถไปยังโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งหลังทราบข่าวร้ายจากใครคนนั้น...

เรื่องร้ายแรงที่ได้ยินทำเอาเธอแทบล้มทั้งยืน ความรู้สึกผิดเกาะกินจิตใจ เธอเสียใจจนทำอะไรไม่ถูก น้ำตาไหลย้อนอยู่ภายในอกจนอึดอัด หายใจไม่ออกคล้ายคนใกล้จะตาย

เยาวมาศล้มศีรษะฟาดพื้น กำลังอยู่ในห้องฉุกเฉิน...

อาการเป็นตายเท่ากัน

เมื่อครู่เหมราชโทรบอกเธอด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นแสนสาหัส เหมยลี่เข้าใจความรู้สึกของเขาดี เพราะถ้าหากเป็นเธอเธอก็คงโกรธไม่ต่างกัน ที่ชีวิตแม่ของเขาต้องตกอยู่ในอันตราย ทั้งหมดก็เป็นเพราะความสะเพร่าของเธอเอง

เธอไร้ความรับผิดชอบ ออกไปเจอเพื่อนโดยทิ้งให้เยาวมาศผู้มีอาการป่วยน่าเป็นห่วงไว้ตามลำพัง ต่อให้คุณป้าจะยืนยันว่าอยู่คนเดียวได้แต่หากเธอคิดสักนิด ก็จะรู้ว่าอะไร ๆ ย่อมเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น และตอนนี้สิ่งที่เธอกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นแล้วจริงๆ

หัสดินที่ทำหน้าเคร่งเครียดอยู่หน้าห้องฉุกเฉินหันมาเห็นเธอพอดี “เหมย ทางนี้”

“คุณลุงคะ คุณป้า...”

“หมอกำลังดูอยู่” เสียงหัสดินแม้จะเรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึก แต่คนที่รู้จักเขามานานอย่างเหมยลี่ย่อมรู้ดีว่าคุณลุงของเธอกำลังข่มอารมณ์ นั่นเพราะเวลานี้เขาคือผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่ยังพอจะควบคุมสถานการณ์วุ่นวายได้

เพราะเหมราชมันไม่คิดจะฟังอะไรแล้ว!

ลูกชายคนเดียวของตระกูลอัศวเมธีนั่งนิ่ง ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเด็กผู้หญิงที่พ่อแม่เขาอุตส่าห์เมตตาให้การดูแล เขาอุตส่าห์ไม่ยุ่งวุ่นวายอะไรกับเธอ ถึงบางครั้งเหมยลี่จะทำตัวขวางหูขวางตาด้วยการประจบประแจงพ่อกับแม่เขาจนลูกชายแท้ ๆ ต้องเบะปากบ้างก็ตามที ที่ผ่านมาเหมราชพยายามคิดว่าเธอเป็นเด็ก ไม่ควรเข้าไปหาเรื่องเธอ แต่มาวันนี้เขารู้แล้วว่าตัวเองคิดผิดมหันต์

เพราะ ‘เด็กไร้เดียงสา’ ในวันนั้น ได้เติบโตขึ้นกลายเป็น ‘เด็กแรด’ ในวันนี้แล้วไงล่ะ

เหมยลี่พนมมือไหว้ทั้งน้ำตาเอ่อคลอ “หนูผิดเองค่ะที่ทิ้งให้คุณป้าอยู่คนเดียว”

“อ้อ นี่ก็รู้ตัวเหมือนกันเหรอ” เหมราชลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินปรี่เข้าไปหาเหมยลี่ ทว่าพ่อของเขากลับรีบดันตัวเด็กสาวไปหลบอยู่ด้านหลังตนทันที

“เหม...” หัสดินกดเสียงปราม

เหอะ! ขนาดนี้แล้วพ่อยังจะปกป้องเด็กนี่อีกเหรอวะ

“พ่อ ผมจะคุยกับเหมย”

“เอาไว้ก่อน แกกำลังอารมณ์ร้อน เรื่องนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก”

