บทที่ 5

เมื่อหลินหรูซวงลงมาชั้นล่าง หยางซินยังคงรอเธออยู่

เมื่อเห็นเธอออกมา ก็รีบเดินเข้ามาทำไม้ทำมือคุยกับเธอทันที

“เป็นไงบ้าง?”

“ไม่สำเร็จ หัวแข็งดื้อดึงเหมือนข่าวลือจริง ๆ”

ไม่ใช่แค่นั้น เธอยังเกือบเผยความลับตัวเองอีกด้วย

ตอนที่เธอเปิดประตูเดินจากไปก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเฮ่อถิงเชิน

“ได้ยินว่าตอนนั้นคุณนายลี่หูหนวกทั้งสองข้างเพื่อประธานลี่ ดูเหมือนว่าหายดีแล้วสินะ”

หลินหรูซวงไม่กล้ารับประกันว่าเขาจะช่วยเธอเก็บความลับนี้ไหม แต่เธอคิดว่าต่อให้เธอเอ่ยปากอ้อนวอนเฮ่อถิงเชินไป ชายคนนั้นก็คงไม่รับปากอยู่ดี

หยางซินทำหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษจริง ๆ นะที่ช่วยเธอไม่ได้เลย”

“ไม่เป็นไร เป็นฉันต่างหากที่ทำให้เธอเดือดร้อนไปด้วย”

หลินหรูซวงนึกถึงคำพูดที่เฮ่อถิงเชินพูดกับลูกน้องเมื่อกี้แล้วอดสั่นเทิ้มไม่ได้

เธอพูดจบกลับเห็นหยางซินยืนเซ่อซ่าอยู่กับที่ ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับเลยสักนิดเดียว ดวงตาสองข้างดูเหม่อลอย

หลินหรูซวงยื่นมือไปโบกตรงหน้าเธอ

“เธอเป็นอะไรไปน่ะ เซ่อไปแล้วเหรอ?”

หยางซินหันคออย่างแข็งทื่อ มองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ

“มะ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ทำมือคุยกับพี่เลยนะ พี่ได้ยินแล้วเหรอ?”

หลินหรูซวงปิดปากที่ร้องอุทานของเธอ “เบา ๆ หน่อยสิ เข้ามาคุยกัน”

เธอเล่าเรื่องให้หยางซินฟังคร่าว ๆ หยางซินดีกระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น

“เยี่ยมไปเลย ทำไมเมื่อกี้พี่ไม่บอกฉันล่ะ ปล่อยให้ฉันทำไม้ทำมืออยู่ตรงนั้นเหมือนคนโง่เลย”

ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยเก่งภาษามือเหมือนกัน แต่โชคดีที่หลินหรูซวงฉลาดพอ ต่อให้อีกฝ่ายไม่เชี่ยวชาญภาษามือ เธอก็สามารถระบุจากรูปปากของคนอื่นได้คร่าว ๆ ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดอะไรอยู่

“เธอต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับให้ฉันนะ แม้แต่ลี่เหวินยวนก็รู้ไม่ได้ อีกอย่าง เธอต้องบอกเพื่อนที่ช่วยเหลือด้วยว่า เธออาจจะตกงานแล้ว”

เสียงของหลินหรูซวงค่อย ๆ เบาลง ขณะเล่าคำพูดของเฮ่อถิงเชินให้หยางซินฟัง

หยางซินรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก “จบเห่แล้ว ๆ เฮ่อถิงเชินคนนี้เข้มงวดไม่เห็นแก่หน้าใครจริง ๆ ฉันว่าแผนการของพี่คงจะล้มเหลวแล้วจริง ๆ”

......

