13

            "เสด็จแม่ฉลาดยิ่งนัก” หยวนเหมยจิบน้ำชาปี้หลัวอย่างอารมณ์ดี 

"เพราะเจ้าต่างหากที่ฉลาด คนดีของข้า" อวี้ฮองเฮารังเกียจที่หนิงเยียนขัดขาพระนาง ที่รักษาไท่ชางหวงจนหายตั้งหลายครั้ง นางจะต้องกำจัดไปให้สิ้นซาก 

ไม่นานนักร่างบางย่างกรายเข้ามา หนิงเยียนคิดไว้เเล้ว หยวนเหมยต้องมา ละครฉากนี้ ใครจะเป็นผู้คุมรอดูกันต่อไป

"ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ" หนิงเยียนคำนับอย่างอ่อนน้อม ตามมาด้วยเวยอ๋องและหยวนเซียง

"เราจะมาดูคนที่ใส่ร้ายสะใภ้รักของเรา" ไท่ชางหวง เดินมาโดยมีฝ่าบาทประคอง อวี้ฮองเฮาตกใจไม่น้อย

ทุกคนจึงหาที่นั่งให้ฝ่าบาทและไท่ชางหวงประทับ ส่วนนางกำนัลและคนอื่น ๆ รออยู่ด้านนอกตำหนัก

หนิงเยียนคุกเข่า

"คนที่ใส่ร้ายเจ้าคือผู้ใด" อวี้ฮองเฮาเอ่ยถามหนิงเยียน 

หนิงเยียนเผยอยิ้มเล็กน้อย

"วันนั้นในตอนที่หม่อมฉันเข้ามา พบว่า อนุเหมยยังไม่เข้ามาเกรงว่านางจะนำของขวัญสับเปลี่ยนเป็นก้อนหิน เนื่องจากของขวัญที่ให้พระนางเป็นภาพวาด"

หยวนเซียงร้อนรน 

"พระชายาใส่ร้ายข้าได้อย่างไร" หยวนเซียงถึงกับเข่าอ่อน

"ใส่ร้ายรึ นางกำนัลที่ถือถาดแดงในวันนั้น เจ้ามอบต่างหูมุกคู่หนึ่งให้นางไม่เชื่อค้นตัวนางสิ" นางกำนัลในตำหนักฮองเฮาถูกลากตัวออกมา

เสี่ยวลู่ตกใจ 

"บ่าว บ่าว"

"ค้นตัวนาง" ไท่ชางหวงเป็นคนรับสั่ง หนิงเยียนแอบสบตากับไท่ชางหวง

เมื่อค้นตัวนางกำนัลเสี่ยวลู่ พบต่างหูมุกจริง ๆ เวยอ๋องจำได้ เขาเป็นคนมอบให้หยวนเซียงเองกับมือ

หยวนเซียงดวงตาแทบจะถลนออกจากเบ้าตา จะทำอย่างไรดี

"หม่อมฉันไม่ได้สั่งนางนะเพคะ" หยวนเซียงสบตากับชายาหนานอ๋อง

"ที่แท้ก็เรื่องอิจฉากันในจวนนี่เอง ถึงกับกล้าให้ตำหนักของเราแปดเปื้อน" อวี้ฮองเฮาต้องไหลไปตามน้ำ

"ไม่ใช่เพคะ เป็นชายาหนานอ๋อง สั่งให้หม่อมฉันทำ"

หนิงเยียนมิคิดว่าน้องสาวผู้แสนดีจะลากพี่สาวลงโคลนไปด้วย ละครฉากนี้จะจบอย่างไร

เวยอ๋องมองหยวนเหมย นางถึงกับส่ายหน้า

"หยวนเซียงเรื่องในจวนของเจ้า เจ้าจะใส่ร้ายชายาหนานอ๋องได้อย่างไร นำตัวหยวนเซียงไปลงหวายจนกว่านางจะสำนึกผิด" อวี้ฮองเฮาเป็นคนเอ่ยขึ้น

นางคิดว่าการลงโทษหยวนเซียงก่อนคือทางออกที่ดีที่สุด เกิดรั้งเรื่องให้นานเข้าจะส่งผลเสียต่อนาง

"เยียนเอ๋อร์ เราเชื่อคนง่าย ลำบากเจ้าเเล้ว" 

"มิเป็นไรเพคะ"

หยวนเซียงกรีดร้องลั่นตำหนัก ฝ่าบาทกับไท่ชางหวงเห็นว่าเรื่องนี้จบลงจึงกลับตำหนักประทับ คนผิดย่อมได้รับโทษ

ในรถม้าหนิงเยียนไม่ปริปากแม้แต่คำใด เวยอ๋องสมองขบคิดเรื่องที่เกิดขึ้น หยวนเซียงเป็นคนเยี่ยงนี้ตั้งแต่ตอนไหน และอีกอย่างหยวนเหมยเป็นผู้บงการอย่างนั้นรึ 

ในตอนที่เขารู้ว่านางหาตัวคนร้ายได้ เขาโล่งใจ แต่กลับเสียใจที่เป็นหยวนเซียง

"ท่านรักนางขนาดนั้น ทำไมไม่ขอร้องแทนนางเล่า ในตอนที่กำลังจะโดนหวาย"

