แชร์

บทที่ 13

ผู้เขียน: หานซานรื่อ
“ท่านอ๋อง หากข้าช่วยองค์หญิงใหญ่จิ้งคังได้ และสามารถช่วยให้เด็กในท้องของนางคลอดออกมาอย่างปลอดภัย จะสามารถยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้าได้หรือไม่” ซูเนี่ยนมองฉู่อี้หานไม่ละสายตา

“หากข้าไม่สามารถช่วยได้ค่อยลงทัณฑ์ข้าตอนนั้นก็ยังไม่สาย แต่หากเสียเวลาต่อไป อาจช่วยองค์หญิงใหญ่ไว้ไม่ได้นะเพคะ”

“เจ้ารู้วิชาแพทย์นั้นหรือ เหตุใดข้าจึงไม่รู้” ฉู่อี้หานไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด

“ท่านอ๋องทรงอย่าลืมสิเพคะ ว่าท่านตาของข้าทำงานอะไร” ซูเนี่ยนมั่นใจ

เจ้าของร่างเดิมกำเนิดมาในตระกูลลู่ และตระกูลลู่เป็นตระกูลเลื่องชื่อในด้านการแพทย์ของเมืองหลวง ชื่อเสียงสูงส่งนัก แต่ทว่าตอนนั้นมารดาของซูเนี่ยนต้องทะเลาะกับครอบครัวเพราะต้องการสมรสกับซูกั๋วกง และไม่เคยไปมาหาสู่กันอีกนับแต่นั้นมา

ทว่าในความทรงจำของซูเนี่ยนจำได้ว่า จู่ๆ ตระกูลลู่ก็ประกาศเลิกกิจการด้านการแพทย์ในวันฝังมารดา และค่อยๆ หายไปในสายตาของผู้คน ทำให้รู้ว่ามารดายังมีตำแหน่งอยู่ในใจคนตระกูลลู่อยู่

“ได้ หากเจ้าช่วยนางไว้ไม่ได้ ข้าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้”

สีหน้าของฉู่อี้หานมืดครึ้ม สายตากวาดมองไปยังเสียวเป่า เมื่อเห็นดวงตาคู่โตของเสียวเป่ากำลังมองตนอยู่ ในใจของเขาพลันรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาแปลกๆ

“มั่วหลิง นำตัวเจ้าก้อนเนื้อนั่นไปห้องหนังสือข้า”

ฉู่อี้หานออกคำสั่ง ‘ฟึบ’ ร่างประดุจวิญญาณของมั่วหลิงอุ้มเสียวเป่าไว้อย่างรวดเร็ว

“คุณชายน้อย” เฟิ่งเอ๋อร์ส่งเสียงตกใจ

“อ๋องหลี หมายความว่าอย่างไร” ซูเนี่ยนกรุ่นโกรธ ลงมือกับนางได้ แต่ใครกล้าลงมือกับเจ้าก้อนน้อย นางจะเอาชีวิตคนนั้นซะ

“ท่านแม่”

เสียงของเสียวเป่าดังแว่วมา ซูเนี่ยนรู้สึกเจ็บปวดใจเพียงอย่างเดียว

“ซูเนี่ยน หากเจ้าช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่ไม่ได้ ข้าจะลงมือกับเจ้าก้อนน้อยอ้วนป้อมนี้ซะ”

“คนเลว!” ซูเนี่ยนกัดฟัน อยากหมุนกำไลข้อมือ

“ข้าขอเตือนเจ้าให้เชื่อฟังดีๆ ช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่ซะ แล้วข้าจะสืบหาเรื่องนี้”

“ตกลง” ซูเนี่ยนพยายามอดทน นางเข้าใจดีว่า ฉู่อี้หานจับตัวเสียวเป่าไป เพื่อข่มขู่นางเท่านั้น