หลินหรูซวงกลับไปแล้วก็ขายชุดแต่งงานราคาแพงลิ่วที่ลี่เหวินยวนสั่งตัดให้เธอทันที

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่า ไม่ว่าเธอจะได้ดูแลโปรเจกต์โอเอซิสหรือไม่ ชีวิตหลังจากนี้ของเธอยังต้องการเงินอีกมาก

ตอนนี้เธอไม่ใช่คุณหนูตระกูลหลินแล้ว แต่เป็นแค่คนธรรมดาสามัญ ถ้าอยากมีชีวิตรอดต่อไป จะขาดเงินให้ใช้ไม่ได้

เดิมทีเธอคิดว่าตั้งขายไปน่าจะต้องใช้เวลาหลายวันถึงจะมีคนซื้อ ใครจะรู้ว่าเพิ่งตั้งขายไปได้สามสิบนาทีก็มีคนซื้อในราคาสูงลิ่วแล้ว

เงินยี่สิบห้าล้านเข้าบัญชีอย่างรวดเร็ว

หลินหรูซวงมองเงินในบัญชีด้วยความดีใจ ในใจเริ่มวางแผนแล้วว่าควรใช้เงินก้อนนี้ทำอะไรดี

เวลานี้เองประตูบ้านก็ถูกเปิดอย่างรีบร้อน

ลี่เหวินยวนเดินเข้ามา เหงื่อเย็นเต็มหน้าผาก เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้าหลินหรูซวงแล้วทำมือคุยด้วยความร้อนรน

“ฉันเห็นเธอวางขายชุดแต่งงานบนอินเทอร์เน็ต นั่นเป็นชุดที่ฉันออกแบบให้เธอด้วยตัวเองนะ ฉันทำผิดตรงไหนหรือเปล่า ถึงทำให้เธอโกรธ?”

หลินหรูซวงมองเห็นความกังวลใจอยู่เต็มก้นบึ้งดวงตาของลี่เหวินยวน เมื่อก่อนเธอมักจะคิดว่าตัวเองเข้าใจเขาดี เธอมองทุกอย่างออกจากในดวงตาของเขา

แต่ตอนนี้ ทำไมเธอมองไปที่ข้างในดวงตาคู่นี้ กลับเหลือเพียงความเสแสร้ง

เธอฝืนยกมุมปากขึ้นมา “ไม่หรอก ฉันแค่คิดว่าชุดแต่งงานก็เป็นแค่ของนอกกาย นายยังจำเรื่องที่ฉันเล่าให้นายฟังก่อนหน้านี้ได้ไหม มีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่น่าสงสารมาก ฉันอยากเอาเงินไปบริจาคให้พวกเขา”

ลี่เหวินยวนมองเธออย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“จริงเหรอ? ไม่ใช่เพราะเธอโกรธเรื่องที่มอบโปรเจกต์โอเอซิสให้เจียงอวี้เหยียนถึงได้ขายชุดแต่งงานนะ?”

หลินหรูซวงตบหลังมือของเขาด้วยท่าทีเสแสร้งว่าไม่ถือสาแม้แต่นิดเดียว แล้วพูดอย่างใจกว้าง

“จะเป็นไปได้ยังไง เจียงอวี้เหยียนก็เป็นเพื่อนร่วมสถาบันกับฉัน ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนกันก็ควรช่วยเหลือกันสิ นายอย่าคิดมากเลย”

ลี่เหวินยวนได้ยินคำกล่าว ดวงหน้าหล่อเหลาที่คมเข้มก็ดูผ่อนคลายขึ้นมา

“งั้นก็ดี ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ใช่คนใจแคบแบบนั้น สบายใจได้ ฉันจะจับตามองโปรเจกต์นี้แน่นอน ไม่มีทางให้เกิดข้อผิดพลาดสักนิดเดียว”

หลินหรูซวงได้ยินคำกล่าวก็เกือบจะหัวเราะออกมา

ที่แท้ในสายตาของลี่เหวินยวน เธอสามารถใจกว้างจนถึงขั้นยกของที่สำคัญที่สุดให้ได้

หลินหรูซวงรู้ว่าไม่มีทางเอาโปรเจกต์นี้มาจากในมือของลี่เหวินยวนได้อีกแล้ว ตอนนี้เธอได้แต่เจาะเข้าหาเฮ่อถิงเชินเท่านั้น

เพิ่งจะพูดจบ มือถือของลี่เหวินยวนก็ดังขึ้นมา เขารีบมอง ตั้งใจจะตัดสาย ไม่รู้เลยว่าหลินหรูซวงเหลือบไปเห็นแล้ว

เจียงอวี้เหยียนเป็นคนโทรเข้ามา

ดวงหน้าขาวเนียนของเธอเผยรอยยิ้มสดใสขึ้นมา

“ใครโทรมาเหรอ ทำไมไม่รับล่ะ?”

