ตอนที่ 15

                  "นี่มัน..."

                  "ข้าเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องยากอะไรก็เลย..."

                  หลังจากที่บอกเรื่องกระดานภารกิจให้บ่าวตัวน้อยทั้งสองรับรู้ไปแล้ว เซินฝูก็ไม่ได้ติดตามรับรู้อะไร เด็กทั้งสองคนก็ยังเข้าเรียนตามวิชาที่ทางสำนักกำหนดเอาไว้ไม่ขาด แม้ว่าทุกครั้งหลังจากเลิกเรียนแล้วจะชอบหายไปกันสองคนก็ตาม

                  เซินฝูคิดว่าเด็กทั้งคู่คงจะคุ้นชินกับการใช้ชีวิตในสำนักแล้ว จะไปหาประสบการณ์เล็กๆน้อยๆก็คงจะไม่เป็นไร

                  กระทั่งเวลาผ่านพ้นไปหนึ่งสัปดาห์ ก่อนหน้านั้นประมาณสองวันเซินฝูกล่าวกับทั้งคู่ว่า สัปดาห์หน้าจะได้ออกไปข้างนอก เหมือนเป็นวันหยุดเพื่อให้ศิษย์นอกได้ออกไปเปิดหูเปิดตา เสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อมองหน้ากันด้วยสายตาที่บ่งบอกว่ามีแผน

                  แต่ในตอนนั้นเซินฝูไม่ได้มีความคิดแบบนี้แม้แต่น้อย

                  สาบานเลยว่าไม่ได้คิดว่าบ่าวตัวน้อยทั้งคู่จะทำสิ่งที่เรียกว่าเป็นการสร้างเรื่องเช่นนี้

                  "บอกข้าทีว่านี่ไม่ใช่ฝีมือของพวกเจ้า"

                  "คุณชาย บางภารกิจถูกทิ้งไว้เป็นเดือนแล้วนะขอรับ"

                  ในความคิดของเสี่ยวเมิ่ง บางทีเจ้าของภารกิจอาจจะต้องการมันมากก็ได้ แต่ก็ไม่มีใครรับทำ หากเป็นเช่นนั้น เจ้าของภารกิจต้องเดือดร้อนมากแน่

                 

                  ดูได้จากการที่เสี่ยวเมิ่งทำภารกิจสำหรับแล้ว เจ้าของภารกิจนั้นขอบคุณยกใหญ่ ได้แต้มมาเต็มเม็ดเต็มหน่วยนั่นไงเล่า

                  "แต่นี่มันมากเกินไป"

                  "ข้าเห็นว่าพวกภารกิจเก็บสมุนไพรไม่ค่อยมีคนทำ บางภารกิจอยู่มานานแล้วเช่นเดียวกัน ดังนั้นข้าเลย..."

                  ไม่เพียงแต่เสี่ยวเมิ่ง เสี่ยวเล่อเองก็ไม่ต่างกัน ไอ้ใบภารกิจตามหาสมุนไพรอะไรนั่น เจ้าตัวกวาดเรียบเกลี้ยงกระดาน โดยตอนนี้กำลังยืนก้มหน้าทำท่าสลด มีเสี่ยวซื่อยืนสี่ขากางปีกปกป้องลูกน้อยของตัวเองอยู่ด้านหน้า เสียงแง้วๆในร่างหมาป่าจิ๋วนั่นพยายามแก้ตัวให้เสี่ยวเล่อ

                  เซินฝูได้แต่ถอนหายใจ หันกลับไปมองกระดานภารกิจที่ตอนนี้เกือบว่างเปล่าด้วยสายตาปลงตก

                  และนั่นก็เป็นที่มาของสายตาไม่ชอบใจของศิษย์ร่วมสำนักคนอื่นๆในตอนที่ลงมาจากยอดเขาพร้อมกับบ่าวทั้งสอง อีกทั้งในห้องเรียนยังมีเสียงซุบซิบนินทาด้วยความไม่ชอบใจอีกด้วย

                  "เจ้าทำแบบนี้พวกเราจะลำบากได้นะ ไม่เห็นหรือว่าไม่มีผู้ใดอยากคบค้าด้วยน่ะ"