“เสียวเป่า แม่ไปประเดี๋ยวเดียวก็กลับ เจ้าเป็นเด็กดีนะ ใครรังแกเจ้า แม่จะไม่ปล่อยมันไว้แน่” ซูเนี่ยนมองมั่วหลิงที่จับมือเสียวเป่าไว้ด้วยสายตาเย็นเยือก

“ไปกันเถอะ” ฉู่อี้หานหมุนเก้าอี้ล้อ ส่วนซูเนี่ยนกลับไปหยิบกล่องยาที่ห้อง แล้วเหลือบมองหลิวหมัวมัวแวบหนึ่งก่อนไป

หลิวหมัวมัวถูกคุมตัวไปที่คุกจวนอ๋อง นางมีความรู้สึกไม่ชอบมาพากลผุดขึ้นในใจ เพราะสายตาที่มองมาของซูเนี่ยนก่อนที่นางจะจากไปนั้น ทำให้นางรู้สึกเย็นวาบในใจ

บริเวณลานข้างหน้าชุลมุนวุ่นวายตามคาด ทั้งแม่นมทั้งสาวใช้ต่างวิ่งว่อนเข้าออก สีหน้าดูตื่นตระหนกทุกคน หากวันนี้องค์หญิงใหญ่ไม่รอดชีวิต เกรงว่าพวกนางทุกคนคงต้องลงหลุมทั้งหมดเป็นแน่

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเพคะ ทารกในครรภ์ขององค์หญิงใหญ่อยู่ในตำแหน่งที่ไม่ถูกต้อง ทั้งสูญเสียอากาศหายใจอีก เกรงว่าอาจจะเสียทั้งแม่ทั้งลูกเพคะ” หมอตำแยเดินออกมาตัวสั่นเทา บนมือเปื้อนไปด้วยเลือด

“ไสหัวไป หากเกิดเรื่องกับองค์หญิงใหญ่ พวกเจ้าทุกคนก็เตรียมตัวลงหลุมได้เลย” หางตาของฉู่อี้หานแดงก่ำ เลือดบนมือของหมอตำแย ทำให้เขาลืมตาไม่ขึ้น

ตอนนั้น ร่างกายของเสด็จแม่ของเขา ก็ย้อมไปด้วยเลือดแบบนี้เช่นกัน…

“ท่านอ๋อง องค์หญิงใหญ่มดลูกตกเลือด กระหม่อมทำสุดความสามารถแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงหูเดินออกมาจากข้างในห้องด้วยสีหน้าเขียวซีด

ด้วยอุปนิสัยของฉู่อี้หาน เกรงว่าคืนนี้ผู้คนคงหนีความตายไม่พ้นเป็นแน่

เมื่อกวาดสายตามองไปเห็นซูเนี่ยนที่ทำท่าครุ่นคิดอยู่ข้างๆ เรื่องที่พระชายาวางยาองค์หญิงใหญ่แพร่กระจายไปทั่วแล้ว เหตุใดนางถึงอยู่ที่นี่อย่างสบายใจได้อีกล่ะ

ทุกอย่างเป็นฝีมือของนาง หมอหลวงหูรู้สึกไม่พอใจนัก

“ซูเนี่ยน เจ้ายืนทำอะไรอยู่ยังไม่รีบเข้าไปอีก!” น้ำเสียงของฉู่อี้หานเจือด้วยเสียงสั่นเครือและความกังวลผนวกกับความคาดหวังเล็กน้อย

“เพคะ รบกวนท่านอ๋องเรียกหมอตำแยผู้นั้นเข้ามาช่วยที” ซูเนี่ยนชี้ไปทีหมอตำแย ทว่าเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูกลับถูกขวางทางเอาไว้

“พระชายาคิดจะทำร้ายองค์หญิงใหญ่อีกงั้นรึ บ่าวไม่ยอมให้ท่านเข้าไปเด็ดขาด” หมัวมัวข้างกายองค์หญิงใหญ่กางแขนขัดขวางอยู่ตรงหน้าซูเนี่ยน