ลี่เหวินยวนเก็บมือถือใส่กระเป๋าเสื้ออีกครั้ง แล้วหัวเราะอย่างแข็งทื่อ

“บริษัทโทรมาน่ะ แต่ตอนนี้ฉันต้องปลอบเธอให้ดี เธอสำคัญกว่าเรื่องของบริษัทมาก”

เขาพูด ดวงตาเผยให้เห็นความเอาอกเอาใจ ยื่นมือไปหยิกแก้มของหลินหรูซวง

หลินหรูซวงกลับพูดว่า “รับเถอะ ถ้าเกิดมีเรื่องสำคัญอะไรถึงได้โทรหาคุณล่ะ”

ลี่เหวินยวนไม่อยากรับสาย แต่เจียงอวี้เหยียนโทรมาไม่หยุด

เขาลูบหัวหลินหรูซวง แล้วชี้ไปที่หน้าประตู สื่อความหมายว่าเขาจะไปรับโทรศัพท์

หลินหรูซวงพยักหน้าอย่างสงบนิ่ง

เธอมองลี่เหวินยวนเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ ดวงตาฉายความหม่นหมองเล็กน้อย เรื่องที่สำคัญอย่างยิ่งในความคิดเธอ ลี่เหวินยวนกลับพูดออกมาจากปากอย่างง่ายดาย

เขาลืมไปแล้วใช่ไหมว่าก่อนหน้านี้เขาเคยพูดอะไรไว้เธอ ตราบใดที่เขายังอยู่ จะมอบโปรเจกต์นี้ให้เธอทำอย่างแน่นอน ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นแบบไหนก็ตาม!

แต่ตอนนี้ เขาพูดลอย ๆ ว่าเป็นการตัดสินใจของฝ่ายบริหาร มอบโปรเจกต์ที่สำคัญที่สุดของเธอให้เจียงอวี้เหยียนอย่างง่ายดาย

มือถือที่สั่นไหวดึงความคิดของเธอกลับมา

เป็นข้อความที่หยางซินส่งมา

[ฉันได้ยินข่าวลือว่าคืนนี้เฮ่อถิงเชินได้รับเชิญให้มาร่วมงานประมูลการกุศลของฟางหลี่ ส่วนเขาจะไปหรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน]

[ก่อนหน้านี้ได้ยินคนพูดว่าเขาออกงานแบบนี้น้อยมาก ถ้าเกิดเธออยากไปก็ได้แต่วัดดวงแล้ว]

ถึงแม้หลินหรูซวงไม่รู้ว่าเฮ่อถิงเชินจะไปหรือเปล่า แต่เธอจะต้องไปวัดดวงอย่างแน่นอน เผื่อว่าจะบังเอิญโชคดีขึ้นมา

เธอตอบหยางซินอย่างรวดเร็ว

[ขอบใจนะ]

เพิ่งจะตอบข้อความเสร็จ ลี่เหวินยวนโทรศัพท์เสร็จก็เปิดประตูกลับเข้ามา

เขารีบคุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้าเธอ “อีกเดี๋ยวฉันมีงานเลี้ยง อาจจะไปกินข้าวเป็นเพื่อนเธอไม่ได้แล้ว ไม่งั้นรอให้ฉันทำงานเสร็จกลับมา ฉันจะรีบ...”

