บทที่ 10 หลิวอี้เฟยมาอีกแล้ว

สายๆวันต่อมาหลิวอี้เฟยทำขนมมาให้ชินอ๋องลองชิมอีก ทั้งสองพากันไปนั่งที่ศาลากลางบึงบัว เมื่อนั่งลงบ่าวรับใช้เอาน้ำชามาวางให้แล้วกลับออกไป ท่านอ๋องเอ่ยถามบ่าวนั้นขึ้นว่า " พระชายาอยู่ที่เรือนเล็กหรือไม่"  

บ่าวชายนั้นตอบว่า " พระชายาเดินเล่นที่หน้าเรือนเล็กขอรับ " ท่านอ๋องพยักหน้าให้เป็นเชิงว่าให้บ่าวไปได้   เขายิ้มกริ่มในใจ

อีกสักพักนางจะต้องเดินมาทางนี้แน่นอนแล้วจะเห็นว่าเขากำลังนั่งอยู่กับหลิวอี้เฟยจะดูสิว่าคราวนี้นางจะทำอย่างไร  เวลาผ่านไปสักพักใหญ่นางเดินลัดเลาะมากับเหม่ยเอ๋อสาวใช้ของนาง

เขาเห็นนางตั้งแต่เดินลัดเลาะมาจากทางเรือนเล็กแล้ว แต่เมื่อมาถึงเส้นทางที่ผ่านหน้าศาลากลางสระนางกลับไม่หันมามองสักนิด แม้เขาจะแกล้งหัวเราะเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจของนาง แต่นางกลับเดินผ่านไปเหมือนไม่เห็นเขากับหลิวอี้เฟยเช่นนั้น

แล้วนางก็เดินออกประตูจวนไป โดยที่เขาไม่รู้ว่านางไปไหนกับใคร เขาเพิ่งจะนึกออกว่าเขาเป็นสวามีทำไมไม่รู้เวลานางไปไหนมาไหนทำไมไม่เคยบอกเขาเลยสักครั้ง อย่างนี้เวลานางออกไปพบบุรุษอื่นเขาจะทำอย่างไร  ยิ่งมานึกถึงเจ้าแม่ทัพนั่นก็ดูแววตาน่าจะชอบพอนางอยู่ด้วยเขาไม่คิดว่าสองคนนั้นจะเป็นแค่สหายกันเท่านั้น

เช่นนั้นเย็นนี้เขาจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง จึงเอ่ยชวนหลิวอี้เฟยมาทานอาหารค่ำที่ตำหนักแล้วจะให้รถม้าไปรับส่งนางที่จวน ไม่ต้องนำรถม้ามาเอง เพราะขากลับค่ำมืดแล้วอันตรายเขาจะให้องครักษ์ไปส่งนางเอง หลิวอี้เฟยตอบตกลงพลางยิ้มแย้มให้ชินอ๋อง

นางคิดว่าเหตุการณ์เป็นเช่นนี้หยางซิ่วอิงถึงจะแต่งเข้ามาสำเร็จได้เป็นพระชายา   แต่ท่านอ๋องก็เมินนางอย่างเห็นได้ชัด คาดว่านางคงจะเป็นพระชายาอยู่ได้อีกไม่นาน  ท่านอ๋องต้องหาทางเขี่ยนางออกจากตำหนักเป็นแน่ นางมั่นใจเช่นนั้น 

ใกล้เวลาอาหารค่ำ มีบ่าวไปเรียนพระชายาที่เรือนเล็กว่าท่านอ๋องเชิญทานอาหารค่ำกับแขกคือหลิวอี้เฟย ขอให้พระชายาไปที่เรือนใหญ่เวลานี้ด้วย

เดิมทีซิ่วอิงคิดจะปฏิเสธคำเชิญเพราะไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอทั้งคู่  และไม่แน่ใจว่าอีตาอ๋องจะวางยาพิษนางหรือไม่ แต่นางก็พยายามแสดงออกว่าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับอีตาอ๋องนั่น หรือไม่ได้ไปขัดขวางเวลาเขาจะพลอดรักกัน แต่นางก็ยังไม่มั่นใจว่าเขาจะเชื่อไหมว่านางจะไม่

เป็นอุปสรรคขวางทางรักของเขาอีกต่อไป นางจะต้องแสดงออกให้ชัดเจนว่านางไม่อยากยุ่งเรื่องของชินอ๋องอีก เขาจะไปพบใครหรือมีอะไรกับใครนางจะไม่ยุ่งเกี่ยวทั้งนั้น

นางจะไปปรึกษาท่านพ่อเรื่องการหย่าร้างว่าจะทำอย่างไรได้บ้าง เพราะนางไม่ได้รักชินอ๋องอีกแล้ว และไม่อยากสร้างความลำบากใจให้เขาอีกต่อไป เมื่อถึงเวลาอาหารค่ำนางเดินไปที่เรือนใหญ่พร้อมเหม่ยเอ๋อ และเมื่อไปถึงโถงกลาง

เห็นท่านอ๋องกับหลิวอี้เฟยนั่งรออยู่โต๊ะกลางห้อง มีอาหารวางเรียงรายเต็มโต๊ะดูน่าทานมาก นางเหลือบมองหลิวอี้เฟยนางงดงามสมคำร่ำลือมิน่าอีตาอ๋องนี่ถึงจะอยากได้นางมาเป็นชายา ถ้าไม่ถูกนางร้ายอย่างซิ่วอิงสกัดไว้ก่อน

ป่านนี้คนเป็นพระชายาคงจะเป็นหลิวอี้เฟยเสียมากกว่า  เมื่คิดได้ดังนี้นางจึงยิ้มให้ทั้งคู่อย่างไม่ได้คิดอะไร   เพราะนางคิดว่าสองคนนี้ไม่ได้ผิดอะไรที่รักกัน  แต่เป็นนางที่มาเป็นตัวคั่นกลางระหว่างพวกเขา  จึงพยายามผูกมิตรและจะถอยห่างออกไป  เพื่อเปิดทางให้กับคนทั้งคู่   ทั้งสองดูตกตะลึงที่เห็นนางยิ้มแย้มให้อย่างเป็นมิตร