"ผิดถูกก็ว่ากันไป ข้ามิใช่คนไร้เหตุผล"

หนิงเยียนเบ้ปาก

เย็นวันนั้นหยวนเหมยมาส่งน้องสาวที่จวนเวยอ๋อง และได้ขอพบเวยอ๋อง 

ทางด้านเวยอ๋องเชิญนางมาที่ห้องรับรอง อีกทั้งยังเชิญหนิงเยียนมาด้วย 

หยวนเหมยกะว่าจะมาอธิบายความจริงให้เวยอ๋องฟัง เหตุใดต้องให้นังเเพศยาหนิงเยียนมาฟังด้วย หนิงเยียนไม่เข้าใจ

เวยอ๋อง ทำไมต้องให้นางมาเจอหน้าคนขี้อิจฉาอย่างหยวนเหมยด้วย

"พระชายาหนานอ๋อง มาส่งอนุหยวน ข้านั้นขอบคุณชายาหนานอ๋องเป็นอย่างมาก" คำพูดนี้ออกมาจากปากเวยอ๋อง ช่างห่างเหินนัก

ทำให้หยวนเหมยถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ เขาเรียกนางว่าชายาหนานอ๋อง

หนิงเยียนมองทั้งสองคนอย่างน่าเบื่อ นางหยิบขนมดอกกุ้ยขึ้นมากินอย่างอร่อย 

เวยอ๋องปรายตามองนางมารร้าย นางไม่สนใจเขาเลย เรื่องทั้งหมดของวันนี้ เขาเรียกไป๋หลานให้ไปตรวจสอบ พบว่าหยวนเหมยเป็นคนสั่งหยวนเซียงจริง ๆ ทำให้เวยอ๋องผิดหวังในตัวหยวนเหมยมาก เหตุใดนางต้องเป็นคนเยี่ยงนี้

ดอกเหมยที่งดงามของเขาหายไปไหนเเล้ว ลืมไปตอนนี้ นางคือพี่สะใภ้ของเขา ชายาหนานอ๋อง 

"จ้าวเชียน ข้ามิได้สั่งให้นางทำนะ"

"ชายาหนานอ๋องรักษามารยาทด้วย ท่านเป็นพี่สะใภ้ข้า จะเรียกชื่อข้าได้อย่างไร ชายาของข้าเท่านั้นมีสิทธิ์ ที่จะเรียกได้"

เป็นการตบหน้าหยวนเหมยจริง ๆ คำพูดของเวยอ๋อง หยวนเหมยถึงกับใบ้กินเเละยังเสียหน้าอีกต่างหาก

หนิงเยียนไม่สนใจพวกเขาทั้งสอง นางกินขนมดอกกุ้ยจนหมดจาน

"เรียนท่านอ๋อง หนานอ๋องมารับชายาหนานอ๋องกลับจวนเจ้าค่ะ" ข้ารับใช้เดินเข้ามารายงาน

บรรยากาศในห้องรับรองอึดอัดยิ่งนัก หยวนเหมยกำลังคิดว่าจะพูดอย่างไร ให้เวยอ๋องเชื่อนางว่าเป็นผู้บริสุทธิ์

ตอนนี้นางควรถอยแล้วค่อยไปแต่งคำพูดที่สวยหรูมาหลอกเวยอ๋อง 

"ข้าขอตัวลาเจ้าค่ะ" ชายาหนานอ๋องเอ่ยขึ้นพร้อมเดินทอดน่องอย่างเชื่องช้า

หนิงเยียนจิบน้ำชาต่อ เวยอ๋องมองมารร้ายช่างขยันกินเสียจริง

"ข้าขอตัว"

"ช้าก่อน"

หนิงเยียนมองเจ้าคนถ่อย 

"อันใด"

"ที่ผ่านมาข้าขอโทษ"

คำพูดนี้ทำให้นางแทบขนลุก ขอโทษรึ นางมิใช่หนิงเยียนคนเดิม เกรงว่าหนิงเยียนคนเดิมได้ฟังคงดีใจลิงโลดเป็นแน่แท้ แต่มิใช่นาง เพราะนางไม่เคยรู้สึกอันใดกับเวยอ๋อง 

น่าเสียดายหนิงเยียนคนนั้นได้ตายไปแล้ว ส่วนนางคือวิญญาณที่เข้าร่างหนิงเยียนเท่านั้น 

"ท่านไม่รังเกียจข้ารึ ข้าคือคนที่ทำให้ท่านขายหน้า อีกทั้งยังวางยาท่านจนเราได้แต่งงานกัน" หนิงเยียนเอ่ยทิ้งท้ายเเล้วเดินออกมาจากห้องโถงรับรอง

นางมิได้สนใจว่าใครจะเป็นอย่างไร สิ่งที่นางสนใจคือการรักษาคน ทำความดี เพื่อที่จะได้กลับภพเดิม ตามที่วิญญาณหนิงเยียนบอกนาง...