ตอนที่ 12

                  'หินเจ้าพังแน่นอน!'

                  โจวหมิงไม่อาจรับได้ที่พลังของตนเองลดลงมามากกว่าครึ่ง พลังเท่านี้พอๆกับตอนที่ได้เข้าเป็นศิษย์ในของสำนักเจี๋ยเอินใหม่ๆเมื่อหลายสิบปีก่อน

                  และกว่าจะสั่งสมปราณให้ได้พลังระดับราชันย์ไม่ใช่เรื่องง่าย โจวหมิงเคี่ยวเข็ญฝึกฝนด้วยตนเองอย่างยากลำบาก จู่ๆต้องมาเสียไปเพราะคัมภีร์ประหลาดเล่มนั้น

                  'ฟังก่อนได้หรือไม่'

                  'เป็นเจ้าจะเย็นอยู่หรือ!?'

                  โจวหมิงในตอนนี้แทบจะเรียกได้ว่าไร้พลัง ระดับพลังเท่านี้แค่ต้องสู้กับสัตว์อสูรขั้นนภาก็เต็มกลืนแล้ว

                  'นั่งลง ข้าจะอธิบายให้ฟัง'

                  โจวหมิงหลังจากที่ได้รับรู้ว่าระดับพลังของตนเองลดลงถึงเพียงนั้นก็อยู่ไม่สุข พยายามขอให้หวังซิ่นเจียพากลับไปยังหอคัมภีร์ของสำนักอีกรอบ

                  หวังซิ่นเจียเห็นท่าทางของโจวหมิงเช่นนั้นจึงได้คิดว่า โจวหมิงคงลืมไปแล้วว่าการประกอบพิธีกรรมนั้น ต้องแลกกับอะไรจึงจะสำเร็จ ซึ่งในตอนแรกเจ้าตัวก็ดูไม่ได้เสียดายระดับพลังอะไรนั่นแม้แต่น้อย

                  แต่ที่โวยวายสติแตก ทำหน้ายุ่งยากราวกับจะตายวันตายพรุ่งอยู่นี่ ก็คงเป็นเพราะเห็นร่างของจ้าวเซินฝูค่อยๆสลายไปกับตา

                  'จำเงื่อนไขการใช้คัมภีร์ได้หรือไม่'

                  เมื่อพูดถึงเรื่องเงื่อนไขของคัมภีร์ขึ้นมา จึงได้นึกขึ้นได้ว่าในคัมภีร์นั้นระบุถึงเงื่อนไขของการสูญเสียระดับพลังและอายุขัยเอาไว้ด้วย

                  หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่เท่ากับว่าจ้าวเซินฝูกลับมาแล้วหรอกหรือ

                  'เช่นนั้น..!!'

                  'อย่าเพิ่งดีใจเก้อ ฟังข้าก่อน'

                  โจวหมิงตั้งท่าจะลุกออกไปเพื่อตามหาจ้าวเซินฝูอีกรอบเมื่อคิดว่าลูกศิษย์ของตนอาจจะกลับมาแล้วและเดินเตร็ดเตร่อยู่สักแห่งหนึ่งในสำนัก

                  หวังซิ่นเจียรีบทำมือปางห้ามญาติ

                  'แต่คัมภีร์นั่น ไม่ใช่คัมภีร์ชุบชีวิตคนตายอย่างที่เจ้าเข้าใจ'

                  และก็ไม่รู้ว่าทำไมในตอนนั้นโจวหมิงจึงได้คิดว่าคัมภีร์นั่นจะสามารถชุบชีวิตคนตายได้

                  'นี่เป็นการย้อนเวลา'

                  โจวหมิงเชื่อมาโดยตลอดว่าหากประกอบพิธีกรรมตามคัมภีร์เล่มนั้นแล้ว จะสามารถชุบชีวิตคนตายได้ แต่เมื่อได้ยินเรื่องที่นอกเหนือความคาดหมายเช่นนั้นก็อดตะลึงไม่ได้

                  'เมื่อครู่ข้าพบอวิ๋นรั่ว'

                  'ห้ะ?'

                  'เจ้าฟังไม่ผิด อวิ๋นรั่วมาตามหาเจ้า'

                  อวิ๋นรั่วเป็นลูกศิษย์ของโจวหมิงอีกคนหนึ่งเช่นกัน และเป็นศิษย์หลักคนสุดท้ายของยอดเขาที่สอง ก่อนที่จ้าวเซินฝูจะเข้าร่วมกับสำนักเจี๋ยเอินนั้น อวิ๋นรั่วก็ออกไปเปิดกิจการหอคุ้มกันไปเรียบร้อยแล้ว

                  ดังนั้นหากเป็นช่วงเวลานี้เป็นไปไม่ได้ที่อวิ๋นรั่วจะอยู่ที่นี่

                  'หากเป็นเช่นนั้น...'

