โลภ

            “แม่สวัสดีจ้ะ” วันหยุดนาราถึงได้มีเวลากลับมาบ้าน หญิงสาวไม่ลืมเอาผลผลิตที่ไร่มาด้วย ทั้งพืชผักสวนครัว สตรอว์เบอร์รี่ เชอรี่ และแตงโม

            “อ้าวลูก” ได้ยินเสียงอ่อนหวาน ประพาจึงเงยหน้าจากการทำอาหารเย็นมามองลูกสาว

            “พ่อล่ะจ๊ะ” ตาสวยสอดส่องมองหาบิดาที่น่าจะอยู่แถวนี้ ทว่าหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเลย

            “พ่อไปหาเพื่อนในเมืองน่ะลูก ตอนค่ำๆน่าจะกลับ”

            “หนูเอาผักสวยๆจากไร่มาฝากจ้ะ มีไข่ไก่ด้วยนะจ๊ะแม่” เมื่อรู้ว่าพ่อไม่อยู่นาราก็เดินไปหาผู้เป็นแม่ วางของที่ขนมาด้วยรถสกู๊ปปี้ตัวเก่าลงบนโต๊ะ

            “ทำไมมันเยอะแยะขนาดนี้ล่ะลูก” ประพาตะลึงกับของที่ลูกสาวเอามา ตกใจจนคิดว่าเอามาทั้งสวนเลยหรือเปล่า อันเก่ายังกินไม่หมดเลย

            “หนูดูแลเองจ้ะ ก็เลยขอเขามา” นารายิ้มร่า ปีนี้เธอมีส่วนช่วยในการดูแลผลไม้พวกนี้ ไม่อยากจะบอกเธอเรียนรู้สูตรปุ๋ยจนชำนาญแล้ว สามารถสั่งการคนงานได้เลย

            “คุณสิงใจดีขนาดนั้นเลยเหรอลูก ทำไมถึงเอาของเขามาขนาดนี้” ของมากมาย ซื้อเป็นเงินก็คงราคาหลายบาท ในสายตาประพาสิงหราชเป็นคนดุมาก คนงานก็พากันพูดว่านายหัวดุและเด็ดขาดไม่มีใครเกิน

             เธอรู้ว่าลูกสาวมีความสัมพันธ์อะไรกับนายหัว แต่ไม่คิดว่าจะปล่อยให้ลูกสาวเอาของมาจากไร่เยอะแยะ แถมยังเอามาทุกอาทิตย์ แทบจะเป็นปีที่สามแล้วที่นาราขนมา มันเยอะขึ้นทุกปี...

            “เขาให้เอามาอยู่จ้ะ” นารายิ้มให้ผู้เป็นแม่ แต่เหมือนมารดาจะยังไม่วางใจ

            “แล้วคนอื่นล่ะ”

            คนตัวเล็กขมวดคิ้ว ทำไมแม่เธอดูกังวลใจจัง “เขาก็ให้บ้างจ้ะแม่ แต่ส่วนดีๆ เขาจะเก็บไว้ขายจ้ะ”

            แต่ถ้าผลผลิตเหลือจากการขาย ส่วนมากจะทิ้ง เพราะถ้าแจกจ่ายคน แล้วเขาเอาไปพูดว่าของไม่ดีมาจากไร่ จะทำให้เกิดความเสียหายได้ นอกจากจะเหลือเยอะจริงๆ แต่ส่วนมากทุกอย่างจะขายหมด แต่ที่เธอเอามาได้นั้น ก็เพราะทุกอย่างในไร่เธอมีส่วนดูแลเองไง อีกอย่างเธอไม่ได้รับเงินเดือน เลยเอาผักมาแทนซะเลย

            “อ้อ อย่างงั้นเหรอ” ประพาเอ่ยเสียงเรียบเหมือนไม่ได้คิดอะไร แม้อยากถามอะไรที่มากกว่านั้น แต่คนเป็นลูกไม่บอกก็ไม่ควรไปก้าวก่าย ลูกไม่ใช่ของเธอ ที่จะได้เป็นเจ้าของกระทั่งความคิด