“ถอยไป ข้ามีโอสถพิเศษที่ตระกูลลู่ให้มา สามารถช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่ไว้แน่” ซูเนี่ยนอ้างถึงตระกูลลู่ ถึงแม้นางจะไม่มีโอสถ แต่ทว่านางมั่นใจว่านางสามารถช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่ได้แน่นอน

“ไม่เพคะ ให้ตายบ่าวก็ไม่มีทางให้ท่านเข้าไป”

หมัวมัวยืนหยัดคำเดิม

ทว่าซูเนี่ยนรู้สึกแปลกใจมากนัก ทำไมท่าทีของหมัวมัวผู้นี้ถึงได้เหมือนกำลังยื้อเวลากลัวว่าตนจะช่วยองค์หญิงใหญ่ได้อย่างไรอย่างนั้นล่ะ

ซูเนี่ยนหรี่ตามองพลันนึกย้อนถึงเรื่องราวขององค์หญิงใหญ่ แล้วหลุดหัวเราะออกมา

“ถอยไป เจ้าเป็นใครถึงได้กล้ายื้อเวลาช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่เช่นนี้” ซูเนี่ยนง้างมือตบหน้าหมัวมัวทีหนึ่ง หมัวมัวผู้นั้นถูกตบหน้าจนเซไปครู่หนึ่ง และตะลึงใจที่ซูเนี่ยนมีแรงมากเพียงนี้

ฉู่อี้หานโง่เขลาหรืออย่างไร เมื่อได้ยินคำพูดของซูเนี่ยน มั่วอีพลันเผยแววตาคมเฉียวออกมา และเข้าไปคุมตัวหมัวมัวนั่นทันที

“หมอหลวงหู ท่านมาช่วยข้าด้วยอีกแรงหนึ่ง” ซูเนี่ยนกล่าวจบพลันเดินเข้าไปในห้องทันที

“พ่ะย่ะค่ะๆ” หมอหลวงหูดีใจยกใหญ่ หากมีโอสถมหัศจรรย์จากตระกูลลู่ องค์หญิงใหญ่ก็มีโอกาสรอดแล้ว

โอสถมหัศจรรย์นั่นเป็นสมบัติสืบทอดของตระกูลลู่เชียวนะ ไม่คิดว่าจะมอบให้ซูเนี่ยน

หมอหลวงหูตามเข้าไปในห้องทำคลอด

ซูเนี่ยนเข้าไปถึงพลันได้กลิ่นคาวเลือดอย่างรุนแรงทันที สีหน้าขององค์หญิงใหญ่ซีดขาว เหงื่อชุ่มไปทั่วศีรษะ และเป็นลมหมดสติไปแล้วด้วย

ทั้งสาวใช้และแม่นมตัวนิ่งราวกับสติหลุดไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

ซูเนี่ยนสืบเท้าไปข้างเตียงอย่างรวดเร็ว นางเปิดกล่องยาพร้อมหยิบถุงผ้าออกมาใบหนึ่ง ข้างในเต็มไปด้วยเข็มเงินขนาดสั้นยาวแตกต่างกันมากมาย

