ตอนที่ 11

                  'หมายความว่าอย่างไร...'

                 

                  หลังจากที่ทำให้โจวหมิงสงบลงได้บ้างแล้ว หวังซิ่นเจียจึงได้เล่าเรื่องที่หลิ่วป๋ายซื่อและศิษย์คนอื่นๆนั้นไม่รู้จักจ้าวเซินฝูแม้แต่น้อย

                  เรื่องที่หวังซิ่นเจียกล่าวนั้น ย่อมเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

                  เรื่องอื้อฉาวเมื่อสิบปีก่อนนั้นทุกคนในสำนักเจี๋ยเอินรับรู้เป็นอย่างดี และทุกคนย่อมต้องรู้จักจ้าวเซินฝูในฐานะตัวต้นเหตุอย่างแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่คนจะไม่รู้จัก โดยเฉพาะในยอดเขาที่สามแห่งนี้

                  โจวหมิงทำท่าไม่ยอมรับ หวังซิ่นเจียเองก็ได้ถอนหายใจอย่างอับจนหนทาง ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเท่าไหร่นัก ในทีแรกยังคิดว่าเป็นการกลั่นแกล้งเสียด้วยซ้ำ

                  'คัมภีร์นั่น.. เป็นคัมภีร์ชุบชีวิตจริงหรือ?'

                  หวังซิ่นเจียเอ่ยถามด้วยความสงสัย ครั้งแรกที่โจวหมิงเอาคัมภีร์เล่มนั้นมาใหดูก็มีท่าทีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ไม่ได้ใส่ใจ แต่ตอนนี้คัมภีร์เล่มนั้นกลายเป็นคัมภีร์เจ้าปัญหาไปเสียแล้ว

                  ไม่ใช่เพียงแค่พ่อบ้านหยางและจ้าวเซินฝูหายไปเฉยๆ แต่ดูเหมือนจะหายไปจากความทรงจำของทุกคนในสำนักเจี๋ยเอินเสียด้วยซ้ำ

                  'ข้า..'

                  หวังซิ่นเจียจ้องโจวหมิงตาไม่กระพริบคาดคั้นเอาคำตอบ โจวหมิงที่ได้รับแรงกดดันจากสหายตรงหน้าก็หลบสายตา

                  'ข้าไม่แน่ใจ...'

                  'ข้าคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าเจ้ามันตัวปัญหา!!'

                  ตั้งแต่จับพลัดจับพลูคบหากันเป็นสหายสมัยที่ยังเป็นเพียงศิษย์นอกของสำนักเจี๋ยเอินนั้น หวังซิ่นเจียก็คิดเอาไว้แล้วว่า สักวันนิสัยที่หยั่งรากลึกของโจวหมิงจะต้องสร้างปัญหาอย่างแน่นอน

                  ไม่น่าชะล่าใจคิดว่าหลังจากที่ได้สืบทอดตำแหน่งเจ้ายอดเขาที่สองแล้วโจวหมิงคงจะเปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว

                  หวังซิ่นเจียคิดแล้วก็ร้อนรุ่มในอก รู้สึกราวกับธาตุไฟจะเข้าแทรก หากย้อนเวลากลับไปได้ หวังซิ่นเจียจะรีบหนีจากตัวปัญหาเช่นนี้ไปให้ไกลสุดขอบฟ้า ไม่ต้องเจอกันเลยยิ่งดี หรือไม่เช่นนั้นก็ขอกลับไปเขกหัวตนเองในอดีตเสียหน่อยเถอะที่มาคบหาสหายตัวปัญหาเช่นนี้

                  แต่เรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้เสียหน่อย จะไปย้อนเวลาได้อย่างไรเล่า...

                  อ่า...

                  ถ้าหากทำได้ล่ะ...

