ตอนที่๖

ตอนที่ ๖

เสียงเกือกม้าศึกนับร้อยกระทบพื้นถนนดังก้องสะท้อนทั่วตลาดตะวันตก ทุกสรรพสิ่งพลันเงียบงันราวต้องมนตร์ ผู้คนที่เพิ่งแตกตื่นต่างเบียดตัวถอยจนชิดแนวกั้น ทหารที่จัดเตรียมไว้ยืนเรียงแถวแน่นขนัด สายตาทุกคู่เต็มไปด้วยความหวาดเกรง จนแม้แต่เสียงหายใจก็อึดอัดหนักอึ้ง

รถม้าคันใหญ่หรูหราที่มีอักษร หาน สีทองอร่ามประดับเด่น ชัดเจนในสายตาค่อย ๆ ชะลอหยุดลง ทหารองครักษ์ในเกราะดำสองแถวรั้งบังเหียนอาชาเรียงแถวราวกำแพงเหล็ก หน้าขบวนปักธงผ้าสีแดงเข้มลายกิเลนเพลิงเหยียบเมฆซึ่งเป็นธงประจำกองทัพอวี้หลินที่ชินอ๋องควบคุมอยู่ ทหารทุกนายจับด้ามกระบี่ประจำเอวแน่น ไม่มีใครกล้าไหวติง

บัดนั้นเอง เสียงตวาดกังวานดุจอสนีพลันปะทุจากองครักษ์ร่างใหญ่บนหลังม้าสีน้ำตาลแดง เจ้าของนาม ฉีเหล่ย ผู้เป็นหัวหน้าขบวนและหัวหน้าองครักษ์เงาคุ้มกันชินอ๋องแห่งต้าหรง

“เป็นผู้ใดบังอาจมาขวางรถม้าของชินอ๋องจนเสียขบวน?!”

เสียงเย็นจัดเสียจนผู้คนพากันก้มหน้า ใจคิดตรงกันว่านี่แค่เสียงองครักษ์นำขบวนยังน่าหวาดหวั่นถึงเพียงนี้ หากเป็นชินอ๋องตัวจริง…จะน่ากลัวเพียงใด

ไม่ทันสิ้นความคิด ม่านแพรสีดำปักลายกิเลนหน้ารถม้าแผ่วไหว มือเรียวยาวเลิกม่านขึ้น เผยใบหน้าคมสันหล่อเหลาเย็นเยียบ ดวงตาสีหมึกสงบนิ่งราวศิลาน้ำแข็งหมื่นปี เพียงสบตา ทุกคนก็ผงะถอย ใจสะท้านเกินจะต่อต้าน

ไป๋อี้หาน คือนามชินอ๋องผู้เกรียงไกร บุตรชายคนเล็กของจ้านไทเฮา น้องชายเพียงคนเดียวของจักรพรรดิหย่งหมิง ผู้บัญชาการศึกตั้งแต่อายุสิบสามหนาว

สายตาเฉียบคมกวาดมองเพียงครู่เดียว ก่อนหยุดนิ่งตรงกลุ่มคนหน้าร้านขายผ้า สตรีวัยสามสิบกว่าปีประคองร่างเด็กสาวจมกองเลือดบนตัก เด็กชายหญิงสองคนยืนข้างกัน ใบหน้าซีดเผือด น้ำตาคลอเบ้า ฝูงชนรอบข้างยืนนิ่งงัน บ้างยกมือปิดปาก บ้างก้มหน้าไม่อาจทนมอง

แค่เพียงปราดเดียว เขาก็รู้ทันทีว่านี่มิใช่คนธรรมดา อาภรณ์บ่งบอกฐานะสูงศักดิ์ รายล้อมด้วยบ่าวไพร่และคุ้มกันฝีมือดี ผู้ที่เคยผ่านสมรภูมิมาตั้งแต่เยาว์วัยอย่างเขามองทะลุได้ในพริบตา

สายตาเยือกเย็นคู่นั้นหรี่ลง

“ฉงหลิน สิงอวิ๋น” เสียงทุ้มต่ำราวคมมีดดังขึ้นเรียบเย็น

“ไปถามมา…พวกนางเป็นใคร ฮูหยินจวนใด ถึงปล่อยให้บุตรหลานมาขวางขบวนเสด็จของเปิ่นหวางเช่นนี้”

“พ่ะย่ะค่ะ!” สององครักษ์ค้อมศีรษะ รีบกระโดดลงจากหลังม้า เสียงกระบี่กระทบชุดเกราะดังแผ่ว ทำให้บรรยากาศยิ่งตึงเครียด คนทั้งตลาดกลั้นหายใจ

ไม่นาน ทั้งสองกลับมาประสานมือ รายงานเสียงเคร่งขรึม

“ทูลหวางเยี่ย เป็นสวีฮูหยิน กับคุณหนูและคุณชายสวี จากจวนจวิ้นอันโหวพ่ะย่ะค่ะ”

“จวนจวิ้นอันโหว?”

