ตอนที่ 13

                  "เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้"

                  เซินฝูนิ่งไปกับสิ่งที่ได้ยิน เรื่องราวหลังจากที่ตนเองตายไปแล้วเซินฝูไม่ได้รับรู้ ในความรู้สึกของเซินฝูนั้น เมื่อได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเป็นเพียงแค่ฝันตื่นหนึ่ง

                  ไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาเพียงชั่วครู่ที่เซินฝูรู้สึกนั้น แท้จริงแล้วยาวนานถึงสิบปีในโลกแห่งความเป็นจริง อีกทั้งยังมีคนต้องจมอยู่กับความทุกข์เพราะการตายของตนเองเป็นเหตุ

                  "แต่มันก็ผ่านไปแล้ว เจ้าได้กลับมาเช่นนี้ก็ดีแล้ว"

                  โจวหมิงหันมายิ้มให้ลูกศิษย์ของตนเองที่นั่งไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไรดีด้วยความจริงใจ

                  เซินฝูในตอนที่กลับมาในร่างของตนเองตอนอายุสิบสองหนาวนั้น คิดเพียงว่าเพราะตนเป็นลูกรักสวรรค์ เป็นเพราะสวรรค์เสียดายผู้มากความสามารถเช่นตนมีวาสนายิ่งใหญ่ได้ไม่นานจึงนึกเสียดาย ส่งตนกลับมาในร่างเดิมพร้อมกับความทรงจำในชีวิตก่อน เพื่อจะได้เปลี่ยนเส้นทางชีวิตตนเองได้

                  ไม่ได้รู้เลยว่าแท้จริงแล้ว เป็นเพราะโจวหมิงที่ยอมแลกทั้งระดับพลังและอายุขัยไม่รู้เท่าไหร่ของตนเพื่อพาเซินฝูกลับมา

                  หยาดน้ำตาที่คลออยู่หลั่งลงมาเป็นสายเมื่อได้ยินเรื่องจากผู้ที่ยังใช้ชีวิตอยู่หลังจากที่ตนเองหลับอย่างสุขสบายเป็นสิบปี โจวหมิงเห็นเซินฝูร้องไห้ก็คิดจะเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ศิษย์รัก

                  แต่การกระทำหลังจากนั้นของเซินฝูทำเอาโจวหมิงต้องรีบเข้ามาห้ามโดยไม่รักษากริยาใดๆทั้งนั้น

                  ตึง!

                  "ศิษย์โง่เขลา สมควรตายอีกเป็นพันครั้ง"

                  ตึง!

                  "ศิษย์สมควรตาย"

                  ตึง!

                  เซินฝูโขกศีรษะลงกับพื้นดังลั่นเรือนรับรอง เพียงแค่ครั้งแรก เลือดก็ไหลอาบใบหน้าของตนเอง โจวหมิงรีบลุกมาประคองศีรษะของลูกศิษย์เอาไว้ แต่ก็ไม่ทันครั้งที่สอง และครั้งที่สามอยู่ดี ตอนนี้เลือดของจ้าวเซินฝูไหลอาบเต็มใบหน้า อีกทั้งยังหยดลงบนพื้นเรือนรับรองอีกต่างหาก

                  "เจ้าเด็กโง่! ทำบ้าอะไรของเจ้า!"

                  "ฮึก..ศะ ศิษย์โง่เขลา สมควรตาย อึก..."

                  "เจ้าจะตายให้ครบพันครั้งเลยหรืออย่างไร หากเป็นเช่นนั้นเกรงว่าอายุไขข้าคนเดียวคงไม่เพียงพอแล้ว"

                  โจวหมิงประคองศีรษะของเซินฝูเอาไว้เพื่อไม่ให้เด็กโง่ตรงหน้าทำร้ายตนเองได้อีก ปล่อยให้เซินฝูนั่งสะอึกสะอื้นพร่ำโทษตนเองอยู่เช่นนั้นเกือบเค่อ

                  เซินฝูที่หูตาแดงไปหมดตอนนี้ ดูคล้ายกับชีวิตก่อนที่ซมซานกลับมาที่ยอดเขาเพราะเจิ้งซีเพ่ยพูดจาทำร้ายน้ำใจไม่มีผิด โจวหมิงเห็นแล้วก็เกิดนึกหมั่นไส้ขึ้นมา

                  "เลิกร้องเสียที ยิ่งร้องยิ่งน่าเกลียด"

