ตอนที่ ๕

สวีเจียงหลัวกับสวีเจียงหลีรับคำมารดาแล้วจึงเดินออกจากร้านขายผ้าชื่อก้องของต้าหรง พอทั้งสองพี่น้องออกมาด้านนอกก็พอดีกับหัวขบวนรถม้าของชินอ๋องโผลพ้นโค้งถนน

ทุกสายตาบัดนี้ต่างหันไปมองยังถนนใหญ่ ต้นขบวนของชินอ๋องไป๋อี้หานปรากฏขึ้นอย่างสง่างามและองอาจยิ่งนัก รถม้าคันใหญ่โอ่อ่าสะท้อนแดดยามสายงามตาจนทุกผู้คนแทบลืมหายใจ

หลังสั่งคนบังคับรถม้าแล้ว สวีเจียงหลัวกับสองสาวใช้ เสี่ยวจิ่ว เสี่ยวผิง กับอีกหนึ่งคนคุ้มกันคือ หลันถิง สาวใช้ที่มีวรยุทธ์ ก็กลับมายืนอยู่ด้านหน้าร้านขายผ้ารอคอยน้องสาวกับน้องชายและสวีฮูหยินผู้เป็นมารดา

ขบวนรถม้าของชินอ๋องไป๋อี้หานเคลื่อนผ่านถนนสายใหญ่ตลาดตะวันตกอย่างสง่างามและทรงอำนาจ ทหารองครักษ์ในชุดเกราะสีดำควบม้านำหน้า ดวงตาทุกคู่ในตลาดต่างจับจ้องมองตามด้วยความตื่นตาตื่นใจและเกรงกลัวไปในเวลาเดียวกัน

ในจังหวะนั้นเองที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น แมวน้อยสีขาวตัวหนึ่งวิ่งตัดหน้าขบวนรถม้าไปอย่างรวดเร็ว ตามติดด้วยเสียงหัวเราะใสแจ๋วของเด็กชายหญิงสองพี่น้องที่วิ่งตามแมวอย่างสนุกสนาน โดยไม่ทันรู้ตัวว่าพวกเขาได้พาตัวเองเข้าสู่สถานการณ์อันตรายเสียแล้ว

“หยุดนะ! อันตราย!” ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ต่างส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ แต่มารดาของเด็กทั้งสองกำลังยุ่งอยู่กับการขายของจึงมิได้ยินเสียงร้องนั้น

สวีเจียงหลัวที่ยืนอยู่ด้านหน้าร้านขายผ้าถึงกับตกใจจนใจหายวาบ แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้ตัดสินใจใดๆ สวีเจียงหลีที่ยืนอยู่ข้างหลังก็พลันเกิดความคิดร้ายขึ้นมาชั่ววูบ

‘ที่ข้าเคยได้ยินมาเขาว่าชินอ๋องเกลียดนักสตรีที่พุ่งเข้าหาเขาก่อน หากต้าหลัวเจี่ยถูกเข้าใจผิดว่านางคิดจะเข้าหาเขาด้วยวิธีขวางขบวนเสด็จเล่า?’

แน่นอนว่าคนเช่นชินอ๋อง ย่อมโทษมากเช่นนี้พี่สาวของนางจะต้องถูกลงโทษเป็นแน่ คุณหนูใหญ่สวีผู้สง่างามยังจะเหลือชื่อเสียงที่ดีได้อย่างไร เท่านี้นางก็จะสามารถกำจัดคู่แข่งที่มีโอกาสช่วงชิงตำแหน่งพระชายาเอกขององค์ชายไป๋อี้เฉินเช่นพี่สาวคนโตออกไปได้แล้วมิใช่หรือ?!

คิดได้ดังนั้นสวีเจียงหลีก็แกล้งสะดุดล้ม มือของนางแอบผลักกลางหลังพี่สาวเต็มแรง ร่างของสวีเจียงหลัวเสียหลักพุ่งออกไปกลางถนนหน้าขบวนรถม้าทันที

“ต้าหลัว!” สวีฮูหยินที่ตามมาถึงยังหน้าร้านขายผ้ามาเห็นภาพดังกล่าวเข้าพอดีพลันร้องอุทานด้วยความตกใจ

