บทที่ 5

คฤหาสน์หลังใหญ่ของหัวหน้าพรรคไทยยั่งยืนตั้งอยู่ใจกลางเมือง ไม่ว่าใครขับรถผ่านไปมาเป็นอันต้องเหลียวมอง เพราะคฤหาสน์หลังนี้ไม่เพียงมีขนาดใหญ่โตหรูหรา บริเวณด้านหน้ายังเต็มไปด้วยบอดีการ์ดสวมชุดสูทสีดำ คอยจับจ้องรถทุกคันที่ขับผ่านอย่างไม่คลาดสายตา

ชีวิตนักการเมืองใหญ่ก็เป็นเช่นนี้...

คีรติคุ้นเคยกับสิ่งนี้มาตั้งแต่เด็ก ต้องบอกด้วยว่าคุ้นเคยแต่ไม่เคยชิน เธออึดอัด รู้สึกว่าบ้านไม่ต่างจากคุก จะทำอะไรก็ต้องอยู่ในสายตาบอดีการ์ดของพ่อ นี่จึงเป็นเหตุผลที่หลายครั้งคีรติมักจะนอนค้างคืนที่บาร์ของตน ที่นั่นแม้ไม่ได้โอ่อ่าหรือสะดวกสบายเท่าอยู่คฤหาสน์ แต่อย่างน้อยก็มีบรรยากาศที่ช่วยให้เธอหายใจได้เต็มปอด ไม่ต้องอึดอัดใจเหมือนที่บ้าน

“ไม่น่าเชื่อว่าลูกสาวฉันจะนอนบ้านเป็นด้วย” ไม่ทันจะหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ ประมุขใหญ่ของบ้าน ‘ฐานทัต อัศวพิทักษ์’ ก็กล่าวทักทายลูกสาวนอกคอกอย่างเธอด้วยคำพูดเหน็บแนม

“ถ้าพ่อไม่อยากเห็นหน้าเค้ก ไว้คืนนี้เค้กไปนอนที่บาร์ก็ได้นะคะ”

“ยัยเค้ก!”

“ทานข้าวเถอะครับพ่อ อาหารพร้อมแล้ว” เป็นเหมือนทุกครั้งที่ ‘เขตคาม’ พี่ชายต่างมารดาจะต้องคอยห้ามศึกระหว่างพ่อลูก เขาหันไปยิ้มให้น้องสาวเล็กน้อยก่อนที่ทุกคนจะเริ่มรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน

บนโต๊ะอาหารประกอบด้วยหัวหน้าใหญ่อย่างฐานทัต ที่ไม่เพียงแต่เป็นหัวหน้าครอบครัว เจ้าตัวยังเป็นหัวหน้าพรรคไทยยั่งยืนซึ่งผู้คนต่างนับหน้าถือตา ถัดมาทางเก้าอี้ฝั่งซ้ายเป็นที่นั่งประจำของ ‘นิษฐา’ ภรรยาของท่าน มารดาของเขตคาม พี่ชายผู้อุทิศตนเพื่อครอบครัว ยอมละทิ้งฝันที่จะเป็นนักดนตรี หันมาเอาดีด้านการเมือง ปัจจุบันเขตคามทำหน้าที่เป็นโฆษกประจำพรรคไทยยั่งยืนตามความต้องการของผู้เป็นพ่อ

ส่วนลูกเมียน้อยอย่างคีรติน่ะเหรอ...เธอไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการเมืองเด็ดขาด

“บาร์นั่นยังไม่เจ๊งอีกหรือไง” คำถามของฐานทัตเล่นเอาทุกคนที่อยู่บนโต๊ะอาหารถึงกับต้องวางช้อนลง

“คุณคะ อย่าพูดเรื่องนี้เลยค่ะ” นิษฐาแม้ไม่ได้เป็นแม่แท้ ๆ ของคีรติ ทว่าเธอมีความคิดพอจะแยกแยะได้ว่า เด็กสาวคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่ผิดคือ ‘พัชรี’ แม่ของหล่อนที่ไม่สนศีลธรรม คิดแต่จะจับนักการเมืองรวย ๆ จนยอมเป็นเมียน้อยกินน้ำใต้ศอกเธออยู่นานหลายปี

