บทที่ 9 มะม่วงน้ำปลาหวานกับองค์ชาย

บ่ายวันต่อมา ซิ่วอิงรู้สึกเบื่อๆเล็กน้อยและอากาศวันนี้ค่อนข้างร้อนนางจึงเข้าครัวให้เหม่ยเอ๋อนำมะม่วงไปล้างปอกเปลือกให้เรียบร้อยแล้ว

สอนหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ จากนั้นนางก็ลงมือทำน้ำปลาหวาน โดยใช้ปลาตากแห้งเมื่อวานมาทุบและตำให้ละเอียดนำไปเคี่ยวใส่เกลือและน้ำตาลลงไปเล็กน้อย

ทุบพริกที่ซื้อมาเมื่อวานลงไป ชิมรสดูพอกินได้ แก้ขัดเพราะสมัยนี้ไม่มีน้ำปลา วันหลังจะลองทำปลาร้าหมักดูเห็นมีไหที่ใช้ดองผักอยู่ที่ครัวหลักหลายใบ จะขอมาสักสองใบเอามาใช้หมักปลาร้า กลิ่นคงแรงน่าดู

ขณะนี้คิดก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว เหม่ยเอ๋อหันมามองพระชายาดูแจ่มใสอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก  นางก็พลอยยิ้มมีความสุขไปด้วย

เมื่อมะม่วงและน้ำปลาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ออกไปนั่งหน้าชานเรือนเล็ก นั่งลงกินมะม่วงน้ำปลาหวานกัน ขณะนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งใส่ชุดสีขาวรูปร่างผึ่งผายใบหน้าก็หล่อเหลาปรากฏที่ตรงหน้าซิ่วอิง

นางเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเขายิ้มให้นางจึงยิ้มตอบไป " พระชายาทำอะไรกันน่าสนุกนะ ข้ามาเยี่ยมเสด็จพี่จึงเดินเลยชมสวนในตำหนักนี้เห็นสวนสวยงาม จึงเดินเลยมาถึงเรือนนี้ " 

ซิ่วอิงเอ่ยขึ้นยิ้มว่า " หม่อมฉันกับเหม่ยเอ๋อกำลังจะกินมะม่วงน้ำปลาหวานกัน ท่านจะลองทานกับเราด้วยไหมเพคะ รสชาติดีมากนะเพคะ "

องค์ชายก้มลงมามองมะม่วงกับถ้วยใส่น้ำปลาหวาน พลางรู้สึกเปรี้ยวปากจึงนั่งลงข้างๆซิ่วอิงอย่างไม่ถือตัว จากนั้นจึงเอื้อมมือหยิบมะม่วงมาส่งเข้าปากไปหนึ่งชิ้น

" ข้ากินไม่ไหวหรอกมันเปรี้ยวมากเกินไป " ซิ่วอิงกับเหม่ยเอ๋อหัวเราะขึ้นพร้อมๆกัน พลางสาธิตวิธีการกินมะม่วงจิ้มน้ำปลาหวานอย่างถูกวิธีให้เขาดู เขาหัวเราะชอบใจใหญ่ที่เขาทำอะไรน่าขันออกไป  

ทั้งสามนั่งกินมะม่วงพลางคุยกันเรื่องสัพเพเหระ ระหว่างนั้นองค์ชายซานหลงมองใบหน้าหวานนั้นเวลาพูดคุยนางน่ารักสดใสไม่เห็นเหมือนที่เขาเคยได้ยินมาว่านางร้ายกาจ เอาแต่ใจ และชอบตามหึงหวงเสด็จพี่ของเขาจนมีเรื่องเล่าลือกันไปทั้งเมือง

เขาชอบปากจิ้มลิ้มของนางเวลาเจรจามันน่ารัก น่าจูบ  คิดมาถึงตรงนี้เขาตกใจกับความคิดของตัวเองจึงพยายามสลัดมันออกไป  

ฝ่ายชินอ๋องเห็นน้องชายที่ออกไปเดินชมสวมหายไปทางเรือนเล็กเป็นเวลานาน  จึงเดินมาตามเขาชะงักหยุดแอบมองที่พุ่มไม้ก่อนถึงเรือนหลังเล็กนั่น

มองเห็นน้องชายและซิ่วอิงกับสาวใช้ของนางนั่งล้อมวงกินอะไรกันอยู่ตรงหน้าเรือน ท่าทางเอร็ดอร่อยมากและพูดคุยหัวเราะกันดูสนุกสนาน น้องชายของเขาไปสนิทสนมกับนางตั้งแต่เมื่อใดกัน 

เขานึกขึ้นมาได้ว่าตั้งแต่นางตกน้ำไปคราวนั้น นางไม่มาหาเขาที่เรือนไม่พยายามชวนเขาคุย หรือทำขนมหรืออาหารมาเพื่อเอาใจเขาอีก

และนางไม่เคยไปรอเขาเวลากลับมาจากราชการในวังอีกเลย บางวันเขานั่งรถม้ามาถึงเขาหวังว่าจะเห็นนางมายืนรอรับเขาพร้อมกับรอยยิ้มของนางอย่างที่เคยเป็น  

แต่ก็ไม่เคยเห็นนางมายืนรอรับเขาอีกเลยสักครั้ง  มันเกิดขึ้นเมื่อใดกันที่เขาเหมือนจะเฝ้ารอนางมาเรียกที่หน้าประตูห้องหนังสือเพื่อเอาขนมหรืออาหารมาให้เขาลองชิม  แต่ไม่เคยได้ยินเสียงที่เขาคาดหวังว่าจะได้ยินมันอีก 

เมื่อวานนี้เขาเห็นนางยิ้มแย้มแจ่มใสนั่งคุยกับบุรุษอื่นที่ภัตตาคาร เขารู้สึกแปลกๆขึ้นมา และวันนี้เห็นน้องชายของเขานั่งหัวเราะกับนาง นั่งกินอาหารของนางที่ทำนั่น  

เขาที่เป็นสวามีของนางแท้ๆยังไม่รู้เลยว่านางทำขนมอะไรให้น้องชายของเขาชิม นางลืมหรือไงว่ามีสวามีแล้ว จะมานั่งหัวเราะกับชายอื่นทั้งที่เขาก็อยู่ตรงนี้ ยิ่งเป็นที่ภัตตาคารเมื่อวานยิ่งแล้วใหญ่ นางไม่กลัวคำครหาหรืออย่างไร

สวามีนั่งอยู่อีกโต๊ะใกล้กัน นางทำเป็นไม่เห็น แต่นั่งทานข้าวกับชายอื่นพูดคุยหัวเราะกันอย่างไม่สนใจสายตาใคร นางกำลังท้าทายเขาใช่ไหม