บทที่ 9 ก่อนกลับสู่ยุคจักรวรรดิอวกาศ

ฉ่า~

เสียงวัตถุดิบหอมๆ ที่ถูกใส่ลงในกระทะร้อนๆ ยังคงน่าฟังเสมอสำหรับหลี่โต๋วเปา ยิ่งถ้าเป็นฉินอี้หนิงทำ ชายหนุ่มจากยุคจักรวรรดิอย่างเขาก็ยิ่งชอบเป็นพิเศษ

หมูสองไฟหรือหมูหุยกัว [1] คืออาหารหลักจานใหญ่ในมื้อค่ำวันนี้

ชายหนุ่มไม่รู้กรรมวิธีการทำที่ละเอียดนัก รู้เพียงว่ามันเป็นหมูผัดที่มีกระบวนการปรุงเนื้อหมูถึงสองครั้ง โดยครั้งแรกฉินอี้หนิงได้นำเนื้อหมูไปเคี่ยวใส่กับเครื่องเทศ ทั้งพริก ขิงและอื่นๆ ก่อนหนึ่งรอบ จากนั้นนำหมูที่ผ่านการเคี่ยวเครื่องเทศมาเรียบร้อยแล้ว ไปซอยเป็นแผ่นเพื่อนำไปผัดใส่กับพริกหยวก ต้นหอมและอื่นๆ ด้วยน้ำปรุงรสสูตรพิเศษของนาง

อาหารจานที่สองคือตีนไก่ตุ๋นน้ำแดง ส่วนจานสุดท้ายคือหมูสามชั้นนึ่งกาลัด แน่นอนว่าทั้งหมดทั้งมวลล้วนรังสรรค์ขึ้นโดยแม่ครัวผู้เพิ่งผ่านพิธีปักปิ่นอย่างฉินอี้หนิง

ครอบครัวสกุลฉินยังคงดื่มด่ำกับบรรยากาศอันอบอุ่นอย่างมีความสุข ฉินอี้หนิงยังคงเป็นบุคคลที่เตรียมอาหารอร่อยๆ ให้หลี่โต๋วเปา แม้ว่าเขาจะเป็นแมวที่กินจุมากก็ตาม จากหนึ่งจานเป็นสองจาน เป็นสามจานและหกจานในที่สุด

การดูแลของหญิงสาว ทำให้หลี่โต๋วเปาเผลอคิดไปเองว่าฉินอี้หนิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาอาจลืมเรื่องแปลกๆ เมื่อตอนกลางวันจนหมดสิ้นแล้ว หรือไม่คนฉลาดอย่างนางก็คงมีแผนบางอย่างเตรียมไว้

ซึ่งถ้านางไม่รีบจัดการแผนนั้นตั้งแต่วันนี้ ความลับของการย้อนอดีตมาที่นี่ของหลี่โต๋วเปา ก็คงยังอยู่ตลอดไป…

“หมูสามชั้นนึ่งเกาลัดจานนี้ก็อร่อยมาก เสี่ยวหนิงของเราชอบทำอาหารสูตรฉงชิ่งจริงๆ” ท่านยายเอ่ยขึ้นหลังจากใช้ตะเกียบคีบเกาลัดชิ้นโตใส่ปาก พร้อมกับคีบเนื้อหมูสามชั้นนุ่มละมุนตามลงไป “หืม แถมยังทำออกมาจนได้รสชาติละเอียดอ่อนมากทีเดียว พอเข้าปากก็ให้รสที่นุ่มละมุนยิ่ง...”

