บทที่ 14

หมอหลวงหูตกใจจนเหงื่อชุ่มตัว ทว่าองค์หญิงใหญ่กลับค่อยๆ ลืมตาขึ้น

นางได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้หมดแล้ว ไม่คิดว่าหมัวมัวข้างกายตนจะหักหลังตนเช่นนี้

“องค์หญิงใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านเกลียดชังข้า ทว่ามีเพียงท่านเชื่อฟังข้าดีๆ ท่านกับทารถในครรภ์ถึงจะปลอดภัย รอให้ท่านให้กำเนิดบุตรโดยปลอดภัยแล้วค่อยมาคิดบัญชีกับข้า” ซูเนี่ยนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง และไม่หยุดหยิบยาจากกล่องยา สุดท้ายหยิบใบมีดเล็กออกมาสองสามเล่ม

“ได้” องค์หญิงใหญ่สับสน นางเป็นคนฉลาดปราดเปรื่องอยู่แล้ว ดังนั้น เรื่องราวเป็นมาอย่างไร นางพอจะเดาออก

เกิดเรื่องใหญ่กับนางปานนี้ ทว่าราชบุตรเขยกับไม่ปรากฏตัวสักที ต้องเป็นเพราะสตรีในจวนนั่นยื้อเวลาเขาไว้เป็นแน่

นางต้องให้กำเนิดบุตรออกมาให้ได้ และจะต้องจับตัวคนที่ทำร้ายนางให้ได้

“องค์หญิงใหญ่ ประเดี๋ยวข้าจะผ่าเปิดท้องของท่าน แล้วนำเด็กออกมานะเพคะ ข้ารู้ดีว่ามันน่ากลัว แต่ทว่าจำเป็นต้องทำเช่นนี้จริงๆ” ซูเนี่ยนกล่าวจบพลันหยิบยาสลบออกมาใช้ให้กับองค์หญิงใหญ่

“หมอหลวงหู ท่านมาเป็นผู้ช่วยข้าที ประเดี๋ยวหากข้าต้องการอะไร ท่านก็หยิบสิ่งนั้นให้ข้า”

“หมอตำแย เจ้าเตรียมสำลีสะอาดกับผ้าห่มไว้ แล้วต้มน้ำร้อนใหม่อีกหม้อ”

ซูเนี่ยนจัดแจงหน้าที่อย่างใจเย็น

หมอหลวงหูและหมอตำแยตกใจจนอึ้ง ต้องให้ซูเนี่ยนตะโกนเสียงดังถึงจะดึงสติกลับมาได้

“พ่ะย่ะค่ะ เพคะ”

เวลาผ่านไปเป็นนาทีเป็นวินาที องค์หญิงใหญ่ได้รับฤทธิ์ยาสลบไป บัดนี้จึงสลบไปแล้ว หน้าผากของซูเนี่ยนมีเหงื่อซิบอยู่เล็กน้อย ส่วนหมอหลวงหูตกใจจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง เขามองดูซูเนี่ยนผ่าเปิดช่องท้องขององค์หญิงใหญ่แล้วนำเด็กทารกออกมา จากนั้นค่อยเย็บปิดช่องท้องขององค์หญิงใหญ่กลับ

มือของซูเนี่ยนรวดเร็วมากจนมองแล้วตาลาย หมอหลวงหูมองซูเนี่ยนด้วยแววตาแฝงด้วยความนับถือ

ไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยจริงๆ แต่กลับยอดเยี่ยมราวกับฮัวโต๋[footnoteRef:1]กลับชาติมาเกิด! [1: ฮัวโต๋ เป็นแพทย์ในช่วงปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออก คนแรกที่ใช้ยาสลบระหว่างผ่าตัด]

เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งเค่อ[footnoteRef:2]ในขณะที่ทุกคนคิดว่าไม่มีหวังแล้ว เสียงร้องไห้ของทารกน้อยแรกเกิดพลันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ [2: หนึ่งเค่อ เท่ากับสิบหานาที]

เหล่าสาวใช้ต่างดีใจกันจนร้องไห้ ไม่รู้ว่าดีใจแทนองค์หญิงใหญ่ หรือดีใจที่ตนจะไม่ถูกฝังกันแน่

“ท่านอ๋องเพคะ องค์หญิงใหญ่ให้กำเนิดคุณชายน้อยเพคะ” หมอตำแยวิ่งตัวสั่นออกมาประกาศข่าวดี