“ไม่เป็นไรหรอก นายไปทำงานของนายเถอะ กินกันวันหลังก็ได้”

ถึงยังไงคืนนี้เธอก็มีธุระพอดี เธอยังกังวลอยู่ว่าถ้าเกิดลี่เหวินยวนอยากพาเธอไปกินอาหารเย็นจริง ๆ ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรจะปฏิเสธอย่างไรจริง ๆ

ลี่เหวินยวนอดจูบหน้าผากเธออีกครั้งไม่ได้

“เด็กดีจริง ๆ ไว้กลับมาแล้วฉันจะประมูลกำไลวงนั้นที่เธอชอบในงานประมูลมาให้นะ”

“อืม นายรีบไปเถอะ”

หลินหรูซวงแสร้งพูดอย่างอ่อนโยน ถือโอกาสเบี่ยงศีรษะหลบเลี่ยงการใกล้ชิดของเขา

แค่คิดว่ามือคู่นี้ ปากนี้เคยสัมผัสเจียงอวี้เหยียนมาก่อน เธอก็รู้สึกขยะแขยงถึงที่สุดแล้ว

ลี่เหวินยวนกลับไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของหลินหรูซวงเลย หลินหรูซวงมองเขาที่ดูเหมือนหัวใจแทบจะลอยออกไปแล้ว

แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน เธอเองก็รังเกียจที่จะเอาแตงเน่านี้ด้วย

เมื่อลี่เหวินยวนเดินจากไป หลินหรูซวงก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า แต่งหน้าบาง ๆ แล้วรีบออกจากบ้าน

พอไปถึงงานประมูลการกุศล เธอก็หยิบบัตรเชิญออกมา เนื่องจากก่อนหน้านี้ทางแบรนด์เคยเชิญลี่เต๋อมาก่อน ไม่อย่างนั้นการจะแฝงตัวเข้าไปยังคงเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก

หลังจากที่เธอเข้าไปแล้ว ก็ตามหาอยู่ด้านในรอบหนึ่ง แต่ไม่เห็นเฮ่อถิงเชินเลย ทว่าเธอกลับเห็นร่างที่คุ้นตาสองคนแทน ลี่เหวินยวนและเจียงอวี้เหยียน

เจียงอวี้เหยียนกำลังจัดเนกไทให้ลี่เหวินยวน สายตาที่มองเขาแฝงไปด้วยความรักลึกซึ้ง

หลินหรูซวงอดหัวเราะเยาะไม่ได้ นี่ก็คือสิ่งที่เขาบอกว่ามาพบคู่ค้าเหรอ?

แต่นี่ไม่นับเป็นอะไร สิ่งที่ทำให้หลินหรูซวงตกตะลึงยังอยู่หลังจากนี้

บริกรเดินเข้ามาแล้วยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงวิจิตรงดงามใบหนึ่งให้ลี่เหวินยวน

ชายหนุ่มเปิดกล่องอย่างช้า ๆ แล้วหยิบของด้านในออกมา สวมไว้บนข้อมือของเจียงอวี้เหยียนด้วยตัวเอง

ดวงตาของหลินหรูซวงสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับมีตะกั่วถ่วงอยู่ที่เท้า

กำไลวงนี้มีความหมายกับเธอเป็นพิเศษ มันคือผลงานออกแบบชิ้นแรกของเธอ ตอนนั้นเพราะว่าแม่ไม่มีเงินค่ารักษาถึงได้ขายกำไลออกไป ลี่เหวินยวนสัญญาว่ารอให้กำไลวงนี้ถูกนำมาประมูลก็จะซื้อกลับมาให้เธอ

ที่แท้สำหรับผู้ชาย คำพูดเมื่อหนึ่งวินาทีก่อนก็เป็นเรื่องของวินาทีก่อน ต่อให้ดูแลชีวิตเธอเป็นอย่างดี พูดว่ารักเธอทุกคำ

แต่พอหันหลัง กลับรักใคร่ลึกซึ้งสนิทสนมแนบแน่นกับผู้หญิงอื่นได้

เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามควบคุมลมหายใจที่สับสน แม้ว่าเธอกัดริมฝีปากจนมีคราบเลือดซึมออกมาก็ยังไม่รู้ตัว

เธอเบิกตามองเจียงอวี้เหยียน ยิ้มจนดวงตาโค้ง โผเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

“อายวน นายดีกับฉันจริง ๆ”

จากนั้นดวงตาที่ฉ่ำรื่นคู่นั้นของเธอก็เผยความกังวลอีกครั้ง

“แต่ถ้าพี่หรูซวงรู้เข้า จะไม่พอใจหรือเปล่า?”