ฉินอี้หนิงยิ้มรับอย่างสดใส “ท่านยายเจ้าคะ นี่เป็นเนื้อหมูสามชั้นอย่างดีที่หนิงเอ๋อร์ไปซื้อมาจากร้านของลุงเหมา เอามาหมักกับเครื่องเทศจนเข้าเนื้อ มันผ่านการทอดก่อนนำมานึ่งคู่กับเกาลัดและเม็ดบัว”

สองผู้เฒ่าชราที่ได้กินอาหารของหลานสาว (เลี้ยง) มานานหลายเดือน ย่อมรู้และเข้าใจดีว่ากรรมวิธีการปรุงของนางนั้นละเอียดอ่อนยิ่งกว่าชาวบ้านธรรมดาคนไหนๆ

จนผู้ที่ผ่านโลกกว้างมามากอย่างท่านตาฉิน อดคิดไม่ได้ว่าบางทีฉินอี้หนิงอาจมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ก่อนจะมาอยู่ที่นี่ เพียงแต่ชายชราเลือกที่จะเงียบเพื่อปกป้องนางให้ปลอดภัยจากทุกสิ่ง

เมื่ออาหารเย็นหมดลง ฉินอี้หนิงที่รับหน้าที่ล้างจานมีหลี่โต๋วเปานั่งรออยู่ข้างๆ นางมองดูเพื่อนร่วมบ้านที่น่าพิศวงตัวนี้ด้วยใบหน้าที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดเป็นพิเศษ

ฉับพลันที่ไหใส่บ๊วยดองกำลังจะตกใส่ศีรษะของนาง หลี่โต๋วเปาก็ใช้พลังจิตทำให้ไหดินเผานั่นลอยอยู่กลางอากาศก่อนที่มันจะลงบนศีรษะนาง

“เจ้า…” เสียงหวานเอ่ยราวกับพึมพำ

ฉินอี้หนิงมองหลี่โต๋วเปาสลับกับไหบนศีรษะด้วยดวงตากลมสวยที่เบิกโพลง นางไม่เข้าใจเลย ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้นางต้องมาเจอเรื่องไร้สาระเช่นนี้ คงไม่มีใครเชื่อแน่นอนว่าแมวที่ดูธรรมดาอย่างโต๋วเปา จะสามารถหยุดไหหนักๆ ที่บรรจุเหล้าบ๊วยไว้จนเต็มได้…ด้วยบางสิ่งที่มนุษย์มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น

เพล้งงงง!!!

เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของหญิงสาว หลี่โต๋วเปาจำต้องปล่อยไหนั่นลงข้างๆ นาง จนมันกระทบพื้นและแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ชายหนุ่มกำลังจะใช้จังหวะนั้นถอดทุกอุปกรณ์ และหนีออกจากโลกย้อนยุคใบนี้ เพียงแต่อุบัติเหตุเล็กๆ และกลิ่นคาวเลือดจากร่างบางกลับรั้งตัวเขาไว้เสียก่อน

เศษไหชิ้นเล็กๆ กระเด็นมาบาดเข้าที่หลังเท้าของฉินอี้หนิง หญิงสาวไม่ได้ร้องหรือส่งเสียงอะไรออกมา นางเพียงแต่ค่อยๆ ก้มลงไปใช้ผ้าเช็ดหน้าประจำตัวค่อยๆ เช็ดเลือดที่ไหลออกมาเท่านั้น

ทว่า อยู่ๆ ร่างกายของนางก็กลายเป็นไร้เรี่ยวแรงอย่างประหลาด ฉินอี้หนิงรู้สึกราวกับนางไม่ใช่ผู้ควบคุมกายเนื้อนี้อีกแล้ว แต่ก่อนที่ตัวนางจะล้มลงบนพื้น ท่อนแขนแกร่งของใครบางคนก็โอบรอบตัวนางไว้เสียก่อน แถมบุรุษผู้มาใหม่คนนั้น ยังถือวิสาสะดึงนางไปพิงบนแผงอกของเขาอย่างรวดเร็ว

ฉินอี้หนิงพยายามจะเงยหน้าขึ้น ทว่านางไม่อาจขยับส่วนอื่นได้นอกจากดวงตา

เจ้าแมวขาวตัวนั้นหายไปแล้ว หลงเหลือเพียงบุรุษปริศนาผู้มีผิวกายขาวสะอาดราวกับน้ำนม อีกทั้งพื้นผิวยังละเอียดอ่อนเสียยิ่งกว่านางที่เป็นสตรี สิ่งที่แสดงอยู่ภายนอกนี้ ช่วยบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเขาย่อมเป็นคุณชายที่อยู่เพียงแต่ในห้องของตนเท่านั้น

