4

หลังจากวางยาครบเจ็ดวัน เหล่าหมอที่ยังคงมาทำการรักษาคนในตระกูลฉินต้องตกใจเมื่อมีคนเริ่มตายไปทีละคนด้วยอาการเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด พวกเขาตรวจร่างที่เพิ่งตายไปก็ไม่พบว่ามีพิษใดอยู่ในร่างแม้แต่น้อย เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับหมออย่างพวกเขาที่ไม่สามารถช่วยเหลือคนตระกูลฉินที่กำลังตายไปทีละคนๆ อย่างทรมานได้เลย

ข่าวนี้ถูกแพร่ออกไปโดยผู้ช่วยหมอที่มารักษาคนตระกูลฉินในเวลาไม่นานและฮ่องเต้ก็ได้รับรายงานเช่นเดียวกัน พระองค์ทรงหวาดกลัวมากว่าจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลจึงส่งองครักษ์และหมอหลวงไปตรวจศพคนตระกูลฉินเพื่อความแน่ใจว่าสาเหตุนั้นเกิดจากอะไรกันแน่

หมอหลวงหลายคนต่างตรวจศพ น้ำและอาหารที่คนในตระกูลฉินกินเข้าไปก็ไม่พบว่ามีพิษแต่อย่างใด ด้วยความจนใจ หมอหลวงได้แต่กลับไปรายงานฮ่องเต้ตามที่พวกเขาตรวจสอบได้

ปัง!!!

“พวกเจ้าช่างไร้สามารถนัก! หากไม่รู้สาเหตุการตายของคนทั้งตระกูลฉินแบบนี้ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าสักวันในวังจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้น่ะ!”

“ขอฝ่าบาทได้โปรดระงับอารมณ์พะย่ะค่ะ พวกเราตรวจสอบทุกอย่างแล้วจริง ๆ หากมีการวางยาพิษตามการสันนิษฐานของพวกกระหม่อม นี่ก็นับว่าเป็นพิษที่พิสดารมากพะย่ะค่ะ ตั้งแต่เกิดมาพวกกระหม่อมก็ไม่เคยพบเจอพิษชนิดนี้มาก่อน”

“บัดซบ!!! ใครกันที่โหดร้ายถึงขนาดกล้าวางยาคนทั้งตระกูลเช่นนี้”

หมอหลวงกับองครักษ์ต่างก้มหน้าลงด้วยไม่รู้จะกราบทูลอย่างไร พวกเขาก็ไม่มีเบาะแสเช่นกันว่านี่เป็นการวางยาพิษจากจุดไหน มีเพียงร่างไร้วิญญาณของคนในตระกูลฉินกว่าร้อยคนเท่านั้นที่เป็นหลักฐานว่าพวกเขาตายไปแล้วจริง ๆ

ข่าวการตายของคนตระกูลฉินถูกกล่าวขานว่าเป็นการตายที่แปลกประหลาดอยู่มากกว่าหนึ่งเดือน ทุกคนต่างคิดว่าคนที่ฆ่าพวกเขานั้นจะต้องมีความแค้นอันใหญ่หลวงจึงได้ทำเช่นนี้ ส่วนโจวเมี่ยวเมี่ยวผู้ลงมือนั้นก็หายออกไปจากเมืองหลวงหลังจากทราบข่าวการตายของคนทั้งหมดในวันที่สองแล้ว

ระหว่างทางกลับหุบเขา โจวเมี่ยวเมี่ยวทำตามสัญญาโดยรับหญิงสาวที่นางช่วยเอาไว้ก่อนหน้านี้ให้ติดตามนางไปด้วย กลุ่มหญิงสาวทั้งหมดมีมากถึง 12 คน แต่ละคนต่างนำสัมภาระติดตัวมาเท่าที่มีเท่านั้น พวกนางเป็นเพียงหญิงสาวอาภัพที่ถูกบ้านเดิมขายให้ผู้ชายน่ารังเกียจและชอบทุบตีพวกนาง ทำให้พวกนางเกือบเอาชีวิตไม่รอดหากไม่ได้ผู้มีพระคุณอย่างโจวเมี่ยวเมี่ยวผ่านมาเห็นเข้าและช่วยเหลือพวกนางเอาไว้

