บทที่สี่สิบ

"ก็ไม่เป็นอะไรนี้ครับปิงเอ๋อร์พี่รับได้คนเราเลือกเกิดไม่ได้ พี่อยู่ในเมืองใหญ่ในค่ายทหารมาหลายปีหนูคิดว่าพี่จะไม่พบเจอบ้างเลยหรือครับและมันกลับเป็นเรืองที่ดีที่พี่ชายของหนูจะได้อยู่ใก้ลหนูทั้งสองคนยังไงละครับ แม่ของพี่ท่านเป็นคนในเมืองมาก่อนและมีเหตุผลท่านใช้ชีวิตผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนพวกเรา ท่านต้องเข้าใจมากมากกว่าและเห็นใจพี่ภรรยาทั้งสองคนอยู่แล้วครับ แล้วหนูจะมาขอหย่าพี่เรื่องแค่นี้หรือครับเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะครับ พี่เสียใจมากนะครับปิงเอ๋อร์ที่น้องไม่เคยมองพี่ในแง่ดีขึ้นมาบ้างเลยหรือครับ พี่รู้ว่าที่ผ่านมาพี่ผิดจนหนูโกรธพี่มากพี่จะบอกน้องตรงนี้ต่อหน้าพี่ชายของน้องว่าพี่รักหนูมากเท่าชีวิตของพี่ครับ" 

เฉินซานบอกภรรยารักและมองหน้าเธอด้วยความเสียใจที่ภรรยาไม่เคยใจอ่อนให้เขาเข้าร่วมและขอความคิดเห็นเลยมีแต่อยากทิ้งเขาทั้งที่ไม่เคยถามสามีสักคำก่อนเลย ฟ่านปิงมองหน้าสามีและเดินเข้าไปจับมือของสามี

"หนูขอโทษที่ยังไม่ได้ถามพี่แต่หนูก็คิดไปก่อนขอบคุณพี่ที่เข้าใจพี่ชายของหนูค่ะ" ฟ่านปิงบอกสามี

เฉินซานเห็นภรรยาจับมือและขอโทษที่เธอทำผิดเพราะตลอดเวลาที่แต่งงานกันมาฟ่านปิงจะไม่เคยแตะต้องตัวสามีก่อนเลยสักครั้ง มีแค่ตอนนี้ที่เธอยอมขอโทษที่รู้ว่าทำผิดต่อเขาจนยอมขอโทษเอง เฉินซานดึงภรรยาเข้ามากอดแนบอก

"พี่ดีใจนะที่น้องขอโทษพี่ที่พูดให้พี่เสียใจเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยให้พี่ภรรยาทั้งสองรวมทั้งเราค่อยบอกแม่ตอนกินข้าวก็ได้นะครับ แต่ตอนนี้เรากลับบ้านกันเถอะให้พี่ภรรยาได้อยู่ด้วยกันเหมือนเราสองคนยังไงละครับ และหนูต้องโดนทำโทษที่พูดให้พี่เสียใจค่าปลอบใจพี่แพงมากนะปิงเอ๋อร์"  เฉินซานกระซิบภรรยารักเบาๆในท้ายประโยค ก่อนที่จะพูดขึ้นเรื่องอื่น

"ผมยินดีกับความรักของพี่ภรรยาทั้งสองคนด้วยนะครับ" เฉินซานบอกมู่หยางกับจื่อเซิ้นที่ยืนมองอยู่

"อือขอบใจมากเฉินซาน" สองหนุ่มบอก

"อีกอย่างคือต้องมีหลานมาให้พี่ทั้งสองคนเร็วๆด้วยนะลูกของเธอทุกคนจะต้องเป็นบุตรบุญธรรมของพี่ทั้งสองคนตกลงตามนี้นะ พากันกลับไปพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้าเพื่อตัดผัก" มู่หยางบอกเฉินซานก่อนจะเดินออกมาส่งน้องเขยกับน้องสาวที่หน้าประตูบ้านและปิดประตูก่อนที่จะเดินจูงมือกันกับจื่อเซิ้นกลับไปในห้องนอน

