ประมุขตัวร้าย ตอนที่ 1

หลังจากจักการทุกอย่างแล้ว ทุกคนก็กลับมาที่จวนตระกูลเฟยเพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำกัน นั้นก็คือการปรุงยารักษาอาการบาดเจ็บ(เกิดขึ้นจากการต่อสู้เมื่อครั้งอยู่ในยุทภพ)ให้กับจางหยวนเพ่ยที่ท่านหมอเฟยอี้เคยรับปากไว้แต่ไม่มีโอกาสได้ทำ หน้าที่นี่จึงตกเป็นของหลี่อิงและเฟยเทียน

“ผู้อาวุโสพอจะทราบสูตรยาที่ท่านหมอเฟยอี้ใช้รักษาไหมเจ้าคะ”

หลี่อิงเอ่ยถามขึ้น ตอนนี้ปัญหาของพวกเขาคือไม่ทราบสูตรยาที่ใช้รักษาอาการบาดเจ็บ

“ข้าก็ไม่ทราบ ปกติแล้วเขาจะใช้ยาอีกตัวหนึ่งประคองอาการของข้าเอาไว้เพื่อรอสมุนไพรสำคัญที่จะใช้ปรุงยารักษา”

จางหยวนเพ่ยเอ่ยบอก สีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกัน อยู่ที่ห้องปรุงยาเพื่อช่วยกันหาสูตรยา จากตำราการรักษามากมายที่อยู่ในห้องนี้ ที่จะรักษาอาการบาดเจ็บ เนื่องจากไม่มีใครทราบสูตรยานั้นเลย

“บันทึกการรักษาในห้องของท่านปู่น่าจะมีขอรับ ท่านจะเขียนเอาไว้ทุก ตอนที่มีการรักษาคนป่วย ข้าจะไปเอามาให้”

เฟยเทียนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ก่อนจะเอ่ยบอกกับทุกคน แล้วรีบออกไปทันที และไม่นานก็กลับมาพร้อมกับบันทึกเล่มหนึ่ง

“นี้เป็นบันทึกการรักษาของท่านอาจางขอรับ ในนี้มีระบุอาการและตัวยาที่ใช้รักษาอยู่”

 เฟยเทียนยื่นบันทึกเล่มนั้นให้กับจางหยวนเพ่ยไป

“เอาละเรามาเริ่มกันเถอะ”

หลี่อิงเอ่ยบอกก่อนจะเปิดบันทึกการรักษาพร้อมกับอ่านรายละเอียดทุกบรรทัดอย่างครบถ้วนแล้วลงมือรักษาโดยมีลี่มี่(สาวใช้) และเฟยเทียนเป็นผู้ช่วย

ด้านหนึ่งของจวน หวังชิงเฟิงกำลังฟังรายงานจากหมิงอี้(ผู้ติดตาม) ที่ให้ไปสืบเรื่องของจวนตระกูลเฟย

“เมื่อหนึ่งเดือนก่อนมีข่าวออกมาว่าประมุขพรรคมังกรคราม หลงฝูหยาง ถูกลอบสังหารแล้วหายตัวไปขอรับทุกคนคิดว่าเขาตายแล้ว จึงมีคนสนับสนุนน้องชายของเขา หลงจ้าวอิน ขึ้นรับตำแหน่งประมุขพรรคแทน แต่เมื่อสามวันก่อนเขากลับไปที่พรรคมังกรครามอีกครั้ง ทำให้น้องชายและคนที่สนับสนุนเขาเริ่มอยู่ไม่สุข สุดท้ายโทสะของคุณชายรอง ก็มาตกที่ตระกูลเฟย หลังสืบทราบว่าคนที่ช่วยหลงฝูหยาง คือนายท่านตระกูลเฟยขอรับ”

หมิงอี้รายงานพร้อมกับยื่นหลักฐานที่หามาได้ให้กับผู้เป็นนาย มือหนาเพียงรับมาเท่านั้นไม่ได้เปิดอ่านข้อมูลแต่อย่างไร

“แล้วกลุ่มนักฆ่าเล่า” อันที่จริงชายหนุ่มรู้อยู่แล้วว่าเป็นคนของกลุ่มไหน จากรอยสักที่มีอยู่ที่ตัวนักฆ่าเหล่านั้นแต่ก็ต้องการการยืนยันที่แน่นอน

“เป็นนักฆ่าของกลุ่มเงาจันทร์ขอรับ” เป็นตามที่ชายหนุ่มคาด

“อืม ขอบใจมากหมิงอี้ ไปพักเถอะ” ร่างสูงเอ่ยขึ้น หมิงอี้ก็หายไปอย่างรวดเร็ว

เพล้ง! เพล้ง! ผลัวะ!