เหมยลี่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาชายหนุ่มเลือดร้อนตรงหน้า หากเขาเข้ามาชกเธอได้ก็คงชกกันไปแล้ว สายตาของเหมราชที่ปกติดูเยือกเย็นเป็นทุนเดิม เวลานี้ยิ่งดูน่ากลัวราวกับจะฆ่าแกงคนได้จริง ๆ

และคนที่เขาอยากฆ่าที่สุดเวลานี้ก็คงจะเป็นเธอ

“เหมยไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้” เหมยลี่เอ่ยเสียงสั่นด้วยความยากลำบาก ทั้งรู้สึกผิดทั้งหวาดกลัวคนตรงหน้าในคราเดียว

“หึ”

หมับ!

เพียงเสี้ยววินาทีที่หัสดินเผลอ เหมราชยื้อแขนเหมยลี่ให้เข้ามาประจันหน้ากันตรง ๆ และเมื่อได้อยู่ใกล้กันในระยะประชิด ความโกรธแค้นของเขาก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเป็นเท่าตัว

“เหม!” หัสดินร้องลั่น

“พ่อไม่ต้องมายุ่ง เลิกปกป้องตัวปัญหานี่ได้แล้ว” เหมราชขมวดคิ้วใส่บิดาตน ก่อนหันมาหาเด็กสาวในเงื้อมมือตน “บอกมาซิว่าเธอไปไหนมา”

เหมราชจะไม่แฉใคร เขาอยากจะรอฟังเด็กนี่สารภาพออกมาด้วยตัวเอง

“เหมย...” เด็กสาวอึกอัก ถ้าเธอพูดไปตามตรงเหมราชคงจะโมโหกว่าเดิมแน่ ทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่ได้ตั้งใจจะหนีเที่ยว เธอโดนเพื่อนหลอกไปต่างหาก

“ฉัน-ถาม-ว่า-เธอ-ไป-ไหน-มา” เหมราชเน้นทีละพยางค์ “ตอบสิ!”

“เหมยออกไปเจอเพื่อนมาค่ะ เพื่อนขอให้เหมยช่วยติวข้อสอบ คุณป้าเลยอนุญาตให้เหมยออกไป”

“ตอแหล!” เหมราชตวาด มือออกแรงบีบแขนเรียวเล็กจนแทบจะแหลกคามือ เหมยลี่จะเจ็บจะปวดก็ช่างปะไร เขาไม่สนใจหรอก เพราะต่อให้เธอเจ็บปวดมากมายแค่ไหน มันก็ไม่สาสมกับสิ่งที่เธอทำจนแม่เขาต้องนอนเจ็บตัวอยู่ในห้องฉุกเฉินเช่นนี้

“เหม แกพอได้แล้ว!” หัสดินจ้องหน้าลูกชายอย่างลำบากใจ

“พ่อ พ่อฟังนะ เหมยมันโคตรจะตอแหลเลย ไปติวหนังสือเหรอ...เหอะ! แล้วกลิ่นเหล้าหึ่งนี่มันอะไร คิดว่าฉันเป็นเด็กอมมือที่เธอจะหลอกง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ” เหมราชเข่นเขี้ยว ก่อนหันไปเอ่ยกับพ่อตนเองด้วยดวงตาแดงก่ำ “พ่อไม่เห็นหรือไงว่าเหมยมันหนีเที่ยวจนทำให้เมียพ่อต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ทำไมพ่อถึงยังปกป้องมันอยู่ได้!”

“โอ๊ย ฮึก...”