                  'โจวหมิง'

                  หวังซิ่นเจียเรียกคนเสียงเข้ม โจวหมิงรู้สึกเหมือนตัวหดเล็กลงเพราะแรงกดดันจากสหาย

                  เดิมทีหากวัดกันด้วยระดับพลังนั้น โจวหมิงย่อมชนะขาดลอย แต่ในตอนนี้รู้สึกราวกับว่าตนเองนั้นไร้ทางสู้อย่างไรอย่างนั้น

                  'คัมภีร์เล่มนั้นอยู่ที่ไหน'

                  หวังซิ่นเจียข้องใจกับคัมภีร์ที่ว่านั่นไม่น้อย นึกโทษตนเองที่ไม่เอามาดูในละเอียดในตอนที่โจวหมิงเอามันมาให้ดูด้วยท่าทีตื่นเต้น

                  โจวหมิงทำท่านึกเล็กน้อยก่อนจะตอบสหายตนเองเสียงแผ่ว

                  'ตอนที่ออกมาจากห้องของจ้าวเซินฝู ข้าก็ไม่เห็นมันแล้ว...'

                  โจวหมิงไม่ได้โกหก หวังซิ่นเจียเองก็เข้าไปดูมาก่อนแล้ว ในห้องนั้นกลายเป็นห้องว่างเปล่า ไม่มีคัมภีร์เจ้าปัญหาที่โจวหมิงไปคุ้ยมาจากหอคัมภีร์ของสำนัก ดังนั้นหวังซิ่นเจียคิดว่าโจวหมิงอาจจะหยิบไปด้วย แต่เจ้าตัวก็ปฏิเสธ

                  'เช่นนั้นแล้วจะหายไปไหนได้'

                  'ข้าไม่รู้...'

                  หวังซิ่นเจียขัดใจไม่น้อยกับท่าทางของโจวหมิงในตอนนี้ ดูเหมือนสาวน้อยผู้บอบบางอะไรเช่นนั้น

                  'เลิกทำตัวสำออยเสียทีได้หรือไม่ เห็นแล้วอุจาดตา'

                  คนที่ถล่มภูเขาได้ด้วยมือเปล่าอย่างโจวหมิง มาทำตัวราวกับเป็นสตรีตัวเล็กตัวน้อยเช่นนี้ น่าสะอิดสะเอียนไม่น้อย

                   'เจ้าก็เลิกกดดันแบบนั้นสักที ข้าหวั่นๆอย่างไรก็ไม่รู้'

                  โดยปกติแล้วไม่มีทางที่โจวหมิงจะรับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่มากกว่ามาจากหวังซิ่นเจียได้ เพราะโจวหมิงมีระดับพลังที่สูงกว่า แต่หลังจากพิธีกรรมประหลาดนั่น ทำให้โจวหมิงรู้สึกเหมือนกับตนเองอ่อนแรงลงอย่างไรก็ไม่รู้

                  'ระดับพลัง...'

                  หรือว่า...

                  'ไปที่หอคัมภีร์'

                  โจวหมิงไม่เข้าใจเรื่องที่หวังซิ่นเจียต้องการจะสื่อเท่าไหร่นัก จึงทำหน้างุนงง แต่หวังซิ่นเจียนั้นไม่ได้ตอบอะไร หิ้วคอสหายเจ้าปัญหาขึ้นมาแล้วตรงไปยังหอคัมภีร์ของสำนักอย่างเร่งด่วน

                  เนื่องด้วยสถานะของหวังซิ่นเจียนั้น การผ่านเข้าหอคัมภีร์เป็นเรื่องง่ายๆ ดังนั้นจึงผ่านบรรณารักษ์มาได้โดยไม่ติดขัด

                  เมื่อพาคนมาถึงชั้นของคัมภีร์ต้องห้ามของสำนักแล้วก็ให้โจวหมิงนำทางไปยังสถานที่ที่พบกับคัมภีร์เล่มนั้น

                  'นำไป'

                  'พูดดีๆก็ได้นี่'

                  'ข้าไม่ฆ่าเจ้าตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว อย่ามาทำหัวหมอต่อรอง เดินไป'