                  'ใช่ ตอนนี้จ้าวเซินฝูอยู่ที่ตระกูลจ้าว'

                  เมื่อได้ยินเช่นนั้นโจวหมิงรู้สึกราวกับโลกจะถล่ม

                  หนึ่งสิ่งที่โจวหมิงพยายามมาโดยตลอดคือกีดกันจ้าวเซินฝูให้ออกห่างจากจวนตระกูลจ้าวมากที่สุด แต่ครั้งนี้เป็นโจวหมิงที่ส่งจ้าวเซินฝูกลับไปอยู่ที่นรกนั่นด้วยตนเอง

                  'ข้าจะไปพาคนกลับ'

                  'สภาพนี้น่ะหรือ?'

                  ระดับพลังของโจวหมิงตอนนี้คงจะต่อกรกับผู้คุ้มกันของจ้าวจวิ้นซานไม่ได้ด้วยซ้ำ

                  'แล้วจะปล่อยให้จ้าวเซินฝูต้องทรมานเช่นนั้นอีกเป็นครั้งที่สองหรือ!?'

                  'ครั้งก่อนเขาก็ผ่านมาได้'

                  'แต่ที่ข้าทำเช่นนี้ไม่ได้เพราะต้องการให้เป็นเช่นครั้งก่อน!'

                  การย้อนเวลาครั้งนี้ หากโจวหมิงต้องเสียงพลังไปและส่งจ้าวเซินฝูกลับไปอยู่ในวังวนเดิมๆ เช่นนั้นก็นับว่าสร้างเรื่องเสียเปล่าแล้ว

                  'สิ่งแรกที่เจ้าต้องห่วงคือตนเอง'

                  'แล้วจ้าวเซินฝูจะเป็นอย่างไรก็ได้เช่นนั้นหรือ?'

                  หวังซิ่นเจียต้องการให้โจวหมิงฟื้นพลังของตนเองกลับมาได้เสียก่อน แต่หากรอให้พลังกลับมาเช่นเดิมคงไม่ทันการณ์

                  'ข้าจะส่งคนไปดูให้'

                  'ช่วยเขาออกมาเลยไม่ได้หรือ... เอามาหลบซ่อนที่ยอดเขาของเจ้าก็ได้'

                  หวังซิ่นเจียถึงกับคิ้วกระตุก ใจคอจะไม่หยุดสร้างปัญหาเลยหรืออย่างไร

                  'ไม่ได้ อันดับแรกเจ้าต้องฟื้นพลังให้ได้เสียก่อน เรื่องอื่นค่อยคุยกันทีหลัง'

                  'แต่...'

                  'ไม่มีแต่ อีกสองวันปิดด่านฝึกตนเสีย'

                  หวังซิ่นเจียคิดจะมัดมือชกจับโจวหมิงยัดเข้าถ้ำเพื่อปิดด่านฝึกตน อย่างน้อยๆก่อนที่จ้าวเซินฝูจะกลับเข้าสำนักก็ควรอยู่ระดับจ้าวนภาตอนปลายให้ได้

                  แม้ว่าในช่วงเวลาเดียวกันนี้ หากเป็นครั้งก่อนโจวหมิงจะมีพลังระดับราชันย์ขั้นต้นแล้วก็ตาม

                  หากการที่โจวหมิงเสียสละพลังของตนเองเพื่อย้อนเวลากลับมา แล้วจ้าวเซินฝูยังเป็นเช่นเดิมก็นับว่าเสียเปล่าแล้ว หวังซิ่นเจียเองก็ได้แต่ภาวนาให้ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม

                 

                  'แล้วเรื่องที่ยอดเขาเล่า...'

                  หากเจ้ายอดเขาทั้งสองติดภารกิจ(อู้งาน)อยู่ภายนอก ย่อมเป็นเรื่องของศิษย์สืบทอดที่ต้องคอยดูแลยอดเขาแทนอาจารย์

                  และแน่นอนว่าหวังซิ่นเจียย่อมโยนภาระก้อนใหญ่นี้ให้ศิษย์สืบทอดคนหนึ่งของตนอย่างไม่ใยดี

                  ต่างจากโจวหมิงที่ในตอนนี้ไม่มีศิษย์สืบทอด...

