ไม่กลับ

            ดูเหมือนนาราจะป่วยตายจริงๆ เธอนอนไปสามชั่วโมงติดก่อนจะตื่นขึ้นมาตอนบ่าย ด้วยความมึนหัวอย่างหนักหญิงสาวจึงจะลงจากเตียงเพื่อไปยังห้องน้ำ จะได้ล้างหน้าล้างตาสักหน่อย ทว่าร่างกายเธอต้องแข็งทื่อเมื่อเห็นอีกคนเปิดประตูเข้ามา

            “เข้ามาทำไม ออกไป” ความโกรธปะทุอย่างรุนแรง เธอยังไม่ลืมว่าเขาทำอะไรไว้ เมื่อคืนเธอร้องไห้ แทบขาดใจตรงหน้าเขา แต่เขาเห็นใจกันบ้างมั้ย

            “ปล่อยนะ ไม่ต้องมาแตะตัวฉัน” ปัดมือใหญ่ออกยามสิงหราชทำท่าจะเข้ามาจับมือกัน เธอถอยไปด้านหลังทำหน้ารังเกียจเต็มทน

            “อยู่ที่นี่ห้ามไปไหน อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอออกไปเพ่นพ่านข้างนอก ไม่อย่างนั้น ฉันจะลงโทษเธอ” สิงหราชยังทำหน้าเรียบเย็น เขาใช้โอกาสตอนที่เธอเผลออังหลังมือกับหน้าผาก นาราเบิกตากว้าง พร้อมกลับถอยร่นไปหัวเตียง

            “คุณไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวฉัน” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว ทว่าชายหนุ่มไม่สนใจกันเลย เขาส่ายหัวน้อยๆเหมือนเธอเป็นเด็ก ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

            ตุบ

            นาราไม่ปล่อยให้โอกาสแก้แค้นสูญเปล่า เธอคว้าของบางอย่างบนหัวเตียงปาใส่เขา

             โคมไฟหัวเตียงลอยไปปะทะแผ่นหลังกว้าง มันตกกระจายแตกบนพื้น ด้วยความที่คนโดนน่าจะเจ็บมากทีเดียว  เขาจึงหันกลับมา นาราแสยะยิ้ม เธอไม่ยอมเขาอีกแล้ว

            “คิดว่าขู่กันแล้วจะกลัวหรือไง ฉันไม่กลัวคนอย่างคุณหรอก แน่จริงก็ฆ่าฉันให้ตายเลยสิ คุณจะได้พอใจสักที” ฆ่าเธอให้ตายไปเลย เขาจะได้ไม่อารมณ์เสีย ทว่าเธอตะเบ็งเสียงขนาดนี้ เขาก็ยังทำท่าไม่สนใจ ชายหนุ่มหันไปด้านหลัง เอ่ยเสียงราบเรียบดังเดิม

            “เก็บกวาดด้วย อย่าให้เป็นภาระป้านงรัก”

            คนตัวเล็กหน้าซีด ร่ำร้องในใจ นะ นี่ เขาเมินเธอเหรอ ทั้งๆที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้แท้ๆ

            “ไม่อยากให้ห้องรกก็เก็บเองสิ แต่ถ้าคุณยังขังฉันเอาไว้ ฉันจะพังของในนี้ให้หมดเลย เอาให้พังจนซ่อมใหม่ไม่ได้!” นาราโวยวายเสียงดัง ทว่าร่างสูงเดินหนีไปแล้ว เธอได้แต่ตะโกนตามหลัง

            “ได้ยินมั้ย ฉันจะพังของให้หมดเลยนะ โซฟาหลุยส์ของคุณด้วย ฉันจะกรีดให้ขาด ได้ยินมั้ย ได้ยินมั้ยนายหัวบ้ากาม!

            หญิงสาวกลับมาหายใจด้วยความหอบเหนื่อยอีกครั้ง เธออยากจะกรีดร้องออกมาจริงๆ ทำไมเขาถึงได้หน้าตายขนาดนี้ ใช่ ตอนนี้นารากำลังเหมือนคนเป็นไบโพลาร์ แต่เขานั่นแหละที่ทำให้เธอเป็น!