            “งั้นหนูเอาส่วนที่เหลือไปให้ยายนะจ๊ะ” หญิงสาวขอตัว เพราะทุกครั้งที่เอาของจากไร่มา เธอจะเอาไปฝากยายของตนเสมอ

            “จ้ะลูก ไปเถอะ” ประพาดีใจกับความน่ารักของลูก และเห็นความสดใสจากนาราขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก แต่อย่างนั้นก็รู้ดีว่าตนมีส่วนที่ทำให้ลูกสาวเจ็บปวดและลำบากเจียนตายมาก่อน กระทั่งตอนนี้ความรู้สึกผิดนั้นก็ยังไม่ลบล้าง

            “แม่ขอโทษนะลูก ขอโทษที่ทำให้ชีวิตหนูพังแบบนี้” เป็นเพราะเธอเอง เป็นเพราะเธอคนเดียว

           

            “ยายไม่อยู่หรอก วันนี้ไปหาหมอที่เมืองกับแม่” เดินเข้ามาในบริเวณบ้านหลังใหญ่ คนที่นั่งอยู่บนเรือนไทยขนาดเล็กที่มีไว้พักผ่อนดังขึ้นมา นาราหันไปมอง

            “พี่เหมียว” อ้อ วันนี้เป็นวันหยุด พี่สาวญาติของเธอต้องหยุดงานอยู่แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่ามัลลิกาจะอยู่บ้านกับเขาเป็น

            “สวัสดีค่ะ” คนเด็กกว่ายกมือไหว้ตามมารยาท ความจริงเธอไม่สนิทกับเหมียวเลย นาราไปเรียนกรุงเทพตั้งแต่เด็ก เพราะสมัยนั้นแม่และพ่ออาศัยอยู่ที่นั่น ส่วนมัลลิกาเรียนในตัวเมือง เลยไม่มีโอกาสได้เจอกันเท่าไหร่

            “อืม แล้วนี่เอาอะไรมาตั้งเยอะแยะ” มัลลิกามองของในมือนาราด้วยความสงสัยใคร่รู้

            “ผักที่ไร่น่ะจ้ะ เอามาฝาก”

            “นายหัวสิงใจดีขนาดนี้เลยเหรอ” ใครต่างก็บอกว่าเขาดุมาก ใช่สิ คงใช้สิทธิพิเศษทางร่างกายแลกมาสินะ ไปอยู่กับเขาจนชิน จนขนาดขนข้าวขนของมาขนาดนี้ มัลลิกานึกดูแคลนนาราในใจ  อยู่ๆเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้พอดี

            “เอ่อ วันนั้นพี่โทรไปหาทำไมไม่รับ พี่อยากพาเพื่อนไปชมไร่หน่อยน่ะ”

            “ชมไร่?” นาราขมวดคิ้ว

            “ใช่” มัลลิกาอธิบาย “เราสนิทกับคุณสิงหราชไม่ใช่เหรอ ถ้าพี่พาคนอื่นเข้าไปเขาคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง”

            นาราตอบเสียงนิ่งทันที “ว่าจ้ะ คุณสิงด่าทุกคนที่ไม่ต้อนรับ”

            “แหม คงไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ละปีเขาเปิดให้เด็กไปเที่ยวชมอยู่ไม่ใช่เหรอ เขาคงไม่ใจจืดใจดำไล่คนบ้านเดียวกันหรอก” เหมียวแก้ตัวพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง

            ส่วนนารายืนไม่ขยับ ก็ลองเข้าไปสิ ถ้าไม่อยากโดนลูกปืน คนนั้นเขาพูดจริงทำจริง ยังจำตอนที่สิงหราชยิงปืนใส่กรงนกราคาหลายแสนได้อยู่เลย