                  อย่าว่าแต่ศิษย์สืบทอดเลย กระทั่งศิษย์หลักยังมีเพียงแค่อวิ๋นรั่วคนเดียว นอกนั้นเป็นบ่าวรับใช้ของโจวหมิง

                  หากโจวหมิงไปปิดด่านฝึกตนละก็ ยอดเขาที่สองก็คับคล้ายคับคลาว่าจะเป็นยอดเขาร้าง

                  แต่พลังแค่ระดับวายุที่โจวหมิงมีในตอนนี้ก็ไม่สามารถดูแลยอดเขาได้อยู่ดี เช่นนั้นจึงปรึกษากันว่าควรจะโยนภาระสองเท่านี้ให้กับศิษย์สืบทอดของหวังซิ่นเจียแทน

                  สองผู้ยิ่งใหญ่สุมหัวปรึกษากันเรื่องของสถานการณ์หลังจากนี้ โดยที่ศิษย์สืบทอดผู้โชคร้ายของหวังซิ่นเจียจามจนจมูกแทบหลุดอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

                  หวังซิ่นเจียคิดจะออกไปเตร็ดเตร่ข้างนอกเช่นกัน เพราะตั้งแต่ได้เป็นเจ้ายอดเขามีภาระมากมาย ไม่ได้ไปเที่ยวเตร่ดั่งตอนเป็นศิษย์สืบทอดมาเนิ่นนานแล้ว เสียเพียงแต่โจวหมิงไม่สามารถไปด้วยได้

                  'เจ้าแค่อยากจะหนีงานสินะ ไม่ได้ต้องการจะไปดูแลจ้าวเซินฝูสักนิด'

                  หวังซิ่นเจียยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ โจวหมิงกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ

                  หากไม่ใช่เพราะว่าต้องเสียพลังไป โจวหมิงคิดจะพาจ้าวเซินฝูขึ้นมาซ่อนไว้ที่ยอดเขาของตนเองด้วยซ้ำ

                  อยากที่หวังซิ่นเจียบอก ตอนนี้ทั้งคู่ย้อนเวลากลับมาตอนที่จ้าวเซินฝูยังไม่ทันเข้าสำนัก ข้อยืนยันคืออวิ๋นรั่วที่หน้าเหมือนกับหลายสิบปีก่อนไม่ผิดเพี้ยน อีกทั้งศิษย์ของยอดเขาที่สามก็เรียกโจวหมิงว่าเจ้ายอดเขาที่สอง

                  หลังจากเหตุการวินาศสันตะโรครั้งนั้นโจวหมิงถูกริบคืนตำแหน่งและยอดเขา เป็นเพียงอาจารย์โจวที่อยู่ลอยไปลอยมา สร้างปัญหาไปวันๆเท่านั้น

                  อีกทั้งหลิ่วป๋ายซื่อที่พบหลังเสร็จพิธีนั่นก็ดูเหมือนว่าไม่ได้โกรธเคืองอะไรโจวหมิง คล้ายมีเรื่องสำคัญจะกล่าวด้วยมากกว่า

                  'เช่นนั้นเอาตามนี้ เจ้ารีบปิดด่านเถอะ ไม่รู้ว่าตอนที่จ้าวเซินฝูกลับมาเจ้าจะมีพลังสักเท่าไหร่'

                  โจวหมิงแม้ว่าใจจะอยากไปรับจ้าวเซินฝูกลับมาด้วยตนเองก็ตาม แต่เป็นอย่างที่หวังซิ่นเจียกล่าวหากไปด้วยตนเองคงไม่สามารถปกป้องทั้งตนเองและจ้าวเซินฝูได้

                  อีกอย่างหากให้โจวหมิงออกไปจะเป็นเรื่องแปลกประหลาด เพราะเดิมทีเจ้ายอดเขาที่สองไม่นิยมออกไปสร้างความวุ่นวายข้างนอกเท่าไหร่นัก แต่น้อยคนที่รู้ว่านั่นเป็นเพราะยามที่เป็นเพียงศิษย์ในสำนักก็เที่ยวสร้างปัญหาจนพอใจแล้ว

                  หวังซิ่นเจียเดิมทีก็ไม่ได้ต่างจากโจวหมิงมากนัก กะล่อนไม่ต่างกันต้องศีลเสมอกันจึงจะเป็นสหายกันได้ยาวนาน เพียงแต่หวังซิ่นเจียนั้นจัดการปัญหาได้ดีมากกว่า

                  คนอย่างโจวหมิงนั้น ชื่นชอบการสร้างปัญหาเอาไว้แล้วก็ปล่อยให้คนอื่นเป็นคนสะสาง ก่อนหน้าที่จะได้เป็นเจ้ายอดเขานั้น เรียกได้ว่าทั้งอาจารย์ ทั้งศิษย์ร่วมอาจารย์พากันตามเช็ดตามล้างไม่หวาดไม่ไหว