                  "ก็เรื่องของเขาสิขอรับ ไม่ใช่ปัญหาของพวกเราเสียหน่อย"

                  น่าประหลาดใจที่ประโยคนั้นออกมาจากปากของเสี่ยวเล่อ คงเป็นเพราะเจ้าหมาป่าเจ้าเล่ห์นี่แน่นอนที่ทำให้เสี่ยวเล่อเปลี่ยนไปเป็นคนขวางโลกเช่นนี้

                  เซินฝูมองมันอย่างคาดโทษ แน่นอนว่ามันมองกลับมาด้วยสายตาไม่มีเกรงกลัว

                  "ข้า เห้อ.."

                  พอจะเข้าใจแล้ว ที่มาของสายตาพวกนั้น เรื่องคร่าวๆคงเป็นเพราะ...

                  "อ้าวๆๆ เหตุใดกระดานจึงว่างเปล่าเช่นนั้น นี่พวกเจ้าอีกแล้วหรือ"

                  เพราะเจ้าหมอนี่อย่างแน่นอน

                  "กระดานนี้มันไม่มีอะไรให้พวกเจ้าทำแล้วล่ะ กลับไปเถอะ"

                  เด็กหนุ่มท่าทางกร่างไม่เบาพร้อมกับลูกกระจ๊อกอีกสี่คนเดินตรงมาหากลุ่มของเซินฝูพร้อมทั้งพูดเหน็บแนม เบนสายตาไปมองกระดานภารกิจที่เหลือภารกิจเพียงแค่ไม่กี่อย่างที่เพิ่งถูกนำมาติดเท่านั้น

                  "ไปเถอะ อาเมิ่ง อาเล่อ"

                  เซินฝูไม่คิดต่อปากต่อคำกับผู้มาใหม่ แม้ว่าตอนนี้เซินฝูจะเป็นเด็กอายุสิบห้าหนาว ไม่ได้โตไปกว่าอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก แต่ว่าไส้ในก็หลายสิบปีเข้าไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะมาต่อปากต่อคำกับเด็กตัวกระเปี๊ยกให้ได้อะไรขึ้นมา

                  "เป็นแค่ศิษย์นอก อาจหาญเหลือเกินนะที่มาแตะต้องกระดานภารกิจ"

                  แต่อีกฝ่ายดูเหมือนว่าจะไม่ยอมจบ ยังพูดกระแนะกระแหนแม้ว่าเซินฝูจะเรียกเสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อให้เดินออกมาพร้อมกันแล้ว

                  เซินฝูทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของเด็กหนุ่มคนนั้น นั่นทำให้เด็กหนุ่มที่มีลูกกระจ๊อกล้อมหน้าล้อมหลังถึงกับเลือดขึ้นหน้า

                  ที่ผ่านมา การอาศัยอยู่ในสำนักเจี๋ยเอินของเด็กหนุ่มเป็นไปอย่างราบรื่น เพราะเป็นลูกหลานของผู้มีอำนาจในแคว้น และได้รับเป็นศิษย์ในของผู้อาวุโสท่านหนึ่ง ฝีมือก็เก่งกาจไม่อาจดูเบา ดังนั้นน้อยครั้งที่จะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

                  "นี่พวกเจ้า!"

                  'หลี่ฟู่หลิน' ตวาดออกมาเสียงดังเมื่อได้รับการเมินเฉยจากอีกฝ่าย แน่นอนว่าเซินฝูและบ่าวทั้งสองก็ยังคงไม่สนใจเดินออกห่างจากกลุ่มของหลี่ฟู่หลินไปอยู่ดี หลี่ฟู่หลินเห็นดังนั้นจึงเพยิดหน้าสั่งให้ลูกสมุนของตัวเองไปล้อมกลุ่มของเซินฝูเอาไว้

                  ลูกกระจ๊อกร่างสูงใหญ่ยืนบังเป็นกำแพงมนุษย์ไม่ให้ทั้งสามคนได้เดินจากไป เซินฝูถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย หันหน้ากลับมามองคนที่ทำหน้าถมึงทึงอยู่ด้านหลัง

