บทที่สามสิบเก้า

ฟ่านปิงมาส่งพี่ชายทั้งสองถึงบ้านและดึงพี่ชายทั้งสองคนเข้าห้องนอนของพี่ใหญ่ก่อนจะพูดให้ทั้งสองคนฟังชัดๆเพราะตอนนี้จื่อเซิ้นกับมู่หยางยังตกใจที่ฟ่านปิงรู้เรื่องของตัวเองได้ยังไง

"ไม่ต้องตกใจหรอกค่ะพี่จื่อเซิ้นหนูรู้ว่าพี่ชอบพี่ใหญ่เกินคำว่าเพื่อนรัก เพียงแต่คนที่นี้ไม่ค่อยยอมรับเรื่องชายรักชายเท่านั้นเอง แต่สำหรับหนูไม่ว่าพี่ทั้งสองคนจะเป็นแบบไหนหนูก็รับได้ค่ะพี่ไม่ต้องตกใจหนูยินดีที่พี่ทั้งสองคนจะมีความสุขด้วยกันถึงแม้คนอื่นจะไม่ยอมรับแต่จะสนใจทำไมละคะ ในเมื่อพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้หาข้าวให้เรากินหรือมารับเลี้ยงเรานี้คะทำตัวตามที่ใจพี่ทั้งสองคนต้องการเถอะค่ะ" ฟ่านปิงบอกพี่ชายที่เธอรักทั้งสองคน

 "ปิงเอ๋อร์" มู่หยางพูดเสียงเบาเขาพยายามที่จะหักใจมาตลอดว่าที่ผ่านมามีเพียงจื่อเซิ้นที่คอยช่วยเหลือเขามาโดยตลอดตั้งแต่ขาดพ่อกับแม่เค้าต้องเป็นเสาหลักให้น้องสาว จากที่เรียนมาด้วยกันและรับเข้าไปทำงานในร้านอาหารของพ่อตัวเองตอนเรียนจบ จื่อเซิ้นต้องปกปิดตัวตนทุกอย่างเพราะกลัวว่าบิดาจะเสียใจที่เขามีใจเป็นหญิง

ท่านพาไปดูตัวผู้หญิงที่ไหนเขาก็ปฎิเสธและขอแลกกับการทำงานแทนการแต่งภรรยาและบอกความจริงกับบิดาไปว่าเขาไม่สามารถให้ความสุขผู้หญิงได้ เพราะตัวเขาเองก็มีจิตใจเป็นผู้หญิงพ่อของเขาเสียใจมากจนล้มป่วยไปหลายเดือนแต่ท่านก็ทำใจได้เพราะบังคับไปลูกก็ไม่มีความสุขท่านจึงปล่อยวางและให้จื่อเซิ้นทำงานแทนตั้งแต่เรียนจบมา

ส่วนมู่หยางไม่ได้เรียนจบสูงเหมือนจื่อเซิ้นเพราะพ่อแม่เสียชีวิตก่อนแต่ก็ติดต่อหากันทางจดหมายตลอดและคอยช่วยเหลือมู่หยางทุกอย่าง กลับมาดูแลร้านอาหารเต็มตัวใด้ปีกว่าๆนี้เองต่อจากบิดาที่แก่แล้ว

"น้องรับได้จริงๆใช่ไหม" มู่หยางถามย้ำกับน้องสาวอีกครั้ง     

"ค่ะพี่ใหญ่พี่ทำตามที่ใจของพี่เรียกร้องเถอะค่ะหนูรับได้ทุกอย่างถึงแม้พี่ทั้งสองคนจะไม่มีทายาทแต่หนูจะเลี้ยงดูพี่ทั้งสองคนเองยามที่พี่แก่ชรา และหลานที่จะเกิดมาจากหนูพี่ก็รับเอาเป็นลูกบุญธรรมดีไหมคะพี่อย่าคิดมากน้องสาวคนนี้บอกพี่ไปแล้วว่า ที่น้องไปเจอคนที่กาลข้างหน้าตามที่ท่านตาเทพบอกอีกหลายปีข้างหน้าทุกคนจะเท่าเทียมกันผู้ชายสามารถแต่งงานกันได้รวมทั้งผู้หญิงก็เช่นเดียวกัน ทุกอย่างจะเสรีทุกคนเท่าเทียมกัน" 

จื่อเซิ้นยิ้มจนเต็มหน้าที่ต่อไปไม่ต้องหลบซ่อนสายตาของใครอีกที่เขารักมู่หยางมาตั้งแต่เรียนมัธยมด้วยกันคอยปกป้องช่วยเหลือกันจนกลายเป็นรักต้องห้ามสำหรับสองคนที่นี้

"ฟ่านปิงแล้วสามีของน้องละและป้าเสิ่นอีกเขาจะยอมรับพวกพี่ได้หรือเปล่า" มู่หยางพูดกับน้องสาวและหันไปมองหน้าของจื่อเซิ้นที่ยืนฟังข้างฟ่านปิง

"พี่ใหญ่อย่าได้กังกลไปเลยค่ะแม่เสิ่นก็คงจะพอมองออกแต่สามีของหนูนี้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาพี่จะสนใจเขาทำไมคะ ถ้าเขารับไม่ได้ก็หย่ากับหนูไปสิดีเสียอีกเราจะได้อยู่กันสามคนพี่น้องยังไงละคะ"

"เค้าคงจะยอมหรอกนะในเมื่อคลั่งรักเธอซะขนาดนั้นพี่จะกอดยังจะหวงก้างเลย" จื่อเซิ้นพูดขึ้นเสียงดังหึยที่น้องเขยขัดใจ ฟ่านปิงจึงหัวเราะอย่างชอบใจ