“องค์หญิงใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง” ฉู่อี้หานรีบถามด้วยความเป็นห่วง

“ทูลท่านอ๋อง องค์หญิงใหญ่ปลอดภัย ปลอดภัยทั้งแม่ลูกเพคะ”

“ข้าจะเข้าไปดูองค์หญิงใหญ่”

ฉู่อี้หานหมุนเก้าอี้ล้อตรงเข้าไปในห้อง

ข้างในห้อง ซูเนี่ยนกำลังเช็ดคราบเลือดบนมืออยู่ ส่วนหมอหลวงหูที่อยู่ข้างๆ กำลังจ้องนางตาเป็นประกายราวกับไฟสองดวงปานนั้น

ซูเนี่ยนทำอะไรไม่ถูก

“พระชายา พระชายา ได้โปรดรับข้าน้อยเป็นศิษย์ด้วยเถิด ถึงข้าน้อยจะชราแล้ว แต่ใจใฝ่รู้ด้านการแพทย์ของข้าน้อยยังไม่ชรา”

ฉู่อี้หานเข้ามาถึง ก็ได้ยินเสียงร้องขอของหมอหลวงหู เก้าอี้ล้อพลันหยุดชะงัก

หมอหลวงหูเป็นหมอหลวงที่มีชื่อเสียงในสำนักหมอหลวง แต่เป็นคนอวดดีและหัวโบราณ นิสัยแปลกประหลาด เป็นคนเช่นนี้ แต่กลับต้องการกราบไหว้ซูเนี่ยนเป็นอาจารย์นั้นรึ

ซูเนี่ยนมีชื่อเสียงอย่างไรในเมืองหลวง เขาถึงอยากกราบไหว้นางเป็นอาจารย์

ฉู่อี้หานอดไม่ได้สำรวจมองซูเนี่ยนอย่างละเอียดยิ่งกว่าเดิม

ซูเนี่ยนคำรามอยู่ในใจ มุมปากกระตุกเล็กน้อย นางมองดูหมอหลวงหูผู้มีนวดเคราขาว ใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย

ฉู่อี้หานมองจนหัวใจเต้น

“ท่านอ๋อง”

สาวใช้สังเกตเห็นฉู่อี้หานจึงเข้าไปทำความเคารพ สาวใช้อีกคนหนึ่งไหวพริบไวยิ่งกว่า อุ้มเด็กมาให้ฉู่อี้หานชื่นชมทันที หลังจากที่ได้เห็นลูกน้อยแล้ว สีหน้าของฉู่อี้หานถึงอบอุ่นขึ้นบ้าง

“องค์หญิงใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง”

หลังจากชื่นชมทารกเสร็จ ฉู่อี้หานก็มองไปที่องค์หญิงใหญ่ที่กำลังสลบอยู่แล้วขมวดคิ้วมุ่น

“นาง…”

“ไอ้หยา ท่านอ๋อง ท่านทรงไม่รู้ว่าพระชายาเก่งกาจมากเพียงใด นางเปิดท้ององค์หญิงใหญ่แล้วเย็บปิดใหม่ เพียงครู่เดียวคุณชายน้อยก็ออกมาแล้ว”

หมอหลวงหูขัดซูเนี่ยนไว้ แล้วพรรณนาถึงวิธีการต่างๆ ที่ซูเนี่ยนใช้เมื่อครู่นี้ให้กับฉู่อี้หานฟังอย่างตื่นตาตื่นใจพลางทำท่าทำทางระหว่างเล่าด้วย

หมอหลวงหูในขณะนี้ลืมไปอย่างสิ้นเชิงแล้วว่า คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือฉู่อี้หานอ๋องผู้เย็นชา ทว่าฉู่อี้หานเองก็ไม่ถือสา เพียงแต่รู้สึกกลัวและมองไปที่ซูเนี่ยนอย่างอดไม่ได้

หมอหลวงหูหมกมุ่นในวิชาแพทย์ ขุนนางน้อยใหญ่ในเมืองหลวงไม่มีผู้ใดไม่รู้ นับแต่ที่ตระกูลลู่หยุดประกอบวิชาชีพแพทย์แล้ว หมอหลวงหูก็กลายเป็นหมอฝีมือต้นๆ ในวงการแพทย์แห่งเมืองหลวง อย่าได้ประเมินความสามารถของเขาต่ำไปเชียว