                  หลังจากได้เป็นเจ้ายอดเขาแล้วก็ยังเป็นเช่นเดิม เพียงแต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เกินแก้จนกระทั่งไปทุบตีคนแซ่เจิ้งและคนแซ่จ้าวที่แคว้นจิน

                  และแน่นอนว่าทิ้งปัญหาไว้เช่นเดิมอย่างที่รู้กัน

                  เมื่อถึงวันที่ปิดด่านตามที่วางแผนไว้ หวังซิ่นเจียเดินมาส่งโจวหมิงยังถ้ำที่ใช้ปิดด่านฝึกตนในครั้งนี้ โจวหมิงทำหน้ายุ่งยากจนกระทั่งวินาทีสุดท้าย

                  หวังซิ่นเจียรำคาญสหายคนนี้เกินจะทน จัดการเฉดหัวเข้าถ้ำไปพร้อมกับกางม่านระดับราชันย์ขั้นต้นเอาไว้

                  'ไหนเจ้าว่าแค่นภาขั้นสูงก็พอ!'

                 

                  'หากสำเร็จแล้วก็เรียกให้จางเชียนฉีมาเปิดแล้วกัน ข้าบอกเขาไว้แล้ว'

                  จางเชียนฉีนั้นเป็นศิษย์สืบทอดของหวังซิ่นเจียที่ถูกทอดทิ้งไว้พร้อมกับภาระกองโตถึงสามอย่างด้วยกัน ตอนที่หวังซิ่นเจียกล่าวเรื่องนี้กับจางเชียนฉี เขาทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้ดื่มพิษรักษาแผลของผู้อาวุโสหง

                  นอกจากจะต้องดูแลยอดเขาทั้งสองแทนเจ้ายอดเขาที่ทำตัวว่างออกไปเตร็ดเตร่คนหนึ่ง อีกคนหนึ่งก็ไม่รู้นึกคึกอะไรจึงได้ปิดด่านฝึกตนขึ้นมาเสียดื้อๆ

                  แล้วยังต้องคอยมาตรวจดูเจ้ายอดเขาโจวที่ถ้ำปิดด่านอีกต่างหาก

                  จางเชียนฉีไม่เข้าใจผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองคนแม้แต่น้อยย คนหนึ่งทำหน้าเหมือนจะตายในขณะที่ถูกขังอยู่ในม่านพลังระดับราชันย์ขั้นต่ำ ทั้งๆที่ต้นเองมีพลังระดับราชันย์ขั้นสูงด้วยซ้ำ เพียงแค่ดีดนิ้วก็ปลดม่านได้แล้วแท้ๆ

                  ส่วนอาจารย์ของตนนั้นทำหน้าราวกับได้แก้แค้น แววตาวาบวับยามที่จับจ้องไปยังสหายของตนทำหน้าเหมือนแมวป่วยในม่านพลังที่เพียงแค่หายใจออกก็อาจจะปลิวไปได้

                  แวบหนึ่งที่จางเชียนฉีครุ่นคิดอยู่ในหัวอย่างสิ้นหวัง เกรงว่าหากได้เป็นผู้ยิ่งใหญ่เช่นทั้งคู่ในภายภาคหน้า ตนเองอาจจะมีอาการคล้ายๆกัน

                  จางเชียนฉีไม่นึกอยากจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่อยู่ครู่หนึ่งของชีวิต

                  หลังจากที่ฝากฝังสหายหน้ายากผู้นั้นเอาไว้กับลูกศิษย์ของตนเองเรียบร้อยแล้ว ก็ออกเดินทางไปยังแคว้นจินทันที 

                  ในใจนั้นหวังซิ่นเจียจะไปเพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น หากเห็นว่ายังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมก็จะไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย

                  แต่ผู้ใดจะคิดเล่า ว่าเมื่อเข้าแคว้นจินมาแล้ว คืนนั้นจะได้พบกับจ้าวเซินฝูที่ปีนกำแพงจวนออกมาด้วยท่าทางลับๆล่อๆ

                  หวังซิ่นเจียรีบตามไป จ้าวเซินฝูเดินนำไปยักตรอกซอกซอยต่างๆกระทั่งหยุดที่ทางตัน หวังซิ่นเจียประมาทที่เดินตามจ้าวเซินฝูมาต้อยๆเพราะความอยากรู้ ในตอนที่จะหันหลังกลับก็ไม่ทันเสียแล้ว

