2.กล้าเสี่ยงไหม (2)

หญิงสาวเดินไปนั่งยังโต๊ะหนึ่งขณะใช้ความคิดกับตัวเองเงียบๆ

“แหม สมกับเป็นนาเดีย น่ารักเด่นสะดุดตาตลอดเวลาจริงๆ ทั้งที่ไม่แต่งหน้าสักนิดยังมีหนุ่มต่างชาติมาจีบ”

โคดี้สาวเดินถืออาหารมานั่งลงฝั่งตรงข้าม นาเดียเหลือบตามองอีกฝ่ายพร้อมหน้านิ่วคิ้วขมวด ทำให้ผู้คุมกลายๆ ของเธอพยักพเยิดหน้าไปทางด้านหนึ่งด้วยสายตาวิบวับ หญิงสาวจึงอดที่จะเหลือบมองตามไม่ได้ แล้วก็เห็นหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่นั่งหันข้างให้เธอจากมุมหนึ่ง และกำลังเอียงหน้ามองมาทางเธอ

นาเดียนิ่งไปเมื่อได้เห็นใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่ม ทั้งที่เพิ่งเห็นอีกฝ่าย เธอก็มั่นใจว่านั่นคือผู้ชายที่ตนเพิ่งคุยด้วยจากสีเสื้อผ้าของเขา และแม้จะนั่งค่อนข้างห่าง ทว่าเธอกลับรู้สึกได้ถึงสายตาสนอกสนใจเกินกว่าปกติที่สื่อถึงบางสิ่งบางอย่าง

“หึ...ก็คงลองหยั่งเชิงดูมั้งว่าฉันจะง่ายหรือเปล่า”

เธอหันกลับมาตอบโคดี้สาวพร้อมกับยักไหล่ แม้ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายคิดอย่างที่พูดจริงๆ หรือแค่ลองเลียบเคียงดูปฏิกิริยาเธอเพราะสงสัยที่ยืนคุยกับผู้ชายคนนั้น

“หล่อดีนะ พี่ว่า มีเคราหน่อยๆ เซ็กซี่สยิวใจออก”

โคดี้สาวออกความเห็นตาวาววามพร้อมทำท่าตัวสั่นนิดๆ

คนฟังแค่ยิ้มโดยไม่หันกลับไปมองชายหนุ่มซ้ำอย่างระมัดระวังตัว เพื่อเป็นการแสดงออกว่าเธอไม่ได้ใส่ใจอะไรเขาแม้แต่น้อย

“ฉันง่วงน่ะค่ะ ของีบหน่อยนะคะ”

เธอบอกพี่โคดี้ไปอีกฝ่ายจึงยอมปล่อยให้อยู่ในห้องคนเดียว การพยายามวางสีหน้าไม่สนใจอะไรกระทั่งกลับมายังห้องตัวเองทั้งที่สมองกำลังเคร่งเครียดคิดวุ่นวายทำให้นาเดียหัวล้าไปหมด

ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับคิดถึงคำพูดของผู้ชายที่ตัวเองไม่รู้จักวนซ้ำไปมา

เธออยากหลุดพ้นจากเหตุการณ์แย่ๆ นี้ ทว่าอีกใจหนึ่งก็ลังเลเพราะไม่รู้ว่าจะเชื่อในคำพูดของคนแปลกหน้าได้หรือไม่ แต่เมื่อมาลองคิดดูแล้วเขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาหลอกเธอ ขณะเดียวกันก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องช่วยเธอเช่นกัน

นอกจากการช่วยเธอจะทำให้เขาได้ประโยชน์ แต่มันคืออะไรล่ะ?

นาเดียคิดว่าเขาคงยอมไม่บอกเหตุผลกับเธอ ในเมื่อบอกว่าเธอ ‘ต้องเสี่ยง’

นั่นสิ เธอพร้อมจะเสี่ยงหรือไม่?

หรือว่าเธอควรจะเล่าให้ซูจินฟังดีไหมว่ามีคนเสนอความช่วยเหลือมาให้

แขนเล็กยกขึ้นมาพาดที่หน้าผากตัวเองอย่างคิดไม่ตก

เธออยากรอดไปจากที่นี่นั่นคือคำตอบในใจ แต่การไปโดยไม่มีปัญหาตามมานั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้ ทางที่ดีคือรอปรึกษากับทุกคนในวง หาทางส่งข่าวให้สื่อหลังกลับไปเกาหลี แต่ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องมีการฟ้องร้องเกิดขึ้น พวกเธออาจต้องชดเชยให้บริษัทหากสิ่งที่พวกเขาบังคับให้พวกเธอทำไม่ได้รับการเปิดเผย เธอจำเป็นต้องมีสื่ออยู่ในมือ

เมื่อคิดบางอย่างขึ้นมาได้นาเดียก็ลุกขึ้นไปหากระดาษโน้ตเล็กๆ ในกระเป๋าที่เธอมักจะพกเอาไว้จดเนื้อเพลงสั้นๆ ที่คิดออก เธอกำลังเรียนแต่งเพลงอยู่ มันเป็นวิถีทางของไอดอล หากไม่มีความสามารถไปต่อทางด้านนี้ ทุกอย่างจะจบลงเพียงไม่กี่ปี ยิ่งถ้าวงไม่สามารถเป็นที่รู้จักขึ้นมาได้ วงก็จะยิ่งมีอายุสั้นขึ้น

วงของเธอเดบิวต์มาได้เกือบปี ประสบความสำเร็จไม่น้อยเลยทีเดียว แต่นาเดียไม่ได้ยึดติดกับชื่อเสียง เธอเริ่มเดินเส้นทางนี้ด้วยการหาเงินเลี้ยงตัวเอง และค้นพบว่ามันคือพรสวรรค์ของเธอ ก่อนจะจริงจังกับความรู้ความสามารถที่มีเพื่อพัฒนาต่อไปให้มีงานทำได้ในเวลาที่อายุมากขึ้น เพราะแม้ว่าจะดังแค่ไหน วงของเธอก็จะอยู่ได้ไม่เกินสิบปีหรืออาจน้อยกว่านั้นหากไม่เป็นที่นิยมในอัลบัมต่อมา

และที่สำคัญ ในวันหนึ่งทุกคนต่างก็ต้องแต่งงานมีชีวิตของตัวเอง

หญิงสาวเขียนบางอย่างลงในกระดาษโน้ต

ถ้าคิดจะเสี่ยง ก็ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเธอเอง นาเดียอยากทำให้ทุกคนในวงหลุดรอดจากสัญญาทาสของที่นี่

=====