                  หวังซิ่นเจียทำหน้ายักษ์ราวกับจะชักกระบี่ออกมาปาดคอกันจริงๆ โจวหมิงจึงได้เดินนำไปยังที่ที่พบกับคัมภีร์เล่มนั้นแต่โดยดี

                  หอคัมภีร์ของสำนักเจี๋ยเอินนั้นแบ่งลำดับขั้นคล้ายกับสำนักทั่วๆไป เพียงแต่ว่าไม่ว่าศาสตร์ชั้นสูง ชั้นกลาง หรือชั้นต่ำนั้น จะแยกเป็นหมวดหมู่ตามวิธีการใช้ เช่นคัมภีร์เคล็ดวิชาฝ่ามือทั้งสามระดับจะอยู่รวมกัน

                  แต่หากระดับยังไม่ถึงจะไม่สามารถศึกษาคัมภีร์เล่มนั้นๆได้

                  คัมภีร์ที่เป็นคัมภีร์สำหรับเคล็ดวิชาระดับล่าง จะมีปกสีเขียวแก่ ไม่ว่าผู้ใดก็สามารถหยิบออกมาฝึกฝนได้

                  หากเป็นคัมภีร์เคล็ดวิชาระดับกลาง จะเป็นเล่มสีน้ำเงิน เงื่อนไขของการศึกษาคัมภีร์นี้ จะต้องเป็นศิษย์ในเสียก่อนจึงจะสามารถศึกษาได้ และคัมภีร์เคล็ดวิชาระดับสูงมีสองเงื่อนไขสำหรับผู้ที่ต้องการศึกษา เงื่อนไขแรกจะต้องเป็นศิษย์หลักของเจ้ายอดเขาคนใดคนหนึ่ง และอีกหนึ่งเงื่อนไขคือเป็นศิษย์ในที่มีระดับตามที่คัมภีร์กำหนด

                  และหากมีการลักลอบศึกษาคัมภีร์ข้ามขั้นจะต้องถูกธาตุไฟเข้าแทรก ดังนั้นทุกคนในสำนักจึงปฏิบัติอย่างเคร่งครัด

                  และระดับคัมภีร์ที่สูงกว่านั้น จะถูกเก็บไว้ในชั้นที่มีบรรณารักษ์คอยดูแล จะมีเพียงศิษย์ผู้สืบทอด และระดับเจ้ายอดเขาเท่านั้นที่จะเข้าออกชั้นนี้ได้

                  โดยมีคัมภีร์ระดับดารา และคัมภีร์ระดับเซียนอยู่รวมกันแล้วถึงสามชั้น

                  ไม่ได้หมายความว่าสำนักเจี๋ยเอินนั้นได้ครอบครองคัมภีร์ระดับสูงเป็นจำนวนมาก นับๆแล้วทั้งสามชั้นนี้มีคัมภีร์ไม่ถึงห้าสิบเล่มด้วยซ้ำ

                  แต่เป็นเพราะคัมภีร์แต่ละเล่มนั้นมีจิตวิญญาณเป็นของตนเอง ดังนั้นจึงต้องจัดที่ให้อยู่อย่างโอ่อ่าเสียหน่อยเพื่อไม่ให้คัมภีร์เหล่านั้นหายสาปสูญไป...

                  ใช่ คัมภีร์ที่มีจิตวิญญาณนั้นสามารถหายสาปสูญไปได้ หากไม่พอใจที่จะอยู่ ดังนั้นสำนักเจี๋ยเอินจึงต้องเก็บรักษาเป็นอย่างดี

                  โดยส่วนใหญ่จะเป็นคัมภีร์ปกสีเลือดหมูที่อยู่ในระดับดารา และสำนักเจี๋ยเอินนั้นมีคัมภีร์ระดับเซียนอยู่เพียงแค่ห้าเล่มเท่านั้น

                  และคัมภีร์เจ้าปัญหาก็ล้วนเป็นคัมภีร์ระดับเซียนด้วยกันทั้งคู่...