                  โจวหมิงเอาผ้าสะอาดเช็ดบาดแผลและเลือดบนใบหน้าของเซินฝูอย่างทะนุถนอม ก่อนจะใช้พลังรักษาบาดแผลให้อย่างเบามือ

                  หวังซิ่นเจียเคยกล่าวกับเซินฝูไปแล้วว่าครั้งนี้ให้ใช้ชีวิตให้ดี สมกับที่มีคนเสียสละเพื่อตนเอง ในตอนนั้นเซินฝูอาจจะไม่รู้ว่าประโยคนั้นหมายถึงอะไร แต่ตอนนี้คงเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว

                  แต่ในสายตาของหวังซิ่นเจียนั้น เรื่องที่เซินฝูย้อนกลับมาได้คงเป็นเพราะโชคช่วย ส่วนโจวหมิงก็เป็นเพียงตัวปัญหาที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเท่านั้น

                  แต่ภาพที่โจวหมิงคอยดูแล วุ่นวายอยู่กับศิษย์ของตนเอง ย่อมดีกว่าที่เห็นสภาพของสหายเช่นช่วงสิบปีนั้นเป็นไหนๆ

                  โจวหมิงที่ได้สิ่งสำคัญกลับมาแล้ว หวังซิ่นเจียหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้ภายภาคหน้าเซินฝูจะไม่กลับไปทำเช่นเดิมอีก ไม่เช่นนั้นสิ่งที่โจวหมิงทำลงไปก็เรียกว่าเสียเปล่าแล้ว

                  "เจ้ากลับมาก็พอแล้ว ไม่ต้องรื้อฟื้นความหลังให้วุ่นวายหรอก"

                  โจวหมิงจับใบหน้าของศิษย์รักอย่างอ่อนโยน สายตาที่ใช้มองเซินฝูราวกับจ้องมองบุตรในไส้ หวังซิ่นเจียมองภาพตรงหน้าอย่างโล่งใจ ในที่สุดเรื่องราวน่าปวดหัวนี่ก็จบลงเสียที

                  เซินฝูได้กลับมาอยู่ที่สำนักและได้เริ่มต้นใหม่อย่างไร้มลทิน เจ้าตัวยืนยันเป็นมั่นเหมาะว่าในอนาคตจะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบครั้งก่อนอย่างแน่นอน

                  ก่อนที่จะได้ไร้สาระกันไปมากกว่านี้ หวังซิ่นเจียก็เริ่มเปิดประเด็นเรื่องต่อไปทันที

                  "เรื่องที่พวกเจ้าได้ขึ้นมาอยู่ที่ยอดเขา มีคนไม่ชอบใจเยอะพอสมควร รู้หรือไม่"

                  "ขอรับ"

                  "เรื่องนั้นเป็นเพราะอาจารย์ของเจ้าไม่ยอมให้เจ้าอยู่ที่หอรวม ในอนาคตจะต้องมีคนมากมายคอยเขม่นอย่างแน่นอน รวมถึงบ่าวทั้งสองคนของเจ้าด้วย"

                  เป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว พวกศิษย์นอก ศิษย์ใน และศิษย์หลักหลายคนที่เข้าสำนักก่อนจะไม่พอใจที่กลุ่มของเซินฝูเมื่อเข้าสำนัก็ได้ขึ้นมาอยู่ที่ยอดเขา คล้ายกับเป็นศิษย์หลักไปกลายๆ

                  หากอยู่แค่เฉพาะที่ยอดเขาคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก ยอดเขาที่สองราวกับยอดเขาร้าง มีเพียงศิษย์กับอาจารย์สองคน หากรวมบ่าวรับใช้ก็มีเพียงหกคนไม่เกินนี้

                  ยอดเขาที่สามเอง เหล่าศิษย์หลักก็รู้จักเจ้าเด็กสองคนนั้นเป็นอย่างดีเพราะช่วงที่ต้องไปอยู่แคว้นจินเหล่าลูกศิษย์จะต้องคอยไปรายงานสถานการณ์อยู่เรื่อยๆ ทำให้รู้จักกับเสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อเป็นอย่างดี อีกทั้งไม่ได้ตะขิดตะขวงใจที่หวังซิ่นเจียรับเด็กทั้งคู่เป็นศิษย์ด้วย