            “ทำไมล่ะ เราก็สนิทกันกับเขา พูดให้พี่ไม่ได้เหรอ” มัลลิกายังไม่ยอมแพ้ พูดตามตรงว่าเธออยากเข้าไปชมไร่สิงหราชมาก เพราะไร่แห่งนี้ไม่มักเปิดให้คนนอกเข้าไป เธอไม่รู้จะทำยังไง เห็นว่านารามีความสนิทสนมกับที่นั่น เธอจึงอยากขอร้องบ้าง ไม่คิดว่าญาติผู้น้องจะปฏิเสธออกมาตรงๆอย่างไม่ไว้หน้า

            กลัวเธอไปอ่อยนายหัวสิงหรือไง สำหรับมัลลิกาเพียงชายตามอง นายหัวคนนั้นค้านจะเข้าหา เธอสวยที่สุดในหมู่บ้านทุกคนรู้ดี

            “ไม่ได้หรอกค่ะ” นารายังปฏิเสธ “นาคไม่มีสิทธิ์อะไรในไร่ทั้งนั้นเป็นแค่คนงานธรรมดา” เธอพูดจริง ไม่ได้โกหกแม้เพียงนิดเดียว ทว่ามีหรือมัลลิกาจะเชื่อ ข่าวสะพัดขนาดนั้น

            ตอแหล อ้าขาให้เขาเอา บอกเป็นแค่คนงานในไร่ นางบำเรอสิไม่ว่า ถ้าเธอคิดว่าจะเป็นอย่างนี้นะ สู้ไปแทนนาราเสียยังดีกว่า

            “เอาผักไว้ตรงนี้นะ เดี๋ยวนาคกลับก่อน” ขี้เกียจจะคุย นาราจึงอยากกลับแล้ว เธอขึ้นไปบนเรือนไทยที่ผู้เป็นพี่นั่งอยู่วางของลงไป ไม่วายยิ้มให้ รีบหันหลังเดินออกมา

            “เดี๋ยว ยัยนาค” ทว่ามัลลิกาเรียกไว้ เธอยังพูดไม่จบ

            “มีอะไรเหรอคะ”

            “ที่ดินคุณสิงมีเยอะ แล้วมีเยอะมั้ยที่เขาไม่ได้ใช้แล้วน่ะ พี่ถามเผื่อดู เพื่อนพี่อยากทำเกษตรเล็กๆแถวนี้ เผื่อคุณสิงจะใจดี แบ่งที่ให้เช่าบ้าง” เธออยากรู้ เพราะคนถามเธอมามากมาย เดี๋ยวนี้คนหาอาชีพรองกันแล้ว ไม่น้อยเลยที่สนใจการเกษตร

            “ก็มี” นารามองตาพี่สาว “เขาที่เยอะจะตาย แต่ไม่ค่อยปล่อยให้คนเช่า” สิงหราชไม่ชอบให้คนอื่นเข้าไปรุ่มร่าม รวยแบบเขาคงไม่ต้องการเงินอีก อีกอย่างมากคนก็มากความ จึงปล่อยไว้ดีกว่า เพราะยังไงต้องมีวิจัยพันธุ์พืชทุกปีอยู่แล้ว กล้าใหม่ก็จะถูกนำไปลองปลูกตรงที่ดินรกร้างอยู่ดี

            เมื่อได้ฟังผู้พี่ก็พยักหน้าเบาๆ ไม่ได้คิดไปเองว่านารามีท่าทางตึงๆใส่เธอ

            “อ้อ พี่ก็ถามไว้เฉยๆ ถ้าเขาปล่อยให้เช่า บอกพี่ด้วยนะ” เธอละเกลียดใบหน้านิ่งเฉยของนาราจริงๆเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพูดดีด้วย เพราะผลประโยชน์

            “ค่ะ” นารารับคำเดินออกมา

            “จ้ะ”

            มัลลิกาปรายหางตามองญาติผู้น้อง ในความคิดเธอไม่มีวันที่นาราจะเสมอเทียบเธอได้หรอก ชะตากรรมนาราก็คงไม่ต่างจากมารดาที่เป็นคนไร่คนสวนจนๆ ไม่เหมือนเธอที่ทำงานข้าราชการมีหน้ามีตาทั้งบ้าน!