ซูเนี่ยนหยิบเข็มเงินสั้นออกมาแล้วปักไปที่ศีรษะขององค์หญิงใหญ่

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 210

    ซูเนี่ยนกรอกตาบน ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นคนระลึกความหลังกันแบบนี้กลิ่นยาสมุนไพรลอยมา ขอบตาแดงๆ ของฉู่อี้หานค่อยๆ จางหายไป กลับมาสดใสอีกครั้ง เมื่อเห็นซูเนี่ยนมองค้อนเขาทีหนึ่ง เขาก็กลับมามีสติอีกครั้งมีพวกเราอยู่ก็มีความหวังอย่างนั้นเหรอ?ประโยคนี้ตอนนั้นดูเหมือนเสด็จแม่ของเขาก็เคยพูดไว้ เหตุใดซูเนี่ยนถึงได้พูดประโยคเดียวกัน?เพลงเซียวเซียงเยียนอวี่ที่ซูเนี่ยนเล่นใรงานชมดอกท้อ ความจริงแล้วเป็นบทเพลงที่เสด็จแม่ของเขาเคยบรรเลงร่วมกับลู่เจียว พวกเขาทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก วิธีการดีดพิณก็เหมือนกันในหลายจุดซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถดีดพิณได้ วิธีการดีดยังได้รับการสืบทอดมาจากลู่เจียว ครั้งก่อนเขาได้ยินแล้วตอนอยู่อีกเรือน แถมยังส่งมั่วอีไปแอบดูมาแล้วด้วยเขาอยากฟังอีกสักครั้งจัง"ท่านอ๋อง รบกวนหลีกทางหน่อย" ซูเนี่ยนโบกมือไล่ฉู่อี้หานอย่างรำคาญแม่นมไป๋ที่อยู่ด้านหลังรีบเข็นฉู่อี้หานออกไปด้านข้างทันทีไทฮองไทเฮาเม้มปาก มองดูซูเนี่ยนที่ดึงมือของตัวเองไป ความจริงนางค่อนข้างตื่นเต้น เพราะว่านางไม่อยากกินยา และไม่อยากฝังเข็มซูเนี่ยนจับชีพจรให้ไทฮองไทเฮาอย่างละเอียด ทั้งยังตรวจดู

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 209

    "หึ" แววตาของฉู่อี้หานค่อนข้างร้อนแรง ซูเนี่ยนรู้สึกตกใจจนต้องชักมือกลับไป"ข้าเห็นเจ้าเปลือยหมดแล้ว เจ้าเองก็เห็นข้าเปลือยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ข้ายังไม่เอาเรื่องที่เจ้ามองข้าเลยนะ" น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง สายตาของฉู่อี้หานจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาดของซูเนี่ยน"หุบปากนะ!" ซูเนี่ยนหน้าดำ นางเห็นเขาเปลือยตั้งแต่เมื่อไรกัน?"ท่านอ๋อง พระชายา ไทฮองไทเฮาตื่นแล้วเพคะ" ในขณะที่ซูเนี่ยนกำลังจะพูดอะไร แม่นมไป๋ก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยความดีใจ"ตื่นแล้ว? ไปดูสิ" ซูเนี่ยนพยักหน้า ดูจากเวลา ตอนนี้ไทฮองไทเฮาก็ควรจะตื่นแล้วซูเนี่ยนเดินอยู่ด้านหน้า ฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อตามมาอยู่ด้านหลัง พวกเขาเดินอย่างรีบร้อนเข้าไปในตำหนักของไทฮองไทเฮาตอนนี้ไทฮองไทเฮากำลังนั่งเอนหลังกินข้าวต้มเปล่าด้วยการดูแลของนางกำนัลอยู่บนศรีษะของนางไม่มีเครื่องประดับผมใดๆ สีหน้าขาวซีด ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แต่ใบหน้าเล็กมาก เห็นได้ชัดว่าในตอนสาวๆ ก็เป็นหญิงงามคนหนึ่ง"ไทฮองไทเฮา ท่านอ๋องหลีกับพระชายาหลีมาแล้วเพคะ" แม่นมไป๋พูดรายงานอย่างนอบน้อม"ไม่กินแล้ว" ไทฮองไทเฮาโบกมือให้กับนางกำนัล ข้าวต้ม