สุ้มเสียงต่ำลึกแฝงแรงอำนาจราวโซ่เหล็กบีบคอ ใครฟังยังต้องสะท้าน ทั้งฉงหลินกับสิงอวิ๋นที่ผ่านศึกมานับไม่ถ้วนยังต้องหลบตา ลอบสูดลมหายใจระงับความอึดอัด

ประกายตาที่เคยนิ่งเฉยวูบไหวชั่วครู่

จวิ้นอันโหว…ขุนนางบู๊ผู้ได้รับเกียรติจากฮ่องเต้สองรัชสมัย แม้อายุเพียงต้นสี่สิบ ก็ครองกองกำลังหลงหู่ถึงสามแสนนาย

ปลายนิ้วเรียวยาวเกร็งเล็กน้อย ก่อนกลับนิ่งราวเดิม

“…แล้วพวกนางเจตนาหรือไม่?” เสียงเรียบต่ำแผ่วเย็นราวกระแสน้ำแข็งไหลเข้าหัวใจผู้ฟัง

“ดูคล้าย…มิได้ตั้งใจพ่ะย่ะค่ะ หวางเยี่ย”ฉงหลินตอบเสียงหนัก ขณะประสานมือคำนับ สายตาไม่กล้าเงยขึ้นสบ

“แล้วเหตุใดนางจึงมาขวางได้?”

เสียงทุ้มต่ำราบเรียบ แต่แฝงแรงกดดันจนรอบข้างเย็นวูบ เหตุการณ์แบบนี้ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น แต่ก่อนบรรดาคุณหนูที่หลงตัวกล้าขวางทางเพียงเพื่อเรียกร้องความสนใจเขาก็เคยพบ จนต้องประหารจนสิ้นเป็นเยี่ยงอย่างไปสามครั้ง จึงไม่มีใครบังอาจอีก…จนวันนี้

สิงอวิ๋นเร่งก้าวมาประสานมือ รายงานเสียงขรึมแผ่ว

“ทูลหวางเยี่ย…ก่อนหน้านั้นมีเด็กน้อยสองพี่น้องวิ่งตามสัตว์เลี้ยงลงถนน เกือบถูกรถม้าเว่ยจงจะพุ่งเข้าชน…ทุกคนแตกตื่นมิกล้าเข้าไปช่วย…มิคาดคุณหนูสวีกลับก้าวออกไป…ผลักเด็กทั้งสองพ้นทางได้ แต่นาง…กลับรับเคราะห์แทนพ่ะย่ะค่ะ”

ประโยคสุดท้ายขาดห้วง คล้ายไม่อยากเอ่ยให้ชัดเจน ริมฝีปากบางเฉียบของไป๋อี้หานเม้มแน่น สายตาเย็นชาหยุดนิ่งราวแช่แข็งไปชั่ววูบ

เขาหรี่ตาลง เรือนกายสูงใหญ่ขยับคล้ายจะลุก สีหน้าเรียบไร้อารมณ์ แต่แววตาลึกกลับคล้ายมีรอยขุ่นเล็ก ๆ

เขาย่อมรู้ดี ทุกครั้งก่อนรถม้าเสด็จผ่าน ทหารองครักษ์จะเก็บกวาดถนนจนสะอาดปราศจากผู้คน เหตุการณ์ครั้งนี้…อาจมิใช่ความบังเอิญ

ร่างสูงสง่าเยื้องก้าวลงจากรถม้าดำตัดทองอย่างสงบ มือเรียวยาวปัดชายเสื้อคลุมปักมังกรห้าเล็บ เสียงเสื้อผ้าสะบัดแผ่ว ๆ ดังขึ้นพร้อมแรงกดดันแผ่ไปทั่ว บรรยากาศพลันหนาวเหน็บราวเหมันต์มาเยือน

องครักษ์ทั้งหก เว่ยจง ฉงหลิน สิงอวิ๋น สืออวี่ ฉีเหล่ย ฮ่าวหลง รีบแบ่งหน้าที่ฉับไว สองคนเปิดทาง สองคนคุ้มกัน อีกสองคนเฝ้ารถม้า สายตาทุกคู่ตึงเครียดพร้อมรับเหตุไม่คาดฝัน