            คนตัวเล็กได้แต่หายใจฟึดฟัด ทว่าในตอนนั้นที่เผลอมองไปยังพื้นที่เต็มไปด้วยเศษการแตกละเอียดของโคมไฟ อยู่ๆสำนึกส่วนดีก็ทำงานขึ้นมา

            “ก็ได้ เก็บก็ได้”

            คนตัวเล็กบ่นออกมาเบาๆ สุดท้ายก็ยอมจำนน ที่ทำแบบนี้เพราะเธอไม่อยากให้ป้านงรักมาลำบากด้วยเฉยๆหรอก ทว่าอีกใจก็ไม่อยากทำ แต่สุดท้ายนาราก็ยอมเก็บกวาดอยู่ดี เพราะไม่อยากให้คนอื่นมาลำบากเพราะอารมณ์ของเธอเอง

            “ไม่ไป บอกว่าไม่ไปไง” คนตัวเล็กจับมือใหญ่ออก หยิกมือที่กำลังกุมมือเธอแน่น ทว่าเขาไม่สนใจร่างสูงพาเธอเดินออกมา หรือเรียกง่ายๆว่าลาก ลากจนเธอและเขามายืนหน้าบ้านหลังใหญ่อย่างหน้าไม่อาย

            “เกิดอะไรขึ้นคะ” ได้ยินเสียงโวยวาย นงรักจึงรีบวิ่งมา ทว่าพอมาถึงกลับเห็นนายหัวใหญ่ของไร่กุมมือหญิงสาวแน่น โดยที่คนตัวเล็กไม่ยอมพยายามแกะมือใหญ่ออก อ้อ ที่แท้ก็ปัญหาเรื่องหัวใจนี่เอง นงรักยิ้มกริ่มในใจ

            “ป้านงช่วยด้วยค่ะ นายหัวจะลักพาตัวหนู” นารารีบหันไปฟ้อง หวังว่าจะช่วยเตือนนายใหญ่บ้าอำนาจนี่ด้วย มีอย่างที่ไหน ปลุกเธอ แต่งตัวเสร็จก็ลากลงมา จะไปไหนก็ไม่บอก ไม่ให้โกรธได้ไง อีกอย่าง เมื่อไหร่เขาจะปล่อยเธอกลับไปนอนที่ห้อง

            “เอ่อ ลักพาตะ ตัว” นงรักเอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อ เธอไม่เชื่อว่าสิงหราชจะลักพาตัวใคร แล้วในตอนนั้นเองที่คนตัวใหญ่ที่ยืนหน้านิ่งทว่ามือเหนียวยิ่งกว่ากาวเอ่ยบอก

            “จะพาผู้หญิงคนนี้ไปดูร้านในเมืองน่ะครับ”

            นงรักโล่งใจขึ้นทันตา “อ้อ ไปตรวจร้านนั่นเอง ไปเถอะค่ะหนูนาค ได้ไปเที่ยวด้วยอยู่แต่ในไร่ ผอมหมดแล้ว”

            “แต่หนูไม่ไป!” นารายังคงไม่อยากไป ทำไมเธอต้องไปกับเขาด้วย งานในไร่ก็มี เดี๋ยวนี้สิงหราชมักทำตัวแปลกๆ โยนงานอะไรให้เธอก็ไม่รู้ แทบครอบคลุมงานในไร่แล้ว บางวันก็ให้เธอตรวจบัญชี นาราอยากจะบ้า มันใช่เรื่องมั้ยที่เธอต้องมารู้ข้อมูลลับของไร่ เกิดรั่วไหลออกไป เขาได้ฆ่าเธอตายพอดี หญิงสาวยังไม่ยอม

            “นี่บอกว่าไม่ไปไง” ทว่าเขาไม่ยอมฟังกันเลย สิงหราชลากเธอไปที่รถกระบะคันเก่าที่เขาชอบขับไปไหนมาไหน ซึ่งเธอไม่เข้าใจ ว่าเขาจอดรถคันละเป็นล้านไว้ที่บ้านทำไม

            “ทำไม หรือเธอไม่อยากนั่งกระบะเก่าๆ” พอลากเธอขึ้นมาในรถ ก็ยังไม่วายพูดจาเสียดสีกันอยู่ นาราหันไปด้วยความโกรธ