                  เมื่อได้รับความสนใจจากอีกฝ่ายแล้ว หลี่ฟู่หลินจึงได้กระตุกยิ้มมุมปากด้วยท่าทางกวนโอ๊ย เดินเข้ามาหาเซินฝู

                  "ในที่สุดก็สนใจแล้วสินะ"

                  เซินฝูคร้านจะพูด ปล่อยให้อีกคนบ้าน้ำลายอยู่คนเดียว

                  "ข้าพูดกับพวกเจ้าอยู่ ไม่ได้ยินหรือไง"

                  คุณชายน้อยตรงหน้าเซินฝูนั้นดูท่าแล้ว จะมีสมองที่ไม่ปกติเท่าไหร่นัก

                  "เมื่อครู่เจ้าบอกให้พวกข้าไป พวกข้าก็เดินออกมาถูกแล้ว ที่เหลือเจ้าเอาแต่พูดบ้าน้ำลายอยู่คนเดียว จะไปรู้หรือว่าพูดกับผู้ใด"

                  ไม่ใช่เซินฝูที่ตอบออกไปเช่นนั้น แต่เป็นเสี่ยวเมิ่งที่ยืนกอดอกทำหน้ายียวน

                  สถานะของเสี่ยวเมิ่งนั้น เป็นบ่าวของเซินฝูก็จริง แต่ก็เป็นบ่าวของเซินฝูคนเดียว ไม่จำเป็นต้องสงบปากสงบคำกับคนอื่น

                  โดยเฉพาะเมื่อเข้ามาในสำนักเจี๋ยเอินที่วัดลำดับขั้นด้วยความแข็งแกร่งนั้นยิ่งแล้วใหญ่ หากตอนนี้ท้าประลองแล้วหลี่ฟู่หลินเกิดพ่ายแพ้นั้น หลี่ฟู่หลินต้องคุกเข่าเอาหัวโขกพื้นเป็นการขออภัยจากเสี่ยวเมิ่งด้วยซ้ำ

                  "เป็นแค่บ่าว ปากกล้านักนะ"

                  หลี่ฟู่หลินตวัดสายตามองเสี่ยวเมิ่งด้วยท่าทางไม่ชอบใจ แน่นอนว่าเสี่ยวเมิ่งเองก็มองหลี่ฟู่หลินด้วยสายตาเหยียดหยามไม่แพ้กัน

                  "บ่าวแล้วอย่างไร คุณชายของข้ามีคนเดียว คนอื่นไม่ได้นับว่าเป็นนายของข้าเสียหน่อย"

                  "คิดว่าคุณชายของเจ้าจะมีปัญญาปกป้องเจ้าหรือไง"

                  "กล่าวผิดแล้ว คุณชายสมองน้อยท่านนี้ บ่าวย่อมมีหน้าที่ปกป้องเจ้านายต่างหาก"

                  คำกล่าวของเสี่ยวเมิ่งทำเอาหลี่ฟู่หลินหน้าเขียว

                  "หรือว่าที่ผ่านมา เป็นเจ้าคอยปกป้องบ่าวเล่า?"

                  แม้จะไม่ได้พูดออกมาว่าเป็นความจริงหรือไม่ แต่ว่าสีหน้าของหลี่ฟู่หลินนั้นแทบจะบอกทุกอย่างแล้ว

                  ลูกสมุนของหลี่ฟู่หลินนั้นเรียกได้ว่าเป็นพวกอันธพาลในสำนัก ดังนั้นเมื่อเหล่าลูกสมุนสร้างเรื่อง ก็เป็นหลี่ฟู่หลินคอยแก้ปัญหาให้ตลอด

                  แต่ว่าก่อนหน้านี้เพียงแค่ไม่มีใครพูดเรื่องนี้ออกมาเท่านั้นเอง แน่นอนว่าเป็นเพราะบารมีของผู้เป็นอาจารย์นั่นแหละ

                  "เจ้า!!"

                  "เรื่องจริงหรือ?"

                  แม้ว่าดูจากสีหน้าบูดเบี้ยวของหลี่ฟู่หลินก็รู้แล้วแท้ๆว่าเป็นอย่างที่ว่า แต่เสี่ยวเมิ่งก็ยังถามซ้ำด้วยเสียงยียวน

                  "เจ้าไม่สั่งสอนบ่าวเจ้าเลยหรือ?"

