บทที่สี่สิบสอง

วันเวลาหมุนเวียนผ่านไปสองปีตอนนี้ฟ่านปิงมีลูกให้กับเฉินซานสมใจ ทีแรกจนเขาแทบจะท้อใจคิดว่าตัวเองเป็นหมั่นแท้ที่จริงฟ่านปิงกินยาคุมเอาไว้ จนตอนนี้เธอท้องได้เข้าเดือนที่เก้า ฟ่านปิงในวันที่เธอท้องได้สองเดือนที่ตื่นขึ้นมาเวียนหัวจนลุกไม่ได้สามีวิ่งไปบอกให้พี่ชายเอารถออกไปโรงพยาบาลพอรู้ว่ามู่ฟ่านปิงท้องเฉินซานทั้งยิ้มและหัวเราะมาตลอดทางเหมือนคนบ้าจนจื่อเซิ้นกับมู่หยางได้แต่ส่ายหัวให้กับน้องเขยตั้งแต่นั้นมาเขาดูแลฟ่านปิงเหมือนไข่ในหิน

ฟ่านปิงพอคุมได้สองปีเธอจึงปล่อยให้ท้องอะไรเชื้อจะแรงมากขนาดนั้นเพราะปล่อยสามเดือนท้องเลยต้องให้รางวัลของคนขยันที่สามีของเธอขยันปั้นลูกทุกคืนจนสมใจ ก่อนที่เธอจะท้องได้พาสามีเข้ามิติและบอกเรื่องกินยาคุมกับสามีเขางอนเธอไปหลายวันคิดว่าตัวเองจะเป็นหมั่นจนจะไปตรวจที่โรงพยาบาลฟ่านปิงจึงบอกความจริงให้ฟังและนั้นคือการทำโทษของสามีที่ตั้งใจตั้งปั้นใหม่และก็สมใจเขาถึงตอนนี้

ซึ่งตอนที่เธอบอกเรื่องที่มีมิติและบอกว่าได้พรมาจากท่านตาเทพตั้งแต่ที่โดนเพื่อนรักอย่างเสี่ยวชิงชิงวางยาในคืนนั้น คิดว่าตัวเองตายไปแล้วท่านตาจึงพาไปที่โลกของอนาคตข้างหน้าและให้เรียนรู้สิ่งต่างๆในโลกใบนั้นจนเก่งจดจำได้ทุกอย่างท่านจึงให้มิติกับสิ่งที่เรียนรู้มาและใส่ของกินที่นั้นให้มาทั้งหมดตอนที่ไปเรียนรู้ในกาลข้างหน้ามา

เฉินซานนั้นขอโทษฟ่านปิงซ้ำๆมาโดยตลอดจนเธอต้องบอกให้เขาหยุดเพราะเราทั้งสองคือเหยื่อของสองผัวเมียนั้น

 "ผิดเพียงแต่ที่พี่ปากหมาตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วว่าให้หนูเจ็บใจและไม่เคยคิดจะแต่งงานกับพี่เลยถ้าแม่พี่กับพี่ชายไม่ช่วยพูดและพี่ยอมรับว่าตัวเองทำผิดที่แรกจะหมั้นแล้วหาทางยกเลิก ถ้าถึงขั้นแต่งก็จะหาทางหย่าให้จนได้ถ้าพี่ไม่ใช้หัวใจกับความรักให้มาคิดว่าหนูจะแคร์พี่เหรออยู่สองคนกับพี่ใหญ่ก็มีความสุขดีไม่ทำอะไรก็อยู่ได้ปลูกผักผลไม้นาก็ให้เขาเช่าทำมีกินอยู่แล้วไม่เห็นจะอยากแต่งงานกับพี่เลย"

"คิดว่าพี่จะยอมเหรอในเมื่อเป็นภรรยาของพี่แล้วพี่ไม่ยอมปล่อยให้ลูกเมียของพี่ลำบากอย่างแน่นอน พี่ไม่ยอมถอดใจอย่างแน่นอนจะตามเอาน้องคืนกลับมาแต่งให้พี่จนได้ มิน่าละน้องจึงด่าว่าให้พี่และไม่สนใจพี่เลยแต่งงานมาจนสองปีพึ่งจะบอกรักพี่รู้ไหมพี่นอนน้อยใจทุกคืนแต่ที่ดีใจคือน้องไม่ผลักไสพี่หรือรังเกียจที่ใบหน้าของพี่มีแผลเป็น แม่ที่คอยปลอบใจบอกให้พี่อดทนและบอกว่าน้องไม่ได้ชอบคนที่หน้าตาแต่ดูคนที่จิตใจ ในที่สุดพี่ก็สมหวังสักทีแต่ต้องใช้เวลาตั้งสองปีในการที่น้องยอมเปิดใจยอมรับพี่และยอมบอกเรื่องมิติกับพี่ ถึงแม้ว่าหนูจะไม่มีมิติพี่ก็ดูแลภรรยาไม่ให้ลำบากอย่างแน่นอนพี่รักน้องมากนะปิงเอ๋อร์น้องอย่าหนีเข้ามาหลบในมิติของน้องคนเดียวเลยนะพี่คงจะมีชีวิตต่อไปถ้าขาดแม่กับหนูที่เป็นครอบครัวของพี่"

เฉินซานบอกภรรยาสาว คิดถึงเรื่องเก่าๆย้อนหลังในห้องนอนในมิติสองคนฟ่านปิงบอกแค่สามีแต่เรื่องที่คนเก่าตายไปเธอไม่ได้บอกแค่อ้างท่านตาเทพพาไปเรียนรู้สิ่งใหม่ๆจากกาลข้างหน้าแค่นั้น

แต่ไม่ได้บอกแม่เสิ่นซึ่งเฉินซานก็จะปิดเป็นความลับของภรรยาสาวที่ตอนนี้นอนกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงใหญ่ในห้องนอนคอนโดในมิติของฟ่านปิงตอนนี้ของใช้ทุกอย่างเฉินซานเองทำเป็นหมดแล้วเพราะภรรยาสอน

มีบางครั้งที่พี่ชายจื่อเซิ้นไม่อยู่พี่มู่หยางก็จะเข้ามากับน้องสาวและนอนในห้องที่น้องสาวยกให้ก่อนที่จะแต่งงานกับน้องเขยอีก

"พี่ว่าเราเข้าไปค้างในเมืองกันเถอะครับพรุ่งนี้พี่ภรรยาเตรียมทุกอย่างให้น้องสาวหมดแล้วบ้านก็ทำความสะอาดเอาไว้แล้ว  ฟ่านปิงจะย้ายไปรอคลอดในเมืองเพราะใกล้หมอส่วนบ้านจะมีพี่ชายทั้งสองคนดูแลรวมทั้งลูกหลานของลุงผู้ใหญ่บ้านที่ตอนนี้มาทำงานสวนในบ้านของบ้านมู่

ส่วนลูกสาวก็ปักผ้าตลอดเวลาสองปีมานี้พวกเขาก็ทำเงินจากบ้านมู่ไปไม่น้อยจนได้สร้างบ้านให้ลูกทุกคนแยกออกมาสร้างครอบครัวของใครของมันได้แล้วเพราะตอนนี้ไม่ขัดสนเรื่องเงินทองเหมือนเมื่อก่อน

ส่วนสะใภ้ใหญ่รับหน้าที่ทำงานบ้านให้บ้านหลังของฟ่านปิง ส่วนของมู่หยางเขาจะทำเองกับจื่อเซิ้นเพราะเขาไม่อยากให้ใครที่ไม่ใช่ครอบครัวรู้เรื่องของตัวเองจึงป้องกันไว้ก่อนเพราะไม่ใช่งานที่หนักอะไร

เฉินกำลังมอบความรักให้ภรรยาดังเช่นทุกวันถึงแม้ว่าท้องขอฟฟ่านปิงจะใหญ่โตแต่เธอก็มีวิธีทำให้สามีมีความสุขได้ทุกคืน จนถึงตอนนี้ก็ยังช่วยให้สามีความสุขมาโดยตลอดถึงจะกินดุไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแต่ก็ทดแทนให้สามีหื่นติดใจจนไม่อาจขาดได้ ในแต่ละคืนก็เหมือนกันกับที่สามีก็มอบให้เมียรักทุกคืนด้วยเช่นเดียวกันเสียงบอกรักในตัวภรรยาสาวกว่าจะจบลงต่างก็ถึงฝั่งฝันที่มอบให้กันด้วยความสุขและเต็มใจกันทั้งสองฝ่ายเฉินซานกอดเมียรักหลับไปด้วยความสุข

หลังจากจบมื้อเช้าฟ่านปิงก็เก็บผ้าใส่กระเป๋าพอเป็นพิธีเพื่อจะเข้าไปอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ในเมือง ตอนนี้สามหนุ่มกำลังตัดผักใส่ตระกร้ารอรถมารับและได้ลูกชายของลุงผู้ใหญ่บ้านมาช่วยตัดทุกอย่างจึงเสร็จเร็วขึ้นเพราะทุกคนได้เข้าทำงานสวนมานานแล้วในบ้านจึงไม่มีอะไรต้องห่วง

หลังจากสั่งงานให้ทุกคนเข้าใจแล้วเฉินซานก็ขับรถพาภรรยากลับแม่เข้าตัวเมืองไปที่บ้านที่พี่ชายจื่อเซิ้นให้เป็นของขวัญวันแต่งงานกับฟ่านปิง   เขาจะขับรถมาช่วยทุกคนในตอนเช้าของทุกวันให้แม่เสิ่นดูแลฟ่านปิง ส่วนบ้านมีแม่บ้านที่พี่ชายจื่อเซิ้นหาคนที่ไว้ใจมาช่วยทำและนอนพักในบ้านอีกหลังที่ทำให้แม่บ้านแยกต่างหาก เป็นครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกที่ช่วยทำแต่เด็กจะไปเรียนในตอนเช้าเป็นคนงานของพ่อพี่จื่อเซิ้นตั้งแต่รุ่นพ่อจนมาถึงรุ่นลูกที่ดูแลกันมาโดยตลอดจึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงทุกคนรู้หน้าที่ของตัวเองดี