ตอนที่ 14

                  "ทำได้หมดนี่เลยหรือขอรับ?"

                  หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่ในสำนักเจี๋ยเอินสักพัก นอกจากการลงไปเรียนรวมแล้ว ก็มีภารกิจต่างๆให้เลือกทำเพื่อเก็บแต้มในยามว่าง และตอนนี้เซินฝูพร้อมทั้งบ่าวได้มายืนอยู่หน้ากระดานของกองกิจการเรียบร้อย

                  "ทำเท่าที่ทำได้เถอะ อันไหนเกินความสามารถก็ไม่ต้องฝืน"

                  "มีแต่งานง่ายๆทั้งนั้นเลยนะขอรับ"

                  "หยิบไปทีละใบเล่า"

                  แต้มที่จะได้รับนั้น ผกผันตามระดับของภารกิจ ซึ่งแต้มจะถูกบันทึกเอาไว้ในหยกพกของแต่ละคน หากภารกิจไหนง่ายๆ อย่างเก็บสมุนไพร หรือช่วยเก็บของเล็กๆน้อยๆก็จะได้ไม่เกินสิบแต้ม หรือหากเป็นการเข้าร่วมภารกิจเล็กๆน้อยๆของสำนักอย่างช่วยถือของ หรือกำลังเสริมก็จะได้แต้มขึ้นมามากหน่อย

                  แต่หากเป็นภารกิจที่ต้องใช้ระยะเวลานานหน่อย หรือเป็นภารกิจต่อเนื่อง ก็จะได้แต้มมากขึ้นไปอีก อย่างในชาติก่อน เซินฝูดึงภารกิจปราบสัตว์อสูรที่ระรานไร่สวนของชาวบ้านได้แต้มมาตั้งสองร้อยแต้ม

                  "แต่ดูเหมือนว่างานที่เป็นภารกิจของสำนักจะรับแค่คนมีประสบการณ์เท่านั้น..."

                  "เช่นนั้นก็เลือกพวกเก็บสมุนไพรเถอะ"

                  หากหาได้ห้าแต้มสิบแต้ม มันก็จบทบขึ้นไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เยอะเองนั่นแหละ

                  "ขอรับคุณชาย"

                  แต่ชีวิตนี้เซินฝูไม่ได้คิดอยากจะทำภารกิจอะไรเท่าไหร่นัก อย่างไรแล้วแต้มพวกนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่บังคับให้ทำ เพียงแต่แต้มที่ได้มา สามารถนำไปแลกของต่างๆได้ เลยได้รับความนิยมในสำนักไม่น้อย

                  เสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อ พากันดึงภารกิจไปกันคนละอย่างและแยกตัวออกไปเพื่อปฏิบัติภารกิจ และเด็กทั้งสองคนนั้นมีสัตว์อสูรอยู่ด้วยตลอดเวลาอยู่แล้ว จึงไม่น่าเป็นห่วงนัก

                  จบจากพาบ่าวทั้งคู่ไปยังกระดาานภารกิจแล้ว วันนี้ก็จบเรื่องสำคัญที่ต้องทำ เซินฝูตรงกลับยอดเขาที่สองทันที

                  เซินฝูนั้นเฝ้ารอวันที่จะได้ออกไปด้านนอก เพราะมีของบางอย่างที่หมายตาเอาไว้แล้ว

                  เมื่อชีวิตก่อนเซินฝูมีกระบี่เล่มงามคู่ใจ ที่ตีขึ้นจากแร่พิเศษที่มีพลังในตัว กว่าเซินฝูจะได้แร่ก้อนนั้นมาก็จำได้ว่าใช้กระบี่ไร้นามอยู่หลายปี

                  ไม่ใช่ว่ากระบี่ที่ใช้ในคราแรกนั้นไม่ดี คนมีฝีมือมีเพียงท่อนไม้ ก็เก่งกาจกว่าผู้ถือกระบี่เลื่องชื่อ เซินฝูใช้ชีวิตโดยที่ไม่ได้สนใจว่ากระบี่นั้นจะดีหรือไม่ดี อาศัยว่าตนเองเป็นผู้มีฝีมือ ดังนั้นสิบปีแรกของการอยู่ที่สำนักเจี๋ยเอินในฐานะผู้ฝึกตน เซินฝูใช้กระบี่เล่มที่ถูกตีขึ้นเมื่อเข้าสำนักใหม่ๆ

                  แต่กระบี่เล่มนั้นก็ไม่ได้แย่อะไร เพียงแต่ไม่ได้มีจิตวิญญาณ ไม่ได้มีชื่อเรียก เพราะแร่ที่ใช้ตี เป็นแร่ดาษดื่นที่หาได้ทั่วไป ยามถูกเสนอชื่อเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสนั่นแหละถึงได้เดือดร้อน

                  เซินฝูถูกอาจารย์บิดหูจนแทบขาดเรื่องที่ว่าละเลยกระบี่ ยังใช้กระบี่แบบเดียวกันกับพวกศิษย์ใหม่ของสำนักอยู่ได้

                  เมื่อถูกว่ามาแบบนั้นแล้ว จึงต้องเฟ้นหากระบี่เล่มงามมาไว้คู่กายเล่มหนึ่ง

                 

                  แต่...

