บทที่ 1 จุดเริ่มต้น

คืนพระจันทร์สีเลือด

" พวกเจ้าต้องจับนางมาให้จงได้ ข้าจะลงโทษนางด้วยมือของข้าเอง" 'เหมยหลิน'เจ้าคนทรยศ!!

นัยน์ตาที่ดูรุ่มร้อนดั่งไฟ บุรุษผู้ยืนจ้องมองพระจันทร์สีเลือดที่ลอยเด่นกลางท้องฟ้า สองมือกำแน่นจนเล็บจิก เลือดไหลหยดลงมือ ลงมาดั่งเม็ดฝนแต่ไร้ซึ่งความเจ็บปวด เพราะเหตุใดกันแม่ทัพผู้นี้ถึงตามล่านางผู้นั้นให้ได้

ความฝันที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเหล่าเสมือนว่าเธอกำลังยืนอยู่ในสถานการณ์อันเลวร้าย ณ สถานที่ไม่คุ้นเคย บุรุษผู้นั้นและนางผู้นี้ที่เขากล่าวถึงคือใครกัน! เหตุใดเธอถึงฝันเหมือนเดิมแบบนี้ทุกค่ำคืน

"ข้าถูกใส่ร้าย"หญิงสาวหน้าตาสะสวย ผมนั้นยาวสลวยเงางามมาจนถึงสะโพกของนาง สวมชุดจีนโบราณสีขาวปักลายดอกบัวตั๋น ด้วยเส้นไหมชิ้นดี มือข้างหนึ่งกำปิ่นปักผมมังกรสีเงินเงางดงามสะดุดตายิ่งนัก แต่เหตุใดสายตาคู่นั้นถึงดูเศร้าหมอง น้ำตานางเอ่อล้นขอบตาเรียวก่อนจะหลับตาเพื่อปลิดชีพตนเอง ด้วยปิ่นปักผมมังกรสีเงินเล่มนั้น! นางลงเอ่ยด้วยการปลิดชีพตัวเอง

"อย่า! " เสี่ยวเยา สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายเหมือนเช่นทุกครั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ

อีกทั้งมือนั้นสั่นเทา หวาดกลัวอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ เพราะตนเองไม่อาจหลีกเลี่ยง ความฝันที่ดูเสมือนจริงไปได้เลย

"ฝันเหรอเนี่ย ทำไมไม่ไปอยู่ที่นั่นเลยละ เมื่อไรจะนอนหลับเต็มอิ่ม เหมือนคนอื่นเขาบ้างนะเสี่ยวเยาเอ่ย มีหวังเป็นบ้าเข้าสักวัน เฮ้อ! " ดวงตาสวยเพ่งมองหนังสือประวัติศาสตร์เล่มโปรด จนเธอแอบเก็บไปฝันซ้ำๆ ทุกค่ำคืน หากฝันถึงนางผู้นั้นในแง่ดีเธอไม่ว่า แต่นางกลับทำร้ายตนเองนี่ซิ! 'ไม่ไหวๆ' เธอเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะ ซึ่งบ่งบอกว่าเวลาเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง

'เสี่ยวเยา' เป็นนักศึกษาของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในไทเปใต้ สาขาโบราณคดี เพราะความชอบส่วนตัวมาตั้งแต่เด็ก โบราณวัตถุของตระกูลที่ครอบครัวอนุรักษ์ไว้ มันมีคุณค่าทางใจ มากกว่าค่าทางกายที่ตีตราเป็นเงินทองเสียอีก จึงเลือกเรียนสาขาที่ตนรัก

คลังความรู้เรื่องประวัติศาสตร์ เรื่องราวของบรรพบุรุษ เบื้องหลังของวัตถุโบราณมันทำให้เธอตื่นเต้น และมีความสุขทุกครั้งที่ได้รับรู้ ได้สัมผัส ค้นคว้าหาข้อเท็จจริง ในการดำรงชีวิตของบรรพบุรุษในอดีตกาล

พิพิธภัณฑ์วังเก่าแห่งชาติ

"เสี่ยวเยา เธอมาดูภาพวาดนี่ซิ ใครกันนะ ฉันลืมอีกแล้ว" อิงอิงเพื่อนสาวคนสนิทถามขึ้นด้วยความสงสัย แม้ว่าเธอจะเรียนด้วยรู้ในห้องเดียวกัน แต่ก็ไม่อาจสู้เพื่อนสาวอันที่รักได้ 'เสี่ยวเยา' ฉายาผู้ที่รู้ทุกเรื่องในประวัติศาสตร์

"จักรพรรคไทจู่ หรือเรียกว่าจ้าวควงอิ้น เป็นขุนศึกคนสำคัญของราชวงศ์โจว ยุคหลัง ได้มาด้วยการบีบบังคับให้ ไฉ จงซวิ่น จักรพรรคราชวงศ์โจว สละตำแหน่ง แต่งตั้งราชวงศ์ใหม่ขึ้นมาแทน คือราชวงศ์ซ่ง"

"โฮ่! สุดยอดเลยเสี่ยวเยา ว่าแต่เจ้าควงอิ้นผู้นี้นิสัยไม่ดีนะซิ? "

"ตรงกันข้าม"

เสี่ยวเยามองไปยังภาพวาดพู่กันสีน้ำที่ดูละเอียดอ่อน ประณีตเป็นอย่างดี บ่งบอกถึงความเจริญและทันสมัยในยุคนั้น ก่อนจะจุดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

"ดีมากต่างหากล่ะ! จักรพรรคไทจู่ขณะอยู่ในราชสมบัติได้ปราบปรามรัฐจิงหนาน ฉู่ยุคหลัง ถังใต้ และฮันใต้ได้สำเร็จจึงสามารถผนวกแผ่นดินเมืองจีนได้ และนั่นก็คือจุดสิ้นสุดของยุค 'ห้าวงศ์สิบรัฐอันวุ่นวาย' "

"ห้าวงศ์สิบรัฐอันวุ่นวายเหรอ! อุ๊ย!! เสี่ยวเยา ฉันปวดท้องนะ รอตรงนี้ก่อนนะ" หญิงสาววิ่งแจ้นอย่างรวดเร็วตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ

"ห้าวงศ์สิบรัฐเหรอ เราเองก็จำไม่ได้ ต้องหาข้อมูลเพิ่ม แต่น่ะ! จำได้ในแค่เพียงยุคนั้นมีแม่ทัพผู้โหดเหี้ยมที่สุดในใต้หล้า ผู้ที่ไม่เคยยอมสยบให้แก่ผู้ใด นามว่า 'เจิ้งเจี๋ย' ฉายาหมาป่าทมิฬ ฆ่าคนเป็นผักปลา คิดแล้วก็ดีนะที่เราเกิดมาในสมัยนี้ คิดแล้ว!! น่ากลัวเชียว"

เสี่ยวเยายังคงมองภาพวาดองค์จักรพรรคไทจู่ด้วยความภาคภูมิใจ รอยยิ้มที่สดใสมันช่างยั่วยวนใจยิ่งนัก ชั่วพริบตาจู่ๆ ก็เกิดแสงประหลาดทะลุออกมาจากภาพใบนั้น มวลมหาศาลก่อเกิดเป็นสีทองเหลืองอร่าม สว่างเจิดจ้าไปทั่วร่างอันบอบบาง จนเธอต้องหลุบตาลง ด้วยความหวาดหวั่น จนกระทั่งแสงเรืองทองหายวับไปพร้อมกับร่างของเธอ...