ฉินอี้หนิงไม่ได้ตั้งใจสูดกลิ่นของฝ่ายตรงข้าม เพียงแต่ความแนบชิดทำให้นางไม่อาจเลี่ยงมันได้ ด้วยเหตุนี้กลิ่นหอมเย็นคล้ายกับดอกจื่อติงเซียง [2] สีม่วงจึงกระจ่างชัดและฝังลึกลงในความทรงจำของนาง

“อ๊ะ!? ท่าน…”

หญิงสาวสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมือเรียวใหญ่นำยาบางอย่างมาป้ายลงที่บาดแผลของนาง แต่เสียงนั้นก็ต้องหายไป เมื่อทันทีที่ยาชนิดนี้ป้ายลง บาดแผลสีแดงสดก็สมานเข้าหากันและมลายหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ลมหายใจอุ่นๆ เป่าลงบนศีรษะของฉินอี้หนิงเบาๆ ทว่าสร้างความรู้สึกแปลกๆ ให้นางอย่างยิ่ง นางอยากผละเขาออก แต่ไม่อาจทำได้เพราะร่างทั้งร่างไม่ยอมทำตามคำสั่ง

“ท่านคือผู้ใด?” เสียงหวานถามอย่างอ่อนแรง ซึ่งนางต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการทำเช่นนี้

ไม่มีคำตอบจากฝ่ายตรงข้ามในทันที มีเพียงกลิ่นหอมชวนหลงใหล ความอบอุ่นของกายเนื้อมนุษย์ และเสียงหัวใจเต้นเบาๆ เท่านั้นที่ทำให้ฉินอี้หนิงรู้ว่าพื้นที่ตรงนี้ยังมีคนที่กำลังกอดประคองนางอย่างห่วงใย

เป็นเรื่องแปลกที่ท่านตากับท่านยายไม่ได้ยินเสียงไหบ๊วยแตก หรือบางทีบุรุษผู้นี้อาจมีพลังบางอย่างทำให้พวกท่านเป็นเหมือนนาง

ฉับพลันที่หญิงสาวกำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอด ไหเหล้าบ๊วยก็กลับมาประกอบกันดังเดิม และถูกวางลงบนที่เดิม นั่นคือที่อยู่ก่อนที่มันจะตกลงไปแตก ฉินอี้หนิงรับรู้ในทันทีว่านางไม่ได้กำลังอยู่กับมนุษย์ธรรมดาทั่วไป

ร่างบางยกเลิกความพยายามที่จะกลับไปควบคุมร่างในทันที นางอยากแกล้งตายยิ่งนัก เผื่อว่าเขาจะปล่อยศพไร้ชีวิตไป แต่ยังไม่ทันจะได้เล่นละครบทใหญ่ บุรุษปริศนาผู้นี้ก็ช้อนร่างของฉินอี้หนิงขึ้นไว้ในอ้อมแขนเสียแล้ว

“หลี่หยางหนิงอัน…” เสียงหวานราวกับเลื่อนลอยไปชั่วขณะ ยามเมื่อได้เห็นหน้าของบุรุษผู้นี้อย่างถนัดตา สมองของนางพลันเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาจนหายใจระส่ำไม่เป็นจังหวะ ทรราชผู้นี้ใยจึงมาทำดีกับนางทั้งที่ต้องการฆ่าล้างตระกูลหรัน

ไม่ใช่สิ นางมองผิดไป…

ใบหน้าของบุรุษผู้นี้ยังมีความต่างอยู่มาก นั่นคือนัยน์ตาสีฟ้าซึ่งหาได้ยากยิ่ง และไม่พบในชาวฮั่นหรือชนพื้นถิ่นทั่วไป หากแต่มีปรากฏในคำบันทึกเกี่ยวกับชนเผ่าจากตะวันตก หรือก็คือชนเผ่าผิวขาว

พอมองดูแล้วผิวกายของคนผู้นี้ก็ขาวสะอาดจริงๆ ซ้ำยังไม่มีแววคร้ามแดดแบบบุรุษบ้าสงครามผู้นั้น เขาคงเป็นพวกต้าฉิน [1] ที่อพยพเข้ามาค้าขาย แต่เหตุผลใดกัน ที่ทำให้เขามีใบหน้าละม้ายคล้ายทรราชสกุลหลี่ผู้นั้นยิ่งนัก?

