Chapter 5

ไอ้คนเจ้าคิดเจ้าแค้นแสนเอาแต่ใจตัวเองกระหน่ำโกยกินฟาติมาจนหนำใจ ทำเอาเธออ่อนเปลี้ยเพลียแรง พอได้ระบายอารมณ์ ได้ปลดปล่อยเขาก็ไล่เธอออกจากห้องทำงานทันที ฟาติมาชินแล้วกับเรื่องแบบนี้ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่พอกัมปนาทโกรธแล้วจะจับเธอกระแทกกระทั้นระบายอารมณ์ ในห้องทำงานบนตึกสูงแสนหรูหราแห่งนี้ เขาใช้มันเป็นสถานที่เริงรมย์มานับครั้งไม่ถ้วน ผู้ชายคนนี้ไม่สนว่าจะเป็นที่ไหนเวลาใด หากเขาต้องการจะกระทำความป่าเถื่อน เขาจะทำมันในทันทีโดยไม่แยแสอะไรทั้งนั้น บนรถข้างถนนเขาก็ทำมาแล้ว ในห้องน้ำร้านอาหารเขาก็เคยทำ หนักที่สุดคงจะเป็นในห้องน้ำบนเครื่องบิน ตอนที่บินไปดูงานต่างประเทศเมื่อปีก่อน

ความสะใจที่กัมปนาทชอบมากที่สุดคือตอนที่เขาทำให้ฟาติมาเสียวจนถึงที่สุด แต่ครางออกมาไม่ได้

เขามันโรคจิต!

ระหว่างที่กำลังประชุมแผนการการลงทุนในไตรมาสต่อไป กัมปนาทที่รู้ทุกอย่างดีอยู่แล้วปล่อยให้พวกผู้บริหารคนอื่นคุยกันไป ส่วนตัวเขาก็เอาแต่นั่งมองเลขาส่วนตัวที่กำลังม่วนอยู่กับการจดบันทึกที่ประชุม ก็เธอมีหน้าที่นำข้อมูลเหล่านี้ไปสรุปแล้วรายงานเจ้านาย หน้าที่ของเธอคือทำให้งานของกัมปนาทราบรื่นแล้วสะดวกรวดเร็วที่สุด เขาไม่เคยพูดหรอกว่าเธอคนนี้ทำงานได้ดีโดยไม่มีข้อบกพร่อง แต่เวลาสามปีที่เขายังคงจ้างเธอมันเป็นข้อชี้ชัดว่าหญิงสาวเป็นเลขาที่พอใช้ได้

เป็นเลขาที่ทำงานผิดพลาดน้อยที่สุด

ในใจของกัมปนาทกำลังคิดว่าฟาติมาไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดหรือไงที่ได้เห็นว่าเขาสนใจผู้หญิงคนอื่น ทำไมเธอไม่แสดงทีท่าอะไรออกมาเลย ทั้งที่เธอเคยบอกว่าไม่ว่าจะยังไงก็ไม่มีทางเลิกรักเขาได้ อย่างนั้นมันก็แปลว่าตอนนี้เธอยังคงรักเขาอยู่ไม่ใช่หรือ อย่างนั้นแล้วทำไม…ทำไมเธอทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย?

หรือว่าเธอมันด้านชาจนเหมือนไม่มีหัวใจแล้วจริง ๆ?

จนแล้วจนรอดการประชุมก็สิ้นสุดลง ฟาติมาตามท่านประธานเข้ามาที่ห้องทำงาน เธอเพียงจะรายงานว่าวันนี้เขาไม่มีประชุมหรือนัดที่ไหนแล้ว คิดว่ารายงานเสร็จแล้วก็จะไปทำรายงานสรุปการประชุม อยู่ออฟฟิศเธอเป็นเลขา ก็อยากทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ให้มันคุ้มกับเงินเดือนที่เขาจ่าย

“วันนี้คุณกั้งไม่มีนัดที่ไหนแล้วนะคะ ส่วนพรุ่งนี้ก็ไม่มีประชุมด้วยค่ะ คุณกั้งอยากให้ฟ้าเลื่อนนัดอื่นขึ้นมาเป็นพรุ่งนี้ไหมคะ เพราะว่า…”

“ฉันมีงานให้เธอทำ” กัมปนาทไม่สนใจเรื่องนัดอะไรทั้งนั้น ตลอดการประชุมที่เพิ่งจบไป เขาคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“เชิญว่ามาเลยค่ะ”

