บทที่ 10เข้าวังหลวง

หลังจากจัดการเรื่องโรคระบาดเรียบร้อย หลี่จิ้งหานได้เข้าเฝ้ากราบทูลฮ่องเต้ถึงความจริงว่าที่สามารถควบคุมจัดการโรคได้เร็วถึงเพียงนี้ก็เพราะหมอเซียว ที่ชาวบ้านเรียกกันจนติดปาก หากไม่ได้เขาก็คงไม่สามารถควบคุมโรคระบาดได้ว่องไวเช่นนี้ ซึ่งฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้นมีหรือจะมิพอพระทัย พระองค์พอพระทัยอย่างยิ่งทั้งยังประทานรางวัลเป็นพื้นที่หนึ่งร้อยหมู่สมุนไพรหลากชนิดหนึ่งคันรถและเงินอีกหนึ่งร้อยตำลึงทอง ซึ่งจะมีการมอบให้เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

ทว่าไม่ทันได้สนทนาพาทีในเรื่องอื่น ขันทีน้อยประจำตำหนักฮองเฮาก็ได้เข้ามากราบทูล สีหน้าไม่สู้ดีอีกทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮาทรงประชวรพ่ะย่ะค่ะ อาการปวดพระเศียรได้กำเริบครานี้เป็นหนักกว่าครั้งอื่นพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮามักมีอาการปวดพระเศียรเป็นพัก ๆ และมักจบลงที่หมอหลวงจัดยาให้ทว่าก็ไม่อาจรักษาให้หายขาดได้ ทางฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้นพลันลุกพรวดด้วยความตกใจ “เจ้าว่าอย่างไรนะ! ฮองเฮาประชวรเช่นนี้ได้ไปตามหมอหลวงแล้วหรือไม่!”

“ท่านหมอหลวงไปที่ตำหนักแล้วพ่ะย่ะค่ะ ทว่าฮองเฮาให้กระหม่อมมาแจ้งข่าวแก่ฝ่