เริ่มต้น

เนื่องจากนาราไม่มีเงินติดตัวสักบาท เธอเลยขอให้สิงหราชออกค่าใช้จ่ายให้ก่อน นาราตัดสินใจแล้วว่าเธอจะไม่ปลูกทุเรียนอย่างเดียว แต่จะปลุกพืชอื่นๆด้วย อย่างเช่น มะละกอ กล้วย เมล่อน  ไม้ผลพวกนี้โตเร็ว เพียงหนึ่งปีก็เก็บเกี่ยวผลผลิตได้แล้ว

            “เป็นยังไงบ้างคะพี่กร” เนื่องจากยังไม่ค่อยมีความรู้เท่าไหร่ นาราจึงขอตัววิกรมาช่วยด้วย ซึ่งเขาก็ตอบรับเป็นอย่างดี นาราดีใจมากๆที่มีคนเก่งมาร่วมงานแบบนี้

            “น้องนาค” วิกรเงยหน้าจากการดูดินขึ้นมามองหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนยิ้มให้ใกล้ๆ เพียงนารายิ้มออกมาทุกอย่างในไร่ก็ดูสดใสทันควัน เขาไม่แปลกใจเลยที่คนบางคนจะหลงเธอเป็นบ้าเป็นหลัง        

            “ดินดีมากครับ กรดด่างของดินอยู่ระหว่าง 5.5-6.5 กำลังดีเลย” เขาทำการวัดค่ามาแล้วดินอยู่ในเกณฑ์ดี เหมาะสมกับการปลูกทุเรียน พืชที่ดูแลยากและรากเน่าง่าย จะว่าไปเขายังทึ่งในตัวนาราอยู่เหมือนกัน ขณะที่สิงหราชไม่แตะพืชดูแลยากชนิดนี้ เพราะอื่นๆก็มากมายพอแล้ว แต่นารากลับอยากทำ

            “ขอบคุณพี่กรมากนะคะที่มาช่วยนาค” เธอยื่นชาเย็นให้ วิกรรับไปพร้อมกับบอกเบาๆ

            “ไม่เป็นไร พี่เต็มใจช่วย สำหรับน้องนาค พี่ยินดีทั้งนั้น” ยินดีทั้งที่เขาไม่สมหวังก็ตาม

            “แต่พี่แปลกใจจริงๆที่ไอ้สิงยอมให้ที่ดินน้องนาคทำกินแบบนี้ แต่ก่อนมันไม่ให้ใครเข้ามายุ่งเลย พี่น้องสักคนก็ไม่ให้ บอกว่าถ้าคนพวกนั้นไม่รู้จักการเกษตรดีพอจะทำให้ดินมันเสีย น้องนาคไปขออีท่าไหน มันถึงยอม”

            “อีท่าไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง” เสียงทุ้มทรงอำนาจดังขึ้นพร้อมกับร่างใหญ่ที่เดินเข้ามากอดคอนารา คนตัวเล็กรีบผลักเขาออก

            “ร้อน”

            “อยู่นิ่งๆ” ไหล่หนากดบนไหล่เล็กเบาๆ ดูท่าสิงหราชคงไม่ยอมปล่อยเธอไปแล้ว ร้อนขนาดนี้ยังกอด

            “ทำๆไปมึงอ่ะ ถามไรเยอะแยะ” พูดกับคนในอ้อมแขนเสร็จก็เอ่ยกับวิศวกรรมเกษตรหนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความยียวน อย่างวางมาด

            “หวงก้าง” วิกรเอ่ยพลางส่ายหัวเบาๆ ไม่ว่ากี่ครั้งสิงหราชมักทำแบบนี้กับเขาเสมอ เห็นมาจนชินแล้ว

            “มึงพูดอะไร กูได้ยินนะ” หน้าหนาแล้วยังหูตึงอีก วิกรละยอม ตาคมมองไปที่นารากับไอ้คนข้างๆอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้น

            “รำคาญไปก็ได้” วิกรเดินหนีไปแล้ว ปล่อยให้นาราทำหน้าหงุดหงิดคนที่กำลังเกาะไหล่เธอ วันนี้เธอจะถามความรู้จากวิกรสักหน่อย ทว่าพังหมดเลย เพราะนายหัวเอาแต่ใจนี่!

