ดื้อ

อยู่ๆนาราก็เริ่มรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมา ภายในเธอตอนนี้ปั่นป่วนไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง มันกู่ร้องและโหยหวนเสียจนเธอไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้ มันร้อน ร้อนทั้งตัวและตรงกลางร่างกาย

            วินาทีนั้นนารารู้แล้วว่าเธอกำลังโดนอะไรอยู่

            ฟันซี่เล็กขบกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ เวลานั้นเธอไม่รออวยพรวันเกิดภูริอีกแล้ว หญิงสาวเดินออกมา ดีที่เธอขอกุญแจรถกับเขาไว้ เพราะรู้ว่าเขามีนิสัยเมาจนไม่ดูอะไร

          ทำยังไงดี

            พอออกมาข้างนอกได้ ความรู้สึกร้อนรุ่มเหล่านั้นยิ่งทวีคูณขึ้นมาก นารายกมือลูบหน้าตัวเอง ตาสวยกวาดมองหารถ พยายามนึกว่าจอดมันไว้ที่ไหน

            “ให้ไปส่งมั้ย” ทว่าเสียงทุ้มที่ดังอยู่ด้านหลังทำนาราหันไปมอง แล้วเธอก็ต้องแปลกใจ เพราะร่างสูงภายในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนที่เห็นคือภีมรพัตน์คนที่น่าจะอยู่ด้านในตอนนี้

            เวลานี้นาราคิดประติประต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้น ไม่อยากคิดร้ายทว่าอดไม่ได้ที่คิดว่าเขามีส่วนร่วมกับอาการของเธอ ยิ่งในตอนสบตาดวงตาหื่นกระหายของคนตรงหน้า พลันทำให้นาราคิดว่าเขามีเอี่ยวด้วยจริงๆ

            “ไม่ต้อง กลับเองได้” เธอเอ่ยปฏิเสธ เพราะไม่อยากสนทนาอีกแล้ว ยิ่งพูดกับเขามากเท่าไหร่ นารายิ่งมีความเจ็บปวดภายในมากเท่านั้น เธอรู้สึกรังเกียจความรู้สึกนี้เพราะเธอไม่ได้เลือกมัน

            น่าแปลกที่เวลาคับขันกลับนึกถึงใบหน้าของสิงหราช คิดไปว่าเขาคงช่วยเธอได้ ช่วยกันอันตรายจากผู้ชายทุกคน  เขาไม่เคยให้เธอต้องพบกับสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้ หญิงสาวรู้สึกผิดภายใน หนำซ้ำยังอยากกอดเขา อยากขอโทษที่หนีออกมา ไม่รู้ว่านายเหนือของไร่จะตามหากันหรือเปล่า แต่เธอภาวนาว่าถ้าคนที่มาช่วยเธอจากสถานการณ์อันเลวร้ายเป็นสิงหราชคงจะดี ตอนนี้เธอทรมานจะตายอยู่แล้ว

            “อยากเหรอ รถชั้นจอดอยู่ตรงนั้นนะ ถ้าเธอบอกว่าอยาก ฉันจะพาเธอไปโรงแรมทันที”

            “ไอ้ชั่ว แกวางยาฉันใช่มั้ย” ตอนนี้นาราไม่มีความเคารพอะไรอีกแล้ว เธอทรมานจนน้ำตาไหล รับรู้ถึงความแสบร้อนตรงกลางร่างกายที่ขยายขึ้นมา สมองมึนเบลอไปหมด อยากจะตะกุยหน้าผู้ชายคนนี้

            ใครก็ได้ช่วยเธอที

            “แต่ถ้าเธอไม่ไปกับฉัน แน่ใจเหรอว่าจะไม่โดนคนแถวนี้เอา สภาพอย่างเธอคงโดนพวกมันคาบไปกิน กลัวอะไรมากับฉันเถอะน่า ไม่ทำให้เจ็บหรอก” ภีมรพัฒน์บอกสิ่งที่ต้องการออกมาหน้าด้านๆ เขาถลาเข้าไปใกล้หญิงสาว

            “ปล่อยนะ” นาราร้องให้คนช่วย แต่มือหนาประกบลงที่ปากเธอ หญิงสาวส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ แล้วในตอนนั้นเองที่ภีมรพัตน์ก้มหน้าลงมาเอ่ยกับเธออย่างน่ารังเกียจ

            “ไม่ต้องดิ้นให้เสียเวลาหรอกน้า มากับฉันก็ขึ้นสวรรค์แล้ว รับรองเธอจะติดใจ”

            ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้นะ

            นาราร่ำร้องในใจทั้งน้ำตา พยายามบิดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม เห็นแบบนั้นภีมรพัฒน์ยิ่งได้ใจใหญ่เพราะมันเร้าใจดี