                  เรียกได้ว่าพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินหา ก็ยังไม่มีกระบี่ที่ถูกใจ ไม่ว่าจะถูกตีขึ้นจากปรมาจารย์ชื่อดังคนไหน เซินฝูก็ไม่ใคร่พึงพอใจนัก

                  กระทั่งถูกโจวหมิงลากไปงานประมูลของหอศาสตราวุธในสังกัดสำนักเจี๋ยเอิน ตอนนั้นจึงได้พบกับสิ่งที่น่าสนใจ

                  สิ่งนั้นไม่ใช่กระบี่เล่มงาม แต่เป็นแร่หน้าตาประหลาดก้อนหนึ่งที่ทางหอศาสตราวุธตรวจสอบดูแล้วว่ามีพลังแฝงอยู่

                  และเป็นพลังธาตุลมที่เซินฝูคิดว่าเหมาะกับตนเสียเหลือเกิน

                  แน่นอนว่าราคาประมูลนั่นพุ่งสูงจนคนในโรงประมูลตาตั้ง ขนาดโจวหมิงที่มาด้วยกันยังคิดว่าเซินฝูก็คงไม่ถูกใจกระบี่เล่มไหนเช่นเดิม เมื่อนึกถึงจำนวนเงินที่เสียไปแล้วเซินฝูก็รู้สึกเจ็บแปลบที่อกขึ้นมาเล็กน้อย

                  แต่สุดท้ายก็ได้มาครอบครอง นับว่าไม่แย่

                  สุดท้ายก็ได้กระบี่เล่มงามมาครอง และเป็นกระบี่ที่อยู่กับเซินฝูจวบจนวันสุดท้ายของชีวิต

                  ในวันที่เซินฝูจากไป ทั้งคนและกระบี่แตกสลายไม่ต่างกัน

                  รำลึกความหลังได้เพียงครู่เดียวก็กลับมาถึงยอดเขาที่สอง โจวหมิงเดิมก็ไม่ได้มีหน้าที่ลงไปสอนอะไรมากมายอยู่แล้วก็นั่งจิบชาอยู่ที่ศาลาเล็กๆที่ทำขึ้นมาใช้ชั่วคราวแทนศาลาเดิมที่ขาดครึ่งไปเมื่อหลายวันก่อน

                  "เหตุใดกลับมาเร็วนัก"

                  "อาเมิ่งกับอาเล่อ ไปทำภารกิจเก็บแต้มขอรับ"

                  "แล้วเจ้าไม่เก็บหรือ"

                  "ตอนนี้ยังไม่มีภารกิจที่น่าสนใจขอรับ"

                  โจวหมิงจิบชา ปรายตามองลูกศิษย์ของตนเอง

                  "เจ้าจะทำภารกิจอะไรก็ได้ ยกเว้นภารกิจของหลิ่วป๋ายซื่อ"

                  เห็นได้ชัดว่าเรื่องนั้น ไม่ใช่แค่เซินฝูเท่านั้นที่จำได้ โจวหมิงเองก็จำได้เช่นกัน เซินฝูพยักหน้ารับเป็นสากตำครก เซินฝูเองก็ไม่คิดจะกินข้าวกับผักต้มเป็นเดือนๆอีกครั้งหรอก

                  "เข้าใจแล้วก็ดี อยากไปพักหรือไม่"

                  แม้ว่าจะไม่ได้เจอกันนานนม แต่เรื่องราวระหว่างที่เซินฝูตายไปไม่มีเรื่องใดน่าพูดถึง มีเพียงสภาพน่าสมเพชของโจวหมิงเท่านั้น ดังนั้นเรื่องที่จะคุยกันถึงมีน้อยนิด พอๆกับชาติที่แล้วนั่นแหละ

                  "ข้าอยากปรึกษาท่านเรื่องกระบี่"

                  โจวหมิงมีสีหน้าพึงพอใจเมื่อเซินฝูกล่าวเรื่องกระบี่ขึ้นมา แปลว่าชีวิตนี้ไม่คิดจะใช้กระบี่ศิษย์ใหม่ไปสิบปีใช่หรือไม่

                  "เจ้าพูดมา"

                  "ข้าต้องการแร่ก้อนนั้น ที่เคยใช้ตีกระบี่ของข้าเมื่อชาติก่อน"

                  "ข้าไปสืบมาแล้ว"

                  สมกับเป็นท่านอาจารย์...