                  แต่หากออกไปเผชิญหน้ากับคนอื่นๆในสำนักย่อมต่างกัน หลายคนไม่รู้ว่ากลุ่มของเซินฝูนั้นเป็นอย่างไร เรื่องราวในอดีตตอนนี้ก็รู้กันอยู่แค่สามคนในสำนัก อีกไม่นานจะต้องมีการร้องเรียนอย่างแน่นอน อย่างน้อยก็ต้องมีการร้องเรียนจากผู้อาวุโสฉีคนหนึ่ง

                  "ทำตัวให้ดีเล่า"

                  "ขอรับคุณชายหวัง"

                  "ผู้อาวุโสหวัง"

                  หวังซิ่นเจียช่วยแก้คำ เซินฝูนั่งนิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะพูดตามนั้น

                  "ขอรับผู้อาวุโสหวัง"

                  ก่อนหน้านี้อยู่ที่แคว้นจินไม่ได้ต้องการเปิดเผยฐานะ หากเรียกคุณชายหวังก็ไม่ได้แปลกประหลาดแต่อย่างใด แต่เมื่อเข้ามาอยู่ในสำนักแล้ว การเรียกว่าคุณชายหวังอาจเป็นการแสดงความสนิทสนมในสายตาของคนอื่น ดังนั้นจึงต้องเรียกให้เหมาะสม

                  "เคร่งเป็นคนแก่ไปได้"

                  โจวหมิงแอบบ่นอุบอิบ หวังซิ่นเจียมองค้อนใส่

                  "เดี๋ยวจะพาเด็กสองคนนั่นขึ้นมาหา เห็นบ่นถึงเจ้าตั้งแต่เมื่อวาน"

                  เสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อเมื่อแยกจากคุณชายแล้วแม้จะไม่ได้เศร้าสร้อยอะไร แต่ก็ถามหาไม่หยุด หากขึ้นมาเมื่อวานคงได้มีสงครามขนาดย่อมเมื่อเห็นว่าคุณชายของตนเองถูกมัดเอาไว้กับเสา

                  หากเป็นเช่นนั้นแล้วยอดเขาที่สองคงวุ่นวายกันน่าดู

                  "เด็กสองคนที่เจ้ารับเป็นศิษย์น่ะหรือ"

                  หวังซิ่นเจียพยักหน้ารับ ไม่ได้พูดอะไร โจวหมิงแม้จะปิดด่านฝึกตัวอยู่นาน แต่ก็ได้ยินเรื่องที่ว่าก่อนหน้านี้หวังซิ่นเจียรับศิษย์นอกสำนักอยู่เหมือนกัน

                  "เจ้าไม่เคยรับศิษย์นอกสำนักนี่"

                  แน่นอนว่าสำนักเจี๋ยเอินที่ไม่ได้อยู่ในรูปในรอย หรือปฏิบัติตามครรลองเท่าไหร่นัก แต่ว่าหวังซิ่นเจียนั้น เรียกว่าทิฐิสูงเสียดเมฆ ไอ้การจะรับศิษย์นอกสำนักแทบจะเป็นไปไม่ได้ ยิ่งโดยเฉพาะเด็กเหล่านั้นเป็นทาส ไม่มีหัวนอนปลายเท้ายิ่งแล้วใหญ่

                  "ถามศิษย์รักเจ้าดูเสียสิ จะมามองหน้าข้าทำไม"

                  เรียกได้ว่าความแค้นที่ถูกเซินฝูหลอกลวงในครั้งก่อนยังติดตรึงเป็นแผลที่ไม่สามารถลบเลือนได้ในใจของหวังซิ่นเจีย

                  เซินฝูเพียงยิ้มๆ ก้มหน้าเล็กน้อยไม่ได้พูดอะไร

                  "เป็นเพราะเจ้าประมาทเลินเล่อแน่นอน เซินฝูของข้า เป็นเด็กไร้เดียงสา ไม่ทันคน..."