“ท่านเป็นใครกันแน่? เข้ามาในบ้านนี้ได้อย่างไร? เป็นลูกหลานของชนเผ่าเร่ร่อนจากดินแดนหลังทะเลทรายรึ?”

หลี่โต๋วเปาเลือกจะไม่มองนาง ซ้ำยังไม่คิดตอบคำถามอันน่าปวดหัวเหล่านั้น เพราะนางจะเห็นเขาเป็นอะไรก็ได้ แต่นางจะไม่ได้ข้อมูลใดจากปากของเขาทั้งนั้น

“หรือท่านเกิดจากสายโลหิตของสกุลหลี่ผสมสายเลือดทูเจวี๋ย [2] กับชนพื้นถิ่นทางทิศตะวันตก”

เพราะคำถามนี้มีชื่อสกุลหลี่ ดวงตาของหลี่โต๋วเปาจึงฉายแววไม่มั่นคงอยู่บ้าง แต่คนที่มีจิตใจแข็งแกร่งอย่างเขาย่อมสามารถอดทนต่อนางได้อย่างง่ายดาย พอเดินขึ้นมาถึงห้องนอนของหญิงสาว หลี่โต๋วเปาก็วางนางลงบนเตียงอย่างไม่ถนอมนัก

ฉินอี้หนิงรู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อยที่ไม่ได้รับคำตอบจากฝ่ายตรงข้าม

แต่พอนางลองสังเกตเขาให้ดีๆ จึงเห็นว่าเสื้อผ้าของชายผู้นี้ดูแปลกตากว่าคนทั่วไป ทั้งที่มันเป็นแค่เสื้อแขนยาวสีขาวแสนเรียบง่าย กับกางเกงขายาวเรียบๆ สีดำสนิทเท่านั้น

นัยน์ตาสีฟ้านั่นออกจะคุ้นตานางอยู่บ้าง ไม่นานชื่อของเจ้าแมวโต๋วเปาก็ผุดขึ้นมาในสมองของหญิงสาว นางจึงขอเสี่ยงดวงดูเสียหน่อย ว่าสิ่งไม่น่าเชื่อที่นางกำลังคิด มันจะเป็นจริงดังที่คิดหรือไม่

“ท่านคือเจ้าแมวโต๋วเปาแมวของข้าใช่หรือไม่?”

…..

“ท่านเป็นเทพเซียนหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงกลายร่างเป็นคนได้”

…..

“ข้าเลี้ยงท่าน เปลืองข้าวสวยไปตั้งหลายหม้อ เปลืองกับข้าวตั้งหลายชนิด” นางยังคงบ่นไม่หยุด แต่ด้วยพลังจิตของชายหนุ่มทำให้รอบข้างมีแต่ความเงียบงันเท่านั้น

…..

“เจ้า…มันเจ้าแมวเจ้าเล่ห์ ข้าไม่ยอมนอนเด็ดขาด เพราะข้ายัง…ไม่ได้อาบน้ำ…”

ไม่นานหนังตาของหญิงสาวก็หนักอึ้งขึ้นมาอย่างประหลาด เสียงของนางก็เริ่มเบาลงเรื่อยๆ แม้นางจะพยายามฝืนตนเองให้ตื่นไว้มากเพียงใด แต่สุดท้ายฉินอี้หนิงก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย

เมื่อจังหวะหายใจของนางสม่ำเสมอ หลี่โต๋วเปาก็ทำเพียงแค่ยืนมองหญิงสาวอยู่ข้างๆ เตียงของนางเท่านั้น

