บทที่ 13

“ท่านอ๋อง หากข้าช่วยองค์หญิงใหญ่จิ้งคังได้ และสามารถช่วยให้เด็กในท้องของนางคลอดออกมาอย่างปลอดภัย จะสามารถยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้าได้หรือไม่” ซูเนี่ยนมองฉู่อี้หานไม่ละสายตา

“หากข้าไม่สามารถช่วยได้ค่อยลงทัณฑ์ข้าตอนนั้นก็ยังไม่สาย แต่หากเสียเวลาต่อไป อาจช่วยองค์หญิงใหญ่ไว้ไม่ได้นะเพคะ”

“เจ้ารู้วิชาแพทย์นั้นหรือ เหตุใดข้าจึงไม่รู้” ฉู่อี้หานไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด

“ท่านอ๋องทรงอย่าลืมสิเพคะ ว่าท่านตาของข้าทำงานอะไร” ซูเนี่ยนมั่นใจ

เจ้าของร่างเดิมกำเนิดมาในตระกูลลู่ และตระกูลลู่เป็นตระกูลเลื่องชื่อในด้านการแพทย์ของเมืองหลวง ชื่อเสียงสูงส่งนัก แต่ทว่าตอนนั้นมารดาของซูเนี่ยนต้องทะเลาะกับครอบครัวเพราะต้องการสมรสกับซูกั๋วกง และไม่เคยไปมาหาสู่กันอีกนับแต่นั้นมา

ทว่าในความทรงจำของซูเนี่ยนจำได้ว่า จู่ๆ ตระกูลลู่ก็ประกาศเลิกกิจการด้านการแพทย์ในวันฝังมารดา และค่อยๆ หายไปในสายตาของผู้คน ทำให้รู้ว่ามารดายังมีตำแหน่งอยู่ในใจคนตระกูลลู่อยู่

“ได้ หากเจ้าช่วยนางไว้ไม่ได้ ข้าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้”

สีหน้าของฉู่อี้หานมืดครึ้ม สายตากวาดมองไปยังเสียวเป่า เมื่อเห็นดวงตาคู่โตของเสียวเป่ากำลังมองตนอยู่ ในใจของเขาพลันรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาแปลกๆ

“มั่วหลิง นำตัวเจ้าก้อนเนื้อนั่นไปห้องหนังสือข้า”

ฉู่อี้หานออกคำสั่ง ‘ฟึบ’ ร่างประดุจวิญญาณของมั่วหลิงอุ้มเสียวเป่าไว้อย่างรวดเร็ว

“คุณชายน้อย” เฟิ่งเอ๋อร์ส่งเสียงตกใจ

“อ๋องหลี หมายความว่าอย่างไร” ซูเนี่ยนกรุ่นโกรธ ลงมือกับนางได้ แต่ใครกล้าลงมือกับเจ้าก้อนน้อย นางจะเอาชีวิตคนนั้นซะ

“ท่านแม่”

เสียงของเสียวเป่าดังแว่วมา ซูเนี่ยนรู้สึกเจ็บปวดใจเพียงอย่างเดียว

“ซูเนี่ยน หากเจ้าช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่ไม่ได้ ข้าจะลงมือกับเจ้าก้อนน้อยอ้วนป้อมนี้ซะ”

“คนเลว!” ซูเนี่ยนกัดฟัน อยากหมุนกำไลข้อมือ

“ข้าขอเตือนเจ้าให้เชื่อฟังดีๆ ช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่ซะ แล้วข้าจะสืบหาเรื่องนี้”

“ตกลง” ซูเนี่ยนพยายามอดทน นางเข้าใจดีว่า ฉู่อี้หานจับตัวเสียวเป่าไป เพื่อข่มขู่นางเท่านั้น

“เสียวเป่า แม่ไปประเดี๋ยวเดียวก็กลับ เจ้าเป็นเด็กดีนะ ใครรังแกเจ้า แม่จะไม่ปล่อยมันไว้แน่” ซูเนี่ยนมองมั่วหลิงที่จับมือเสียวเป่าไว้ด้วยสายตาเย็นเยือก

“ไปกันเถอะ” ฉู่อี้หานหมุนเก้าอี้ล้อ ส่วนซูเนี่ยนกลับไปหยิบกล่องยาที่ห้อง แล้วเหลือบมองหลิวหมัวมัวแวบหนึ่งก่อนไป

หลิวหมัวมัวถูกคุมตัวไปที่คุกจวนอ๋อง นางมีความรู้สึกไม่ชอบมาพากลผุดขึ้นในใจ เพราะสายตาที่มองมาของซูเนี่ยนก่อนที่นางจะจากไปนั้น ทำให้นางรู้สึกเย็นวาบในใจ

บริเวณลานข้างหน้าชุลมุนวุ่นวายตามคาด ทั้งแม่นมทั้งสาวใช้ต่างวิ่งว่อนเข้าออก สีหน้าดูตื่นตระหนกทุกคน หากวันนี้องค์หญิงใหญ่ไม่รอดชีวิต เกรงว่าพวกนางทุกคนคงต้องลงหลุมทั้งหมดเป็นแน่

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเพคะ ทารกในครรภ์ขององค์หญิงใหญ่อยู่ในตำแหน่งที่ไม่ถูกต้อง ทั้งสูญเสียอากาศหายใจอีก เกรงว่าอาจจะเสียทั้งแม่ทั้งลูกเพคะ” หมอตำแยเดินออกมาตัวสั่นเทา บนมือเปื้อนไปด้วยเลือด

