ตอนที่ 8 พระชายาผู้ (ร้าย) เดียงสา Part1

-เช้าของวันใหม่-

อากาศที่สดใสไม่ได้ทำให้หลิวหรงผิงสดชื่นขึ้นมาแต่อย่างใด เพราะความฝันบ้าๆ เมื่อคืนทำเอานางนอนไม่หลับจนฟ้าเกือบจะสางแล้วนั่นเอง

หญิงสาวเอาแต่นั่งหาวอยู่บนเก้าอี้ในศาลาริมสระน้ำด้านหน้าเรือนของตน มีกอบัวขึ้นโดยรอบให้เห็นเป็นประปรายสลับกับฝูงปลาที่แหวกว่ายไปมาดวงตาเรียวหงส์มีน้ำตาระรื่นออกมาเล็กน้อยจากการนั่งหาวตั้งแต่เช้าของวันนี้ นางนั่งเท้าคางกับขอบศาลาคิดไม่ตกกับสิ่งที่ได้พบเห็นในความฝันเมื่อคืนนี้

“นี่ซิ่วอิงข้าแต่งงานกับจวิ้นอ๋องนานเท่าใดแล้วนะ”

“เกือบสามเดือนแล้วเพคะ”

“สามเดือนเลยงั้นหรือ หากอยู่แบบนี้ต่อไปข้าคงได้เป็นบ้าจริงๆ อย่างแน่นอน”

“หากว่าเป็นเมื่อก่อนคุณชายคงได้พาพระชายาไปเที่ยวที่งานโคมไฟแล้วนะเพคะ แต่เวลานี้ท่านออกเรือนแล้วช่างน่าเสียดายจริงๆ”

“เสียดายอะไร แล้วงานโคมไฟนี่คือที่ไหนงั้นหรือ”

“ก็งานเทศกาลโคมไฟที่จัดขึ้นในตัวเมืองอย่างไรเล่าเพคะ”

“มีด้วยหรือ ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ออกไปเที่ยวกันเถอะ”

“ไปไม่ได้นะเพคะ” เสี่ยวเถาที่กำลังเด็ดกลีบดอกไม้อยู่นั้นก็รีบหยุดมือลงก่อนจะหันมาคัดค้านนางเสียงดัง

“เพราะเหตุใด”

“ท่านออกเรือนแล้วก็ต้องให้ท่านอ๋องเป็นคนพาไปเท่านั้นเพคะ”

“ไปเองก็ได้นี่ เห็นหรือไม่ข้ามีขา” พูดจบก็ชี้ไปที่ขาของตนเองบ่งบอกว่านางยังคงเดินได้และขาของนางก็ยังอยู่ครบทั้งสองข้าง

“โธ่พระชายาท่านเป็นสตรีที่ออกเรือนแล้วไม่ว่าจะออกไปที่ไหนแห่งหนใดก็ต้องรายงานท่านอ๋องก่อนทุกเรื่องนะเพคะ”

“ใช่เพคะแล้วบ่าวก็เชื่อว่าท่านอ๋องไม่มีทางอนุญาตอย่างแน่นอน”

ทั้งสองพูดจบก็ก้มหน้าลงก่อนจะลงมือเด็ดดอกไม้เพื่อนำไปทำเป็นเครื่องหอมไว้ผสมใช้เวลาอาบน้ำต่อไป

หลิวหรงผิงที่รู้สึกเบื่อหน่ายอยู่นั้นก็ตัดสินใจแน่วแน่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องได้ออกไปจากจวนหลังนี้ ‘ไม่สิแค่เพียงได้ก้าวขาออกนอกประตูจวนแค่นี้นางก็ดีใจมากแล้ว’

อยู่ๆ นางก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาทำเอาสาวใช้คนสนิททั้งสองถึงกับรีบลุกขึ้นตามแทบไม่ทัน

“พระชายาจะไปไหนหรือเพคะ”

“ข้าจะไปหาท่านอ๋อง”

หญิงสาวเอ่ยบอกสาวใช้ของตนก่อนจะรีบเดินไปตามโถงทางเดินที่ทอดยาวไปสู่เรือนใหญ่อย่างรวดเร็ว ซิ่วอิงรีบวิ่งตามพระชายาของตนไปติดๆ ส่วนเสี่ยวเถานั้นก็รีบเก็บข้าวของวางกองไว้บนโต๊ะก่อนจะรีบวิ่งตามไปอีกคน