            “อื้อ” คนตัวเล็กตะโกนสุดเสียง ทว่าเพราะฝ่ามือใหญ่ที่ปิดปากเธอไว้จึงไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ หญิงสาวพยายามดิ้น กายกำยำด้านหลังจับแขนเธอไปไพล่หลัง ร่างบางน้ำตาซึม รู้สึกหดหู่เกินบรรยาย

            “ปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยไปเถอะนะ” ความร้อนวูบวาบกลางกายยังคงไม่หาย ตรงกลางปวดหนึบเหมือนรู้สึกบวมเปล่งตลอดเวลา ตอนนี้ภีมรพัฒน์ยัดเธอใส่รถเรียบร้อยแล้ว ไม่ปล่อยให้เธอขยับตัวไปไหนได้อีก เขามัดมือเธอไว้ รวมถึงใช้สก๊อตเทปปิดปากนาราจนกลีบปากชื้นไปหมด

            เหมือนกำลังขาดอากาศหายใจเลย หญิงสาวหายใจไม่สะดวก ขยับมือและเท้าไม่ได้ เพราะทั้งสองถูกมัดไว้เสียแน่น

            เธอต้องตกเป็นของชายชั่วคนนี้จริงๆเหรอ

            นาราหลั่งน้ำตาอย่างไม่อาย ได้แต่มองรถเคลื่อนออกไปโดยที่นั่งอยู่เบาะหลังทำอะไรไม่ได้เลย ความหวังที่จะมีคนมาช่วยริบหรี่ เพราะเธอคิดว่าคนที่จะช่วยได้คือภูริ ซึ่งตอนนี้เขาเมาไม่รู้เรื่องอยู่ในผับ

            “อื้อ (อ่อย อัน ไอ เถอะ) ปล่อยฉันไปเถอะ” เธอพยายามขอร้อง ร่างกายไม่ดิ้นอีกแล้ว ความปั่นป่วนยังปะทุอยู่ภายใน สิ้นหวังมืดมิดอย่างไร้ทางออก วินาทีนั้นนาราทำใจไว้แล้ว ทำใจว่าเธอต้องตกเป็นของผู้ชายคนนี้ ขณะนี้เธอคิดถึงเพียงใบหน้าของคนคนเดียว

            สิง สิงหราช นายหัวสิง

            ตึง!

            ในตอนที่กำลังเศร้าใจอย่างหนักนั้น ความคิดของนาราหยุดฉับราวกับถูกกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว แรงสะเทือนที่ส่งผลมาถึงตัวเธอบอกเมื่อครู่มีการชนกันเกิดขึ้น ความชนระดับรุนแรงทว่าไม่เป็นอันตรายนั้นทำให้คนขับสบถออกมา

            “เหี้ยอะไรวะเนี่ย” อุตส่าห์ภีมรพัตน์เลือกเส้นทางที่ไม่ค่อยมีการจราจรติดขัด ในเวลานี้ถนนเส้นนี้ยังโล่งอีกด้วย เพราะฉะนั้นเขาเลยสงสัยว่ามันคนไหนบังอาจมาชนหน้ารถเขา

            จะเอาใช่มั้ย ผีกูก็ไม่เว้นนะจะบอกให้

            ด่าสารพัดสารเพในใจได้ไม่นานภีมรพัฒน์ก็เปิดประตูออกไป เขาตั้งใจจะหาเรื่องอย่างเต็มที่ เนื่องจากรอบตัวมืดสลัว มีเพียงไฟจากหน้ารถสาดออกไปทำให้ชายหนุ่มมองไม่เห็นรอบข้างมากนัก เห็นเพียงรถกระทะเก่าๆรางๆ ไม่มีป้ายทะเบียนจอดอยู่

            ดูสภาพ ยังกล้ามาชนกับรถคันละเกือบล้านของเขา ชายหนุ่มขบกรามโกรธ คิดดูถูกว่าไอ้รถสภาพเก่าๆรอวันเป็นเศษเหล็กไม่มีปัญญาชดใช้ให้เขาอย่างแน่นอน ถ้าให้เดาคงเป็นเกษตรจนๆที่ยังเป็นหนี้ธนาคาร รอวันขายผลผลิตราคาถูกได้เงินไม่กี่หมื่น  แต่เอาเถอะไม่ว่าใครมันต้องรับผิดชอบรถของเขา!

            “ไปหลบอยู่ที่ไหนวะ มึงมาเคลียร์กับกูเลยนะไอ้เหี้ย!” ภีมรพัฒน์ตะโกนดังลั่น ยิ่งไอ้คนชนเขาหัวหดอยู่ในกระดองยิ่งโกรธ

            กริ้ก