“หากพวกเจ้าเหนื่อยเมื่อไหร่ก็บอกข้าเล่า อย่าได้เกรงใจ พวกเจ้ายังไม่ได้ฝึกฝนวิชากับข้า ดังนั้นจงดูแลร่างกายให้ดีเสียก่อน”

“เจ้าค่ะ นายหญิง”

หญิงสาวทั้ง 12 ต่างรับคำอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกนางถูกทรมานมาหลายปีกว่าที่จะหลุดพ้นมาได้ เพียงแค่การเดินทางแค่นี้ไม่ทำให้พวกนางลำบากนัก

โจวเมี่ยวเมี่ยวเห็นพวกนางไม่สนใจความลำบากที่ได้รับก็นึกชื่นชม นางมอบยาแก้พิษก่อนเข้าไปยังหุบเขาพิษให้กับทุกคนแล้วเดินนำพวกนางเข้าไปภายในอย่างสบายใจ ตอนนี้นางกลับมาอยู่เป็นเพื่อนลูกชายแล้ว อีกทั้งยังมีคนมาอยู่เพิ่มด้วยอีกก็นับว่าไม่เลวแล้วสำหรับชีวิตที่เหลือของนาง

หญิงสาวทั้ง 12 คนที่ติดตามมานึกไม่ถึงว่านายหญิงจะมาอยู่ในสถานที่อันตรายเช่นนี้ แต่ในเมื่อพวกนางตัดสินใจแล้วก็ไม่คิดที่จะจากไป

“พวกเจ้าช่วยกันสร้างที่พักก่อนเถอะ ทางด้านโน้นมีป่าไผ่อยู่ มีดมีเพียงเล่มเดียวที่นี่ พวกเจ้าก็แบ่งหน้าที่ช่วยกันทำไปนะ หากต้องการให้ข้าช่วยอะไรก็เรียกได้”

“นายหญิงไม่ต้องลำบากเจ้าค่ะ พวกเราทำได้”

“อืม.. เช่นนั้นข้าจะไปหาสัตว์ป่ามาทำอาหารให้พวกเจ้า อย่าลืมยาแก้พิษให้โรยที่ตัวเอาไว้ด้วยล่ะ ที่นี่สัตว์พิษมีไม่น้อย”

“ขอบคุณนายหญิงที่เตือนเจ้าค่ะ”

หญิงสาวทั้งหมดแยกย้ายกันไปหาไม้มาทำที่พักและแบ่งงานกันทำเชือกมัดท่อนไม้สำหรับทำกระท่อมที่พัก ชื่อของหญิงสาวทั้งหมดนั้นโจวเมี่ยวเมี่ยวสอบถามมาในระหว่างการเดินทางแล้ว ซึ่งมีซิ่วหลาน เหมยเซียง หยูเฟิน ไฉ่หยุน เยว่เอ๋อ จินฮวา ซูฉิน ชุนหยาน ฉิวจู้ ลี่ฮวา เป่าจู้และจิงฟาง

โจวเมี่ยวเมี่ยวใช้วิชาตัวเบาเดินทางไปยังป่าอีกด้านหนึ่งซึ่งมีสัตว์ป่าทั่วไปอาศัยอยู่ไม่น้อย ป่าแห่งนั้นไม่มีสมุนไพรพิษทำให้พวกมันอาศัยอยู่ได้ นางเคยสำรวจป่ารอบบริเวณมาก่อนหน้านี้หลายปีแล้ว ทำให้นางใช้ชีวิตอยู่ในหุบเขาพิษได้อย่างสุขสบายโดยไม่ต้องใช้เงิน

หนึ่งปีผ่านไป

หญิงสาวทั้งหมดต่างได้รับการสอนสั่งวิชาต่าง ๆ จากโจวเมี่ยวเมี่ยวจนพอที่จะดูแลตัวเองได้บ้างแล้ว ถึงแม้พลังลมปราณพวกนางจะอ่อนด้อย แต่การใช้พิษของทุกคนอยู่ในขั้นที่ไร้ร่องรอยแล้ว พวกนางเคยคุยกันว่าอยากทำยาพิษและนำไปขายเพื่อหาค่าใช้จ่ายเอาไว้ซื้อหาเสื้อผ้าหรือสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ พวกนางจึงพากันไปขออนุญาตโจวเมี่ยวเมี่ยวที่ตอนนี้ถูกทุกคนเรียกว่าท่านอาจารย์มานานแล้วในทันที

“ท่านอาจารย์เจ้าคะ พวกเราคิดที่จะนำยาไปขายในเมือง ท่านอาจารย์คิดอย่างไร”

“หืม? พวกเจ้าต้องการใช้เงินหรือ?”