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 208

    มั่วอีค้อมตัวเล็กน้อย เหตุใดใบหน้าของท่านอ๋องถึงมีรอยช้ำได้นะ?ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าพระชายาคงเป็นคนต่อยแน่ หรือว่าท่านอ๋องทำเรื่องอะไรไม่ดีกับพระชายาอีกแล้วเหรอ?มั่วอีคิดอย่างใจลอย เมื่อสายตาเย็นเยียบของฉู่อี้หานมองมา มั่วอีจึงต้องเร่งมือขึ้นอีกเขาเข็นฉู่อี้หานออกจากบ่อน้ำร้อน อ๋องคังกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นหน้าของฉู่อี้หานเขาก็ดีใจ แต่เมื่อเห็นรอยช้ำบนใบหน้าเขาก็ต้องยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นใครกันที่ไม่กลัวตายแอบลอบทำร้ายเสด็จพี่! ใครกันที่บังอาจขนาดนี้ เขาจะต้องไปพบสักหน่อยแล้ว"ฮ่าๆๆ เสด็จพี่ มะ มุมปากท่าน" อ๋องคังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าเย็นชา มีแผลมาประดับไว้ ช่างดูมีสีสันเหลือเกินแค่รู้สึกตลกไปสักหน่อย"มั่วอี พาท่านอ๋องคังไปประลองดาบที่เรือนหน่อยสิ ไม่ต้องรุนแรงมากล่ะ อย่าได้รบกวนไทฮองไทเฮา ข้าอยากจะรู้ว่าหลายปีนี้ท่านอ๋องคังมีฝีมือดีขึ้นบ้างไหม" ฉู่อี้หานหรี่ตาลง มองไปที่อ๋องคังอย่างน่ากลัว เขาอยากจะยกมุมปากขึ้นเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ฉับพลันความโกรธก็ฉายขึ้นมาในแววตายัยซูเนี่ยนนั่น ไม่ออมมือเลยสักนิด"เอ่อ ฮ่าๆๆ" เดิมทีอ๋องคังก

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 207

    ท่าทางการต่อสู้ของซูเนี่ยนแปลกประหลาด หลังจากที่ฉู่อี้หานแกล้งนางไปสักพักก็ไม่กล้าที่จะดูถูกฝีมือนางอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยทำตามกติกาเลยหลังจากที่ซูเนี่ยนทุบตีจนพอใจก็รู้สึกโล่งที่ได้ระบายความแค้น ไม่อยากที่จะมองฉู่อี้หานอีก คิดที่จะออกไปจากสระน้ำทันทีแต่นางไม่ทันสังเกตว่าผ้าม่านที่นางใช้พันร่างกายตรงหน้าอกไว้ค่อยๆ ร่วงหล่นลงจากการที่นางขยับร่างกายมากเกินไปผ้าม่านนั้นได้ล่วงลงในจังหวะเดียวกันกับที่ซูเนี่ยนหมุนตัวเดิมทีฉู่อี้หานที่คิดจะคว้าตัวนางไว้ก็ต้องนิ่งอึ้งไปกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้าซูเนี่ยนแข็งทื่อไปชั่วขณะ นางรีบหันไปมองฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่อย่างตกใจในหัวสมองของฉู่อี้หานตอนนี้ถูกเจ้าลูกกลมๆ เด้งๆ สองลูกทำเอาเบลอไปหมด ในหัวสมองมีแต่สองคำนี้วนเวียนอยู่ใหญ่...มาก..."อ๊า!"ซูเนี่ยนกรี๊ดออกมาเสียงดัง รีบเอาผ้าม่านกลับมาพันไว้ทันที นางไม่อาจอดกลั้นความโกรธในใจได้อีกต่อไปเตะขาออกไปอย่างแรง จนฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่ต้องล้มลงไปในน้ำ"ข้าจะตีท่านให้ตาย ข้าจะทำให้ท่านจมน้ำตายไปเลย! ลามก! สารเลว!"เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดของซูเนี่ยนดังขึ้นไม่หยุด นางกำนัลสองคนที่เฝ