จื่อเซิ้นจับมือมู่หยางแนบแก้มด้วยความรักที่สื่อออกทางสายตาของทั้งสองคน มู่หยางกอดเอวของคนรักแนบอก

"ในที่สุดสรรค์ก็เข้าใจความรักของเราสองคนและครอบครัวที่เข้าใจอย่างปิงเอ๋อร์ก็เพียงพอสำหรับเราแล้วครับ ผมขอบคุณมากที่ถึงแม้จะลำบากมากเพียงไหนคุณก็ไม่เคยทอดทิ้งผู้ชายจนคนนี้เลย ยื่นมือช่วยเหลือผมมาโดยตลอดจนผมกับน้องสาวอยู่รอดมาได้หลายปีถ้าไม่ได้คุนคอยส่งข้าวของเงินทองให้ในหน้าหนาวแต่ละปี เราสองพี่น้องก็แทบจะไม่รอด ดีที่พ่อกับแม่ทำบ้านให้แข็งแรงเราจึงรอดมาได้ทุกปีเพราะปิงเอ๋อร์ร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็กรักษากันมาโดยตลอดจนท่านตาเทพสงสารให้กลับมามีร่างกายแข็งแรงและดึงผมขึ้นมาจากความลำบาก และสร้างบ้านให้กับพี่ชายอย่างผม คอยบอกว่าให้แต่งพี่สะใภ้เข้าบ้านถ้าเจอคนที่รักอย่าได้ลังเลใจปิงเอ๋อร์บอกถึงผมจะไม่แต่งงานก็จะเลี้ยงดูจนกว่จะตายจากกันจึงไม่ยอมให้ปลูกบ้านไกลกัน และในที่สุดก็เป็นเรือนหอของเราสองคนจริงๆ" สองคนกอดกันด้วยความรักที่ในวันนี้คนในครอบครัวเปิดใจยอมรับในความรักของพวกเขาทั้งสองคน

"ขอบใจเธอมากนะมู่หยางที่มั่นคงกับรักต้องห้ามของเราทั้งสองคนเรามาเป็นครอบครัวเดียวกันและเป็นพ่อแม่ให้ฟ่านปิงและหลานๆที่จะเกิดอีกหลายคนและจะกลายมาเป็นลูกๆที่น่ารักของพวกเราต่อไปด้วยกันนะครับ" จื่อเซิ้นบอกชายคนรัก

"ครับ" มู่หยางตอบก่อนที่จะก้มลงปิดปากจื่อเซิ้นด้วยความอ่อนโยนจื่อเซิ้นจูบตอบชายคนรักด้วยความเร่าร้อนและโหยหาเพราะทั้งสองคนหลบซ่อนคบกันมานานหลายปีในคืนนี้จึงเป็นคืนเข้าหอของสองคนด้วยความเผ็ดร้อน ที่สองคนปรนเปรอให้กันทั้งคืนจนหลับไปเกือบจะสว่าง ก่อนจะหลับยังบอกรักกันด้วยรอยยิ้มเพราะวันพรุ่งนี้คือวันที่เริ่มต้นชีวิตคู่ของสองคนในบ้านหลังนี้อย่างแท้จริง

ไม่ต่างกันกับบ้านของน้องสาวที่ตอนนี้ต้องปลอบใจสามีทั้งคืนเฉินซานทบต้นทบดอกจนภรรยาหลับคาอกเกือบค่อนคืน เขานอนยิ้มด้วยความสุขที่วันนี้ภรรยาสาวเป็นคนควบขี่สามีอย่างเขาจนหมดแรงเธอช่างเร่าร้อนถึงใจของเขายิ่งนัก เฉินซานได้แต่ขอบคุณสรรค์ที่ผลักให้ฟ่านปิงมาเป็นภรรยาอย่างไม่ได้ตั้งใจกว่าที่เธอจะใจอ่อนให้เขาในการขอโทษจนได้แต่งงานสมใจ เฉินซานยอมรับว่ารักภรรยาสาวตัวน้อยมากและแทบไม่อยากจะให้เธอคลาดสายตาได้เลย ดีนะที่ทุกวันนี้พวกเขาทำงานกันในบ้านเป็นครอบครัวไม่ลำบาก ออกไปทำงานนอกบ้านก็เพราะความคิดของภรรยาที่คิดหาทางทำมาหากินสำหรับทุกคนได้มีงานมีเงินมากมายในทุกวันชีวิตนี้เขาพอใจแล้วรอก็แค่ภรรยาตั้งครรภ์เพียงเท่านั้น เขาขยันขนาดนี้จะไม่ท้องให้มันรู้ไปสิถึงลูกจะมาช้าปีสองปีเขารอได้คิดก่อนจะหลับตามภรรยาไป

