ตอนที่ 7 คนในความฝัน

“นะ นี่ข้าเป็นคนหรือผีกันล่ะเนี่ย!”

เมื่อไม่รู้ว่าสิ่งที่เผชิญอยู่ในเวลานี้คือเรื่องจริงหรือความฝันอยู่ๆ นางก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่อหันกลับไปมองสตรีผู้นั้นก็เห็นเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาทำเอาหญิงสาวรู้สึกเวทนาไม่น้อยตัดสินใจเดินทะลุผ่านบานประตูออกไปข้างนอก

นางหันซ้ายมองขวาไปจนทั่วเรือนที่ดูอ้างว้างเงียบเหงาแห่งนี้น่าแปลกที่ไร้วี่แววของบ่าวรับใช้แม้แต่สัตว์สักตัวก็ไม่มีให้เห็น

“หายไปไหนกันหมดนะ”

หลิวหรงผิงเดินออกจากเรือนเฟิ่งอวี้ไปตามทางเดินมุ่งสู่เรือนใหญ่แสงสว่างจากโคมไฟปรากฎให้เห็นตามทางโดนทีละดวง เมื่อสองเท้าก้าวเข้าสู่บริเวณเรือนใหญ่ก็เริ่มเห็นกลุ่มคนที่กำลังนั่งสนทนากันพร้อมๆ กับร่ำสุราไปด้วย ทว่าเมื่อสอดส่ายสายตาไปจนทั่วกลับไม่พบแม้แต่เงาของจวิ้นอ๋อง

“เจ้าอ๋องบ้านั่นหายไปไหนกันนะกล้าทิ้งนางเอาไว้ลำพังได้อย่างไรกัน แย่เสียจริง!”

นางเดินเข้าไปใกล้ๆ เหล่าสตรีสูงศักดิ์ที่น่าจะถูกเชิญมาร่วมงานมงคลของเจ้าของร่างที่กำลังนั่งอยู่ในห้องหอเพียงลำพังนั้น ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งอยากตบปากสักทีสองที

‘คนอะไรน่าชังเสียจริง’

“ฮ่าๆๆ ป่านนี้หลิวหรงผิงคงน้ำตาตกไปถึงไหนต่อไหนแล้วกระมังใช่หรือไม่เพคะองค์หญิง”

“ฮึ ก็นางอยากดันทุลังแต่งกับท่านพี่ไปทำไมกันเล่า รู้ทั้งรู้ว่าเขามีคนรักอยู่แล้วทั้งยังไปมาหาสู่กันจนเรียกได้ว่าอีกไม่นานพี่หญิงเว่ยก็คงจะได้เป็นชายาเอกของท่านพี่อย่างแน่นอน”

“แต่นางกลับใช้อำนาจของบิดาบีบบังคับให้เสด็จพ่อพระราชทานสมรสให้ช่างน่าไม่อายเสียจริง”

“ใช่เพคะองค์หญิง แต่ว่านี่ก็จวนยามโหย่วแล้วไม่สู้ท่านรีบกลับเข้าวังดีหรือไม่เพคะฮองเฮาก็เสด็จกลับไปนานแล้วด้วย”

“ข้ายังอยากดื่มอยู่เลยนี่นา”

“กลับไปดื่มที่ตำหนักก็ได้นี่เพคะ หากกลับช้าองค์หญิงสิบสามได้หาเรื่องท่านอีกเป็นแน่”

“เฮอะ ก็ได้”

หลิวหรงผิงที่ยืนฟังบทสนทนาของพวกนางได้เพียงแค่ส่ายหัวให้เท่านั้น

‘เจ้าของร่างที่นั่งรอเจ้าบ่าวในห้องหอถูกผู้คนรังเกียจเช่นนี้ก็น่าจะดีแล้วกระมังที่นางสิ้นใจไปไม่ต้องอยู่คอยรบรากับสตรีน่ารังเกียจพวกนี้’

‘ไม่ ไม่สิข้าจะมาดีใจกลับเรื่องพวกนี้ได้อย่างไรกันบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย’

หลิวหรงผิงกุมขมับของตัวเองแน่นก่อนจะเงยหน้ามองบรรยากาศโถงรับแขกที่ใช้จัดพิธีแต่งงาน

“ดูสิวันแต่งงานที่มีเพียงครั้งเดียวในชีวิตกลับถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายแค่นี้ไม่ดูถูกกันไปหน่อยหรือ แล้วนี่เจ้าบ่าวตัวดีหายไปไหนกันนะ”

นางเดินลัดเลาะไปยังห้องหับด้านในแว่วได้ยินเสียงครวญครางเบาๆ เมื่อเข้าไปใกล้อีกนิดภาพของคนสองคนที่กำลังนั่งคลอเคลียกันก็ปรากฎแก่สายตาของนาง หลิวหรงผิงรีบปิดปากเอาไว้แน่นกลัวว่าตนจะส่งเสียงออกไปด้วยความตื่นตกใจ

“อะ อ๊า”

“โอวอวิ๋นเอ๋อเจ้าช่างคับแน่นเสียจริง”

“อ๊าา ท่านอ๋องข้าไม่ไหวแล้วเพคะ”

‘ตับ! ตับ! ตับ!’

เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังแว่วมาตามสายลมทำเอาหลิวหรงผิงใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด ใจของนางยังคงเต้นตึกตักด้วยความไม่คิดว่าจะมาพบกับภาพร่วมรักของใครบางคน

เพราะมั่นใจว่าตนเองนั้นเป็นเพียงวิญญาณที่ไม่มีใครเห็นได้จึงตัดสินใจยื่นหน้าไปดูตามเสียงร้องครวญครางนั้น

ภาพของบุรุษที่คร่อมอยู่บนกายสาวทำเอาเลือดลมในกายของนางร้อนผ่าวไปทั่วร่าง ใบหน้าของหญิงสาวใต้ร่างของชายหนุ่มนั้นแดงระเรื่อจากผลของการเสพกาม

จังหวะการกระแทกของเขาทำเอาหญิงสาวแหงนเงยหน้าขึ้นมาด้วยความสุขสมไม่ต่างจากบุรุษผู้นั้นที่เร่งจังหวะถี่ระรัวจนคนทั้งคู่กระตุกตัวเสร็จสมไปตามๆ กัน

“อ๊าาาา”

เสียงร้องครวญครางสลับเสียงครางกระเส่าดังลั่นออกมาทำเอาหลิวหรงผิงเผลอปิดปากของตนเองเอาไว้แทบไม่ทัน

“นี่พวกเขากล้าทำเรื่องพวกนี้ในจวนของจวิ้นอ๋องไปได้อย่างไรกันนะ หรือว่า…”

ชายหนุ่มโอบอุ้มร่างของหญิงสาวขึ้นมาก่อนจะขยับกายไปพิงเสาเรือนโอบกอดเอวคอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยนั่นถึงทำให้นางรู้ว่าคนที่อยู่ในศาลานั้นไม่ใช่จวิ้นอ๋อง!

“องค์ชายใหญ่ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะเพคะ”

“ไม่มีใครเห็นหรอกน่าจวิ้นอ๋องเองก็ออกไปล่าตระเวนด้านนอกเมืองอยู่ เขายังไม่กลับมาในเวลานี้หรอกพวกเรายังมีเวลาอีกเยอะ”

“แต่ว่านี่มันจวนของจวิ้นอ๋องหากว่ามีบ่าวในจวนมาเห็น”

“คนของข้าคอยเฝ้าอยู่ไม่มีใครกล้าเข้ามาถึงที่นี่หรอก”

สิ้นคำบอกกล่าวคนทั้งคู่ก็ยิ้มให้แก่กันและดูเหมือนว่าจะเริ่มบทรักร้อนแรงนั้นขึ้นอีกครั้ง หลิวหรงผิงรีบผละออกมาจากตรงนั้นด้วยความรวดเร็ว

“กล้าทำเรื่องอย่างว่าในจวนของคนอื่นไปได้อย่างไรกันนะไม่อายผีสางก็ควรให้เกียจเจ้าของจวนหรือไม่ แล้วนี่จวิ้นอ๋องทิ้งนางเพื่อออกไปลาดตระเวนนอกเมืองในวันแต่งงานของตนเองเนี่ยนะ เขาคิดอะไรอยู่กันแน่”

เมื่อรู้ถึงเหตุผลที่เจ้าบ่าวยังไม่กลับเข้ามาในห้องหอ หลิวหรงผิงก็เดินกลับไปยังเรือนเฟิ่งอวี้อีกครั้ง

ท้องฟ้าเวลานี้มีสีแดงฉานปกคลุมไปจนทั่วพายุฝนที่ตกกระหน่ำลงมาทำให้นางต้องเร่งฝีเท้าเพื่อกลับไปยังเรือนเฟิ่งอวี้ด้วยความรวดเร็ว แต่เมื่อเข้ามาในห้องหอครั้งนี้กลับพบเพียงความว่างเปล่า

“นางหายไปไหนแล้วหรือว่าเสียใจจนวิ่งหนีกลับบ้านเดิมไปแล้วงั้นหรือ”

หลิวหรงผิงที่ยังคงคิดไม่ตกว่าเวลานี้นางเพียงแค่ฝันไปหรือเป็นเพียงความทรงจำของเจ้าของร่างนี้เท่านั้น

ไม่รู้เลยว่านางควรต้องทำอย่างไรต่อไป แต่แล้วอยู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่าเสื้อผ้าที่ตนสวมใส่อยู่ก่อนหน้านี้นั้นจะเปลี่ยนไปเมื่อก้มมองดูถึงกับตื่นตะลึงไปทันที

“นี่ข้าใส่ชุดเจ้าสาวอยู่อย่างนั้นหรือนี่ เป็นไปได้อย่างไรกัน”