            “ทำไมไม่ขึ้นไปกินข้าว” สิงหราชไม่สนใจหน้าตาเง้างอด เป็นปลาทูหน้างอคอหักของคนตัวเล็ก เขาเชยปลายคางมนให้หันมามองกัน

            “ก็ฉันยังไม่หิว” เสียงเอ่ยติดรำคาญ ก็ไม่ให้รำคาญได้ไง ก็เล่นไปที่ไหน เขาเล่นตามไปด้วย มีเธอก็เหมือนมีเขาที่นั่น ทุกวันนี้คนยกมือไหว้เธอหมดแล้ว คิดว่าเธอเป็นเขากระมัง

            “อยากดูเขาไถกำจัดวัชพืชก่อน” แต่ช่างเถอะ ใช่ว่าจะโกรธอะไรนัก

            “ขยันจริงรึเปล่า” มือใหญ่ยังคลึงปลายคางเล็ก แววตาคมคายฉายแววอ่อนโยนออกมา เขาไม่คิดว่านาราจะขะมักเขม้นขนาดนี้ หญิงสาวตื่นตั้งแต่ตีห้าทุกวันเพื่อเข้าไร่

            “ก็จริงสิ ฉันจริงจังมากนะ” เธอตั้งใจมากจริงๆ อยากให้ทุกอย่างออกมาดี ถึงจะแย่ทีหลังแต่เธอจะไม่เสียใจเพราะทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจแล้ว หยาดเหงื่อแต่ละเม็ดที่เสียไปจะได้คุ้มค่า

            “งั้นต้องให้รางวัลเด็กดีสักหน่อยแล้ว” สิงหราชยิ้มพราย ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้

            “คุณ! คนงานยังอยู่นะ” นารายันใบหน้าหล่อเหลาออก รีบมองไปที่คนงานที่กำลังไถดินอยู่

            “มันไถดินอยู่ไม่เห็นหรอก” คนตัวใหญ่ยังไม่ยอม ขยับหน้าเข้าไปรุกรานริมฝีปากอวบอิ่มจนได้

            “อื้อ คนบ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย” นาราตีไหล่หนาแรงๆหลังจากเขาผละออก ริมฝีปากสีชมพูยังมีความมันวาวจากการจุมพิตเมื่อครู่ แล้วเธอต้องครางในลำคออีกครั้ง เมื่อเขาโน้มลงมาจูบใหม่

            “อื้อ”

            มือใหญ่ที่ตอนนี้เหงื่อซึมเล็กน้อยด้วยอากาศร้อนลูบไล้ไปทั่วส่วนเว้าสวนโค้งของคนตัวบาง ไม่สนใจอากาศระอุในยามบ่ายเลยสักนิด ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากอุ้มเธอเข้าห้องตอนนี้

            “โอ๊ย ยัยแม่มด!” ทว่าเคลิ้มฝันได้ไม่นาน ก็ถูกทำลายไม่มีชิ้นดี เมื่อนารากระทืบเท้าลงกับเท้าของเขา ผลักออก เดินสะบัดหน้าออกไป

            “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” สิงหราชอดหัวเราะไม่ได้ เขาไม่ได้ตามเธอไป แต่เดินเข้าไปหาคนไถดิน และเพียงคนงานที่อยู่บนรถแทกเตอร์เห็นนายหัวใหญ่ก็หยุดรถทันที

            “ไถดีๆละมึง เอาให้เรียบ หญ้าจะได้ไม่เกิดเร็ว” นายหัวของธรภูมิสั่งอย่างดุดัน ต่างจากอาการขี้เล่นเมื่อครู่ คนงานหนุ่มก้มหัวรับคำ ทำงานอย่างดี

            “ครับนาย”

            “อืม” นายหัวสิงหราชเดินออกไป ด้วยใจเบิกบานที่ได้แกล้งใครบางคน เขาคงเสียสติไปแล้ว เสียสติที่ต้องทำให้เธอคนนั้นด่าทุกวัน แทนที่จะโกรธ กลับชอบใจอย่างไม่มีเบื่อ