วันนี้สองสาวจึงตื่นสายด้วยกันทั้งคู่มีเพียงพี่ใหญ่กับสามีไปตัดผักสองคน แม่เสิ่นทำอาหารเช้าเพราะสองสาวที่โดนสามีจับกินเมื่อคืนยังไม่ทันตื่นสักคนผิดกับสองหนุ่มที่คึกยิ่งกว่าม้าศึกไม่รู้เอาแรงมาจากไหนมากมาย

ฟ่านปิงเดินลงจากเตียงขายังสั่นอยู่เลยเอวจะหักหรือเปล่าก็ไม่รู้ เมื่อคืนปลอบใจสามีที่บอกว่าเธอพูดให้เสียใจหนักฟ่านปิงจึงรีดพิษออกให้สามีจนหมดแรงจากนั้นเป็นสามีจับเธอพลิกทั้งคืนจนเธอหลับไปก่อน ยิ่งคิดยิ่งหน้าแดงกับบทรักที่เร่าร้อนกว่าทุกคืนที่เธอลงมือเองทำตามหนังสิบแปดบวกให้สามีไปจนหมดได้ยินเสียงสามีคำรามเสียงต่ำอย่างสุขสม

พออาบน้ำแต่งตัวออกมาเพื่อจะช่วยแม่เสิ่นทำอาหารก็เจอกับพี่จื่อเซิ้นที่เดินแปลกๆมาจากบ้านของพี่ใหญ่ก็ให้สงสาร คงโดนมาไม่ต่างกันแต่พี่จื่อเซิ้นคงจะหนักกว่าหรือเปล่านะ ฟ่านปิงทักทายพี่จื่อเซิ้นและเดินเข้าครัวไปชงกาแฟมาให้ดื่ม ก่อนทักทายและขอโทษคุณแม่เสิ่นที่ไม่ตื่นมาทำอาหารเช้าช่วย ออกมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าวเพราะแม่สามียกออกมาให้กับลูกสะใภ้เอง

สามคนนั่งคุยกันฟ่านปิงจึงบอกเรื่องพี่ชายทั้งสองกับแม่เสิ่นท่านจึงอวยพรให้ทั้งสองใช้ชีวิตด้วยความสุขและต้อนรับเป็นครอบครัวเดียวกัน

จื่อเซิ้นก็ไหว้ขอบคุนแม่เสิ่นด้วยเช่นเดียวกันจนสองหนุ่มกลับมาจากโรงเรือนปลูกผัก

"มากินข้าวเช้าก่อนค่อยไปตัดต่อเดี๋ยวก็เสร็จครับ" มู่หยางบอกคนรักด้วยรอยยิ้มแถมยังบอก

"ไม่ต้องไปช่วยก็ได้ให้นอนพักต่อได้เลยพี่สองจะทำแทนเองครับ" 

เสียงหัวเราะในบ้านมู่จึงเกิดขึ้นด้วยความอบอุ่นความรักคือสิ่งสวยงามไม่ว่าชายหรือหญิงพวกเขาก็มีใจรักไม่ต่างกันเหมือนชายหญิงพอได้เปิดใจครอบครัวจึงมีแต่ความสุขเท่านั้นและคอยประคองคู่ชีวิตของตัวเองให้มีความสุขตลอดไปก็พอแล้ว