                  แต่เซินฝูจะไม่พูดเรื่องนั้นออกไปหรอกนะ

                  "ของที่เจ้าต้องการอยู่ที่หอสุ่ยจิงนั่นแหละ"

                  "ขอรับ?"

                  "อยู่มาเกือบยี่สิบปีแล้ว"

                  หากเป็นเช่นนั้น หมายความว่าแร่ก้อนนั้นไม่มีผู้ใดพบพลังธาตุที่แฝงอยู่เลยเกือบครึ่งศตวรรษอย่างนั้นหรือ

                  "น่าเหลือเชื่อใช่หรือไม่?"

                  "ข้าต้องการไปหอสุ่ยจิง"

                  ได้ยินแบบนั้นแล้วเซินฝูก็ใจร้อนขึ้นมาทันที ในชาตินี้หลายอย่างไม่เหมือนกับชาติก่อน ไม่แน่ว่าแร่ก้อนนั้นอาจจะถูกขายออกไปก่อนที่เซินฝูจะเจอมันก็ได้

                  "อีกสองสัปดาห์จะมีวันที่ให้ศิษย์ออกไปข้างนอก"

                  "ช้าไปขอรับ"

                  "แต่เจ้าจะไปเดี๋ยวนี้เลยไม่ได้"

                  "แต่ท่านไปได้นี่ขอรับ"

                  "แล้วเรื่องอะไรข้าต้องไปล่ะ"

                  หากไม่ติดว่าคนตรงหน้าเป็นอาจารย์ล่ะก็ เซินฝูอยากจะปะทะสักครั้งหนึ่ง...

                  "ช่วยหน่อยไม่ได้หรือขอรับ?"

                  "ไม่ล่ะ ข้าจะปิดด่านฝึกตน"

                  "ท่านอาจารย์"

                  "ไม่ต้องมาอ้อน อุจาดตานัก"

                  เรื่องซึ้งๆนั่น จบไปตั้งแต่หลายวันก่อนแล้ว ตอนนี้กลับเข้าสู่สภาวะปกติของสองอาจารย์ศิษย์เป็นที่เรียบร้อย

                  โจวหมิงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่มองหน้าลูกศิษย์ของตัวเอง จิบชาทำท่าชมนกชมไม้ไปเรื่อย

                  "มันไม่หายไปไหนหรอกน่า เห็นว่าอยู่ในกองแร่ที่ไม่มีราคาค่างวดเท่าไหร่นัก"

                  "แล้วถ้ามีคนมือดีมาหยิบไปล่ะขอรับ"

                  "แปลว่าชาตินี้เจ้าไม่มีวาสนาแล้วอย่างไรเล่า ไปๆ"

                  โจวหมิงสะบัดมือไล่ เซินฝูทำหน้าปลาตายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินคอตกเข้าเรือนพักของตัวเองไป

                  หวังว่าสิ่งที่ตัวเองต้องการนั้น จะยังอยู่จนถึงวันที่ตนเองได้ออกไปข้างนอก

                  เพราะว่าสำนักเจี๋ยเอินนั้นมีกฎเพื่อรักษาความปลอดภัย บรรดาศิษย์นอกและศิษย์ในไม่สามารถเข้าออกสำนักได้ตามใจชอบ

                  โดยสถานะปัจจุบันของเซินฝูคือศิษย์นอก แม้ว่าจะขึ้นมาอยู่บนยอดเข้าเหมือนศิษย์ในหรือศิษย์หลักหลายๆคน

                  หากผ่านการประลองในสำนักไปแล้วคงจะยกระดับขึ้นมาเป็นศิษย์ในได้ไม่ยากนัก และจะได้เป็นศิษย์หลักอย่างรวดเร็วก็ต่อเมื่อสร้างชื่อเสียงให้สำนัก หรือรอทดสอบเลื่อนขั้นอย่างคนอื่นๆ

                  เรื่องที่ว่าให้โจวหมิงเลือกไปเป็นศิษย์หลักนั้นตัดทิ้งไปได้เลย เพราะเพียงเท่านี้ก็ได้รับอภิสิทธิ์มากกว่าผู้อื่นแล้ว หากยังเลื่อนขั้นได้เป็นศิษย์หลักง่ายๆเช่นนั้น ไม่พ้นเกิดการประท้วงขึ้นอย่างแน่นอน

                  โจวหมิงเองหลังจากที่ช่วยให้เซินฝูได้กลับมาอีกครั้งก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากาลก่อน หากต้องงัดข้อกับผู้อาวุโสคนอื่นเพื่อปกป้องเซินฝูคงทำได้ยาก ดังนั้นเร็วๆนี้จึงตัดสินใจจะปิดด่านฝึกตนอีกครั้ง

