บังเอิญเกินไป 1

บังเอิญเกินไป

“นี่คือไม่แซ่บแล้วเหรอคะพี่นุ่ม” อัณชญาถามเมื่อมองชุดที่อยู่บนร่างตัวเอง เป็นชุดแซกสั้นสีดำยาว สั้นเหนือเข่าไม่พอ ยังเข้ารูป อวดรูปร่างกลมกลึง เอวที่คอดกิ่ว แต่หน้าอกหน้าใจก็โดดเด้งกระแทกตา แถมหน้าก็แต่งโฉบเฉี่ยวแทบจะจำตัวเองไม่ได้ ส่วนนุ่มเองก็ใช่ย่อย แต่งจัดเต็มเหมือนจะไปเดตซะเอง เพราะไหนจะชุดที่มีความแซ่บไม่ต่างจากเธอ แต่งหน้าก็ราวกับเป็นฝาแฝด แต่ยอมรับว่าฝีมือการแต่งหน้าของนุ่มนั้นพัฒนาจากแต่ก่อนมาก ทั้งที่เพิ่งเรียนเสริมสวยได้แค่สองเดือนกว่าๆ เท่านั้น

“ก็แต่งทั้งทีต้องจัดเต็มหน่อยสิ พี่เองก็ไม่คิดว่าจะแต่งหน้าอัณได้สวยขนาดนี้ อย่างว่าแหละรูปหน้าอัณสวยอยู่แล้ว ผิวก็ดี แต่งยังไงก็สวย”

“ถ้านายเห็นว่าหนูแต่งตัวแบบนี้ เขาจะโกรธเหมือนวันนั้นไหมนะ”

“โอ๊ย นายไม่ได้อยู่ที่นี่เสียหน่อย ไม่มีวันมาเห็นหรอก นี่ก็ใกล้เวลานัดแล้ว ลงไปรอพี่พีทข้างล่างเถอะ” นุ่มถือโอกาสเรียกรุ่นพี่ของอัณชญาว่า ‘พี่พีท’ ไปด้วยเลย

การกินข้าวเย็นกับรุ่นพี่ครั้งนี้ ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่อัณชญาเลี่ยงไม่ได้จริงๆ แต่อย่างไรก็ไม่ถือว่าเป็นการเดต แค่รับไมตรีจากรุ่นพี่ในคณะเท่านั้น

ทั้งสองลงจากลิฟต์มาชั้นล่าง ก็เห็นรุ่นพี่คนดังของอัณชญานั่งรออยู่ก่อนแล้ว อัณชญาบอกไว้ก่อนแล้วว่าจะพานุ่มมาด้วย ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบรับด้วยดี

“พี่พีทคะ พี่นุ่มค่ะ” อัณชญาแนะนำ

“สวัสดีครับพี่นุ่ม ขอบคุณนะครับที่อนุญาตให้อัณไปกินข้าวกับผม”

พีทเข้าใจว่านุ่มคือผู้ปกครองของอัณชญา ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้ปฏิเสธ จริงๆ นุ่มก็มีหน้าที่คล้ายๆ แบบนั้น เพราะได้รับมอบหมายจากชินภพให้เป็น

พี่เลี้ยงดูแลเธอ

“ค่ะ ก็ต้องอนุญาตอยู่แล้ว เพราะเป็นรุ่นพี่ที่มอ แต่คุณพีทไม่ว่าอะไรนะคะที่พี่ไปด้วย” นุ่มยอมรับว่ารุ่นพี่ของอัณชญา หน้าตาหล่อ รูปร่างดี สไตล์เด็กรุ่นใหม่ ที่แต่งตัวตามแฟชั่น เป็นความหล่อที่ต่างจากนายของเธออย่างสิ้นเชิง เพราะชินภพมีความคมคาย และดูสง่างาม บางเวลาก็น่ากริ่งเกรงปนน่ากลัว โดยเฉพาะตอนโมโห

“โอ๊ย ไม่ว่าหรอกครับ ดีเสียอีก ทานกันหลายคนก็สนุกดี”

“งั้นไม่เกรงใจล่ะ”

“ตามสบายเลยครับ งั้นเราไปกันดีกว่า ผมสั่งทางร้านให้จัดเตรียมอาหารไว้รอแล้ว”