“เฟยอี้! ไอ้เจ้าแก่บ้า ข้าจะไปขุดเจ้าขึ้นถามให้มันรู้เรื่อง ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะอาเทียน ข้าจะไปขุดปู่เจ้าขึ้นมาจากหลุม”

เสียงตะโกนด่าทอดังมาให้ได้ยินไม่หยุด พวกของหวังชิงเฟยเดินตามเสียงมาจนเจอกับ หลี่อิงที่ยืนอยู่กับลี่มี่ ข้างกันนั้นมีร่างเล็กของเฟยหรงอยู่ด้วย ไม่นานก็มีถ้วยน้ำชาลอยออกมาจากประตู จนพวกเขาต้องรีบหลบกันแทบไม่ทัน

“พี่สาวเซียวเกิดอะไรขึ้น เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้เล่า”

หวังเลี่ยงรุ่ยเอ่ยถามขึ้น ทั้งยังชะโงกหน้ามองผ่านประตูเพื่อให้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้านในห้อง หลี่อิงหันมามองคนที่พึ่งมาถึง ก่อนจะตอบคำถามของหวังเลี่ยงรุ่ย

“ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่ผู้อาวุโสจางอารมณ์ไม่ดีนิดหน่อยนะ” หลี่อิงบอกยิ้ม ๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า

“อารมณ์ไม่ดีหรือขอรับ” หวังเลี่ยงรุ่ยทวนคำตอบอย่างไม่เชื่อหูตนเอง เพราะอาจารย์ของเขาเป็นคนที่ใจเย็นและมีเหตุผลมาก

เพล้ง !

“อุ๊ย!” หวังเลี่ยงรุ่ยถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ ๆ ก็มีกระจกลอยมาตกข้าง ๆ โดยไม่ทันตั้งตัว

“เอาออกไป เอากระจกพวกนี้ออกไปให้หมด ข้าไม่อยากเห็น”

เสียงจางหยวนเพ่ยลอยออกมาตามหลังกระจกที่พึ่งถูกโยนออกมาด้วยมือของเขาเอง

“เอ่อ ท่านอาจารย์ขอรับ ข้าเลี่ยงรุ่ยเองนะขอรับ ใครทำให้ท่านโมโหบอกข้ามาเลยขอรับ ข้าจะไปจัดการมันให้” หวังเลี่ยงรุ่ยตะโกนเข้าไปในห้องปรุงยา

“ดี ดีมากศิษย์ข้า ถ้าอย่างนั้นก็ไปขุดเอาร่างตาเฒ่าเฟยอี้ขึ้นมา ข้าจะถามให้รู้เรื่อง”

“เอ่อ ท่านอาจารย์ขอรับ คือ…” หวังเลี่ยงรุ่ยไม่รู้จะตอบอาจารย์ตนเองอย่างไรได้แต่หันหน้ามาขอความช่วยเหลือจากทุกคน

“ผู้อาวุโสเจ้าคะ ตอนนี้ทุกคนถูกท่านเรียกมารวมตัวกันอยู่ด้านหน้านี้แล้ว จะให้เข้าไปข้างในหรือไม่เจ้าคะ”

หลี่อิงเอ่ยถามพร้อมกับกลั้นยิ้มไปด้วย เพราะแรงโมโหที่เสียงดังไปหน่อย ทำให้ทุกคนต้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น จนตอนนี้มารวมกันอยู่หน้าห้องปรุงยาไม่ขาดไปแม้แต่คนเดียว

“คุณหนูเก็บอาการหน่อยเจ้าค่ะ”

ลี่มี่เอ่ยเตือนนายตนทั้งที่ตัวเองก็ยังต้องกลั้นยิ้มขำเอาไว้

“ข้าไม่ได้เรียก ไม่ต้องเข้ามา” เสียงจากคนข้างในตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย

“ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้น” หวังชิงเฟิงเอ่ยถามขึ้น

“เข้าไปข้างในเถอะเจ้าค่ะ” หลี่อิงเอ่ยบอกพร้อมกับเดินเข้ามาช่วยพยุงชายหนุ่มให้เข้าไปข้างใน โดยไม่ได้สนใจคำพูดของจางหยวนเพ่ยสักนิด

เมื่อทุกคนเข้ามาด้านในห้องแล้วต่างก็ต้องแปลกใจ เสียงข้าวของแตกกระจายเสียงดังจนได้ยินไปทั่วจวน แต่ภายในห้องกับยังเรียบร้อยดีไม่มีอะไรเสียหาย

“ไม่ต้องมอง ข้าไม่ใช่เด็กที่จะพังข้าวของไปทั่ว” จางหยวนเพ่ยเอ่ยขึ้น

ทุกคนหันมองผู้พูดอย่างพร้อมเพรียงราวกับจะถามว่า แล้วที่อยู่ด้านนอกนั้นคืออะไรเล่า แต่ก็ต้องตะลึงงันโดยเฉพาะหวังเลี่ยงรุ่ยที่มองหน้าจางหยวนเพ่ยอย่างไม่เชื่อสายตาจนต้องยกมือขึ้นขยี้ตาแล้วเพ่งมองคนตรงหน้าอีกครั้ง

“นี้ เจ้าเป็นใครกัน!” หวังเลี่ยงรุ่ยตะโกนถามเสียงดังด้วยความสงสัย จนจางหยวนเพ่ยขึงตาใส่ลูกศิษย์ของตนเอง