มือใหญ่ถือวิสาลูบปอยผมนุ่มออกจากใบหน้างาม เผลอไล่นิ้วหัวแม่มือลงบนริมฝีปากสีฉ่ำเบาๆ อย่างเผลอไผล ภายในใจร่ำร้องอยากลองสัมผัสความหวานนี้ กระทั่งรู้ตัวว่าทำมากเกินไปจึงได้ชักมือกลับ

นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้มองนาง ได้กินอาหารฝีมือนาง และได้อยู่ใกล้ชิดนางมากขนาดนี้

เขาควรบอกลาฉินอี้หนิงตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย แต่หัวใจที่เริ่มผูกพันกับนางกลับพาให้เขากลับมาที่นี่อีกครั้ง…

ยิ่งพอนางบาดเจ็บ หลี่โต๋วเปาก็ดันเผลอปิดระบบอวาตาร์ จนแสดงร่างที่แท้จริงออกมาเช่นนี้ เพียงแต่เขาไม่อยากใช้พลังจิตลบความทรงจำของนางออกไปเลย เพราะเขาอยากให้นางจดจำรูปลักษณ์ที่แท้จริงนี่ไว้ตลอดไป เช่นเดียวกับที่เขาจะจดจำรสชาติอาหาร รวมทั้งตัวนางไว้ในห้วงที่ลึกที่สุดในจิตใจ

ลาก่อนฉินอี้หนิง…

พรึบ…

ทันทีที่พาตนเองกลับมายังห้องทำงานอันหรูหราของสกุลหลี่ในยุคจักรวรรดิอวกาศ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ดอกเตอร์หลี่เฮ้าถงนำข่าวดีมารายงานต่อเขา

“ตอนนี้เราสามารถสร้างทุกอย่างสำเร็จแล้ว ทั้งแปลงปลูกพืชดาวโลก และหุ่นยนต์แม่ครัวที่มีฟังก์ชันทำอาหารตั้งแต่ยุคอดีตจนถึงปัจจุบัน ขอกระซิบดังๆ ว่าทุกสูตรล้วนแล้วแต่เป็นอาหารจากในพระราชวังจากทั่วทุกมุมโลก ฮ่าๆๆ”

หลี่โต๋วเปาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมา นอกจากความเย็นชา

“ขอบคุณที่ลำบากเพื่อผมนะครับ”

“ยินดีเสมอครับท่าน ส่วนเทคโนโลยีย้อนอดีตถูกปิดเป็นความลับเรียบร้อย ขอบอกตามตรงว่าช่องสตรีมของท่านประธานทำรายได้มหาศาลให้กับธุรกิจเราจริงๆ แถมยังทำให้ผมมีโอกาสได้เปิดตัวเกมจำลองปลูกผักจากสถานการณ์จริง เพื่อปิดบังเทคโนโลยีย้อนอดีตนี้” พออธิบายเรื่องนี้ทีไร หลี่เฮ้าถงจำต้องยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อจากหน้าผากทุกที

“ขอโทษที่ผมทำให้ต้องลำบากนะครับ…”

“อะไรกันๆ ถือเป็นข้อดีเลยต่างหาก เพราะเพื่อให้เกมดูสมจริงตามสตรีม ผมก็เลยต้องจำลองสถานที่แบบที่ท่านประธานไปเจอ จำลองผู้คน และทุกอย่างขึ้นมาจนเหมือนของจริง เล่นเอาสูญเสียทรัพยากรไปเยอะเลยทีเดียวล่ะครับ แต่ผลกำไรที่ได้ก็ถือว่าเกินคุ้มไปมากโข”

“คุณจำลองฉินอี้หนิงขึ้นมาด้วยเหรอครับ?” เสียงทุ้มฉายแววสนใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็แอบหงุดหงิดใจเช่นกันที่หญิงสาวของเขาต้องถูกสร้างขึ้นเพื่อให้ตกอยู่ในมือคนอื่น