                  "บ่าวข้า ข้าย่อมสั่งสอนเป็นอย่างดี อาเมิ่งเป็นเด็กรู้ความ หากผู้ใดอยู่เหนือกว่า เขาย่อมเคารพ"

                  หรือเป็นการดูถูกหลี่ฟู่หลินกลายๆว่าอยู่ต่ำกว่าบ่าวของตนเอง

                  "ปากกล้านักนะ"

                 

                  "ข้าเพียงบอกกล่าว ตรงไหนที่เรียกว่าปากกล้า เชิญคุณชายกล่าวเถอะ"

                  ลูกสมุนผู้หนึ่งเห็นว่าหลี่ฟู่หลินนั้นโกรธจนไม่สามารถเก็บงำสีหน้าของตัวเองเอาไว้ได้จึงได้สอดปากพูด

                  "เจ้ากล้านักนะ ไม่รู้จักคุณชายหลี่ หลี่ฟู่หลิน ศิษย์ของผู้อาวุโสฉีหรืออย่างไร"

                  "ชะตาเจ้าขาดแน่ ศิษย์นอกอย่างเจ้าเพิ่งเข้ามาก็ทำเบ่งแล้ว"

                  ลูกสมุนอีกคนเห็นเพื่อนเปิดปากพูด ก็กล่าวสำทับด้วย หลี่ฟู่หลินเห็นว่าลูกสมุนของตนเองได้เรื่องอยู่บ้าง             

                  "เจ้าก็รู้นี่ว่าพวกข้าเพิ่งเข้าสำนัก จะไปรู้จักคุณชายเจ้าได้อย่างไร"

                  "พูดราวกับคุณชายตนใหญ่คับฟ้า ไม่ใช่ว่ายังอ้างบารมีอาจารย์อยู่หรือ"

                  แม้ว่าคนต่อปากต่อคำจะมีเพียงแค่เซินฝูและเสี่ยวเมิ่งสองคน แต่เสี่ยวเล่อเองก็มองคนกลุ่มนั้นด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเช่นกัน เสี่ยวซื่อเองก็ทำท่าไม่ต่างกัน พร้อมโจมตีทุกเมื่อหากอีกฝ่ายล้ำเส้น

                  คงลืมไปแล้วว่าในสำนักมีกฏห้ามทำร้ายกันเองหากไม่ได้ท้าประลอง

                  "เรื่องกระดานภารกิจ ไม่ได้มีกฏข้อไหนห้ามไม่ให้ศิษย์นอกรับภารกิจไม่ใช่หรือ อีกอย่างภารกิจบางอย่างก็ค้างอยู่บนกระดานมาหลายเดือนแล้ว"

                  เซินฝูเดินเข้าไปประจันหน้ากับหลี่ฟู่หลินอย่างไม่เกรงกลัว แม้ว่าเซินฝูจะตัวเล็กกว่านิดหน่อยแต่ก็สามารถใช้สายตาเหยียดหยามอีกฝ่ายได้ สายตาของเซินฝูทำให้หลี่ฟู่หลินรู้สึกเหมือนโดนกดหัวอยู่ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่หลี่ฟู่เฉินต้องการปฏิเสธแต่ก็ไม่สามารถทำได้

                  หลี่ฟู่เฉินไม่อยากสบตา แต่ก็ไม่สามารถละสายตาไปได้ หากทำเช่นนั้นเกรงว่าจะเป็นการยอมรับความพ่ายแพ้

                  "หากอยากได้แต้ม ก็ไปทำภารกิจเสียสิ ตอนนี้ก็มีอยู่ไม่น้อย"

                  เซินฝูเบื่อที่จะต้องมาต่อปากต่อคำอยู่อย่างนี้ หลังจากพูดธุระที่เป็นปัญหาเรียบร้อยแล้วก็คิดจะเดินจากไป หลี่ฟู่หลินไม่ได้เอ่ยปากรั้งไว้อย่างคราก่อน แต่ว่าลูกสมุนของหลี่ฟู่หลินดูเหมือนว่าจะไม่ยอม ขยับตัวมาบังทั้งสามคนเอาไว้

                  "พี่ชายคนนี้ท่าทางอยากจะมีเรื่องอย่างนั้นสินะ"

                  เสี่ยวเมิ่งยังทำหน้ายียวนอยู่เหมือนเดิม อีกทั้งเสียงที่กล่าวออกไปยังฟังดูท้าทายไม่น้อย ทำเอาคนฟังมีสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมา

                  "หากวันนี้ไม่ได้จัดการเจ้าล่ะก็..."