“ท่านอาจางงดงามยิ่งเจ้าค่ะ” เป็นเฟยหรงนั้นเองที่เอ่ยขึ้นเสียงใส ก่อนจะเดินเข้าไปหาจางหยวนเพ่ยด้วยรอยยิ้มชอบใจยิ่ง

“ห๊ะ/ห๊ะ” หวังเลี่ยงรุ่ยกับชางเปา (บ่าวรับใช้) ร้องออกมาพร้อมกัน จนหลี่อิงกับลี่มี่หัวเราะออกมาเบา ๆ อาการของสองคนนี้ ไม่ต่างจากพวกนางเมื่อเช้า ตอนที่เห็นจางหยวนเพ่ยเดินออกมาจากฉากกั้นเลยสักนิด อาจจะดีกว่ากันหน่อย ตรงที่พวกนาง ไม่ได้ตะโกนถามโวยว้าย เช่นหวังเลี่ยงรุ่ย

รูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปของจางหยวนเพ่ยเป็นอะไรที่น่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะนอกจากผมที่เป็นสีขาวดังเดิมแล้วนั้น รูปลักษณ์ภายนอกเรียกได้ว่า เป็นคนละคนเลยก็ว่าได้

ใบหน้าที่ดูราวกับชายหนุ่มอายุไม่เกินยี่สิบห้าปี ทั้งยังงดงามจนสตรียังต้องอาย รูปร่างสูงโปร่งเพรียวบางจนแยกไม่ออก ว่าเป็นบุรุษหรือสตรี หากบอกว่าเป็นสตรีก็ไม่มีผู้ใดคัดค้าน หวังชิงเฟิงไม่แปลกใจเลยที่จางหยวนเพ่ยจะโมโหเช่นนั้น

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้เล่าขอรับ” หวังเลี่ยงรุ่ยเอ่ยถามขึ้นพร้อมทั้งมองผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ตาค้างไปเรียบร้อยแล้ว

“หวังเลี่ยงรุ่ย เลิกมองข้าได้แล้ว” จางหยวนเพ่ยเอ่ยบอกอย่างไม่พอใจนัก

“เป็นเพราะยาที่ใช้แช่นะขอรับ ข้ากับพี่สาวหลี่อิง ก็ไม่คิดว่าผลมันจะออกมาเป็นเช่นนี้” เฟยเทียนกล่าวขึ้นอย่างยิ้ม ๆ

“เป็นเพราะตาเฒ่านั้นแท้ ๆ” จางหยวนเพ่ยกล่าวถึงสหายที่ล่วงลับไปแล้วอย่างไม่พอใจนัก แต่ในใจก็ไม่ได้คิดโกรธสหายอย่างจริงจัง เพราะรู้นิสัยของอีกคนดีว่าเป็นขี้แกล้ง แต่ที่ทำให้เขากลับมาเป็นหนุ่มอีกครั้งนี้ก็เกินจะรับไหวจริง ๆ จึงยังมีเคืองอยู่บ้าง

“ยาที่ใช้แช่ หากมีสมุนไพรเช่นนี้อยู่พวกเจ้าจะไม่รู้เลยหรือ” หวังเลี่ยงรุ่ยเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ยาที่ใช้ในการแช่ เป็นสมุนไพรที่ช่วยเรื่องการบาดเจ็บทั้งหมด แต่ฤทธิ์ของมันก็ไม่ได้มีเพียงเท่านั้น อย่างเช่น บัวหยกหิมะอายุห้าร้อยปี หรือดอกเหมยน้ำแข็งพันปี มีฤทธิ์ช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บได้ดียิ่ง แต่สรรพคุณที่โดดเด่นอีกอย่างของมันก็คือเรื่องความอ่อนเยาว์ แต่ถ้าเป็นปกติก็คงไม่ถึงขนาดนี้ พอมีตัวเสริมฤทธิ์ยาให้แรงขึ้นอย่างโสมพันปีและเห็ดหลินจือ ผลที่ได้เลยเป็นอย่างที่เห็น บวกกับผู้อาวุโสมีกำลังภายในที่ล้ำลึก ยิ่งเสริมฤทธิ์ยาตรงนี้ไปอีก เรียกว่าเป็นผลพลอยได้ก็คงไม่ผิด”

หลี่อิงอธิบายให้ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ได้เข้าใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าจางหยวนเพ่ย

“ก่อนที่จะรักษาผู้อาวุโสก็ไม่ได้ต่างจากชายวัยกลางคนเลยสักนิด ทั้งที่มีอายุเกือบหกสิบปีแล้ว พอมีสมุนไพรที่ช่วยเสริมในเรื่องนี้เข้าไปอีก ก็ยิ่งทำให้รูปร่างอ่อนเยาว์ลงไปมาก แต่ไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ รูปร่างนี้จะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาดังที่ควรจะเป็น”

หลี่อิงบอกด้วยรอยยิ้มหวาน ทุกคนจึงพยักหน้าเข้าใจ ยกเว้นก็แต่จางหยวนเพ่ย ที่ถูกทำให้กลายเป็นหนุ่มอีกครั้ง ที่ยังมีสีหน้าไม่พอใจกับรูปลักษณ์ของตนเอง