ก้าวเพียงไม่กี่อึดใจ ไป๋อี้หานก็หยุดตรงหน้าสี่แม่ลูกสวี สายตาคมล้ำกวาดช้า ๆ ก่อนหยุดนิ่งที่ร่างบอบบางชุ่มเลือดในอ้อมแขนผู้เป็นมารดา

…สตรีผู้นี้

หลายปีมาแล้วที่ไม่มีผู้ใดกล้าท้าทายขบวนเสด็จ หากนางมิใช่บุตรจวิ้นอันโหว ป่านนี้เขาคงสั่งประหารไปแล้ว

เพียงเขาขยับกาย ความเงียบงันก็ตกครอบงำทั้งตลาด องครักษ์รอบกายต่างก้มหน้าลงแทบพร้อมกัน หวาดเกรงจะล่วงรู้ความคิดของผู้เป็นนาย

สายลมแรงพัดผ่าน ชายเสื้อคลุมสีดำปักมังกรสะบัดข้างลำตัว ความสงบนิ่งแผ่แรงกดดันจนใคร ๆ ไม่อาจยกหน้าขึ้นมอง

เสียงสะอื้นปนความตื่นตระหนกดังแผ่วเบาจากมารดาที่ห่วงไยบุตรสุดบรรยาย ผสานเสียงพูดเรียกสติคนในอ้อมแขน

“ต้าหลัว…ต้าหลัวของข้า…ใครก็ได้…รีบ…รีบเรียกท่านหมอที…”

สวีฮูหยินก้มหน้ากอดร่างลูกสาวแน่น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงเปื้อนใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากสั่นจนไร้สี มือเรียวสั่นจนแทบทรงกายไม่อยู่ หัวใจร้อนรนจนแทบขาดลมหายใจ หลังจากสวีเจียงหลัวฟื้นคืนกลับมาชั่วครู่แล้วหมดสติลงไปอีก

ไป๋อี้หานหยุดยืนตรงหน้า แววตาสีหมึกทอดมองใบหน้านั้นอย่างเงียบงัน ใบหน้าขาวนวลดุจดอกโบตั๋นแม้เปรอะฝุ่นและเลือดก็ยังงามสะพรั่งจนยากละสายตา ปลายเส้นผมยุ่งเหยิงเปื้อนเลือดเกาะผิวแก้มเกอะกรัง ลมหายใจของนางดูแล้วรวยรินแทบสิ้น

บาดเจ็บสาหัสทีเดียว...

หัวใจที่เคยนิ่งเย็น…พลันสั่นไหวเขาไม่ทันรู้ตัวว่าปลายนิ้วเรียวยาวกำสาบเสื้อแน่นชั่วครู่ ก่อนค่อย ๆ คลายลง

‘ในยามปกตินางจะงดงามเพียงใดกัน?’

บุรุษที่เติบโตมากับสนามรบ ไม่เคยสะท้านไหวต่อสตรีใด แม้กระทั่งคู่หมั้นเก่าที่จากไป…แต่ครานี้ เพียงชั่วลมหายใจ เขากลับสะดุดอย่างไม่อาจห้าม

เขาเงียบไปนาน ก่อนหันออกคำสั่งเสียงแผ่วทุ้ม

“สิงอวิ๋น”

เสียงเรียบต่ำเอ่ยช้า หากทรงอำนาจนัก

“อาชาของเจ้ารวดเร็วที่สุด ไปแจ้งหัวหน้าหมอหลวงกู้ ให้เตรียมรับคนเจ็บไปที่ตำหนักกวางผิง และสั่งฉวีกงกงจัดการทุกอย่าง ประเดี๋ยวเปิ่นหวางจะพาคนกลับเอง”

“พ่ะย่ะค่ะ หวางเยี่ย!” สิงอวิ๋นขานเสียงหนัก รีบควบม้าจากไปในพริบตา

สวีฮูหยินยกมือที่เปื้อนเลือดเช็ดน้ำตา สั่นสะท้านทั้งร่าง สุดท้ายฝืนประสานมือคำนับทั้งที่เสียงสะอื้นติดคอ

“หม่อมฉัน…โจวซื่อ…คารวะ…ชินอ๋อง…เพคะ…”