                  "มีอาจารย์เช่นเจ้า เซินฝูจะเป็นคนไร้เดียงสาไม่ทันคนไปได้อย่างไร เช่นนั้นพรุ่งน้ำน้ำคงท่วมเจี๋ยเอินแล้ว"

                  หวังซิ่นเจียกัดฟันพูดด้วยความคับแค้นใจ เดิมทีคิดว่าหลังจากช่วยเหลือเซินฝูออกจากจวนตระกูลจ้าวได้สำเร็จแล้ว เซินฝูก็คงจะกลับสำนักทันที เรื่องเสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อนั้น หวังซิ่นเจียสามารถพาเข้าสำนักได้ในฐานะคนรับใช้ของตัวเองได้

                  แต่ไม่นึกว่าเซินฝูจะรั้งรออยู่ภายนอกถึงสองปี หวังซิ่นเจียคิดจะหนีปัญหาโดยการกลับสำนัก กลับโดนลูกไม้ตื้นๆของเซินฝูเล่นงานเอาเสียอย่างนั้น

                  ถึงจะรู้จักกับเซินฝูมาก่อนแล้ว แต่ในชาติก่อนนั้นรู้จักกันในฐานะของลูกศิษย์คนโปรดของสหาย ไม่ได้รู้จักมักคุ้นอะไรกัน อีกทั้งระยะเวลาที่เซินฝูได้จากไปยังยาวนานนับสิบปี ไม่แปลกที่เรื่องราวของคนตายจะถูกลืมไปบ้าง

                  แน่นอนว่าอย่างแรกที่หวังซิ่นเจียหลงลืมไปก็คือความสามารถของเซินฝู...

                  ลืมไปแล้วว่าเจ้าตัวขึ้นเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของสำนักได้ตั้งแต่อายุยังน้อยได้อย่างไร เพราะแบบนั้นจึงได้หลงกล

                  ทุกวันนี้ยามมองหน้าเซินฝู ยังรู้สึกคับแค้นอยู่เล็กน้อย...

                  "นั่นเป็นเพราะเจ้าชอบรับคำส่งๆต่างหากเล่า กี่คราแล้วที่เสียทีเพราะเรื่องแบบนั้น"

                  แน่นอนว่าโจวหมิงกางปีกปกป้องลูกศิษย์คนโปรดเต็มที่

                  "เหอะ น่ารำคาญ.."

                  ท่าทางที่แสดงออกว่าปกป้องลูกศิษย์ของตัวเอง รวมถึงไอ้การแสดงออกราวกับพ่อแก้ตัวแทนให้ลูกของโจวหมิงนั้น ทำเอาอยากจะเอาน้ำแกงยายเมิ่งมาล้างลูกตา

                  หวังซิ่นเจียหมดอารมณ์สุนทรีดื่มชาอยู่ที่ยอดเขาที่สองแล้ว หลังจากนี้เซินฝูก็คงจะโดนโจวหมิงฝึกหนักเพื่อรื้อฟื้นวิชา อยู่ไปก็รังจะเดือดร้อนชี้แนะลูกศิษย์ของสหายไปด้วย

                  "อีกเดี๋ยวอาเมิ่งกับอาเล่อจะขึ้นมา อย่างไรก็ปลดเขตแดนให้พวกเขาหน่อย"

                  โจวหมิงสะบัดมือรับส่งๆ หันกลับไปดูลูกศิษย์คนโปรดที่นั่งลูบหัวป้อยๆ ไม่สนใจหวังซิ่นเจียที่กำลังเอ่ยลาทำหน้ามุ่ย

                  หวังซิ่นเจียทำหน้าเบื่อหน่ายรีบออกจากเรือนรับรองไม่สนใจทั้งคู่อีกต่อไป

                  เมื่อหวังซิ่นเจียจากไปแล้ว สองอาจารย์ศิษย์จึงได้นั่งคุยกันอย่างจริงจังเสียที แน่นอนว่าเรื่องคววามผิดของเซินฝูนั้น คุยกันจบไปแล้ว หลังจากนี้เป็นเรื่องที่เซินฝูจะต้องใช้ชีวิตใหม่อยู่ที่สำนักเจี๋ยเอินต่างหาก

                  "สำหรับข้าแล้ว มีเรื่องที่น่าห่วงอยู่สองสามเรื่อง"

                  เซินฝูตั้งใจฟังโจวหมิงพูดถึงปัญหาที่ผู้เป็นอาจารย์รู้สึกกังวล หากเป็นเรื่องที่โจวหมิงกังวล ย่อมเป็นเรื่องที่ต้องใส่ใจมากเป็นพิเศษ

                  "เรื่องแรกที่พวกเจ้าได้เข้ามาเป็นศิษย์ในก่อนใครเพื่อน เรื่องนั้นเจ้าต้องทำตนให้เหมาะสมกับตำแหน่ง มีหลายคนที่คอยจับตามองอยู่"

                  "ขอรับ"

