บทที่สี่สิบเอ็ด

ทั้งห้าคนในบ้านมู่กินมื้อเช้าด้วยความสุขพอได้บอกเรื่องที่หนักลงจากบ่า สองหนุ่มคู่รักต่างก็มีสีหน้าของความสุขที่ไม่ต้องหลบซ่อนสายจากใครในครอบครัวหลังจากนั่งพักฟ่านปิงไปล้างถ้วยในครัวและบอกให้ทุกคนพักก่อนไม่ต้องตามมาช่วยเดี๋ยวเสร็จแล้วเธอจะออกไปช่วยที่โรงเรือนที่ทุกคนตักผักเอง

หลังนั่งย่อยอาหารไม่นานสามหนุ่มจึงชวนกันไปตัดผักต่อ แม่เสิ่นจะไปด้วยแต่ทุกคนบอกเหลือไม่เยอะ

"แม่ปักผ้าไปเลยครับไม่ต้องห่วงงานผักผมกับพี่ภรรยาทำทันอย่างแน่นอนเพิ่มคุณจื่อเซิ้นไปอีกคนไม่นานก็เสร็จแล้วครับ" ก่อนจะไปเฉินซานที่ช่วยภรรยายกถ้วยให้ภรรยาล้าง เขาสวมกอดฟ่านปิงจากทางด้านหลังด้วยความรักก่อนจะกระซิบใส่เมียรักเบาๆ

"ปิงเอ๋อร์เมื่อคืนน้อนร้อนแรงมากพี่เกือบตายคาอกเมียพี่ขอแบบนี้ทุกคืนนะครับ" พูดจบเฉินซานก็ก้มลงหอมทั้งสองงแก้มซ้ายขวาบอกรักฟ่านปิงแล้วรีบไปตัดผักต่อ

ฟ่านปิงที่ยืนนิ่งเพราะมือไม่ว่างติดล้างถ้วยอยู่ได้แต่ส่งค้อนให้สามีที่ส่งเสียงหัวเราะออกไปจากครัวด้วยความสุขออกไปจากในครัวหลังจากได้รางวัลจากสองแก้มเธอนับวันเขายิ่งทำตัวหื่นไม่เลือกสถานที่ ตั้งแต่ที่เมื่อคืนที่ตัวเธอยอมขอโทษที่พูดให้สามีได้เอาเปรียบเธอแทบจะทั้งคืน

หลังล้างถ้วยเสร็จฟ่านปิงจึงออกมาคุยกับแม่เสิ่นแปบหนึ่งจึงขอตัวไปช่วยพี่ๆตัดผักต่อ

"แม่เสิ่นไม่ต้องทำมื้อเที่ยงเดี๋ยวหนูจะทำเองค่ะคุณแม่ปักผ้าให้สวยๆตามสบายเลยนะคะ" พูดจบเธอก็เดินไปที่โรงเรือนผักเพื่อช่วยทุกคน

ทั้งสี่คนช่วยกันตัดผักไม่นานสิบโมงงผักทุกอย่างเรียงรายจนเต็มที่เตรียมไว้ตามจำนวนที่พี่ชายจื่อเซิ้นต้องการในการทำอาหารในแต่ละวัน

"ปิงเอ๋อร์หลังผ่านหน้าหนาวรถที่พี่สั่งไปคงจะมาถึงพอดีกันกับหิมะละลายพี่โทรสั่งจองตั้งแต่ที่น้องบอกแล้วละ" ตอนนี้ทั้งสี่หนุ่มนั่งที่โต๊ะที่สามีกับพี่ชายทำเอาไว้นั่งพักมีน้ำมีของกินที่ฟ่านปิงหยิบออกมาจากมิติใส่ตระกล้าเอาไว้ และนำออกมาวางให้สามคนกินแก้เหนื่อยมีกาน้ำชาตั้งเตาเล็กๆสำหรับทุกคน ทำให้ร่างกายอบอุ่นทุกคนใส่เสื้อกันหนาวอย่างดีป้องกันอากาศที่เย็นจัดจนติดลบจนหหิมะตกหนักขาวโพนไปทุกที่

