16

พอถึงวังหลวง เวยอ๋องลงรถม้าคนแรก ตามด้วยหนิงเยียน มือหนาใหญ่ยื่นมาให้นาง แต่ทว่านางทำเมินเเล้วลงรถม้าเองมิสนเขา 

นางรังเกียจความโสโครกของเขายิ่งนัก มีภรรยามากเช่นนี้จะหาความสุขได้อย่างไร นางต้องวางแผนหาทางหย่ากับเขาให้ได้

ในตำหนักหนักคุณหนิง เมื่อทุกคนมากันครบเเล้ว มองสภาพอวี้ฮองเฮามิน่าจะรอด หนิงเยียนพลันคิดในใจ ไท่ชางหวงเอาคืนได้อย่างสาสม ทำให้พระนางถึงกับเป็นลม บทเรียนนี้อวี้ฮองเฮาคงจะจำไปจนวันตาย 

พ่อผัวกับลูกสะใภ้มิถูกกันเอาเสียเลย ช่างเป็นคลื่นใต้น้ำที่น่ากลัวยิ่งนัก

ค่ำคืนนั้นตำหนักคุณหนิงเต็มไปด้วยชายาอ๋องและเหล่าพระญาติของอวี้ฮองเฮา อีกทั้งยังมีหลานสาวของฮองเฮาอย่างอวี้หลิน ที่มาเยี่ยมพระนางในยามนี้

หมอหลวงในยามนี้ ตรวจอาการพระนางพบว่าทรงตกพระทัยมากจนทำร่างกายอ่อนแอ อีกทั้งยังเหนื่อยล้า จากการมิได้นอนทั้งคืน

หนิงเยียนนึกสมเพชคนอย่างอวี้ฮองเฮา หนานอ๋องนั่งข้างพระมารดา ชูอ๋องก็เช่นกัน เขาทั้งสองคนรักอวี้ฮองเฮามากกว่าพระบิดาเสียอีก

อวี้หลินสายตามองที่เวยอ๋อง แน่นอนนางแอบชอบเวยอ๋องมานานเช่นกัน หยวนเหมยเห็นเยี่ยงนั้นอยากจะเข้าไปตบอวี้หลินนัก

หนิงเยียนมองออกว่าสตรีนี้คิดอะไรกับเจ้าอ๋องไร้สมอง บุรุษเยี่ยงนี้ มีแต่สตรีไร้สมองพวกนี้กระมังที่ชอบ รวมถึงหนิงเยียนคนเดิมด้วย แต่มิใช่นางแน่นอน

เพียงไม่นานนัก ฮ่องเต้ไล่ทุกคนให้กลับไป หนิงเยียนเดินนำหน้าเวยอ๋อง นางหมายจะเดินไปที่ตำหนักหรงไปหาไท่ชางหวง แต่เจ้าคนถ่อยจับแขนรั้งไว้

"ปล่อยข้า"

"ท่านปู่นอนแล้ว กลับจวนเถอะ" เวยอ๋องลากนางออกมาถึงหน้าประตูวังหลวง ทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาของอวี้หลินและหยวนเหมยที่เดินตามหลังหนานอ๋อง

"อย่าแม้แต่จะคิด" หนานอ๋องมองหน้าชายารัก แล้วเร่งพานางเดินขึ้นรถม้า

หนิงเยียนเหลือบไปเห็นเข้าพอดี 

"อดีตคนรักของท่านนางยังอาลัยท่านอยู่" นี่นางจงใจยั่วโมโหเขาใช่รึไม่ 

"อย่าพูดส่งเดช นางคือชายาหนานอ๋อง พี่สะใภ้ของข้า"

เวยอ๋องแม้ตอนเเรกจะอาลัยหยวนเหมยอยู่บ้าง  แต่ในบางเรื่องได้รู้ความจริงบางอย่างก็พลอยทำให้เขาตัดใจได้

นางโดนเขาลากขึ้นรถม้า ท่ามกลางสายตาที่ริษยาของอวี้หลิน

คอยดูเถอะนางจะต้องขอให้ท่านป้าช่วยนางให้เป็นชายารองเวยอ๋องให้ได้

เช้าวันถัดมา หนิงเยียนเปิดโรงหมอเเต่เช้า เสี่ยวอ้ายมองขอบตาช้ำของเจ้านาย พลันนึกตกใจ

"พระชายามิได้นอนรึเจ้าคะ" เสี่ยวอ้ายที่จัดยาอยู่ที่ชั้นมองเจ้านายด้วยความเป็นห่วง เพราะหลังจากที่เจ้านายกลับจากเยี่ยมอวี้ฮองเฮา เสี่ยวอ้ายมองเจ้านายหลับเเล้วปิดประตูเรือน

