เยี่ยมร้าน

            “ทำไมฉันจะไม่อยากนั่ง ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรแบบนี้หรอก แต่ฉันไม่อยากไปกับคุณ” เมื่อไหร่เขาจะรู้ตัวสักทีว่าเธอรังเกียจเขานั่นแหละ คนใจร้ายใจดำ!

            “เหรองั้นค่อยโล่งใจหน่อย” สิงหราชยักไหล่ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว เขาจับกุญแจสตาร์ทรถ ก่อนจะขับออกไปด้วยจังหวะกระชากกระชั้นเพื่ออยากแกล้งคนตัวเล็ก

            “นี่ ขับเบาๆหน่อยสิ” นาราคุกรุ่นในใจ เธอแทบอยากกรีดร้องออกมา มือรีบกำสายเข็มขัดนิรภัยไว้ อยากจะหันไปด่า แต่เมื่อเห็นใบหน้าอารมณ์ดีของนายหัวของไร่แล้ว เธอก็ได้แต่เก็บอารมณ์ แช่งให้ตายในใจพอ ใช่ มีแต่เขานะที่ตาย ส่วนเธอจะรอดแล้วรอไปงานศพเขาทีเดียว!

           

            “นายหัวสะหวัดดีเจ้า เชิญเจ้า (นายหัวสวัสดีค่ะ เชิญค่ะ)” ในตัวเมืองเชียงใหม่ สิงหราชจอดรถยังหน้าร้าน ‘อิ่มใจ’ ซึ่งเป็นร้านขายของฝากที่มีสินค้าจากไร่ของเขา ความจริงสินค้าจากของธรภูมิกระจายไปทั่วทุกจังหวัด และมักเป็นอันดับต้นๆที่คนเลือกซื้อ ซึ่งเขาจะมาตรวจร้านค้าพวกนี้ทุกๆหนึ่งเดือน

            นาราเงยหน้ามองตึกอิฐแดงสองชั้นที่ด้านล่างเปิดเป็นร้านขายของฝาก ด้านบนเป็นร้านกาแฟ มาเป็นครั้งแรก แต่หญิงสาวก็รู้สึกชอบร้านนี้เข้าอย่างจัง ภายในร้านตกแต่งไปด้วยไม้เลื้อยและบอนสีต่างๆวางไว้ทุกมุม คล้ายกับป่าเวลาเดินเข้ามา ทว่ากลับไม่รุงรังเลย เพราะมันสะอาดสะอ้านราวกับทุกอย่างถูกห่อหุ้มด้วยพลาสติก

            “สวัสดีเจ้า นายหัว” แม่ม่องเจ้าของร้านแห่งนี้เมื่อเห็นร่างสง่าผ่าเผยเดินเข้ามา เธอก็หยุดบทสนทนาที่คุยกับลูกน้องไว้ รีบเข้ามาหาเขาทันที

            “ร้านเป็นยังไงบ้าง” นายหัวผู้เคร่งขรึมพยักหน้าน้อยๆ เดินเข้าไปด้านในร้าน คนที่อยู่ในร้านหันมองมาที่เขาเป็นตาเดียว ด้วยท่าทางดิบเถื่อน ใบหน้าหล่อเกินบรรยายทำให้คนสนใจได้ไม่ยาก อย่างเช่นหญิงสาวที่เดินลงมาจากชั้นสอง พอได้เห็นสิงหราชเธอก็รีบทัดผมไปด้านหลังด้วยความเขินอายทันที

            ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน

            นาราบุ้ยปาก ถ้าผู้หญิงพวกนั้นมารู้ความร้ายกาจของเขานะ ไม่ค้านจะวิ่งหนีไป

             “ขายม่วนขนาดเลย คนซื้อปะเลอะปะเต๋อ  ส่วนหลายจะเป็นนักท่องเที่ยวเจ้า (ขายดีมากเลย คนซื้อเยอะ ส่วนมากจะเป็นนักท่องเที่ยวค่ะ)” แม่ม่องตอบอย่างกระตือรือร้น เพียงเห็นสิงหราชเธอก็ดีใจ เพราะนายหัวคนนี้ทำให้เธอกินดีอยู่ดี ต่างจากที่เธอเป็นแม่ค้าตลาดนัดจนๆสมัยก่อน

            “อืมดีแล้ว” สิงหราชพยักหน้า ดวงตาคมกวาดมองรายสินค้าในเชลล์ ก่อนจะพบว่ามันพร่องลงไปอย่างน่าพอใจ

            “แล้วอยากให้เอาอะไรมาขายอีกมั้ย” ร่างสูงหันไปถามแม่ม่องที่กำลังเดินตามแผ่นหลังใหญ่อย่างยินดี

            “แล้วแต่นายหัวเลยเจ้า ของที่มาจากไร่ธรภูมิ อะหยังกะเสี้ยงเจ้า ลูกค้ามักขนาด (แล้วแต่นายหัวเลยค่ะ ของที่มาจากไร่ธรภูมิ อะไรก็ดีหมด ลูกค้าชอบมาก)” เจ้าของร้านอิ่มใจยิ้มแป้น ไม่ว่าจะเอาอะไรมาขาย ของไร่ธรภูมิก็ขายดีทั้งนั้น ผู้คนรู้ว่าของที่มาจากไร่แห่งนี้คุณภาพดี