“พระชายาอย่าไปเลยนะเพคะหากท่านอ๋องพบท่านเข้าต้องเป็นเรื่องอีกแน่เลย”

“ทำไมล่ะข้าแค่อยากออกไปเที่ยวชมงานหากชาวบ้านพบว่าจวิ้นอ๋องให้ความสำคัญกับเทศกาลนี้ถึงกลับมาเที่ยวชมงานด้วยกัน ชาวบ้านคงรู้สึกดีใจไม่น้อยเลย”

“แต่ว่าพระชายา”

นางยกมือขึ้นก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า

“พอแล้วๆ ไม่ลองขอก็ไม่รู้ไม่ใช่หรือ”

ทั้งสามเดินเข้าไปในเรือนใหญ่แต่ก็ถูกสาวใช้หน้าเรือนเข้ามาขวางทางเอาไว้

“หากไม่มีคำสั่งของท่านอ๋องก็เข้าไปไม่ได้”

สาวใช้ผู้นั้นเอ่ยออกมาห้วนๆ ทั้งยังจ้องมองนางไม่วางตา

‘ดูๆ ไปแล้วคงถูกอบรมให้ทำกิริยาเช่นนี้กับนางสินะ’

“ข้าจะพบสามี”

หลิวหรงผิงแกล้งบ้าต่อก่อนจะผลักหญิงสาวทั้งสองให้พ้นทาง

“อะ โอ๊ย! นี่ท่าน”

“ถอยไปนะอย่ามาแตะต้องพระชายาของข้า”

เป็นเสี่ยวเถาและซิ่วอิงที่เข้ามายืนขวางทางพวกนางเอาไว้ หลิวหรงผิงหันไปมองก่อนจะแสยะยิ้มอย่างพอใจแล้วรีบวิ่งเข้าไปในเรือนใหญ่อย่างรวดเร็ว

องค์รักษ์คนสนิททั้งสองของจวิ้นอ๋องที่ยืนรอรับใช้เขาอยู่นอกห้องตำรานั้นเมื่อมองเห็นหลิวหรงผิงวิ่งตรงมาทางที่พวกเขายืนอยู่ ไม่ทันได้เตรียมการสกัดแต่อย่างใดก็ถูกนางผลักออกไปเต็มแรงจนทั้งสองผงะตกใจไปไม่น้อย

‘พระชายาที่ดูบอบบางเหตุไฉนถึงได้แรงเยอะเช่นนี้กันนะ’

“เหตุใดเจ้าไม่จับนางไว้เล่าหานเฟิง”

“เจ้ากล้าแตะต้องพระชายางั้นหรือ” หานเฟิงหันขวับไปต่อความกับตงหยางทันทีทำเอาเขาเองก็เถียงไม่ออกเช่นกัน ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปด้านในตามหลังของหลิวหรงผิงไปติดๆ

“ท่านอ๋อง ข้าอยากไปเที่ยวงานโคมไฟในเมือง”

เมื่อวิ่งเข้ามาด้านในแล้วก็รีบตะโกนบอกเขาออกไปทันทีด้วยกลัวว่าจะถูกจับโยนออกไปข้างนอกเสียก่อน

“ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา!” เสียงนั้นดุดันแต่ไม่อาจทำให้หลิวหรงผิงเกรงกลัวแต่อย่างใด

“ท่านอ๋องขออภัยพ่ะย่ะค่ะข้าน้อยตั้งตัวไม่ทัน พระชายาวิ่งเร็วเหลือเกิน”

นางหันไปยิ้มให้พวกเขาก่อนจะเข้าไปนั่งบนเก้าอี้หยิบเอาถ้วยน้ำชาขึ้นมายกซดดื่มท่ามกลางการจับจ้องมองจากสามบุรุษ

เสียงถอนหายใจของจวิ้นอ๋องดังแว่วออกมาเบาๆ สามเดือนที่ผ่านมาเขาพยายามหลีกเลี่ยงไม่เข้าใกล้สตรีผู้นี้แต่ก็ยังถูกนางตามติดมาโดยตลอด วันดีคืนดีก็แอบเข้ามาหาเขาตอนที่กำลังจะอาบน้ำยังดีที่ไหวตัวทันไม่แก้ผ้าไปหมดไม่เช่นนั้นไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ

“เจ้าอย่ามาก่อกวนข้าๆ ยังมีงานที่ต้องสะสางอีกมากมายนัก”

“ข้าอยากไปเที่ยว”

เสียงออดอ้อนพลางเสียงฝีเท้าที่เดินก้าวเข้ามาใกล้ตัวทำเอาเขาผงะไปก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยเสียงอันดังว่า

“ไม่ได้!”