"ตอนนี้ไงคะกอดได้เลยค่ะเค้าไม่อยู่แล้ว" พูดจบเธอก็อ้าแขนกอดพี่ชายทั้งสองคนด้วยความรักมู่หยางกอดน้องสาาวด้วยความดีใจที่ฟ่านปิงเข้าใจในความรักของเค้ากับจื่อเซิ้น

"ขอบใจน้องมากฟ่านปิงที่เข้าใจ" พี่จื่อเซิ้นก็พูดเช่นเดียวกัน

"ไม่เป็นไรค่ะที่ผ่านมาพี่ใหญ่เสียสละแทนหนูมามากแล้วถึงเวลาที่พี่จะมีความสุขสักทีนะคะ บ้านหลังนี้คือเรือนหอของพี่ทั้งสองคนค่ะ ในบ้านหลังนี้พี่ทั้งสองสามารถแสดงความรักกันได้เต็มที่นะคะน้องอวยพรให้พี่ทั้งสองคนมีความสุขต่อจากนี้ไปค่ะ" ฟ่านปิงกอดตอบพี่ชายทั้งสองคนด้วยความรัก

"พี่อย่าได้แคร์คนอื่นทำตัวของพี่ทั้งสองคนให้มีความสุขชีวิตของเราไม่ได้ยาวนานขนาดนั้นทำทุกวันให้มีความสุขกับคนที่รักเราและเรารักนะคะ พี่ทั้งสองคนเกิดจากความรักส่วนหนูกับสามีเกิดเพราะคนจงใจเราจึงเรียนรู้และปรับตัวเข้าหากันเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากกมาย เพียงแต่ปากหมาในวันแรกที่เกิดเรื่องในวันนั้นเค้าก็ขอโทษหนูมาโดยตลอด อีกไม่นานหนูคงจะรักเค้าได้เต็มหัวใจเหมือนพี่ทั้งสองคน"

ฟ่านปิงบอกพี่ชายทั้งสองคนในเรื่องของเธอกับพี่ชายมันคนละเรื่องกันเลยสำหรับความรักของตัวเอง

"เสิ่นเฉินซานรักน้องสาวพี่มากนะเขาสารภาพกับพี่ตั้งแต่ที่ยังไม่แต่งงานให้น้องสาวพี่เลย ทั้งยังมาเร่งให้พี่จัดงานแต่งให้เร็วขึ้นวันที่น้องไปขายสูตรอาหารให้จื่อเซิ้นนั้นไหน้ำส้มแตกแล้วแตกอีกพี่เห็นแล้วจึงแกล้งพูดให้เค้าหึงน้องสาวของพี่เล่นๆน่ะ" จื่อเซิ้นบอกก่อนที่ทั้งสามคนจะหัวเราะออกมาเสียงดังด้วยความสุข

จบเสียงหัวเราะลงเสียงเคาะประตูบ้านพี่ชายก็ดังขึ้นรวมทั้งเสียงเรียกของสามีตามมาติดๆ  

"ปิงเอ๋อร์พี่มารับแล้วครับ" เสียงของสามีเรียกที่หน้าประตูฟ่านปปิงได้แต่กรอกตามองบนกับสามีที่จะไม่ยอมให้เธอคลาดสาตาได้เลย นอกจากทำงานต้องอยู่กับมารดาของเค้าเท่านั้นจะบ้าตายรอที่บ้านก็ได้ไหมสามี

จื่อเซิ้นจึงเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านให้น้องเขยเองจะได้บอกเรื่องของเค้ากับมู่หยางทีเดียวเลย

"น้องเขยมาตามเมียหรอครับ" จื่อเซิ้นถามเฉินซานและเชิญเข้าห้องของมู่หยางที่ฟ่านปิงอยู่ข้างในกับพี่ชายใหญ่ พอเข้ามาถึงในห้องก็ยิ้มให้ภรรยา

"พี่มารับครับกลับบ้านเรากันเถอะพี่ภรรยาจะได้นอนพักผ่อนพรุ่งนี้พวกพี่ต้องตื่นตัดผักแต่เช้าอีกนะครับ" เฉินซานบอกภรรยารัก ฟ่านปิงยิ้มให้สามีและเรียก

 พี่ซานคะหนูมีเรื่องจะบอกพี่และถ้าพี่รับได้ก็ไม่เป็นไรถ้าพี่รับไม่ได้หนูจะหย่าให้พี่เอง" เฉินซานตกใจรีบพูดเสียงดัง

"พี่ไม่หย่าน้องมีอะไรบอกพี่มาพี่รับได้ทุกอย่างและขออย่าได้พูดหย่ากับพี่อีกในชีวิตนี้พี่มีแค่หนูคนเดียวเท่านั้น" เฉินซานบอกภรรยาและมองตาภรรยาด้วยความเสียใจที่เอ่ยปากจะหย่าขาดกับเค้าทั้งที่ยังไม่ได้พูดคุยให้เข้าใจกันเลย

"ไม่มีอะไรค่ะแค่เรื่องคนรักของพี่ใหญ่กับพี่จื่อเซิ้นพี่ชายของหนูทั้งสองคนรักกันเหมือนที่ชายหญิงรักกันทุกอย่าง และจะใช้ชีวิตรวมกันในบ้านหลังนี้พี่รับได้ไหมคะ ที่หนูถามเพราะว่าคนที่นี้เขาไม่ค่อยยอมรับเรื่องแบบนี้นะคะ" ฟ่านปิงบอกสามีให้เข้าใจและรอฟังคำตอบของสามีไปด้วยทีเดียว