                  จ้าวเซินฝูในยามนั้นยื่นข้อเสนอให้หวังซิ่นเจียช่วยเหลือ แลกกับเงินจำนวนหนึ่ง

                  หวังซิ่นเจียมองสภาพของจ้าวเซินฝูแล้วก็ไม่ได้คิดว่าจ้าวเซินฝูนั้นจะมีเงินให้ตนเองจริงๆ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจ้าวเซินฝูเองก็ดิ้นรนจะหนีจากตระกูลจ้าวจึงตกปากรับคำ

                  และแล้วละครปาหี่ที่มีโรงละครฉากใหญ่เป็นจวนตระกูลจ้าวก็เริ่มต้นขึ้น

                  หวังซิ่นเจียมองดูจ้าวเซินฝูแล้ว ไม่คล้ายกับจ้าวเซินฝูที่รู้จักเท่าไหร่นัก จ้าวเซินฝูที่เคยรู้จักเป็นคนค่อนข้างสุภาพ อีกทั้งยังยอมคนไม่น้อย ดูจากที่ทั้งเจิ้งซีเพ่ยและตระกูลจ้าวโขกสับใช้ประโยชน์อย่างไร จ้าวเซินฝูก็ไม่มีปฏิเสธ

                  ต่างจากจ้าวเซินฝูคนนี้ แววตาเปลี่ยนไป ไม่ได้มีความอ่อนน้อมเช่นเดิม อีกทั้งท่าทีไม่รู้สึกรู้สากับการที่ตนเองเป็นต้นเหตุแห่งความหายนะของตระกูลจ้าวนั้น หวังซิ่นเจียจึงพอเดาบางอย่างได้

                  จ้าวเซินฝูก็คงจะย้อนกลับมาเช่นกัน

                  และเรื่องที่ไม่เห็นหัวตระกูลจ้าวเช่นนี้ อาจจะเป็นเช่นเดียวกับตนและสหายที่ย้อนเวลากลับมาพร้อมกับความทรงจำในอนาคต

                  หวังซิ่นเจียคอยยื่นมือช่วยจ้าวเซินฝูอยู่หลายเรื่องต่อหลายเรื่องกระทั่งทวงคืนสมบัติและสถานะในจวนตระกูลจ้าวกลับมาได้

                  เท่านี้หวังซิ่นเจียคงคิดว่าเสร็จสิ้นเรื่องที่ต้องทำแล้ว ดังนั้นจึงได้ให้นกพิราบส่งสาส์นไปยังคนที่ชอบทำหน้ายุ่งยากที่ถูกขังลืมอยู่ในถ้ำว่าอีกไม่นานจะกลับไป

                  แต่เพราะว่าจ้าวเซินฝูดึงดันจะกลับสำนักในช่วงเวลาเดิม โจวหมิงที่รู้เช่นนั้นก็ส่งจดหมายขอร้อง(ข่มขู่) ให้หวังซิ่นเจียอยู่กับจ้าวเซินฝูจนกว่าจ้าวเซินฝูจะกลับสำนัก

                  หวังซิ่นเจียเห็นแก่ความกังวลของสหายจึงได้ยอมรับปาก และเมื่อเป็นเช่นนั้นหวังซิ่นเจียก็ได้รับรู้ว่าคนของยอดเขาที่สองนั้น ไม่ว่าจะเป็นศิษย์หรืออาจารย์ต่างก็สร้างปัญหาเก่งไม่แพ้กัน

                  จ้าวเซินฝูจับลูกลิงสองตนพร้อมพ่อบ้านหยางยัดเยียดให้หวังซิ่นเจียช่วยดูแล ส่วนตนเองไปปิดด่านฝึกตนเช่นเดียวกันกับอาจารย์ ระหว่างที่หายไปกว่าสองปีหวังซิ่นเจียได้รับจดหมายจากโจวหมิงไม่หยุดหย่อน แต่มีข่าวดีคือพลังของโจวหมิงนั้นฟื้นกับมาง่ายกว่าที่คาดเอาไว้ ดังนั้นตอนนี้โจวหมิงจึงมีพลังระดับจ้าวนภาขั้นต้นแล้ว

                  เรื่องราวของทั้งสองฝั่งยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆโดยที่มีโจวหมิงคอยส่งจดหมายถามไถ่อยู่เรื่อยๆ กระทั่งวันที่พากันขึ้นเขา โจวหมิงที่มีพลังระดับจ้าวนภาขั้นสูงแล้วก็ยังส่งคนมาสอดส่องว่าเซินฝูจะสามารถขึ้นมาถึงยอดเขาอย่างปลอดภัยได้หรือไม่

                  .

                  .

                  .

                  "เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้"