ตอนที่1 แรกพบสบตา 2

“เพราะวิชาหมื่นโลกันต์...เพราะท่านพ่อ” หญิงสาวตะโกนด้วยแรงโทสะพร้อมปล่อยพลัง

“ท่านแม่จึงต้องตาย!”

หงซือกวนได้ยินประโยคส่งท้ายถึงกับโกรธจนตัวสั่น จึงบันดาลโทสะปล่อยพลังมหาศาลใส่บุตรสาวจนกระเด็นลอยไป

วูบ

สิ้นเสียง

ร่างบางกระเด็นหายไปต่อหน้าต่อของตาหงซือกวน

เขาพลันได้สติ “หลงเอ๋อร์...” เสียงเรียกบุตรสาวช่างเบายิ่งนัก

หงซือกวนเรียกชื่อบุตรสาวด้วยสายตาตระหนกอยู่ไม่น้อย แต่ใบหน้ายังคงดุดัน เหี้ยมเกรียม

“ท่านประมุข” ซุนตี้สมุนคนสนิทของหงซือกวน ผู้อยู่ในเหตุการณ์ทุกอย่าง เรียกสติประมุขของเขา

“เหม่ยหลง ตกหน้าผาไปแล้ว ข้าจะตามลงไป...ข้างล่างเป็นแม่น้ำ ข้ามั่นใจว่านางยังไม่ตาย”

หงซือกวนหลับตาลง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันทรงพลัง

“ไม่ต้อง!”

เขาค่อยๆลืมตามองออกไปเบื้องหน้ายามเอ่ย

“ปล่อยนางไป...” กล่าวเสร็จ หงซือกวนเพียงแต่ยืนนิ่งเงียบงันอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าเหี้ยมเกรียมของเขายามนี้ไม่ว่าใครก็เดาไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน สมุนของเขาได้แต่นิ่งงันไป ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา…

ริมแม่น้ำสายใหญ่สายหนึ่งในเขตทุรกันดารห่างไกลหมู่บ้านและใกล้กันกับชายป่าทึบแห่งหนึ่งภายใต้หุบเขาลูกใหญ่

ตรงบริเวณใกล้กันกับริมแม่น้ำสายใหญ่แห่งนั้นกำลังมีเสียงฝีเท้าของผู้คนมากมาย ทั้งวิ่ง ทั้งกระโดด พร้อมเสียงต่อสู้ฟาดฟันดังเคร้งคร้างกันอย่างดุเดือด

ไม่ไกลกันกับริมแม่น้ำแห่งนี้ได้ปรากฏร่างงามของสตรีนางหนึ่งนอนหมดสติอยู่เป็นเวลานาน

เจ้าร่างงามที่นอนอยู่ตรงนั้นคือหงเหม่ยหลง

หญิงสาวลอยมาตามกระแสน้ำ ลอยมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ไม่รู้ได้ว่าลอยมาไกลแค่ไหน นานเพียงใด

จนร่างของนางมานอนนิ่งอยู่ริมแม่น้ำแห่งนี้อยู่นาน

แม้หงเหม่ยหลงจะยังไม่ได้สติดีนัก แต่ประสาทหูของนางยังคงไวต่อสิ่งเร้ารอบตัวได้เป็นอย่างดี

และเสียงอึกทึกคึกโครมพร้อมเสียงฝีเท้ามากมายนั้น กำลังใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา….

นางค่อยๆลืมตา พร้อมกับพยุงร่างของตนเองให้ลุกขึ้นนั่ง

ภาพแรกตรงหน้าเมื่อนางลืมตา เห็นเป็นกลุ่มชายฉกรรจ์กำลังเข่นฆ่าบุคคลผู้หนึ่งอยู่อย่าง หมาหมู่ ก็ไม่ปาน

ชายผู้นั้นแม้จะโดนรุมทำร้ายจากบุคคลที่มีจำนวนมากกว่า แต่ก็ยังสู้อย่างไม่ถอยแม้ครึ่งก้าว  

ฝีมือถือว่าดี แม้เรี่ยวแรงจะถดถอยอย่างเห็นได้ชัด

ไม่นานร่างของบุรุษหนึ่งเดียวที่โดนรุมทำร้ายก็กระเด็นด้วยแรงเหวี่ยงจากคนกลุ่มนั้นจนลอยมากระแทกพื้นดินดังตุ้บอยู่ตรงเบื้องหน้าของหงเหม่ยหลงพอดิบพอดี

หงเหม่ยหลงเพียงนั่งนิ่งงันไม่ไหวติงด้วยเรี่ยวแรงยังไม่มีมากพอ เพียงแค่ลุกขึ้นนั่งก็ยากลำบากเกินทน