เจ็บ...แรงกระชากที่ต้นแขนเจ็บพอ ๆ กับถ้อยคำตอกย้ำว่าเธอไร้ความรับผิดชอบ

เหมยลี่ปล่อยน้ำตาอย่างไม่อาจจะเก็บกลั้นได้อีกต่อไป เธอไม่ได้อยากให้เรื่องราวเลวร้ายแบบนี้เกิดขึ้น ไม่เคยเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“จริงเหรอเหมย...” หัสดินถามเสียงแหบแห้ง

ในสายตาของหัสดิน เหมยลี่เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ตั้งแต่รับเธอมาอยู่ด้วยกันนานหลายปีไม่เคยมีสักครั้งที่เด็กคนนี้จะสร้างปัญหาให้คนในครอบครัว จึงเป็นเรื่องยากที่เขาจะเชื่อได้ว่าเหมยลี่หนีเที่ยวเหมือนที่ลูกชายกล่าวหา

“หนูไม่ได้หนีเที่ยวนะคะ เพื่อนหนูโกหกให้หนูออกไปที่นั่นค่ะคุณลุง หนูไม่ได้อยากทำแบบนี้ ถ้าหนูรู้ว่าคุณป้าจะเกิดเรื่องตอนอยู่คนเดียว หนูคงไม่ไป”

“นี่ส่งไปเรียนหนังสือแทบตายแต่ดันโง่เป็นควายให้เพื่อนหลอกงั้นเหรอ ปัญญาอ่อน พูดแบบนี้ใครจะไปเชื่อ ทำไมไม่พูดออกมาเลยล่ะว่าเธอมันแรดเงียบ อยากจะโตเป็นสาวออกไปร่านกับผู้ชาย เหอะ พ่อแม่เธอที่ตายไปคงภูมิใจน่าดูที่เห็นลูกสาวใจแตกขนาดนี้”

ผลัก!

เหมยลี่ผลักเหมราชออกห่างทันที

“อย่าลามปามถึงพ่อแม่เหมยนะ ฮือ...”

“ทำไมฉันจะพูดถึงพ่อแม่เธอไม่ได้ ในเมื่อเธอกล้าทิ้งแม่ฉัน ทั้งที่แม่ฉันโคตรจะรักเธอเลย เธอทำลงได้ไงวะเหมยกับอีแค่อยากไปเที่ยวน่ะนะ” เหมราชที่เพิ่งถูกคนตัวเล็กผลักอกอย่างแรง จ้องมองเธออย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน

“ถ้าอยากออกไปแรดนักก็รอฉันกลับมาก่อนไม่ได้หรือไง มันกระเหี้ยนกระหือรือ อยากมากจนตัวสั่นเลยเหรอ รู้ทั้งรู้ว่าแม่ฉันป่วยจนแทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าเธอรักแม่ฉันสักนิด เธอจะรู้ดีว่าควรทำยังไง ไม่ใช่ต้องให้ฉันมาพร่ำสอนแบบนี้”

ในสายตาคนนอกอาจมองว่าเหมราชไร้ความรู้สึก หรือเป็นพวกไม่สนใจคนในครอบครัว แต่นั่นก็เป็นเพราะอาชีพการงานและสังคมรอบข้างที่หล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนระวังตัว เขาแค่ไม่ต้องการให้ใครรู้จุดอ่อนของเขาทั้งนั้น มีหลายครั้งที่เขาเจ็บปวด ต้องการอ้อมกอดจากผู้เป็นแม่ แต่ชายหนุ่มก็ได้แต่อดทนผ่านมันไปให้ได้ด้วยตัวเอง ทั้งหมดก็เพราะเขาอยากเห็นคุณแม่...คนที่เขารักมากที่สุดในชีวิตสามารถมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มไร้ความกังวลได้

อาการป่วยของแม่เป็นเรื่องที่คนในครอบครัวรู้อยู่แล้วว่าน่าเป็นห่วง เหมราชรู้ว่าแม่อาจจะอยู่กับเขาได้อีกไม่นาน ในแต่ละวันเขาจึงพยายามทำตัวเองให้สมบูรณ์แบบที่สุดเพื่อที่หากวันนั้นมาถึง แม่จะได้จากไปโดยไม่ต้องมีห่วงอะไร

แต่แล้วทุกอย่างกลับพังลงเพราะเหมยลี่!