ตอนที่5 ความรู้สึกแปลกประหลาด1

หงเหม่ยหลงออกจากกลุ่มคนเมื่อครู่มาได้ระยะหนึ่ง จนมั่นใจว่าไม่มีใครเห็นนางแล้ว 

นางจึงนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อพักเอาแรง

หญิงสาวเพียงนั่งหลับตานิ่งๆอยู่อย่างนั้น 

ภาพเมื่อครั้งที่บิดาของนางฟาดพลังฝ่ามือใส่นาง จนนางกระเด็นตกหน้าผา ตอนนั้นร่างกายของนางบอบช้ำมาส่วนหนึ่งแล้ว 

ต่อมานางยังเผลอใช้พลังฝ่ามือโดยที่ร่างกายยังไม่พร้อมตอนอยู่ที่ริมแม่น้ำ ร่างกายของนางจึงยิ่งบอบช้ำหนักกว่าเดิม 

ยามนี้นางยังไม่อยากขยับไปไหนจริงๆ

หญิงสาวยังคงนั่งหลับตา ปลดปล่อยร่างกายให้เอนซบกับต้นไม้ใหญ่อยู่อย่างนั้น

ท่ามกลางแมกไม้ภายใต้ขุนเขา สายลมพัดเอื่อยเฉื่อยกระทบใบหน้าซีดเซียว หญิงสาวเพียงปล่อยให้ธรรมชาติเป็นตัวเยียวยาให้กับร่างกายที่อ่อนแรง

ทันใดนั้น เหมือนเสียงลมดังวูบอยู่ข้างหู พร้อมกับโลกหมุนกลับด้าน หงเหม่ยหลงลืมตาขึ้น พบว่าร่างของตนถูกอุ้มขึ้นโดยบุรุษผู้หนึ่ง

น่าแปลกใจยิ่ง ทำไมนางไม่รู้ตัว

อาจเป็นเพราะนางใช้กำลังออกไปจนเกินตัวกระมัง

หญิงสาวคิดในใจขณะมองออกไปว่าใครกันที่เข้าถึงตัวนางอย่างอุกอาจ

“เป็นท่าน” หงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

“เป็นข้าเอง” หลี่ซ่งหมินตอบพร้อมกับยกร่างของหงเหม่ยหลงหมุนตัวขึ้นนั่งบนม้าตัวหนึ่ง

“ท่านจะทำอะไร” หญิงสาวถามขึ้นเมื่อถูกชายหนุ่มพาควบม้าตะบึงออกมาจากต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น

“พาเจ้าออกไปจากที่นี่” ชายหนุ่มตอบคำโดยไม่มองหน้า

เขาใช้มือข้างหนึ่งควบม้าให้วิ่งไปตามทาง ส่วนมืออีกข้างพยุงร่างบางของหญิงสาวให้อยู่ในอ้อมกอด

ถึงแม้ว่าเมื่อครู่นั้น นางจะสามารถฆ่าคนได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว แต่เพราะเขาเห็นกับตาว่านางบาดเจ็บสาหัสเมื่อตอนที่อยู่ด้วยกัน

เขาจึงออกตามหานาง

เขาใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะหานางจนพบ

เขาเห็นนางนั่งหมดแรงอยู่ดังคาด จึงไม่รอช้ารีบอุ้มนางขึ้นม้าในทันที

“ข้านั่งของข้าอยู่ดีๆ มิได้ต้องการที่จะไปกับท่าน” หงเหม่ยหลงกล่าวเสียงขุ่นไปทางบุรุษที่โอบกระชับนางอยู่บนหลังม้าตัวเดียวกัน

“เจ้าต้องการนั่งรอให้ชายชุดดำกลุ่มนั้นพาพวกมาสมทบกับเจ้าหรือไร” หลี่ซ่งหมินกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกัน

ชายชุดดำ?... 

อ่อ... มันยังไม่หมดอีกรึ? หงเหม่ยหลงนิ่งคิด

ใบหน้าของหญิงสาวพลันสัมผัสได้ถึงเลือดอุ่นๆบนไหล่ของชายหนุ่ม

เมื่อพิศมองอย่างสำรวจดูที่แผงอกของเขา นางสังเกตได้ว่ามีบาดแผลที่มีเลือดซึมออกมาจากชุดสีอ่อนอีกสองแห่ง นางจึงเอียงหน้าขึ้นมองใบหน้าคมเข้มของเขาก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีขึ้นกว่าเดิม

“ท่านบาดเจ็บ”

ชายหนุ่มก้มมองหน้าหญิงสาวเพียงนิดก่อนตอบ “เจ้าเองก็บาดเจ็บเช่นกัน”

“ข้าไม่เป็นไร”

“ยังจะเถียง”

“เดิมทีข้าดีขึ้นมากแล้ว แต่ต้องมาเจอบุรุษโง่งมคนหนึ่ง”

ประโยคของหงเหม่ยหลงทำเอาหลี่ซ่งหมินต้องกระตุกเชือกบังคับม้าให้หยุดวิ่งอย่างกระทันหัน

เขาถามเสียงต่ำ “เจ้าว่าอะไรนะ”

“ท่านได้ยินแล้ว”

“เจ้า!” เขาเว้นเพียงนิดก่อนเอ่ยต่อ

"ถ้าไม่ใช่เพราะสตรีบางคนทำข้าเสียสมาธิ ข้าก็คงไม่บาดเจ็บเช่นกัน" เขาเอ่ยพลางใช้สายตาชี้เป้ามาทางนาง

"ท่าน!" หญิงสาวรู้ตัวทันทีว่าเขาหมายถึงนาง

ทั้งสองเงียบงัน

จ้องหน้ากันและกันอยู่อึดใจ