                  "โดยเฉพาะเจ้ายอดเขาที่แปดอย่างฉีหวง"

                  โจวหมิงทำท่านึกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดชื่อที่เป็นดังชื่อต้องห้ามอีกชื่อออกมา

                  "แล้วก็เจ้ายอดเขาที่แปด รับศิษย์คนหนึ่งเข้ามาก่อนเจ้า มาจากแคว้นจินเช่นเดียวกัน เจ้าน่าจะรู้จักดี 'หูอี้หนิง' น่ะ"

                  เซินฝูชะงักไปครู่หนึ่ง ที่ไม่เจอกับคนๆนั้นเป็นเพราะว่าเขาเข้าสำนักเจี๋ยเอินก่อนที่เซินฝูจะออกจากด่านฝึกตน เพราะอย่างนั้นจึงไม่ได้เห็น

                  "อย่างไรก็เลี่ยงยอดเขาที่แปดหน่อยก็แล้วกัน"

                  โจวหมิงยกชาขึ้นจิบ เหลือบมองเซินฝูว่ากำลังทำหน้าแบบใดอยู่

                  'หูอี้หนิง' เป็นอีกคนที่มีหนี้แค้นกับเซินฝู ในยามนั้นแตกสลายเกินกว่าจะจับกระบี่ฟาดฟันเพื่อแก้แค้น แต่หากยามนี้ยังเป็นเช่นเดิม เกรงว่าจะลำบากไม่น้อย

                  ถือว่าโชคเข้าข้างที่ตอนนี้ เซินฝูไม่ได้ทำหน้าเศร้าสลดด้วยความเสียใจ แต่เป็นใบหน้านิ่งเรียบ แววตาฉายชัดถึงความรังเกียจและเคียดแค้น

                  โจวหมิงรู้ซึ้งถึงนิสัยของศิษย์ตนเองดี หากมีท่าทีเช่นนี้คงไม่น่าเป็นห่วง

                  "เรื่องสุดท้าย อีกสามเดือนจะมีการประลองในสำนัก"

                  เช่นเดียวกับชีวิตก่อน หลังจากที่เซินฝูได้รับเลือกโดยโจวหมิงจากสนามทดสอบที่แคว้นจินแล้ว การประลองภายใน เป็นอีกหนึ่งในเหตุการณ์สำคัญ เพราะการประลองนั้น ทำให้เซินฝูได้เข้ารับการอบรมกับโจวหมิงในฐานะศิษย์ใน

                  "แค่วางตัวให้ดีมันยังไม่พอ เจ้าต้องแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเจ้ามีความสามารถมากพอกับตำแหน่งศิษย์ใน"

                  ระยะเวลาสามเดือนไม่ได้ยาวนานเลยแม้แต่น้อย เรียกได้ว่าสั้นเกิดไปด้วยซ้ำหากจะเป็นฝึกฝนจากหนึงไปถึงร้อย

                  แต่เรื่องง่ายคือทั้งเซินฝู หรือเสี่ยวเมิ่ง และเสี่ยวเล่อนั้น ข้ามไปถึงร้อยตั้งนานแล้ว

                  "หากผ่านไปได้ด้วยดี ข้าและหวังซิ่นเจียจะรับพวกเจ้าเข้าเป็นศิษย์ใน"

                  "ข้าจะไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวัง"

                  โจวหมิงเองก็รู้ดีว่าหากวันกันแล้ว ในบรรดาศิษย์นอก และศิษย์ในที่สำนักเจี๋ยเอินนั้น คงจะมีน้อยคนที่สามารถต่อกรกับเด็กทั้งสามคนนี้ได้อย่างสูสี

                  "เรื่องกระบี่ เจ้าจะทำอย่างไร ให้ข้าช่วยหาหรือไม่?"

                  "ขอบคุณท่านอาจารย์ แต่ว่าข้ามีสิ่งที่หมายตาเอาไว้แล้ว"

                  โจวหมิงพยักหน้าอย่างขอไปที จบเรื่องก็ไล่ให้เซินฝูไปที่อื่นเพราะอยากจะเอนหลังชมนกชมไม้ เซินฝูรับคำอย่างนอบน้อม จากไปอย่างเงียบๆโดยมีโจวหมิงทอดสายตามองตาศิษย์รักของตนจนลับสายตา

                  "เป็นเช่นนี้ดีแล้ว อย่าเปลี่ยนไปเล่า"