                  ต่อให้ในภายภาคหน้าจะไม่มีเรื่องต้องออกหน้าปกป้องเซินฝู แต่อย่างน้อยๆก็ต้องฟื้นพลังกลับมาให้สมกับตำแหน่ง

                  และเซินฝูเองก็คิดเอาไว้เช่นเดียวกันว่าหากได้แร่ก้อนนั้นมาแล้วก็จะทำการปิดด่านเพื่อตีกระบี่เช่นกัน

                  อนิจจา ยอดเขาที่สองกำลังจะกลายเป็นยอดเขาร้างในเร็ววัน เหล่าข้ารับใช้คงพากันงงจนตาแตก แล้วหากเป็นเช่นนั้นจะให้อยู่รับใช้ผู้ใดเล่า

                  เรื่องนี้ยังไม่ได้บอกกล่าวกับโจวหมิง แต่ก็คิดเอาไว้แล้ว ส่วนเรื่องดูแลยอดเขาที่สองนั้นฝากผู้อาวุโสหวังแวะเวียนขึ้นมาดูบ้างก็ย่อมได้

                  ผู้อาวุโสหวังที่ว่ากำลังนั่งจิบน้ำชา ให้บ่าวคนหนึ่งนวดไหล่ให้จามออกมาจมูกแทบหลุด

                  "ไม่ใช่ว่าคนยอดเขาที่สองจะสร้างเรื่องอีกแล้วหรือ"

                  หวังซิ่นเจียใช้นิ้วถูจมูกเบาๆ บ่าวชายตัวน้อยที่นวดไหล่อยู่เอ่ยถามเสียงเบา

                  "หนาวหรือขอรับ ผู้อาวุโสหวัง"

                  "เปล่าหรอก.. ว่าแต่อาเมิ่ง อาเล่อเล่า"

                  "ยังไม่เห็นขึ้นมาเลยขอรับ"

                  "ศิษย์นอกเรียนแค่สองชั่วยามไม่ใช่หรือ"

                  "อาจจะพากันไปทำภารกิจเก็บแต้มกันก็ได้ขอรับ"

                  หวังซิ่นเจียส่ายหน้าเบาๆ เพิ่งจะเข้าสำนักได้ไม่นาน เหตุใดรีบร้อนเก็บแต้มนัก ไอ้แต้มพวกนั้นมีให้เก็บทั้งปีทั้งชาติ ไม่เห็นต้องรีบร้อน

                  ส่วนใหญ่แล้วศิษย์นอกจะไม่ค่อยสนใจภารกิจเพราะไม่มีใครคอยชี้แนะ คงจะต่างจากเสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อที่มีเซินฝูคอยชี้แนะ ดังนั้นกว่าศิษย์ในสำนักจะมีแต้มเก็บก็วันที่ผ่านเข้าเป็นศิษย์ในนั่นแหละ

                  แม้จะไม่ใช่ความลับ แต่ว่าพวกศิษย์ในก็ไม่ค่อยบอกเรื่องนี้ให้ศิษย์นอกได้รับรู้เพราะไม่อยากให้ใครมาแย่งเก็บแต้ม

                  "คอยดูเอาไว้หน่อยเล่า โดยเฉพาะเสี่ยวเมิ่งน่ะ อย่าให้สร้างปัญหา"

                  "ผู้อาวุโสหวังกล่าวหนักไปแล้ว อาเมิ่งเพียงแค่ซุกซนตามวัย"

                  ซุกซนกับผีน่ะสิ หากพ่อบ้านหยางมาได้ยินเข้าต้องโกรธจนหนวดสั่นเป็นแน่

                  หวังซิ่นเจียยกมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์ให้หยุดบีบนวด ก่อนจะลุกขึ้น

                  "ข้าจะไปยอดเขาที่สอง หากสองคนนั้นกลับมาแล้วก็แจ้งด้วยว่าให้รอพบข้า"

                  "ขอรับ"

                  หวังซิ่นเจียมุ่งหน้าไปยังยอดเขาที่สองดังที่กล่าวเอาไว้ เพราะมีความรู้สึกว่าลางสังหรณ์จะทำงานแปลกๆ

                  ไม่แน่ว่าคนยอดเขาที่สองเกิดอยากจะสร้างปัญหาขึ้นมาก็ได้

                  "หรือข้าจะออกไปขายน้ำเต้าหู้ดีนะ..."

                  ช่างหัวตำแหน่งผู้อาวุโสเถิด เจ้ายอดเขาอะไรนั่นก็ไม่เป็นแล้ว

                  เกิดเป็นหวังซิ่นเจียเหน็ดเหนื่อยนัก