“ฉันอยากให้เธอไปตีสนิทศรา”

“คะ?” เอาอีกแล้ว งานบ้า ๆ แบบนี้มันมาอีกแล้ว

“ก็ได้ยินแล้วนี่ว่าที่ผ่านมาฉันยังทำให้ศราพอใจไม่ได้ เขาถึงไม่ยอมคบกับฉัน ไปหาทางมาว่าถ้าฉันอยากได้หัวใจของศรา จะต้องทำยังไงบ้าง”

“…” อยากได้หัวใจของวริศราอย่างนั้นหรือ? นี่เขาไม่รู้จริง ๆ หรือไงว่าการจะได้หัวใจของใครบางคนมาจะต้องทำยังไง ทั้งที่เมื่อก่อนเคยบอกเธอเองด้วยซ้ำ

“หน้าที่ของเธอคือต้องช่วยให้ฉันได้เป็นแฟนกับศรา ฉันจะต้องได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้”

“การจะได้ใจใครสักคนมาครอบครอง เราต้องให้ใจเขาก่อน” ฟาติมาเอ่ยเสียงสั่นเครือ นึกอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องอดกลั้นมันเอาไว้ พยายามปรับโทนเสียงให้นิ่งที่สุดแต่มันก็ได้แค่นี้

“ว่าไงนะ?”

“มีใครบางคนเคยบอกฟ้าค่ะ ว่าถ้าอยากได้ความรักจากใคร…ก็ต้องให้ความรักไปก่อน ถ้าคุณกั้งอยากทำให้คุณศรารัก คุณกั้งก็ต้องรักคุณศราก่อนค่ะ”

“…” กัมปนาทจำได้ว่าใครเป็นคนบอกเรื่องนี้กับฟาติมา ก็เขาไงจะใครล่ะ! “งั้นฉันควรต้องรักศรางั้นสิ? รักได้อยู่แล้ว…ศราเป็นผู้หญิงที่ดี คู่ควรให้ฉันรัก เธอคิดว่างั้นไหม?”

“ค่ะ” ฟาติมาก้มหน้างุด ตอบออกไปเสียงแผ่วเบา ตอนนี้น้ำตาที่พยายามอดกลั้นมันไหลออกมาแล้ว

“ตอบดัง ๆ ฉันถามว่าศราคู่ควรกับความรักของฉันไหม?!”

“ฮึก! คู่ควรค่ะ คุณศราคู่ควร เธอเป็นผู้หญิงที่ดี มีคุณสมบัติทุกอย่างที่เหมาะสมกับคุณกั้ง”

“งั้นแล้วใครที่ไม่คู่ควรได้ความรักจากฉัน?”

“ฟ้าค่ะ ผู้หญิงเลว ๆ อย่างฟ้า ผู้หญิงที่โกหก หลอกลวง หักหลังอย่างฟ้าไม่คู่ควรที่จะได้รับความรักจากคุณกั้ง” ฟาติมาเงยหน้าขึ้นมองตากัมปนาททั้งน้ำตา เขาพูดอยู่ตลอดว่าอยากเห็นเธอเสียใจ นี่ไง…เธอกำลังแสดงความเสียใจให้เขาเห็น

“ตอบได้ดีนี่ รู้ตัวนี่ว่าเธอมันเลวแค่ไหน ดีที่รู้จุดยืนของตัวเองนะฟาติมา ต่อจากนี้ก็มาช่วยฉันทำให้ศราใจอ่อน ถ้าเธอทำให้ฉันได้คบและแต่งงานกับศราได้…”

“จะให้อภัยฟ้าเหรอคะ?” ถามว่าจุดประสงค์หลักที่ฟาติมายอมทรมานอยู่ที่จุดนี้คืออะไร? หากใครคิดว่าเธอต้องการให้กัมปนาทกลับมารักเหมือนเดิม บอกเลยว่าไม่ใช่ เธอเจียมตัวมากเหลือเกิน ไม่กล้าอาจเอื้อมไปไขว่คว้าความรักจากเขาอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่เธอต้องการมีเพียงการชดใช้ อยากเอาความทรมานที่มีอยู่นี้ไปแลกกับการอภัย อยากเอาความยากลำบาก ความเหน็ดเหนื่อยและความอดทนไปพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเธอรักเขา และรู้สึกผิดกับเขาจริง ๆ เธอเพียงอยากให้เขาปล่อยวางจากความโกรธแค้นที่มีต่อเธอ อยากเห็นเขามีความสุขอีกครั้ง เธอก็แค่อยากให้เขามีความสุขอย่างแท้จริง เพราะหากกัมปนาทยังเจ้าคิดเจ้าแค้นกับเธอแบบนี้ไปตลอด มันก็ยากเหลือเกินที่เขาจะมีความสุขและเริ่มต้นใหม่ได้จริง ๆ

“ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอได้ฟาติมา แต่เมื่อไหร่ที่ฉันได้เป็นแฟนกับศรา ฉันจะเขี่ยเธอทิ้ง…”

“เขี่ยทิ้ง?” การปล่อยเธอไปกับเขี่ยทิ้งให้พ้นทางมันมีความหมายไม่เหมือนกัน

“ฉันไม่อยากทำผิดกับผู้หญิงที่ฉันรัก ถ้าฉันรักศราและได้เป็นแฟนกับเขา เธอก็ไม่จำเป็นสำหรับฉันอีกต่อไป ชีวิตที่เธอยกให้ฉันมาบดขยี้เล่น สักวันฉันคงเบื่อ ถึงวันนั้นจะคืนมันให้กับเธอแล้วกัน และคำสั่งสุดท้ายที่ฉันจะสั่งเธอในวันนั้นคือจะไปตายที่ไหนก็ไป”

“…” อีกเรื่องที่กัมปนาททำได้ดีมากคือการบดขยี้หัวใจฟาติมาด้วยคำพูดแสนใจร้ายใจดำ เขาเก่งจริง ๆ กับการทำให้เธอต้องเสียน้ำตา

“โทษฉันไม่ได้หรอกฟาติมา เธอทำมันเองทุกอย่าง เธอเลือกเองทุกทาง…ตั้งแต่ที่หักหลังฉัน จนกระทั่งหน้าด้านกลับมายืนตรงหน้าแล้วร้องขอพื้นที่ข้าง ๆ ฉัน ถ้าวันนั้นเธอไม่วิงวอนว่าขอกลับเข้ามาในชีวิตฉันแล้วยกชีวิตไร้ค่าให้ฉัน วันนี้เธออาจไม่ต้องมาเสียใจแบบที่เป็นอยู่ก็ได้” เขาได้เห็นแล้วน้ำตาของเธอ หลังจากที่ไม่ได้เห็นมาพักใหญ่ ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าฟาติมายังมีความรู้สึกอยู่บ้าง

“ฟ้าแค่อยากเห็นคุณกั้งมีความสุขอย่างแท้จริง ที่มาอยู่ตรงนี้…ก็เพราะอยากชดใช้และหวังว่าสักวันคุณกั้งจะให้อภัยฟ้าได้”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีวันให้อภัยเธอ! อย่าคิดว่าฉันจะโง่กลับไปรักผู้หญิงอย่างเธออีก!”

“ไม่เลยค่ะ ฟ้าน่ะ…อยากได้แค่การอภัยจริง ๆ ไม่ได้อยากให้คุณกั้งกลับมารักฟ้าอีกแล้วล่ะ”

“?!” คำตอบของฟาติมาทำเอากัมปนาทพูดไม่ออก เธอบอกว่าไม่อยากให้เขากลับไปรักอย่างนั้นหรือ? ที่ขอโอกาสได้ชดใช้…เธอเพียงอยากได้แค่การให้อภัยแค่นั้นจริง ๆ สินะ? นี่เขาประมาทผู้คนนี้เกินไปหรือเปล่า? เขาประเมินเธอผิดไปตั้งแต่แรกใช่ไหม? เพราะตลอดมาเขาคิดมาเสมอว่าเธอยังเฝ้าหวังในความรักของเขาอยู่!

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว…ฟ้าขอตัวไปทำงานต่อนะคะ” ฟาติมาไม่ได้ตั้งใจจะตอกกลับ ไม่ได้ประชดประชันหรือท้าทาย เธอไม่เคยคิดเล่นเกมกัมปนาท ทั้งหมดที่พูดออกไป…เธอคิดแบบนั้นจริง ๆ

แต่การที่บอกว่าไม่อยากได้ความรักจากเขา มันไม่ได้แปลว่าเธอจะไม่รักเขาเสียหน่อย

พี่กั้งจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฟ้า