“พวกเราอยากหาเงินมาซื้อเสื้อผ้าให้อาจารย์กับสิ่งของจำเป็นอื่น ๆ บ้างเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ตามใจพวกเจ้าเถิด อย่างไรยาพิษที่พวกเจ้าทำขึ้นมาก็ไม่ได้มีพิษร้ายแรงนัก เจ้าอย่าลืมขายยาแก้พิษด้วยเล่า ไม่เช่นนั้นคนซื้อคงลำบากหากไม่มียาถอนพิษ”

“น้อมรับคำสั่งท่านอาจารย์เจ้าค่ะ”

“เอ่อ… ท่านอาจารย์เจ้าคะ ท่านไม่คิดจะรับศิษย์เพิ่มหรือเจ้าคะ” ซูฉินเอ่ย

“ข้าไม่ต้องการหรอก แค่มีพวกเจ้าเป็นศิษย์สายตรง เพียงแค่นี้ข้าก็พอใจแล้ว”

“ท่านอาจารย์ ข้าคิดว่าในแคว้นยังมีคนอย่างพวกข้าไม่น้อย หากพวกเขาสามารถเรียนรู้เรื่องพิษและแก้แค้นได้ด้วยตัวเองจะดีหรือไม่เจ้าคะ” ไฉ่หยุนกล่าวเสริม

“หากพวกเจ้าอยากรับศิษย์ก็รับมาเถอะ แต่ข้าจะสอนแค่พวกเจ้าเท่านั้น”

“ขอบคุณอาจารย์ที่อนุญาตเจ้าค่ะ เช่นนั้นพวกข้าขอลงจากเขาสักหลายวันเพื่อขายยาและซื้อสิ่งของกลับมาที่นี่ด้วยนะเจ้าคะ” เยว่เอ๋อกล่าว

“ได้สิ เรื่องศิษย์คนอื่นหากพวกเจ้ารับมาก็ให้พวกเขาสร้างที่อยู่รอบนอกที่พักของพวกเจ้าก็แล้วกัน ข้าอยากอยู่อย่างสงบ ๆ”

“พวกเราเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” เป่าจู้กับคนอื่น ๆ รีบรับคำ

“พวกเจ้ารีบไปเตรียมตัวเถอะ จะได้รีบลงจากเขา”

ศิษย์ทั้ง 12 คนของโจวเมี่ยวเมี่ยวรับคำพร้อมกัน ก่อนจะแยกย้ายเข้ากระท่อมของตนเองเพื่อเตรียมยาไปขาย ยาพวกนี้เป็นยาที่พวกนางหัดปรุงขึ้นมาโดยมีอาจารย์เป็นผู้สอนมาตลอดหนึ่งปี ถึงแม้ว่าจะมียาไม่มากนัก แต่ก็พอที่จะหาเงินมาได้คนละไม่น้อย พวกนางต่างคิดกันว่าจะซื้อขวดยาแทนการใช้กระบอกไม้ไผ่ในการบรรจุ ครั้งนี้พวกนางจึงตั้งใจที่จะแยกกันเป็นกลุ่มละสามคนเพื่อออกเดินทางไปคนละทิศแล้วค่อยมาพบกันอีกครั้งที่ตีนเขาในอีก 10 วันต่อมา

โจวเมี่ยวเมี่ยวมองส่งศิษย์ของนางทั้งหมด ก่อนจะกลับเข้ากระท่อมเพื่อฝึกฝนพลังปราณต่อไป ตอนนี้นางมีพลังปราณขั้นสูงแล้ว วิชาที่นางคิดค้นขึ้นนั้นสามารถช่วยทำให้ร่างกายของนางทนทานต่อพิษนับพันชนิดได้อย่างสบาย อีกทั้งเลือดของนางยังเป็นยาแก้พิษชั้นดี ทำให้โจวเมี่ยวเมี่ยวไม่ค่อยสนใจที่จะปรุงยาแก้พิษต่าง ๆ เหมือนเมื่อก่อนอีก