หากเป็นอดีต นิษฐาคงไม่นึกเอ็นดูคีรติแม้แต่น้อย กระทั่งพัชรีด่วนจากไปหลังตรวจพบโรคมะเร็งปอดระยะสุดท้าย กอปรกับลักษณะนิสัยของคีรติที่ต่างจากคนเป็นแม่อย่างสิ้นเชิง ยัยหนูคนนี้ทั้งไม่มักใหญ่ใฝ่สูง ทั้งไม่คิดร้ายต่อใคร นิษฐาจึงเลิกอคติต่อเด็กคนนี้ได้ในที่สุด

แต่ถึงอย่างไร เธอก็ยังคงวางตัวอยู่ในระยะที่เหมาะสม ไม่เข้าไปข้องเกี่ยวกับคีรติมากนัก นอกเสียจากเรื่องที่จำเป็นเท่านั้น

“ฉันถาม ไม่ได้ยินหรือไง” ฐานทัตไม่สนใจคำพูดภรรยา สายตาจ้องมองลูกสาวคนเล็กอย่างกดดัน

คีรติหายใจเข้าปอดลึก ๆ สยบอารมณ์โมโห ก่อนจะตอบผู้เป็นพ่อโดยไม่แม้แต่จะมองหน้า “ยังค่ะ”

“หึ ฉันได้ข่าวมาว่าบาร์แกไม่ค่อยมีลูกค้า เลิกอวดดี แล้วทำตามที่ฉันสั่งสักที เป็นผู้หญิงแต่ไปทำงานกลางคืนแบบนั้น รู้ไหมว่าฉันอาย!”

“เค้กไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ” คีรติสบตาผู้เป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฐานทัตพูดให้เธอรู้สึกแย่ ถึงจะได้ยินมันบ่อย ๆ แต่ก็ไม่มีสักครั้งเลยที่เธอจะไม่เสียใจ

เหมือนพ่อสนใจแต่หน้าตาของตัวเอง ไม่สนเลยว่าลูกอย่างเธอต้องการอะไร

“ไม่ผิด แต่มันไม่น่าเคารพ แกเป็นถึงลูกนักการเมืองดังแต่กลับทำงานเทกแคร์ดูแลไอ้พวกผู้ชายรักสนุกพวกนั้น มันควรหรือไงกัน”

“เค้กเคยอธิบายงานของเค้กให้พ่อฟังหลายครั้งแล้วนะคะ เอาเถอะ พูดไปพ่อก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี ถึงยังไงเค้กก็ยืนยันว่าจะไม่มีทางลงเล่นการเมืองเด็ดขาด”

“ฉันไม่ได้สั่งให้แกเล่นการเมือง ไปรับราชการอย่างอื่นสิ มีงานมีตำแหน่งตั้งเยอะแยะ” ฐานทัตขมวดคิ้ว น้ำเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำ ๆ มาหลายปี

“พ่อครับ อย่าบังคับน้องเลยนะ ให้น้องได้ทำอะไรที่ตัวเองชอบเถอะ” เขตคามพูดด้วยเสียงนิ่งทุ้มน่าฟัง สมกับตำแหน่งโฆษกประจำพรรค

“เพราะแกให้ท้ายมันแบบนี้ไง นับวันมันเลยดื้อ ไม่ฟังพ่อ”

“จริงสิครับ ประชุมสภาครั้งก่อนผมไปคุยงานที่ต่างจังหวัด พ่อเล่าให้ผมฟังทีได้ไหมครับ ผมจะได้เตรียมสรุปไว้คอยตอบคำถามนักข่าว...”