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 206

    เมื่อซูเนี่ยนมองไปในดวงตาของเขา ก็พบว่าดวงตาของเขายิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าก็ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงล้มเลิกความคิดที่จะกลั่นแกล้งฉู่อี้หานไปนางอย่าได้ไปหาเรื่องคนโหดร้ายอย่างเขาเลย"หากข้าบอกว่าได้ล่ะ" เขากอดร่างกายของซูเนี่ยนที่พยายามดิ้นแน่นขึ้น ฉู่อี้หานพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าขาวละเอียดของซูเนี่ยนไปด้วยความสวยของซูเนี่ยนดูไกลๆ ก็น่าประทับใจแล้ว ดูใกล้ๆ ยิ่งราวกับรูปสลักของนางฟ้าบนสวรรค์ ตอนนั้นความสวยของลู่เจียวเป็นที่พูดถึงกันในเมืองหลวงเท่าไร ซูเนี่ยนก็ยิ่งเป็นมากกว่านั้นอีกเพียงแต่เมื่อก่อนซูเนี่ยนเป็นคนอ่อนแอเอาแต่เก็บตัว คนอื่นก็เลยละเลยความสวยของนาง แต่ในตอนนี้ซูเนี่ยนเปล่งประกายความมั่นใจและสงบเยือกเย็นออกมาจากภายใน ก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ดึงดูดให้กับใบหน้าที่น่าหลงไหลนี้ เพียงแค่ไม่นานก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนริมฝีปากของซูเนี่ยนกระตุก ทำไมนางถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กำลังหยอกล้อฉู่อี้หาน แต่เป็นฉู่อี้หานที่กำลังหยอกล้อนางกันนะเมื่อมองฉู่อี้หานใกล้ๆ ก็ทำให้ซูเนี่ยนอดที่จะพิจรณาใบหน้าของคนเย็นชาอย่างเขาไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่เขาจ้องหน้าของนาง ราวกับว่านางเ

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 205

    ใครให้ฉู่อี้หานดึงเสื้อของนางล่ะ เช่นนั้นนางก็จะทำกับเขาแบบเดียวกัน ดึงเสื้อของนาง นางก็จะให้เขารับรู้ความรู้สึกของการโดนดึงเสื้อบ้าง!ในตอนที่เสื้อถูกดึงออก นอกจากแผ่นหลังที่แข็งแรงและผิวขาวเนียนที่ซูเนี่ยนเห็นแล้ว ก็ยังมีรอยแผลเป็นริ้วๆ ตรงด้านหลังด้วยมีทั้งแผลจากมีดและดาบ รอยโดนลวก...เยอะจนนับไม่ไหว แต่แผลพวกนั้นไม่เพียงไม่ได้ทำให้ฉู่อี้หานน่าเกลียด กลับยังเพิ่มเสน่ห์แบบดิบๆ ให้เขาอีกด้วยฉู่อี้หานเพิ่งพบว่าเขาดูถูกฝีมือของซูเนี่ยนไป ใบหน้าปรากฎเป็นรอยยิ้มอันตรายแววตามีความสนุก ไม่เลว กล้าดึงเสื้อของเขา กล้าไม่เบา แต่ในเมื่อกล้าดึงเสื้อของเขา เช่นนั้นก็ต้องรับผลที่ตามมาด้วยซูเนี่ยนเก็บความได้ใจของตัวเองไป นางสัมผัสได้ถึงความอันตราย หลังจากโยนเสื้อทิ้งไปซูเนี่ยนก็เตรียมหันหลังจะหนี แต่ฉู่อี้หานก็ตามติดนางไม่ปล่อยอีกทั้งฉู่อี้หานยังไม่อยากที่จะเล่นเกมไล่จับอีกต่อไป เขารวบรวมกำลังภายในที่ฝ่ามือ กระแทกน้ำจนสาดกระเซ็นตัวของซูเนี่ยนกระเด็นลอยไปในอากาศ จากนั้นก็จะร่วงลงมาอย่างแรงหากว่าร่วงลงไปแบบนี้ นางคงไม่พ้นตายก็พิการแน่"ฉู่อี้หาน..."ซูเนี่ยนตะโกนออกมาอย่างดัง ใบหน้าเล

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status