                  อีกทั้งคนก่อเรื่องยังมาจากยอดเขาที่สองทั้งคู่อีกต่างหาก

                  'ข้าได้มาจากที่นี่'

                  โจวหมิงหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง ประตูไม้นั้นเก่ากึกแถมยังมีกลิ่นไม้ชื้นๆดูแล้วไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่นัก ที่บานประตูลงสลักอย่างแน่นหนา อีกทั้งยังมีตรวนเส้นใหญ่ขึงเอาไว้กับพื้นสองเส้น

                  หวังซิ่นเจียหันมองสหายของตนอย่างปลงตก อะไรที่ดลใจให้โจวหมิงเปิดประตูห้องนี้กัน...

                  'เปิดสิ'

                  โจวหมิงพยักหน้า ประตูห้องสำหรับคัมภีร์ระดับดาราและระดับเซียน จะจดจำรูปแบบพลังของเจ้ายอดเขาทั้งหมด และจะปลดล็อกก็ต่อเมื่อพลังนั้นตรงกับที่บันทึกเอาไว้

                  และครั้งนี้...

                  'เปิดไม่ได้...'

                  โจวหมิงงุนงงเล็กน้อย หันไปมองหวังซิ่นเจียที่ยื่นอยู่ข้างกัน

                  'ตอนมาลักลอบเอาไปก็เปิดได้ เหตุใดตอนนี้จึงเปิดไม่ได้'

                  หวังซิ่นเจียคิดว่าโจวหมิงเล่นแง่ไม่ยอมเปิดประตูโดยง่าย แต่หลังจากนั้นไม่ว่าโจวหมิงจะพยายามเปิดประตูมากเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล

                  ประตูไม้ด้านหน้าไม่เขยื้อนแม้แต่น้อย...

                  ในใจของหวังซิ่นเจียนึกถึงข้อสันนิษฐานที่ติดค้างอยู่ในความคิด ตามที่คัมภีร์เล่มนั้นกล่าวเอาไว้ว่าการที่จะประกอบพิธีกรรมตามในคัมภีร์ จะต้องแลกกับระดับพลังของผู้ประกอบพิธี

                  หรือว่าที่จริงพิธีนั่นจะสำเร็จไปแล้ว...

                  ดังนั้นพลังของโจวหมิง...

                  'ข้าจะเปิดเอง'

                  หวังซิ่นเจียเพียงแค่ถ่ายทอดพลังออกไปเพียงเล็กน้อย ประตูบานนั้นก็ปลดสลักและเปิดออกอย่างง่ายดาย โจวหมิงมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างงงๆ

                  'ข้าพอจะรู้บางอย่างแล้ว'

                  หวังซิ่นเจียเริ่มปะติดปะต่อสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว ในขณะที่ตัวต้นเหตุอย่างโจวหมิงยังดูมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก

                  เมื่อเดินเข้ามาในห้องกลิ่นไม้ชื้นๆก็ตีจมูกฉุนกึก หวังซิ่นเจียยกมือขึ้นมาปิดจมูก ส่วนโจวหมิงเดินดิ่งเข้าไปหาคัมภีร์ที่ถูกขึงเอาไว้กลางห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันมาบอกสหายอย่างตื่นตระหนก

                  'เหตุใดมันจึงมาอยู่ที่นี่'

                  'เจ้าเดาไม่ออกเลยหรือ'

                  หวังซิ่นเจียเองก็บังเอิญเข้าใจได้จากที่คิดว่าอยากจะย้อนเวลากลับไปจะเลิกคบเจ้าตัวปัญหานี่เป็นสหายเสียเพื่อความสงบสุขของชีวิตตนเอง

                  แม้ว่าจะไม่ได้กลับไปไกลถึงขนาดนั้น แต่นี้ต้องเป็นการย้อนเวลาอย่างแน่นอน

                  ไม่ใช่การชุบชีวิต ไม่ใช่การเรียกคืนวิญญาณของคนตาย

                  แต่เป็นการย้อนเวลา

                  ความปราถนาในการย้อนเวลาของโจวหมิงคือจ้าวเซินฝู โดยแลกกันกับระดับพลังของโจวหมิง ในตอนนี้โจวหมิงอาจจะมีระดับพลังที่ต่ำกว่าศิษย์หลักบางคนเสียอีก