“ใช่ครับท่านประธาน แต่ไม่เหมือนเสียทีเดียวหรอก ฮ่าๆๆ ซึ่งลูกค้าทุกคนสนใจเธอมากทีเดียว ตอนนี้เกมจึงอยู่จุดสูงสุดด้านรายได้ ทิ้งห่างคู่แข่งเราไปไกลลิบ!” ดอกเตอร์หลี่เฮ้าถงยืดอกกล่าวอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะสังเกตเห็นความผิดปกติของหลานชายเพียงคนเดียวที่เขาเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก “ท่านประธานสนใจอยากลองเล่นมั้ยละครับ ผมอัปโหลดใส่ไว้เรียบร้อยแล้ว เชิญท่านเข้าไปตรวจสอบความเสถียรเถอะ”

“ไว้ก่อนเถอะครับ” หลี่โต๋วเปาไม่ได้ตอบกลับไปในทันที ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างเหนื่อยหน่าย “ขอบคุณสำหรับการแก้สถานการณ์ วันนี้ผมขอพักผ่อนสักหน่อย หวังว่าจะไม่มีอะไรให้ต้องจัดการแล้ว”

ดอกเตอร์หลี่เฮ้าถงพยักหน้าเบาๆ “ไม่มีแล้วละครับ เชิญท่านประธานพักผ่อนได้ตามต้องการเลย หรือหากว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ถ้ามันไม่ร้ายแรงนัก ผมกับคุณพ่อบ้านจะจัดการเองครับ” ชายวัยกลางคนส่งยิ้มให้หลานชาย ก่อนจะถอยหลังออกจากห้องทำงานของเขาอย่างเงียบเชียบ

ตั้งแต่เล็กจนโตหลี่โต๋วเปาของเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับผู้หญิงมากนัก แน่นอนว่าฉินอี้หนิงคือคนแรกที่ได้ใกล้ชิดอดีตจอมพลผู้โหดเหี้ยมนานที่สุด

อาจเพราะด้วยรูปลักษณ์ของเธอที่โดดเด่นยิ่งกว่าใคร พอได้เห็นครั้งแรก เจ้าหลานชายคนนี้ก็เลยหลงเสน่ห์เข้าไปเต็มเปา ยิ่งพอใกล้ชิดก็ยิ่งถูกใจกระมัง ความผูกพันที่พยายามซ่อนไว้มันจึงเริ่มเด่นชัดขึ้นมายามที่ต้องทำใจแยกจากเด็กสาวคนนั้น แต่การตัดสินใจอย่างเด็ดขาดเช่นนี้ของหลี่โต๋วเปา ก็เพื่อตัดขาดความสัมพันธ์ที่อาจลึกซึ้งจนเลยเถิด

หลี่เฮ้าถงไม่ค่อยเข้าใจคนหนุ่มคนนี้นัก ไม่รู้ทำไมเขาต้องปิดกั้นตนเอง หรือเพราะฉินอี้หนิงอยู่คนละช่วงเวลา เขาจึงคิดว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะคบหาเธอแบบจริงจัง

ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว คำว่าความรัก…แล้วแต่พรหมลิขิตจะบันดาลเถอะ

 

 

[1] โรมันตะวันออก บันทึกจีนสมัยราชวงศ์ฮั่นระบุว่าเป็นคนตะวันตก ผิวขาว ตาสีอ่อน

[2] บรรพบุรุษของเติร์ก (Turkic) เคยรุ่งเรืองในเอเชียกลาง

 

 

[1] เป็นอาหารตำรับเสฉวน ชื่อเมนูแปลมาตรงๆ คือ หมูปรุงสองครั้ง เมนูนี้จัดเป็นหนึ่งในสิบเมนูคลาสสิกของมณฑลเสฉวนและนครฉงชิ่ง

[2] ดอกไลแลค ในวรรณกรรมจีนร่วมสมัยหรือบทกวีบางบท มักใช้สื่อถึงความคิดถึง ความรักอันละเอียดอ่อน หรือความเงียบงันในฤดูใบไม้ผลิ