“แต่ว่า”

“ข้ามีงานต้องทำ”

“ข้าไปกับเสี่ยวเถา อ้อซิ่วอิงด้วย”

จวิ้นอ๋องขมวดคิ้วแน่นก่อนจะหันไปมองสตรีบ้าที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาคนนี้

‘นางฟังรู้เรื่องด้วยหรือ’

เมื่อหลิวหรงผิงเอาแต่ยิ้มให้เขาและดูท่าว่าจะไม่มีทางยอมจากไปง่ายๆ หากไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเที่ยวงานในครั้งนี้

‘สตรีบ้าเช่นนางหากปล่อยให้ออกไปจากจวนไม่ขายหน้าผู้คนแย่หรือ’

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองใบหน้างดงามนั้นก็เห็นนางเอียงคอมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว

“ข้าไม่กวนท่านอย่างแน่นอนเพียงแค่ท่านอนุญาตให้ข้าไปเที่ยวชมงานเท่านั้น”

จวิ้นอ๋องหลับตาลงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างอดอนอดกลั้นที่สุดแล้ว

“ข้าสัญญา” พูดจบก็ยื่นนิ้วขึ้นจรดขมับของนางเหมือนคนกำลังพูดสัตย์สาบานอยู่อย่างไรอย่างนั้น

“ข้าจำได้ว่าเจ้าเป็นบ้าไม่อาจพูดจาฉะฉานได้เช่นนี้แล้วนี่อะไร”

‘หืม ให้ตายสิลืมไปเลยว่าเวลานี้นางกำลังรับบทคนบ้า'

“หูฝาดแน่ๆ หรือว่าแท้จริงแล้วท่านเองก็ชอบข้าถึงได้ดูจะใส่ใจข้าเช่นนี้”

“เหลวไหล”

“ให้ข้าไปได้ใช่หรือไม่”

“เออ!”

ชายหนุ่มที่เริ่มรำคาญเสียงเจื้อยแจ้วนั้นก็เผลอพูดออกมาเพื่อตัดรำคาญแต่แล้วก็ต้องตกใจในสิ่งที่ตนเองนั้นพูดออกไป

‘ให้ตายสินี่ข้าเผลอตอบรับนางไปได้อย่างไรกันนะ’

“ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋องผู้รูปงามที่สุดในใต้หล้า”

“อะ ออกไปได้แล้ว”

“เพค่า”

หลิวหรงผิงเหยียดยิ้มออกมาจ้องมองบุรุษผู้ที่กำลังหัวเสียอยู่ตรงหน้านางนั้นก่อนจะย่อตัวขอบคุณเขาอย่างล้อเลียนเล็กน้อย จวิ้นอ๋องเบือนหน้าหนีไร้คำพูดใดๆ ออกมาจากปากเขา

หางตาของเขาเห็นเพียงแผ่นหลังบอบบางที่ทั้งวิ่งทั้งกระโดดออกไปจากห้องตำราพลางสีหน้าที่เจื่อนลงของสององค์รักษ์

“ท่านอ๋องขังนางเอาไว้ที่เรือนก็ได้นี่ขอรับ”

“ไม่ได้หรอก ฮองเฮาส่งคนมาสอดแนมเช่นนี้หากข้าลงโทษนางโดยไม่มีความผิดอันใดสตรีบ้าเช่นนางคงได้หาเรื่องไปเพ็ดทูลกับฮองเฮาให้ข้าเข้าหอกับนางอีกเป็นแน่”

“เช่นนั้นก็…”

“ไปจัดเตรียมรถม้าให้นาง ข้าต้องสะสางงานต่อพวกเจ้าออกไปได้แล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ/พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อสององค์รักษ์ออกไปแล้วจวิ้นอ๋องก็หลับตาลงก่อนจะบ่นพึมพำกับตนเองว่า

‘เวรกรรมอะไรของข้ากันนะ!’