"ดีค่ะพี่จื่อเซิ้นพอไม่มีหิมะหนูจะพาแม่เสิ่นไปหาเดินซื้อของสวยๆงามๆตาประสาสาวๆค่ะ หาเงินแล้วต้องใช้สิคะเดี๋ยวตายก่อนจะใช้เงินอยากได้อะไรที่ทำให้ตัวเรามีความสุขทำเลยค่ะ ไม่ต้องรอจงใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับที่เกิดมาในชาติเดียวพี่ว่าจริงไหมคะ"

"อือพี่เห็นด้วยครับน้องยังอยากได้อะไรที่ยังขาดในบ้านหรือเปล่าเดี๋ยวถ้าพี่เข้าไปอีกสองวันจะกลับมา" จื่อเซิ้นถามกลับ

"ตอนนี้ยังไม่มีค่ะพี่เดี๋ยวนึกออกแล้วน้องจะบอกนะคะ" ฟ่านปิงตอบยิ้มให้พี่ชายจื่อเซิ้นจนตาหยีมู่หยางมองน้องสาวด้วยความรัก

"น้องสาวพี่ยังอยากจะได้อะไรอีกละที่มีในบ้านเราพี่ก็ว่าครบทุกอย่างแล้วนะ"

"นั้นสิปิงเอ๋อร์อะไรอีกครับบอกพี่ก็ได้นะพี่จะไปหามาให้น้องทุกอย่างเลยครับ" เฉินซานพูดขึ้นด้วยอีกคน   ฟ่านปิงยิ้มและตอบ

"ยังไม่มีค่ะเอาไว้คิดออกแล้วจะบอกนะคะ"

เสียงแตรถส่งสัญญาณว่ามาถึงแล้วเฉินซานจึงรีบเดินไปเปิดประตูให้รถเข้ามาในบ้านก่อนที่จะช่วยกันยกผักขึ้นรถช่วยคนงานอีกที   ฟ่านปิงจึงหยิบตระกร้าจะไปหาเอาผักไปทำมื้อเที่ยงต่อ วันนี้จะตำแตงให้ทุกคนกินแทนมะละกอที่เธอปลูกเอาไว้หลายต้นกำลังออกดอกอออกผลรออีกไม่นานจะได้ตำละ วันนี้ตำถั่วกับตำแตงไปก่อนย่างกุ้ง ทอดเนื้อแดดเดียว เมื่อเช้าแช่ข้าวเหนียวเอาไว้แล้วทำน้ำตกคอหมูย่างเข้าไปอีกผักสดๆจากสวนก็สุดยอดแล้ว

หลังจากที่ได้ผักและสิ่งที่ต้องการครบจนเต็มตระกร้า ตอนนี้ทุกคนก็กำลังยกปลาขึ้นรถจนเสร็จกำลังจะพากันไปตกปลาที่ลำธารต่อฟ่านปิงจึงบอกว่าจะไปเตรียมมื้อเที่ยงรอเฉินซานจึงรีบเข้ามาช่วยภรรยายกตระกร้าผักไปส่งให้ภรรยาที่บ้านก่อนค่อยตามพี่ชายทั้งสองของภรรยาไปทีหลังเพราะตอนนี้พึ่งจะสิบโมงครึ่งเอง

ฟ่านปิงมาถึงเธอก็จัดการล้างผักจนเรียบร้อยและนึ่งข้าวเหนียว สับแตงใส่ถาดแล้วมาทอดเนื้อแดดเดียว ปลาแดดเดียวใส่จานเรียงเอาไว้ ตอนนี้เธอย่างกุ้งและย่างคอหมูต่อเพื่อทำน้ำตกคอหมูย่าง พอเที่ยงอาหารทุกอย่างก็เสร็จตบท้ายด้วยตำแตงกับตำถั่วทั้งเผ็ดน้อยและเผ็ดมากให้ถูกใจทุกคน แม่เสิ่นที่ไม่กินเผ็ดมากฟ่านปิงจะแยกให้แม่สามีอีกต่างหากกลิ่นอาหารโชยออกมาจากในครัวเรียกเสียงท้องร้องของสามหนุ่มที่รีบเข้ามายกออกไปวางในโต๊ะอาหารข้างนอกทุกคนกินด้วยความอร่อยจนเหงื่อไหลขนาดหนาวๆอาหารของฟ่านปิงนี้เรียกเหงื่อและทำให้หหยุดกินไม่ได้เลย

