บทที่ 12

เรื่องที่เสียวเป่าเป็นบุตรชายของฉู่อี้หานห้ามให้ผู้อื่นรู้เด็ดขาด มิเช่นนั้นจะเกิดหายนะที่ไม่คาดฝัน ด้วยเหตุนี้ซูเนี่ยนจึงสวมหน้ากากหนังมนุษย์ที่ทำขึ้นพิเศษให้กับเสียวเป่า

ซูเนี่ยนมองเสียวเป่านิ่งๆ มือของนางเอื้อมไปบีบแก้มของเสียวเป่าโดยสัญชาตญาณ

“ท่านแม่” เสียวเป่าน้อยใจ

“อะแฮ่ม เอ่ออะไรนะ ลูก ตอนนี้เจ้าเริ่มโตแล้ว ใส่หน้ากากนี้ไม่ได้แล้ว แม่เลยทำอันใหม่ให้ อันนี้ระบายอากาศได้ดีกว่า ไม่อึดอัดเลย” ซูเนี่ยนหยิบหน้ากากหนังมนุษย์ชิ้นใหม่ออกมา

“ท่านแม่ เมื่อใดเสียวเป่าถึงจะไม่ต้องใส่หน้ากากหรือ” สีหน้าของเสียวเป่าหมองหม่น วันนี้เขาได้อ่านตำราที่เสี่ยวฮุยหามาให้ จึงรู้ความหมายของคำว่าลูกนอกคอก แต่ทว่าเขามีรูปลักษณ์เหมือนคนคนนั้นจริงๆ นะ

“เสียวเป่า แม่สัญญา รอให้แม่ช่วยท่านลุงของเจ้าออกมาได้ก่อน เราจะออกจากเมืองหลวงพร้อมกันทันที ดีไหมจ๊ะ” ซูเนี่ยนสวมกอดเสียวเป่าด้วยความรู้สึกผิด

เรื่องอื่นนางสามารถทดแทนได้ แต่ความรักจากบิดา นางไม่สามารถทดแทนได้จริงๆ

“ก็ได้ เช่นนั้นเราสัญญากันแล้วนะ เสียวเป่าจะเชื่อฟังท่านแม่ เสียวเป่าจะเอาเพียงท่านแม่”

บนใบหน้าของเสียวเป่าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม มองจนซูเนี่ยนเกิดความรู้สึกรักจากแม่ออกมาอีกครั้ง บุตรชายของนางช่างหล่อเหลายิ่งนัก

หลังจากเปลี่ยนหน้ากากหนังมนุษย์ใหม่แล้ว ก็เปลี่ยนอาภรณ์ให้กับเสียวเป่า ซูเนี่ยนตัดสินใจว่าจะทำหม้อไฟกิน

ทว่าเพิ่งเปิดประตูออกไป ก็มีเสียงฝีเท้าชุลมุนเดินเข้ามาในเรือนลั่วสุ่ย

ฉู่อี้หานยังคงสวมสี่ฝูชุดมงคลอยู่ ทว่าใบหน้ากลับคลุมเครือไปด้วยเจตนาสังหาร

มั่วอีและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหลังสีหน้าจริงจัง

“ท่านอ๋องไม่ไปเข้าเรือนหอ มาทำอะไรที่นี่หรือเพคะ” ซูเนี่ยนปริปากพูดอย่างระมัดระวัง เพราะบัดนี้สีหน้าของฉู่อี้หานดูไม่ดีเอามาก

“ซูเนี่ยน เจ้าวอนหาที่ตายใช่หรือไม่ ข้าคิดว่าเจ้าจะเปลี่ยนไป แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเรื่องเสแสร้งทั้งหมด ทั้งยังกล้าใส่ร้ายองค์หญิงใหญ่อีก ข้าให้เกียรติเจ้าเกินไปใช่ไหม” ฉู่อี้หานเอ่ยเสียงดุ

เขาไม่ควรเชื่อคำพูดของสตรีผู้นี้ ทำให้นางทำร้ายจิตใจคนในครอบครัวของตนอีก

“ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรเพคะ” ซูเนี่ยนสัมผัสได้ว่า ฉู่อี้หานต้องการสังหารนางจริงๆ นางขมวดคิ้วมุ่น

“หมายความว่างั้นรึ เจ้าวางยาพี่หญิงใหญ่ ทำให้นางคลอดบุตรยากไงล่ะ”

“ท่านอ๋องมีหลักฐานหรือ หากไม่มีก็อย่ากล่าวหาข้าผิดๆ” ซูเนี่ยนจับกำไลข้อมือด้วยสายตาระมัดระวัง

ตราบใดที่ฉู่อี้หานกล้าขัดขวางนาง นางย่อมจะเล่นงานเขาถึงที่สุด!