เขตคามรู้จักบิดาของตนดี สิ่งเดียวที่จะทำให้ฐานทัตยอมเปลี่ยนเรื่องได้ มีแค่เรื่องงานเท่านั้น

***

เลวนัก! ฐานทัตเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ไม่คิดเลยว่าพวกพรรคไทยธรรมรงค์จะเลวและโง่ได้ถึงขั้นนี้ ซื้อเสียงจนได้เป็นนายกไม่พอ ตั้งแต่ตฤณภัทรขึ้นเป็นนายกก็เทนโยบายเก่า ๆ ของพี่ชายมันทิ้งจนหมด ที่น่าเจ็บใจที่สุดคือนโยบายปล่อยเงินกู้ให้ประชาชน เอาเงินมาล่อ อ้างว่าให้กู้ดอกเบี้ยต่ำ ทว่าสิ่งที่มันทำมีแต่จะยิ่งส่งเสริมให้คนก่อหนี้สินโดยไม่จำเป็นชัด ๆ หลายพรรคพากันค้าน แม้กระทั่งส.ส.พรรคเดียวกับมันเองยังตกใจกับนโยบายทุเรศ ๆ นี้เลย

“เหอะ! นี่ถ้านายตฤณภพยังอยู่ มันคงเจ็บใจน่าดูถ้าเห็นพรรคที่มันสร้างมากับมือต้องมาพังลงในยุคน้องชายของมัน” ฐานทัตบ่นกับลูกชายพลางหวนนึกถึงอดีตคู่แข่งทางการเมืองที่ตนนับถือใจมากที่สุดคนหนึ่ง แม้จะมีหลายนโยบายที่เห็นพ้องไม่ตรงกันบ้าง อย่างน้อยแนวทางการทำงานของตฤณภพก็ยังมุ่งเน้นประโยชน์สุขของประชาชน แต่หลังจากตฤณภพได้รับชัยชนะอย่างไร้ศักดิ์ศรีคราวนั้น ฐานทัตก็หมดศรัทธาในตัวอีกฝ่ายทันที

ใคร ๆ ก็รู้ว่าพรรคไทยธรรมรงค์ซื้อเสียง!

เวรกรรมก็ช่างทำงานติดจรวดไวเหลือเกิน ตฤณภพยังไม่ทันได้นั่งเก้าอี้นายกรัฐมนตรีก็ถูกลอบยิงเสียชีวิต ยอมรับว่าเขาตกใจมากตอนรู้ข่าว รวมทั้งได้ไปร่วมแสดงความเสียใจที่งานศพแล้วด้วย

แน่นอนว่าเหตุการณ์ไม่คาดฝันนี้ ทำให้ทุกคนพุ่งเป้ามายังคู่แข่งทางการเมืองของตฤณภพอย่างเขา แต่สุดท้ายฐานทัตได้พิสูจน์แล้วว่าตนเป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่มีส่วนรู้เห็นใด ๆ ในการตายของตฤณภพ ตอนนี้ผ่านมาสามเดือนแล้ว ทางการยังตามหาคนร้ายตัวจริงไม่ได้ ไร้ร่องรอย ไร้เบาะแส กระแสข่าวรวมถึงคดีความจึงเริ่มซา คล้ายว่าความจริงจะหายเงียบเข้ากลีบเมฆไปทุกที

เมื่อสิ้นไร้หัวหน้าพรรคอย่างตฤณภพ ตำแหน่งนายกรัฐมนตรีย่อมตกเป็นของแคนดิเดตคนที่สองของพรรค หรือก็คือตฤณภัทร ผู้เป็นน้องชายร่วมสายเลือดเดียวกัน ชายทั้งสองแม้จะเป็นพี่น้องแท้ ๆ แต่หลังได้ตำแหน่ง ทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกันว่าการทำงานของตฤณภัทรช่างแตกต่างจากผู้เป็นพี่ชายราวฟ้ากับเหว!

โดยเฉพาะการล้มนโยบายเก่า ๆ แบบไม่เห็นหัวประชาชน นั่นเป็นสิ่งที่ฐานทัตรับไม่ได้ที่สุด