"อาหารของปิงเอ๋อร์อร่อยจริงหยุดกินไม่ได้เลยมันเข้ากันทุกอย่างถั่วฝักยาวพี่เคยกินแต่ผัดสดๆพี่ไม่เคยกิดเลยครับแตงนี้ก็เหมือนกัน" จื่อเซิ้นบอก

"ต่อไปพี่ต้องกินผักสดเยอะๆนะคะร่างกายจะได้แข็งแรงด้วยค่ะผักทุกอย่างสามารถเอามาดัดแปลงทำอาหารได้หลายอย่างค่ะและก็อร่อยในแบบของผักแต่ละชนิดที่ต่างกันไปค่ะ" ฟ่านปิงตอบ

"เอาไว้พี่อยู่ที่นี้ทุกวันน้องสาวคนนี้จะทำของอร่อยๆมากมายให้พี่กินจนพี่พอใจเลยดีไหมคะ แต่ตอนนี้พวกพี่ไปอาบน้ำนอนพักเอาแรงก่อนไหมคะบ่ายโมงค่อยไปตกปลาต่อเดี๋ยวหนูจะไปด้วยค่ะ" ฟ่านปิงพูดแล้วจึงเดินเข้าครัวไปล้างถ้วยจานชามให้เรียบร้อยหลังจากตบท้ายด้วยผลไม้กันไปแล้ว

สองหนุ่มจึงเดินจูงมือกันกลับบ้านของตัวเองส่วนเฉินซานช่วยภรรยาล้างถ้วยจนเสร็จจึงจูงภรรยาเข้าห้องนอนพักเอาแรงเหมือนกันหัวถึงหมอนฟ่านปิงก็หลับเลยเพราะเหนื่อย ส่วนเฉินซานเขารู้ว่าเมียรักยังไม่หายเหนื่อยเพียงแค่กอดจูบลูบคำและหลับไปด้วยกัน

หลังจากตื่นในรอบบ่ายทุกคนจึงไปช่วยกันตกปลาที่ลำธารด้วยกันด้วยความสนุกที่ได้ลุ้นด้วยความตื่นเต้นเวลาปลากินเหยื่อ จนถึงเวลาค่ำทุกคนในบ้านมู่ใช้ชีวิตด้วยความสุขและทำเงินได้ทุกวันจนพี่ชายจื่อเซิ้นหัวเราะเพราะอัดยายซื้อขนมยาย เวลาที่สองบ้านแบ่งเงินกันแล้วอย่างนี้เรือล่มในหนองเงินทองจะไปไหนเสียละ

ตอนนี้พี่ชายจือเซิ้นจะมาค้างที่บ้านอาทิตย์ละสี่วันค้างคืนที่อำเภอสามวันเพื่อทำบัญชีบางที่ก็หอบมาทำที่บ้านของมู่หยาง สองคนใช้ชีวิตเหมือสามีภรรยาทั่วไปมู่หยางคอยหาสินค้าส่งขายให้ภรรยาที่ต้องดูแลกิจการของครอบครัวที่ยังมี่พ่อของพี่จื่อเซิ้นเป็นผู้อาวุโสของตระกลูและทั้งสองคนก็เข้าไปไหว้พ่อของพี่จื่อเซิ้นเรียบร้อยท่านจึงได้บอกว่าลูกคนของฟ่านปิงไม่ว่าคนไหนก็ตามให้ใช้นามสกุลของท่านหนึ่งคนหรือจะให้หลายคนก็ได้เพื่อสืบทอดวงศ์คระกระกูบให้กับท่านซึ่งทุกคนก็รับปาก ท่านจึงไม่มีอะไรต้องห่วงยกทุกอย่างให้พี่ชายจื่อเซิ้นตัวท่านจะเข้าวัดปฏิบัติธรรม