ไป๋อี้หานยืนสูงสง่าเพียงก้าวเดียวตรงหน้า ม่านตาสีหมึกนิ่งดุจอากาศเย็นเฉียบไม่เคยเปลี่ยน ทว่าเมื่อมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของมารดาที่กอดร่างบุตรสาวแน่น สายตาคมล้ำกลับสั่นไหววูบหนึ่งเขายกมือเรียวยาวขึ้นโบกช้า ๆ เสียงเอ่ยต่ำสงบ แต่แฝงแรงกดทับจนหัวใจผู้ฟังบีบรัด

“มิต้องมากพิธี…ช่วยคนสำคัญกว่า”

ปลายเสียงแผ่วเบา หากผู้ใดฟังให้ถี่ถ้วน จะสัมผัสได้ถึงน้ำหนักบางอย่างที่อัดแน่นอยู่ในนั้น

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง สูดลมหายใจแผ่วต่ำ ก่อนทอดเสียงราบเรียบ

“…ท่านปล่อยนางให้เปิ่นหวางเถิด ส่วนท่าน รีบกลับไปแจ้งเหตุนี้กับจวิ้นอันโหว…อย่าให้เขารู้จากปากผู้อื่นประเดี๋ยวเขาจะเสียขวัญไปกันใหญ่”

เสียงประโยคสุดท้ายยังคงเรียบนิ่ง หากเด็ดขาดยิ่งกว่าคมดาบ สายตาสีหมึกสบประสานเข้ากับดวงตาที่สั่นระริกของสวีฮูหยินเพียงแวบเดียว แค่เท่านั้น นางก็สะท้านจนหัวใจหายวาบ

ริมฝีปากซีดของนางขยับคล้ายจะค้าน ความเป็นแม่บีบรัดใจจนแทบคลั่ง ไม่อยากปล่อยมือลูกสาวให้กับผู้ที่อาจพรากลมหายใจของสวีเจียงหลัวไปได้ทุกเมื่อ แต่เพียงสบตาคมล้ำเย็นจัดที่ไม่อาจโต้แย้ง แรงคิดค้านทั้งมวลก็ราวถูกสลายไปในลมหายใจเดียว

“…ลำบาก…ชินอ๋องแล้ว…เพคะ…”

เสียงนางสั่นพร่าราวจะขาดใจ

ไป๋อี้หานเงียบอยู่อึดใจ ลมหายใจที่พ่นออกแผ่วช้า ดวงตาสีหมึกมืดครึ้มจนอ่านไม่ออก ก่อนจะหลุบตาลงช้า ๆ

“…สวีฮูหยิน…ฉลาดล้ำ…สมดังคำร่ำลือจริงด้วย หึ หึ หึ”

เสียงทุ้มต่ำคล้ายเอ่ยชมแต่สุดท้ายกลับแค่นหัวเราะที่เจือแววเย้ยหยันและเท่าทันออกมาอย่างยากอธิบาย

เขาก้าวเข้ามาใกล้ ทุกย่างเท้าอากาศรอบข้างก็เย็นลงราวถูกแช่แข็ง ร่างสูงใหญ่โน้มตัวช้า ๆ เสื้อคลุมดำปักมังกรสะบัดแผ่วปกคลุมร่างสองแม่ลูก ราวกับอาณาเขตที่ไม่มีผู้ใดล่วงล้ำได้

ปลายนิ้วยาวจับบ่าเล็กที่เปื้อนเลือด ก่อนช้อนร่างอ่อนนุ่มขึ้นจากตักมารดา ชั่วขณะร่างบอบบางแนบอก กลิ่นหอมเจือคาวเลือดแตะปลายจมูก…หัวใจที่เคยว่างเปล่า พลันสั่นสะเทือนอีกครั้ง

เขาข่มลมหายใจ ดวงตาคมทอดมองใบหน้าซีดราวกระดาษบนแขน เพียงเสี้ยวอึดใจ แววอ่อนลึกบางอย่างแลบขึ้น…แล้วก็จางหายรวดเร็ว

“กลับวังหลวง”

เสียงแผ่วต่ำเรียบเย็น แต่ทุกคนในตลาดล้วนขนลุกโดยไม่รู้ตัว

องครักษ์สองนายเร่งเปิดทางทันควัน รถม้าสีดำหรูหราเคลื่อนจากไปกลางความเงียบงัน ทิ้งกลิ่นคาวเลือดและฝุ่นอวลอยู่ในอากาศ

ผู้คนที่มุงดู ยังคงยืนนิ่งงัน ราวถูกสะกดวิญญาณ…จนเงารถม้าลับสายตา ความหวาดเกรงจึงค่อยคลายทีละน้อย