                  คัมภีร์เจ้าปัญหาถูกล่ามตรวนเอาไว้เช่นเดียวกันกับประตูด้านหน้า ดูเหมือนว่าคัมภีร์นี้จะถูกรักษาเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่รู้ว่าเจ้าตัวปัญหาด้านข้างนี่ใช้วิธีไหนเอาออกไป

                  หากตรวนหนาแน่นเช่นนี้ เกรงว่าคงต้องให้เจ้าสำนักมาปลดผนึกให้

                  'วันที่ข้ามาเอา ไม่ได้เป็นเช่นนี้'

                  โจวหมิงมองคัมภีร์ในสภาพที่ประหลาดอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตา

                  'วันนั้นมันแค่วางอยู่บนพื้นเฉยๆ...'

                  ดูแล้วคนคงไม่ได้โกหก แต่ปัญหาในตอนนี้คือผนึกที่แน่นหนา หากไม่ใช่พลังที่ถูกบันทึกเอาไว้เกรงว่าจะไม่สามารถนำออกมาจากผนึกได้โดยง่าย

                  เมื่อเป็นเช่นนั้นไปแล้วก็แก้ไขอะไรไม่ได้ หวังซิ่นเจียจึงได้หันมาสนใจโจวหมิงที่อยู่ข้างกันแทน

                  'เจ้าต้องไปกับข้า'

                  หวังซิ่นเจียไม่รอฟังคำตอบ หิ้วคนออกมาจากห้องเก็บคัมภีร์แล้วตรงดิ่งกลับไปยังยอดเขาที่สาม

                  สภาพของคนทั้งคู่ทำเอาลูกศิษย์ที่อยู่แถวนั้นตื่นตระหนกเล็กน้อย เพราะดูจากสภาพของเจ้ายอดเขาที่สองถูกหิ้วกลับมาเหมือนแมวหลงตัวหนึ่ง และมีเจ้ายอดเขาที่สามทำหน้าถมึงทึงเหมือนไปตามจับลูกแมวตัวแสบที่แอบไปก่อปัญหานอกจวนมา

                  หวังซิ่นเจียไม่ได้สนใจคนอื่นที่ทำท่าประหลาดใจ เช่นเดียวกันกับโจวหมิงที่ยังไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ในใจคิดเพียงแต่อยากให้หวังซิ่นเจียหมดธุระกับตนเองโดยเร็วเพราะต้องการไปตามหาจ้าวเซินฝูที่หายไปที่ใดแล้วก็ไม่รู้

                  ในห้องทำงานของเจ้ายอดเขาที่สามมีหินวัดระดับพลังอยู่ เมื่อมาถึงที่หมายหวังซิ่นเจียก็รีบหยิบมันออกมาให้โจวหมิง

                  'วัดระดับพลัง'

                  'ห้ะ?'

                  โจวหมิงไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นมากนัก แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดีเพราะตอนนี้หวังซิ่นเจียไม่ได้มีท่าทีว่าจะล้อเล่น

                  โจวหมิงวางมือลงบนหินปราณสำหรับวัดระดับพลังก่อนที่จะถ่ายทอดพลังสายหนึ่งเข้าไปในหินก้อนนั้น และสิ่งที่น่าประหลาดใจก็เกิดขึ้น...

                  'หินเจ้าวัดระดับผิดพลาดหรือ...'

                  โจวหมิงนั้นอีกไม่นานก็จะบรรลุระดับราชันย์ขั้นสูงแล้ว ดังนั้นสีที่หินวัดระดับจะต้องแสดงต้องเป็นสีแดงเข้ม

                  'ไม่ผิดหรอก'

                  แต่หินในมือของโจวหมิงกลับแสดงสีเขียวเข้มออกมา...

                  'ยินดีด้วยโจวหมิง ตอนนี้เจ้ามีพลังระดับวายุขั้นสูง'