“ค่ะ ไปกัน” นุ่มตอบรับ ก่อนจูงมืออัณชญาเดินตามหลังพีทไปที่รถ พอเห็นรถนุ่มก็ทำตาโต เพราะเป็นรถยนต์ยี่ห้อหรูไม่ต่างจากรถของเจ้านายของเธอ

ชีวิตนุ่มถึงจะเป็นเด็กรับใช้มาทั้งชีวิต แต่ก็อยู่บ้านที่มีเจ้านายร่ำรวย จึงรู้จักรถว่ายี่ห้อไหนแพงมาก และไม่แพงมาก

พีทคุยเก่งจึงชวนนุ่มกับอัณชญาคุยได้ตลอดทาง แต่ส่วนใหญ่นุ่มเป็นคนคุยมากกว่า ส่วนอัณชญาเอาแต่นั่งเงียบ กระทั่งถึงร้านอาหาร

“โห ร้านหรูจัง” นุ่มอุทานเบาๆ เมื่อลงจากรถแล้วมองไปในตัวร้าน ที่เป็นเรือนกระจกใสชั้นเดียว และมีโต๊ะในส่วนเอ๊าท์ดอร์อยู่รอบๆ ร้าน ซึ่งมีต้นไม้ร่มครึ้ม

“ตามสบายนะครับ ที่นี่เป็นร้านของที่บ้านพีทเอง” พีทหันมายิ้มให้นุ่ม รวมทั้งอัณชญาที่กวาดตามองรอบๆ บริเวณร้าน

พีทนำหน้าเดินเข้าไปในร้าน มีคนออกมาต้อนรับและยกมือไหว้ พร้อมเชื้อเชิญไปยังโต๊ะด้านใน ที่เป็นโซนค่อนข้างส่วนตัว เพราะมีฉากกั้นจากโต๊ะอื่นๆ

บนโต๊ะนั้นมีอาหารจัดวางไว้เต็มโต๊ะ เหมือนคนมากินเป็นสิบ ไม่ใช่แค่สามคนเท่านั้น

“ทำไมสั่งมาเยอะจังเลย” นุ่มเอ่ยขึ้น แต่แววตายินดี เพราะในชีวิตแทบไม่เคยกินอาหารร้านหรูแบบนี้มาก่อน แถมยังหลากหลายเมนูขนาดนี้

“อยากให้ลองกินหลายๆ เมนูครับ กินไม่หมดไม่เป็นไร ห่อกลับบ้านได้ครับ”

“งั้นพี่ไม่เกรงใจนะ” นุ่มว่า

“ตามสบายเลยครับ” แล้วเขาก็เริ่มต้นด้วยการตักอาหารให้นุ่มกับอัณชญา

“น้องอัณก็กินเยอะๆ ผอมไปแล้วนะ”

“ขอบคุณค่ะ” อัณชญาเอ่ยขอบคุณ แล้วตักอาหารเข้าปาก ยอมรับว่ารสชาติอร่อยมาก

“น้องอัณแต่งตัวแบบนี้สวยมากนะครับ” พีทเอ่ยชม

“พี่ช่วยเลือกชุด และแต่งหน้าให้น่ะ แต่อัณดูไม่ค่อยมั่นใจ เพราะไม่เคยแต่งตัวแนวนี้”

“สวยดีครับ พี่นุ่มเลือกชุดเก่งมากครับ แต่งหน้าก็สวยเฉี่ยว เซ็กซี่มาก”

“อู้ย คุณพีทก็ชมจนตัวพี่จะลอยอยู่แล้วนะ” นุ่มตอบด้วยท่าทีเขินๆ แต่สีหน้าก็บ่งบอกว่าชื่นชอบคำชมนั้นมาก

อัณชญาขำท่าทีของนุ่มจนเผลอยิ้ม พร้อมกับจังหวะเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น เสียงที่คุ้นหูเหลือเกิน

“ได้ข่าวว่าพาสาวมากินข้าวเหรอ เจ้าแสบ” เสียงนำมาก่อนร่างสูงสง่านั้นจะปรากฎตัวต่อหน้า

“น้าภพ” พีทเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจที่เห็นคนที่เพิ่งโผล่ผ่านที่กั้นเข้ามาทักทายด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่

“นาย!” สองสาวอุทานออกมาแทบจะพร้อมกัน

""""""""""""""""""""