                  "อยากสู้ก็ไปเขียนสาส์นท้าประลอง"

                  เซินฝูกางปีกปกป้องบ่าวของตนเมื่อเห็นว่าลูกสมุนคนหนึ่งเดินหน้าเข้ามาทำท่าจะทำร้ายเสี่ยวเมิ่ง

                  "สำนักเจี๋ยเอินมีกฏห้ามศิษย์ของสำนักต่อสู้กันเองหากไม่ใช่การประลอง"

                  เซินฝูมองหน้าลูกสมุนของหลี่ฟู่หลินด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะหันมาถามหลี่ฟูหลินที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยสายตาเหยียดหยาม คล้ายจะเอาเท้าเหยียบหัวคนให้จมดิน

                  "เจ้าไม่สั่งสอนบ่าวเจ้าเลยหรือ?"

                  คำพูดของเซินฝู คล้ายจะเป็นคำพูดเดียวกันกับที่หลี่ฟู่หลินกล่าวตำหนิเซินฝูไปเมื่อครู่ ทั้งคำพูดและท่าทางของเซินฝูนั้น ทำเอาหลี่ฟู่หลินที่ตอนนี้ไม่สามารถโต้เถียงได้ยืนกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ

                  เซินฝูไม่สนใจกลุ่มของหลี่ฟู่หลินอีกต่อไป พาเสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อเดินหลีกมาอีกทาง

                  กระทั่งพ้นทางเดินเข้าสู่ยอดเขาต่างๆแล้ว เสี่ยวเมิ่งจึงได้ปริปากพูด

                  "คุณชาย... ข้าขออภัยขอรับ..."

                  ก่อนหน้านี้เซินฝูกล่าวเตือนแล้วว่าอย่าโลภมากรับภารกิจ ให้ทำทีละอย่าง แต่เป็นเพราะทั้งคู่ได้รู้มาว่าจะมีวันพิเศษที่ให้ออกไปข้างนอก จึงตื่นเต้นทำภารกิจเก็บแต้มให้ได้มากที่สุด เพื่อที่จะเอาไปแลกเป็นเงินเพื่อเอาไปซื้อของที่อยากได้

                  และนั่นก็นำความเดือดร้อนมาให้คุณชายของตนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นึกเจ็บใจที่อีกฝ่ายกล่าวว่าคุณชายไม่สั่งสอนบ่าว แท้จริงแล้วเป็นพวกตนที่ดื้อรั้นต่างหาก

                  "ขออภัยเรื่องอะไรกัน"

                  "เพราะพวกข้า คุณชายถึงได้เดือดร้อน"

                  เซินฝูหยุดเดิน หันกลับมามองบ่าวตัวน้อยทั้งคู่ที่ก้มหน้าทำท่าสำนักผิด ก่อนจะถอนหายใจออกมา

                  "ไม่ใช่ความผิดพวกเจ้าเสียหน่อย"

                  "แต่พวกข้า..."

                  "ก็พอเข้าใจได้ล่ะนะว่าพวกเจ้าค่อนข้างพลังเหลือล้น แต่คนผิดไม่ใช่พวกเจ้าหรอก"

                  เพราะที่นี่ไม่ได้มีกฎห้ามปฏิบัติภารกิจเกินกี่ภารกิจ ใครใคร่ทำเท่าไหร่ก็ทำ ย่อมไม่มีปัญหา แต่ปัญหาดูเหมือนว่าจะเกิดจากการที่คนเก่าๆไม่พอใจเรื่องที่เสี่ยวเมิ่งและเสี่ยวเล่อทำมากกว่า

                  ก็ทั้งๆที่เป็นเด็กใหม่ แต่ดันล้างกระดานภารกิจเสียอย่างนั้น

                  "อย่าคิดมากเลย ขึ้นไปที่ยอดเขาเถอะ"