ส่วนสวีเจียงหลัวที่กลัวว่าตนเองจะถูกจับได้ที่ผลักพี่สาว รีบลุกขึ้นแล้วขยับตัวกลับเข้ามายืนในแถวที่ทหารกั้นเอาไว้ทันที แต่ในช่วงเวลาดังกล่าวที่กำลังจะกลับมาเป็นปกติม้าศึกตัวโตขององครักษ์คนสนิทของชินอ๋องนามเว่ยจงกลับตกใจแมวน้อยที่วิ่งย้อนกลับมาทางเก่าจนม้าตัวโตร้องก้องแล้วพุ่งเตลิดวิ่งตรงมายังเด็กน้อยสองคนนั้นแม้แต่เว่ยจงที่บังคับม้าเก่งยังมิอาจควบคุมได้

‘หากข้าหลบกลับเข้าข้างทางตอนนี้ย่อมปลอดภัย...แต่เด็กสองคนนั้นเล่า?’

เพียงเสี้ยวลมหายใจเท่านั้นที่ความคิดลังเลใจของเจียงหลัววาบขึ้นมา แต่จิตใจที่เปี่ยมด้วยเมตตาของนางก็ชนะทุกสิ่ง นางกัดฟันแน่น พุ่งตัวเข้าไปผลักเด็กน้อยทั้งสองให้ล้มไปอีกทางจนปลอดภัย

แต่แล้ว…

โครม!

แรงมหาศาลของม้าศึกตัวโตพุ่งชนร่างบอบบางของสวีเจียงหลัวอย่างจัง ร่างอรชรงดงามลอยกระเด็นไปตามแรงปะทะ สายตาผู้คนทั้งหมดต่างจับจ้องมองภาพนั้นอย่างตกตะลึง

“ต้าหลัว!”

“ต้าหลัวเจี่ย”

เสียงร้องของสวีฮูหยินดังขึ้นอย่างโหยหวน ตามติดมาด้วยเสียงของสวีเฉียวเฟิ่งที่รีบวิ่งตามมารดามายืนตะลึงที่ข้างถนนทุกชีวิตในบริเวณนี้ล้วนเต็มไปด้วยความตระหนก

ภาพร่างของสวีเจียงหลัวลอยไปกระแทกเข้ากับสิงโตหินหน้าโรงรับจำนำอย่างรุนแรง เสียงกระดูกดังกร๊อบชวนขนลุก เลือดสีแดงสดไหลรินออกจากริมปาปากและแผลตรงศีรษะของนางขวนเสียขวัญยิ่ง

และทันทีที่ร่างอรชรนางกระแทกพื้น สวีเจียงหลัว คุณหนูใหญ่สวี…สิ้นใจตาย ณ ที่แห่งนั้นอย่างมิทันได้ตั้งตัวเตรียมใจแม้แต่น้อย

ผู้คนต่างนิ่งงันกับภาพดังกล่าวไม่เว้นแม้แต่ตัวต้นเหตุเช่นสวีเจียงหลีก็ตกใจจนตัวสั่น ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะบานปลายถึงขั้นนี้

ฝูงชนแตกตื่น ชาวบ้านต่างร่ำลือกันถึงความกล้าหาญและคุณธรรมของคุณหนูใหญ่สวีที่ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเด็กเล็กทว่าไม่มีใครล่วงรู้ ว่านางหาได้ตั้งใจจะเป็นวีรสตรี…และยิ่งไม่มีผู้ใดรู้เลยว่า ข้อมือขาวผุดผ่องที่ผลักกลางหลังนางคือมือน้องสาวแท้ ๆ

ขณะที่ร่างของเจียงหลัวแน่นิ่ง หยาดเลือดซึมจากริมฝีปาก ทุกสรรพเสียงในโลกเหมือนถูกกลืนหายดวงวิญญาณอันแข็งกร้าวและเต็มไปด้วยความแค้นของ ‘อรรัมภา’ วูบวาบแทรกเข้าสู่ร่างนี้แทนที่ดวงจิตเดิมในชั่วอึดในแสนสั้นราวกับสายลมวูบใหญ่พัดแล้วจางหายไปผู้คนโดยรอบมิอาจรับรู้ได้สักคนเดียว

ขบวนเสด็จหยุดลง ทหารองครักษ์กรูกันเข้ามากั้นขวางไม่ให้ชาวบ้านลงมาที่ถนนเพิ่มขึ้น เสียงชาวบ้านพูดกันเสียงเซ็งแซ่ สวีฮูหยินทรุดตัวลงประคองบุตรสาว มือสั่นระริก