“ไสหัวไป หากเกิดเรื่องกับองค์หญิงใหญ่ พวกเจ้าทุกคนก็เตรียมตัวลงหลุมได้เลย” หางตาของฉู่อี้หานแดงก่ำ เลือดบนมือของหมอตำแย ทำให้เขาลืมตาไม่ขึ้น

ตอนนั้น ร่างกายของเสด็จแม่ของเขา ก็ย้อมไปด้วยเลือดแบบนี้เช่นกัน…

“ท่านอ๋อง องค์หญิงใหญ่มดลูกตกเลือด กระหม่อมทำสุดความสามารถแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงหูเดินออกมาจากข้างในห้องด้วยสีหน้าเขียวซีด

ด้วยอุปนิสัยของฉู่อี้หาน เกรงว่าคืนนี้ผู้คนคงหนีความตายไม่พ้นเป็นแน่

เมื่อกวาดสายตามองไปเห็นซูเนี่ยนที่ทำท่าครุ่นคิดอยู่ข้างๆ เรื่องที่พระชายาวางยาองค์หญิงใหญ่แพร่กระจายไปทั่วแล้ว เหตุใดนางถึงอยู่ที่นี่อย่างสบายใจได้อีกล่ะ

ทุกอย่างเป็นฝีมือของนาง หมอหลวงหูรู้สึกไม่พอใจนัก

“ซูเนี่ยน เจ้ายืนทำอะไรอยู่ยังไม่รีบเข้าไปอีก!” น้ำเสียงของฉู่อี้หานเจือด้วยเสียงสั่นเครือและความกังวลผนวกกับความคาดหวังเล็กน้อย

“เพคะ รบกวนท่านอ๋องเรียกหมอตำแยผู้นั้นเข้ามาช่วยที” ซูเนี่ยนชี้ไปทีหมอตำแย ทว่าเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูกลับถูกขวางทางเอาไว้

“พระชายาคิดจะทำร้ายองค์หญิงใหญ่อีกงั้นรึ บ่าวไม่ยอมให้ท่านเข้าไปเด็ดขาด” หมัวมัวข้างกายองค์หญิงใหญ่กางแขนขัดขวางอยู่ตรงหน้าซูเนี่ยน

“ถอยไป ข้ามีโอสถพิเศษที่ตระกูลลู่ให้มา สามารถช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่ไว้แน่” ซูเนี่ยนอ้างถึงตระกูลลู่ ถึงแม้นางจะไม่มีโอสถ แต่ทว่านางมั่นใจว่านางสามารถช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่ได้แน่นอน

“ไม่เพคะ ให้ตายบ่าวก็ไม่มีทางให้ท่านเข้าไป”

หมัวมัวยืนหยัดคำเดิม

ทว่าซูเนี่ยนรู้สึกแปลกใจมากนัก ทำไมท่าทีของหมัวมัวผู้นี้ถึงได้เหมือนกำลังยื้อเวลากลัวว่าตนจะช่วยองค์หญิงใหญ่ได้อย่างไรอย่างนั้นล่ะ

ซูเนี่ยนหรี่ตามองพลันนึกย้อนถึงเรื่องราวขององค์หญิงใหญ่ แล้วหลุดหัวเราะออกมา

“ถอยไป เจ้าเป็นใครถึงได้กล้ายื้อเวลาช่วยชีวิตองค์หญิงใหญ่เช่นนี้” ซูเนี่ยนง้างมือตบหน้าหมัวมัวทีหนึ่ง หมัวมัวผู้นั้นถูกตบหน้าจนเซไปครู่หนึ่ง และตะลึงใจที่ซูเนี่ยนมีแรงมากเพียงนี้

ฉู่อี้หานโง่เขลาหรืออย่างไร เมื่อได้ยินคำพูดของซูเนี่ยน มั่วอีพลันเผยแววตาคมเฉียวออกมา และเข้าไปคุมตัวหมัวมัวนั่นทันที

“หมอหลวงหู ท่านมาช่วยข้าด้วยอีกแรงหนึ่ง” ซูเนี่ยนกล่าวจบพลันเดินเข้าไปในห้องทันที

“พ่ะย่ะค่ะๆ” หมอหลวงหูดีใจยกใหญ่ หากมีโอสถมหัศจรรย์จากตระกูลลู่ องค์หญิงใหญ่ก็มีโอกาสรอดแล้ว

โอสถมหัศจรรย์นั่นเป็นสมบัติสืบทอดของตระกูลลู่เชียวนะ ไม่คิดว่าจะมอบให้ซูเนี่ยน

หมอหลวงหูตามเข้าไปในห้องทำคลอด

ซูเนี่ยนเข้าไปถึงพลันได้กลิ่นคาวเลือดอย่างรุนแรงทันที สีหน้าขององค์หญิงใหญ่ซีดขาว เหงื่อชุ่มไปทั่วศีรษะ และเป็นลมหมดสติไปแล้วด้วย

ทั้งสาวใช้และแม่นมตัวนิ่งราวกับสติหลุดไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

ซูเนี่ยนสืบเท้าไปข้างเตียงอย่างรวดเร็ว นางเปิดกล่องยาพร้อมหยิบถุงผ้าออกมาใบหนึ่ง ข้างในเต็มไปด้วยเข็มเงินขนาดสั้นยาวแตกต่างกันมากมาย

ซูเนี่ยนหยิบเข็มเงินสั้นออกมาแล้วปักไปที่ศีรษะขององค์หญิงใหญ่