“หลักฐานงั้นรึ ย่อมได้ ข้าจะเอาหลักฐานมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้”

หลังจากที่ฉู่อี้หานกล่าวจบ มั่วอีก็โยนหญิงชราในมือออกมาทันที

“พระชายา พระชายาเพคะ บ่าวทำงานไม่สำเร็จ โปรดช่วยชีวิตบ่าวด้วยเถิด” ทั้งใบหน้าและปากของหลิวหมัวมัวเปื้อนเลือด นางยื่นมือออกไปอยากคลานเข้าไปหาซูเนี่ยน

“เกรงว่าท่านอ๋องจะเข้าใจผิดนะเพคะ ข้าไม่รู้จักนางผู้นี้”

“พระชายา ท่านจะไม่สนใจบ่าวเช่นนี้ไม่ได้ บ่าวเป็นคนดูแลท่านอยู่ข้างกายจนเติบใหญ่นะเพคะ”

นางหลิวปัดเส้นผมตรงหน้าผากออก แต่เฟิ่งเอ๋อร์ปิดปากนางเอาไว้

“เช่นไร เจ้ามีอะไรจะพูดอีกหรือ” ฉู่อี้หานจ้องซูเนี่ยนตาเขม็ง

ซูเนี่ยนยิ้มเยาะ นางไม่ใช่หญิงชราตอนตกน้ำเมื่อสามปีก่อนหรอกหรือ นางเป็นคนที่ซูเยียนหรันกับเจียงซื่อส่งมาให้ประกบนางตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

เพียงแต่นางไม่เข้าใจว่า ค่ำคืนนี้เป็นคืนมงคลของซูเยียนหรัน แล้วเหตุใดนางถึงเลือกเวลานี้มาใส่ร้ายตน

“ท่านอ๋อง หญิงชราผู้นี้หายตัวไปตั้งแต่ที่ข้าตกน้ำเมื่อสามปีก่อน ท่านเพียงแค่สืบหาสักเล็กน้อย ก็จะรู้ว่าข้าพูดปดหรือไม่ ท่านทรงอยากตามหาผู้ร้ายตัวจริงเหมือนกันไม่ใช่หรือ” สีหน้าซูเนี่ยนไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเพคะ เป็นเพราะพระชายาจับตัวครอบครัวของบ่าวมาข่มขู่บ่าว บ่าวไม่รู้อะไรด้วยเลย” หลิวหมัวมัวร้องไห้ตะโกนเสียงดัง

“ซูเนี่ยน เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก” ฉู่อี้หานกล่าว

หญิงชราผู้นี้บอกว่าซูเนี่ยนส่งคนไปลักพาตัวครอบครัวนาง เพียงแค่คิดพิจารณาดูดีๆ ก็จะเห็นจุดบกพร่องทันที ทว่าซูเนี่ยนในอดีตมากแผนการ ชื่อเสียงเรียงนามไม่ดี บวกกับเมื่อสามปีก่อน เพื่อจะเก็บเสียวเป่าไว้ นางอ้างว่าตนมีแผน ทำให้ฉู่อี้หานไม่เชื่อไม่ได้

มีอะไรจะพูดอีก ยังมีอะไรต้องพูดอีก ฉู่อี้หานยืนยันแล้วว่านางมีความผิด อีกทั้งหญิงชราผู้นี้ก็กัดนางไม่ปล่อย นางจะพูดอะไรได้ จะบอกฉู่อี้หานว่านางถูกซูเยียนหรันใส่ร้ายนั้นหรือ

ฉู่อี้หานเชื่อก็แปลกแล้ว

เพียงแต่ว่า ถึงแม้สถานการณ์ตอนนี้จะเป็นเช่นนี้ก็ตาม แต่ใครหน้าไหนก็ห้ามใส่ร้ายนางเด็ดขาด!

“มั่วอี นำตัวพระชายาไปที่คุกจวนอ๋อง ข้าจะไต่สวนด้วยตัวเอง” ฉู่อี้หานเห็นท่าทีของซูเนี่ยนแล้วรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก