บทที่สี่สิบสาม

ทุกอย่างในชีวิตของฟ่านปิงในแต่ละวันนี้ผ่านมาได้เกือบหนึ่งเดือนในการย้ายเข้ามาในเมืองและตอนดึกหลังจากที่เข้าห้องนอนกับสามี

ฟ่านปิงปวดท้องตอนหกทุ่มเฉินซานรีบนำรถจากบ้านหลังจากที่อุ้มเมียขึ้นรถเรียบร้อยแม่เสิ่นเตรียมของจนครบทุกอย่าง ทุกคนรู้ว่าฟ่านปิงได้ลูกแฝดเพราะท้องใหญ่มากทุกคนในครอบครัวดูแลเธอเป็นอย่างดี

คุณนายเจียงซินเย่วแวะเข้าไปหาลูกสาวบุญธรรมแทบจะทุกวัน หาของบำรุงมากมายไปให้ฟ่านปิงบำรุงหลานในท้องเพราะตอนนี้กิจการของร้านขยายไปอีกหลายเมืองเพราะแบบที่บุตรสาวบุญธรรมคนนี้ให้มาและงานประกวดที่มีขึ้นสองปีได้ที่หนึ่งสองปีซ้อนสร้างความโด่งดังไปทั่วปักกิ่ง

จนต้องเปิดสาขาในเมืองหลวงอีกที่หนึ่งเป็นร้านที่ใหญ่โตมากเพราะลูกค้ามากมายชอบในแบบสินค้าที่ทางร้านมีแทบจะทุกแบบ แถมมีห้องลองที่ทันสมัยมีนางแบบนายแบบโฆษณาแทบจะทุกสิ้นเดือนเลือกได้ว่าช่างนี้ตัดกันมือเป็นระวิง

 

ฟ่านปิงปวดท้องอยู่สองชั่วโมงคุณหมอจึงผ่าทำคลอด เฉินซานเดินจนมารดาเวียนหัวที่ห่วงเมียจนนั่งไม่ติดมู่หยางก็เดินทางมาพร้อมกันกับจื่อเซิ้นตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์แล้วรวมทั้งพี่สาวเจียงหยู่กับคุณแม่และพี่ชายที่พากันตามหลังมาติดๆ

ในที่สุดคุณหมอก็ให้พยาบาลออกมาแจ้งว่าปลอดภัยทั้งแม่และลูกเฉินซานถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ภรรยารักกับลูกน้อยปลอดภัย ซึ่งคนที่จองห้องพิเศษคือจื่อเซิ้นกับมู่หยางที่เห็นคุนพ่อมือใหม่เดินจนพวกเขาเวียนหัว แต่ทั้งสองคนดีใจมากที่ฟ่านปิงปลอดภัยรวมทั้งหลานทั้งสองที่จะมาเป็นลูกบุญธรรมของพวกเขาคนหนึ่งต้องใช้นามสกุลของจื่อเซิ้นเพื่อเป็นทายาท

นางพยาบาลจึงบอกญาติให้ไปรอที่ห้องพิเศษก่อนแล้วจะเข็นทั้งแม่และเด็กไปส่ง ทุกคนก็ต่างพากันเดินตามไปที่ห้องรอหลานๆด้วยความสุขเสียงพูดคุยกันดังตลอดทาง

พี่ชายเจียงห่าวนั้นมีลูกสองคนชายหญิงส่วนเจียงหยู่ได้ลูกชายคนเดียวพึ่งจะได้สองขวบกว่าและตอนนี้กำลังท้องได้สามเดือนกว่าพอดี

พอทุกคนได้เห็นหน้าหลานแล้วต่างก็ให้ของขวัญทั้งสองแฝดแล้วจึงลากลับพรุ่งนี้จึงจะมาเยี่ยมใหม่บอกลาฟ่านปิงซึ่งนอนยิ้มเหนื่อยๆหน้ายังซีดๆอยู่หน้าที่ดูลูกจึงเป็นแม่เสิ่นกับเสิ่นซาน ฟ่านปิงยังเจ็บแผลผ่าตัดมีสามีคอยอุ้มช่วยกับแม่เสิ่นเธอจึงไม่ลำบากมาก

 

 

 

พีระดาตายจากภพเดิมมาอยู่ในร่างของนางร้ายมู่ฟ่านปิงได้สองปีกว่าแล้วได้ทั้งสามีและลูกที่น่ารักอีกสองคน สองคนผัวเมียตั้งชื่อลูกชายคนโตว่าเสิ่นเฉิงจงคนเล็กนำหน้าด้วยจื่อให่หรงเพราะได้ตกลงกันเอาไว้แล้วว่าต้องใช้แซ่ให่หนึ่งคนถ้ามีมาอีกจะให้แซ่มู่ตามแม่คนหนึ่งจากนั้นจึงจะเป็นแซ่เสิ่นของสามีต่ออีกคน

ฟ่านปิงจึงบอกว่าเธอจะมีให้แค่สี่คนเท่านั้นนอกนั้นพวกพี่ท้องกันเองก็แล้วกัน ซึ่งทุกคนก็ตกลงตามนั้นคนที่ถูกใจสุดคือสามีที่จะมีลูกถึงสี่คนเขามองหน้าภรรยาตาเยิ้มเลยทีเดียว จนฟ่านปิงขนลุกกับสายตาที่สามีมอบให้พอบอกจะมีลูกเพิ่มให้ทุกคนจะได้ไม่ต้องแย่งกัน

ในวันที่ใส่นามสกุลลูกชายบุญธรรมคนแรกคุณตาพ่อของพี่จื่อเซิ้นเดินทางมาการจากไปแสวงบุญ มอบที่ดินมากมายให้หลานชายคนแรกรวมทั้งให้ลูกคนแรกของฟ่านปิงอีกหลายอย่างจนตอนนี้จื่อให่หรงมีสมบัติจากตาทวดมากมายเลยทีเดียว

คุนนายเจียงซินเย่วรับขวัญหลานทั้งสองด้วยที่ดินคนละแปลงย่านการค้าในเมืองหลวง เจียงหยู่กับพี่ชายให้บ้านคนละหลังในเมืองปักกิ่งเพราะตอนนี้ทุกอย่างมีราคาแพงแต่สองครอบครัวไม่ขี้เหนียวเพราะฟ่านปิงสร้างความร่ำรวยให้สองครอบครัวมหาศาลยิ่งกว่า

ฟ่านปิงรักษาตัวในบ้านในอำเภอหนึ่งเดือนจึงกลับมาที่หมู่บ้านหลิวเค่อเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือพี่ชายทั้งสองจะช่วยเลี้ยงในตอนกลางคืนเพราะตั้งแต่แฝดได้หกเดือนจื่อเซิ้นกับมู่หยางทุ่มเทให้บุตรชายบุตรธรรมของตัวเองอย่างเต็มที่

ตอนกลางวันไปทำงานกลางคืนเลี้ยงลูกแต่หลักๆฟ่านปิงกับสามีรวมทั้งแม่เสิ่นดูแลให้เพราะอยู่ในรั้วบ้านเดียวกัน กิจการยังคงดำเนินไปเรื่อยๆสวนผลไม้ออกผลให้เก็บเกี่ยวมากมายมู่หยางกับเฉินซานใส่ใจทุกอย่าง ทุกอย่างจึงออกมาดีผลไม้ที่ลูกใหญ่ขึ้นภัตคารของพี่ชายจื่อเซิ้น ทุกอย่างเหลือนั้นขายส่งออกไปแทบจะไม่เพียงพอ

สิบสองปีผ่านไปสองแฝดได้แปดปีฟ่านปิงคลอดลูกสาวมาอีกสองคนเสิ่นซูซูลูกสาวคนโตมู่เจียวเจียวน้องสาวคนเล็กเป็นที่รักของลุงๆทั้งสองคนยิ่งนัก พ่อเฉินซานหวงลูกสาวยิ่งนักเพราะทั้งสองถอดแบบแม่ออกมายิ่งกว่าตุ๊กตาที่มีชีวิต

คุนแม่เสิ่นฟ่านปิงไม่ให้ท่านปักผ้าเพราะอายุมากแล้วจึงเลี้ยงหลานกับฟ่านปิงก็พอและสอนสาวๆในหมู่บ้านที่สนใจเรียนและหารายได้เข้าบ้าน แม่เสิ่นกับภรรยาลุงผู้ใหญ่บ้านจึงตั้งเป็นโรงปักผ้าด้วยมือที่บ้านหลังเก่าของแม่เสิ่นเอง

และให้ลูกสะใภ้ของลุงผู้ใหญ่บ้านที่เป็นงานมานานสอนช่วยและปักส่งขายให้ร้านผ้าพี่สาวเจียงหยู่โดยตรงสร้างรายได้ให้ทุกคนไม่น้อยในแต่ละเดือนที่ได้ทำงานอยู่ในหมู่บ้านและยังได้ดูแลลูกหลานที่ยังไม่โตไปด้วย แม้แต่สองเพื่อนรักคู่อริเก่าของฟ่านปิง ยังให้ลุงผู้ใหญ่กับภรรยามาขอร้องให้แม่เสิ่นช่วยสอนปักให้ด้วยเพราะหลายปีสองครอบครัวลำบากมาก เสี่ยวชิงชิงคลอดลูกแล้วไม่ค่อยแข็งแรงพวกนางก็แก่มากแล้วจึงทำงานหนักไม่ได้ไหนจะค่าหมอไปโรงบาลอีกแทบจะทุกเดือนฟ่านปิงเห็นแก่เด็กที่ไม่ได้รู้เรื่องของผู้ใหญ่ด้วย จึงให้แม่เสิ่นให้โอกาสสามแม่ลูกสะใภ้ได้รับการปักผ้าแต่ห้ามเข้ามาวุ่นวายกับครอบครัวของเธอไม่เช่นนั้นจะไม่ให้ขายผ้าปักและสอนให้ด้วย ทั้งสามคนจึงรับปากและลงชื่อในหนังสือสัญญาเป็นหลักฐานอีกทีเพื่อป้องกันเอาไว้ก่อนรวมทั้งค่าปรับถ้าสร้างความเดือดร้อนขึ้นมาอีก

 

ตอนนี้ลูกชายทั้งสองของฟ่านปิงเข้าโรงเรียนแล้ว ไปกลับพ่อจื่อเซิ้นทุกวัน ตอนนี้ถือเป็นเรื่องปกติที่จะมีรถยนต์วิ่งเข้าออกหมู่บ้านทุกวันเพราะพี่ชายจื่อเซิ้นจะมานอนที่บ้านของมู่หยางตลอดและรับสองแฝดไปโรงเรียนด้วย ส่วนสาวน้อยจะอยู่กับย่าที่บ้าน ฟ่านปิงจะช่วยพี่ชายกับสามีทำงานบ้างนิดหน่อยส่วนมากจะวาดแบบผ้าส่งให้พี่สาวเจียงหยู่กับพี่ชายเจียงห่าว

สูตรอาหารก็ยังไปสอนพ่อครัวทุกเดือนแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับฟ่านปิงได้อยู่กับลูกๆที่น่ารักและสามีที่หื่นเสมอต้นเสมอปลายไม่แผ่วลงเลยตั้งแต่แต่งงานกันมาขยันบอกรักภรรยาตัวน้อยทุกคืน

"ปิงเอ๋อร์พี่ว่าจะไว้หนวดเคราดีไหมจะได้หน้าโหดๆลูกสาวพี่ หนุ่มๆจะได้ไม่กล้ามาจีบ" เฉินซานบอกกับเมียรัก

ตอนนี้เขาซุกไซร้ซอกคอเมียรักอยู่และเริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้คนจะตอบก็ตอบไม่ได้เพราะสามีรุกหนักเธอเสียวจนตอบคำถามของสามีไม่ได้ ทั้งปากทั้งมือรุกจู่โจมจนเธออ่อนระทวยเฉินซานเติมเต็มให้เมียรักจนสุขสมไปหลายรอบก่อนจะหลับเขากระซิบข้างหูฟ่านปิงเช่นทุกคืน

"พี่รักปิงเอ๋อร์นะครับไม่ว่าน้องจะมาจากภพไหนพี่จะตามติดทุกชาติไป" ฟ่านปิงก็บอกรักสามีเหมือนกัน นางร้ายที่เข้ามาในนิยายน้ำเน่าตั้งแต่ตอนแรกของเรื่องแล้วตาย ทุกอย่างดำเนินตามบทที่ฟ่านปิงคนจากยุคใหม่มาเข้าร่างและพาครอบครัวที่ยากจนหลุดพุ้นจากสิ่งเลวร้ายและได้ครอบครองสามีที่ดีลูกๆที่น่ารักรวมทั้งพี่ๆทุกคนที่รับเอานางร้ายคนใหม่เป็นน้องสาว

ต่อจากนี้ฟ่านปิงคนนี้จะใช้ชีวิตของนางร้ายด้วยความสุขและรักษาครอบครัวที่อบอุ่นนี้ไปจนกว่าจะสิ้นอายุไขก่อนจะหลับไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นของสามีคนที่ตื่นขึ้นมาครั้งแรกก็ได้มาแบบผีผลักและคนเดียวนี้ไปจนจะตายจากกันชั่วนิรันดิ์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จบบริบูรณ์

 

ในที่สุดก็เดินทางมาจนถึงตอนจบนะคะขอบคุนที่ติดตามผลงานของไรท์มาโดยตลอดนะคะตอนพิเศษจะมีแค่ในอีบุ๊คนะคะรี้ดที่น่ารักฝากไว้ในอ้อมกอดของทุกคนด้วยนะคะ