หลิวหรงผิงถึงกับงุนงงไปไม่น้อยคิดว่าตัวเองอาจเลอะเลือนก็เป็นได้ นางตบไปที่ใบหน้าของตัวเองอย่างแรงส่งผลให้เกิดความเจ็บแสบขึ้นมาทันที

“โอ๊ย! บ้าจริง ตกลงแล้วนี่มันเรื่องจริงหรือความฝันกันนะ เจ็บจริงเสียด้วย”

เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปนางจึงนั่งลงบนเก้าอี้หยิบถ้วยชาที่ยังคงอุ่นอยู่นั้นขึ้นมาดื่มแต่เพียงไม่นานนางรู้สึกว่าร่างกายของนางนั้นร้อนรุ่มขึ้นมาแปลกๆ

‘เป็นอะไรไปเนี่ย หรือว่าในน้ำชามียาปลุกกำหนัดงั้นหรือเป็นไปได้อย่างไรกัน!’

ความร้อนรุ่มที่กำลังแทรกซึมไปทั่วทั้งร่างหูของนางก็แว่วได้ยินเสียงเปิดประตูห้องพร้อมๆ กับการปรากฏกายของร่างสูงใหญ่ เขาย่างเท้าเข้ามาในห้องหอ

นางมองภาพบุรุษผู้นั้นที่ย่างกรายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ภาพตรงหน้าที่เห็นนั้นช่างเลือนรางยิ่งนัก แววตามืดมนของบุรุษที่จ้องมองมาทำเอาหญิงสาวใจเต้นตึกตักอยากที่จะถอยหนีแต่แล้วความต้องการบางอย่างก็ถาโถมเข้ามาจนร่างบางควบคุมตนเองไว้ไม่ได้แล้ว

“หากไม่ใช่เพราะฮองเฮา ข้าไม่มีวันแตะต้องเจ้าเป็นอันขาด!”

สิ้นเสียงนั้นร่างสูงก็ผลักนางลงบนเตียงนอนอย่างแรงส่งผลให้หลิวหรงผิงกระเด้งตัวกลับขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียงนอนหลังใหญ่หลังนั้น

‘อะ อะไรกันเนี่ย!’

เมื่อหันไปดูคนบนเตียงนั้นเงาร่างทั้งสองที่กำลังเชื่อมเข้าหากันก็ทำเอานางรีบยกมือปิดตาแทบไม่ทัน

‘ควรจะปิดหูด้วยดีหรือไม่นะ โว๊ย! เกิดอะไรขึ้นกับข้ากันล่ะเนี่ย’

เมื่อคิดไม่ตกถึงเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นนี้นางก็รีบสาวเท้าวิ่งออกไปจากห้องทันที ไม่จำเป็นต้องเปิดประตูเองแต่อย่างใดเพราะร่างทั้งร่างทะลุออกมาด้านนอกแล้ว

เมื่อพ้นจากประตูไปไกลพอสมควรนางถึงหันหลังกลับไปดูห้องหอนั้นอีกครั้ง

“น่าเสียดายจัง ไม่นะ! บ้าแล้วหลิวหรงผิงคิดอะไรของเจ้ากันนะ”

นางตบหน้าตนเองเพื่อเรียกสติให้กลับมาอีกครั้ง แม้จะอิจฉาเจ้าของร่างแต่นางก็ไม่อยากร่วมรักกับคนโหดร้ายเช่นนั้น ขณะที่จะเดินจากไปก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังแว่วออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่หน้าเรือนนั้น

“หมอหลวงเตรียมยาเอาไว้แล้วใช่หรือไม่”

“ข้าน้อยเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ”

“มีผลข้างเคียงกับพระชายามากน้อยเพียงใด”

“หากว่านางกินทุกวันย่อมส่งผลให้ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกแล้วขอรับ”

“นั่นคงไม่จำเป็นท่านอ๋องของข้าไม่อาจร่วมหอกับนางเกินหนึ่งครั้งอย่างแน่นอน และท่านจำเอาไว้อย่าให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปถึงหูของฮองเฮาเป็นอันขาด”

“ข้าน้อยทราบแล้ว”

เสียงของหานเฟิงที่กำลังสนทนากับคนที่น่าจะเป็นหมอหลวงนั้นแว่วมาให้นางได้ยินทุกประโยค

‘หรือนี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเจ้าของร่างก่อนที่นางจะเข้ามาอยู่ในร่างนี้กระนั้นหรือ’

‘แล้วเหตุอันใดถึงทำให้นางรักมั่นต่อบุรุษผู้นั้นเช่นนี้กัน เหตุไฉนถึงได้ยอมปล่อยให้ความลุ่มหลงบังตาและปล่อยให้เขาทำร้ายตนเองเช่นนี้'

'ตั้งครรภ์ไม่ได้อีกแล้วกระนั้นหรือแล้วต่อไปชีวิตนี้ของเจ้าจะเป็นอย่างไร หลิวหรงผิง’