“ต้าหลัว…เจ้าอย่าเป็นอะไร! ข้าขอร้อง…” เสียงร้องไห้สะท้อนไปทั่วตลาด เจียงหลีหน้าซีดเผือดในหัวใจกลับปะปนไปด้วยความโล่งใจและความหวาดกลัวสุดขีด

แต่แล้ว…

ในห้วงเวลาที่เสียงโกลาหลจากรอบทิศดังขึ้นราวอยู่ห่างไกล ความมืดมนซึ่งโอบล้อมจิตวิญญาณของอรรัมภากลับคล้ายถูกผลักออกจากห้วงมรณะแห่งอดีตและปัจจุบันผสานกัน ดวงจิตที่หนักอึ้งด้วยความแค้นของอรรัมภาและสวีเจียงหลัวปนเปยุ่งเหยิงพุ่งทะลุผ่านม่านแห่งกาลเวลา พลัน แสงสว่างจ้าแล่นวาบเข้าสู่สำนึกนางรู้สึกถึงความหนักแน่นจนอึดอัดค่อยๆ แผ่ซ่านทั่วดวงจิต และแล้ว เปลือกตาคู่หนึ่งก็กะพริบเบา ๆ สติอันพร่าเลือนกลับมาอย่างเชื่องช้า

เสียงโวยวาย เสียงร้องไห้ และเสียงตะโกนแตกตื่นของผู้คนรอบข้างดังขึ้นอย่างคลุมเครือภาพแรกที่อรรัมภาเห็นคือใบหน้าของสตรีวัยกลางคนที่งดงามและเต็มไปด้วยความตกใจ ริมฝีปากนั้นสั่นระริก สองตาแดงก่ำด้วยน้ำตา

“ต้าหลัว! เจ้าฟื้นแล้วหรือ?!”เสียงสตรีนั้นแหบพร่า ปะปนทั้งดีใจ สะอื้น และตกใจยิ่ง

ข้างกายอีกด้าน เด็กหนุ่มในชุดผ้าไหมใบหน้าซีดเผือด กำลังน้ำตาไหลพรากผู้คนรอบข้างพากันตะโกน “ฟื้นแล้ว! คุณหนูใหญ่สวีฟื้นแล้ว!”

อรรัมภารู้สึกเหมือนกำลังแหวกม่านหมอกในหัวตัวเองความทรงจำราวกับสายน้ำหลากพุ่งถาโถมเข้ามา ไม่ใช่เพียงชีวิตอรรัมภาในชาติที่แล้ว แต่ยังรวมถึงความทรงจำ ความรัก ความแค้น ความทุกข์ทรมาน และความโดดเดี่ยวของหญิงสาวอีกคนที่ถูกสามีหลอกลวงน้องสาวหักหลัง

สวีเจียงหลัวยังงุนงง นางกวาดตามองไปรอบตัวด้วยความสับสนอึดใจหนึ่งจึงถ่องแท้บัดนี้นางได้เกิดใหม่แล้ว แต่ที่คาดไม่ถึงก็คือตนเองจะได้โผล่มาอยู่ในร่างของตนเองก่อนจะพบกับไป๋อี้หานและยังไม่ได้รักใคร่ลึกซึ้งกับไป๋อี้เฉิน

‘เดี๋ยวนะ…ต้าหลัว? เจียงหลัว? อย่าบอกนะว่านี่ ท่านพญายมเมตตาส่งข้ามาเกิดใหม่ในร่างตนเองแต่เป็นตนเองก่อนที่จะเกิดเรื่องร้าย?’

หัวใจของนางเต้นแรง ความทรงจำของสองโลกที่ทับซ้อนกันหลั่งไหลเข้ามารวดเร็ว เจียงหลัวหลับตาแน่น ถอนหายใจยาว

‘พญายมถึงกับให้โอกาสข้ากลับมาแก้ไขอดีตด้วยหรือนี่ ดียิ่ง! นอกจากข้าจะแก้ไขอดีตแล้วข้ายังจะไม่ปล่อยให้ไป๋อี้เฉินกับสวีเจียงหลีลอยนวลเด็ดขาด!’

ลมหายใจของสวีเจียงหลัวที่ฟื้นคืนชีวิตใหม่เต็มไปด้วยเปลวไฟอาฆาต แต่ด้วยสภาพร่างกายที่บาดเจ็บหนักนางจึงสลบไปอีกครั้ง ท่ามกลางสายตาผู้คนที่จับจ้องมามากมาย!