            ว่าจบแม่ม่องก็หันไปมองหญิงสาวที่มากับนายหัวผู้น่าเกรงขามด้วย “เออ ว่าแต่อี่น้องนี่ แฟนนายหัวสิงก่อ (เอ่อ ว่าแต่น้องนี่ แฟนหายหัวสิงมั้ย)”

            “ไม่ใช่ค่ะ เป็นคนงานเฉยๆ” นารารีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ มองยังไงว่าเธอเป็นแฟนกับคนหน้าโหดนี่ ไม่ได้เข้ากันเลย ทว่าเหมือนแม่ม่องไม่ฟังเลยสักนิด

            “ป๊าด คืองามแต๊ งามว่า งามเนอะ ป้าก่ากึ๊ดว่าเป็นแฟนนายหัวเปิ้น (โห สวยมาก ป้าก็คิดว่าเป็นแฟนนายหัวเขา)”

            “ไม่ใช่หรอกค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ” นารายิ้มแห้งๆ กระอักกระอ่วนใจขึ้นมา ตาคมของนายหัวไร่ธรภูมิเหลือบมองทางเธอ แต่นาราทำไม่รู้ไม่สน เดินไปรอบๆร้านแทน  ป้าเจ้าของร้านเดินตามเธอมาด้วย

            “ร้านสวยจังเลยนะคะ” คนตัวเล็กชวนคุย นอกเหนือจากขนมที่เป็นของพื้นบ้านจังหวัดเชียงใหม่แล้ว ยังมีบอนไซหลายชนิดที่ตั้งไว้ให้มองอย่างสบายใจ ร่มรื่นจริงๆ

            “ใจ๊เจ้า แต่งเอง ไม้นี่ก่าเพาะไว้ที่สวนน่ะเจ้า งามแต๊ งามว่า(ใช่ค่ะ แต่งเอง ไม้นี่ก็เพาะไว้ที่สวนค่ะ สวยมากๆ” แม่ม่องยิ้มปริ่ม เห็นคนอื่นชมแบบนี้เธอก็ดีใจ

            “เย็นมากเลยค่ะ มาบ่อยๆคงจะดี” นาราชมไม่หยุดปาก เสียดายอำเภอที่เธออยู่ค่อนข้างไกล ไม่อย่างนั้นเธอคงมานั่งที่นี่บ่อยๆ

            “ข้างบนเป็นร้านกาแฟเจ้า(ข้างบนเป็นร้านกาแฟค่ะ)” เจ้าของร้านเหมือนนึกอะไรได้

            “เดี๋ยวนะเจ้า เปิ้นกึ๊ดขึ้นได้ รอสักกำเดียว (เดี๋ยวนะคะ ฉันพึ่งคิดขึ้นได้ รอแป๊บหนึ่งนะคะ)”

            แม่ม่องวิ่งไปยังชั้นบน นาราขมวดคิ้วมองตาม ไม่ถึงห้านาที เจ้าของร้านที่สวมชุดกระโปรงยาว เกล้าผมเป็นมวยก็วิ่งลงมา

            “อะไรเหรอคะ” นาราถามตอนที่แม่ม่องยื่นชุดบางอย่างมาให้เธอ พิจารณาแล้วเป็นชุดชาวเขาเผ่าม้งที่เธอเคยเห็นชาวบ้านใส่กัน

            “ชุดชาวบ้านเจ้า เปิ้นเอามาให้เฮาขาย มีหลายชุด เปิ้นเอาให้นายหัวกับอี่น้อง มีหลายไซส์ บ่ฮู้จะเม๊าะก่อ เปิ้นเลยอยากให้ตึงสองคนไปเปลี่ยนผ่อ (ชุดชาวบ้านค่ะ เขาเอามาให้ขาย มีหลายชุด เลยเอามาให้นายหัวกับน้องสาว แต่ไม่รู้ว่าจะพอดีมั้ย ฉันเลยอยากให้ทั้งสองไปเปลี่ยนดูค่ะ)” ว่าจบก็ยัดสองชุดนั้นใส่มือนารา คนตัวเล็กมองด้วยความสนใจ มองลวดลายหลากสีสันที่ถูกปักเป็นลายเรียงกันไป ชุดพวกนี้สวยก็จริงแต่...

            “หนูไม่เอาหรอกค่ะ”

            นาราโบกมือปฏิเสธ เพราะเธอรู้ว่าชุดเหล่านี้มีราคาพอสมควร ผ่านการถักทอมาอย่างดี แล้วเธอจะกล้าเอาของพวกเขาฟรีๆได้ยังไง

            “ไม่เป็นไรค่ะ เอาให้แค่นายหัวเถอะ”

            “บ่ได้กะ มากับนายหัวกะเต้าเป็นแขกของป้าด้วย ปะ ไป ไปซุบดู เชิญนายหัวเจ้า (ไม่ได้ค่ะ มากับนายหัวก็เป็นแขกของป้าด้วย ปะ ไป ไปสวมดู เชิญนายหัวค่ะ)” แม่ม่องยื่นมือไปทางนายหัวใหญ่ ก่อนจะมอบมันให้นารา นารามองคนตัวสูงแวบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้เธอ บอกให้ไปเปลี่ยน