จะได้นอนได้อย่าง หลังจากที่เสี่ยวอ้ายออกไป เจ้าคนชั่วมาก่อกวนนาง ทำให้นางต้องนอนที่ตั่งยาวแข็ง ๆ ใครมันจะไปนอนหลับกันเล่า

นางหวนคิดถึงกาแฟที่โลกปัจจุบัน ถ้าเอามาด้วยคงจะดี หนิงเยียนมองกล่องยาวิเศษของนาง เปิดเข้าเจอยาหลอดยาหลายชนิดรักษา โรคได้หลายอย่าง ช่างน่าประหลาดใจนัก 

"ท่านหมอเยียน" พอมีคนปรากฏตัวขึ้นกล่องยาของนางได้หายไปทันที

นางมองบุรุษตรงหน้า ใบหน้าเขาหล่อเหลายิ่งนัก ดวงตาของเขาโดดเด่น มีความเสน่หาเต็มเปี่ยม คิ้วพาดเฉียงดุจกระบี่ เวลายิ้มฟันขาวเรียงรายกันเป็นระเบียบงดงาม

นี่เขาทะลุรูปภาพออกมารึไง

"คุณชายท่านป่วยอันใดรึ" หนิงเยียนแทบจะตกใจตายกับความหล่อเหลาของเขา โชคดีนางเป็นคนมีสติ จึงเอ่ยขึ้นก่อน

บุรุษผู้นั้นยังคงมิหุบยิ้ม

"ข้าเซียวหยาง"

ไอ้หยา !!!!!!

นี่มันคุณชายเซียวจริง ๆ รึ นางมิอยากจะเชื่อสายตาว่าเขาจะหน้าตาโดดเด่นเพียงนี้

ใบหน้าของเขาไม่มีรอยแดงเลยเเม้แต่น้อย หนิงเยียนมองสำรวจ เดินวนเซียวหยางสามรอบ 

"ท่านหมอดีใจรึ" เซียวหยางเอ่ยขึ้น สายตามองคนงามตะลึงในความหล่อของเขา 

ยี่สิบห้าปีที่ผ่านมาเขาต้องทุกข์ทรมานกับโรคบ้านี้ ไม่มีผู้ใดรักษาเขาหาย นอกจากนางหมอเยียน ทำให้เขาซึ้งใจยิ่งนัก

หนิงเยียนถือวิสาสะ เปิดแขนเสื้อเขา พบว่ารอยแดงหายไปจริง ๆ ตุ่มที่น่าเกลียดน่ากลัว ไม่หลงเหลือเลยเเม้แต่น้อย

"ข้าขอบคุณท่านยิ่งนัก วันนี้ท่านไปล่องทะเลสาบกับข้ารึไม่"

ล่องทะเลสาบอย่างนั้นรึ

ดีเหมือนกันนางจะได้ชมธรรมชาติ

เสี่ยวอ้ายอยากจะเตือนเจ้านาย อย่าได้ลืมฐานะของชายาอ๋อง วันนั้นหนิงเยียนทิ้งเสี่ยวอ้ายให้เฝ้าร้าน นางออกไปท่องทะเลสาบกับเซียวหยาง 

ในช่วงเที่ยงเวยอ๋องเดินนำหน้าไป๋หลาน ในมือไป๋หลานถือของอย่างพะรุงพะรังเช่นเคย 

เวยอ๋องตั้งใจรับสำรับอาหารเที่ยงกับนางมารร้าย เมื่อไปถึงพบว่ามีเพียงเสี่ยวอ้ายอยู่ที่โรงหมอกับข้ารับใช้ชายเพียงไม่กี่คน

"นางไปไหน"

น้ำเสียงดุถามสาวใช้ 

เสี่ยวอ้ายเข่าอ่อนลงกับพื้น จะตอบอย่างไรดี 

"ดี เจ้าไม่ตอบ" เวยอ๋องส่งสายตาให้ไป๋หลาน ไป๋หลานมอบเงินก้อนให้ข้ารับใช้ชาย พวกเขาสารภาพหมดเปลือก สาวใช้คิดว่าชะตาเจ้านายจะขาดก็งานนี้ละ 

เวยอ๋องกำหมัดแน่น ดวงหน้าขบกรามขึ้นเป็นสัน เปลี่ยนสีจากสีแดงเป็นหมองคล้ำ

นางไปท่องทะเลสาบกับบุรุษอื่น ทั้งที่ตัวเองเป็นชายาอ๋อง

นางกล้าเป็นดอกแดงซิ่งยื่นออกนอกกำแพง ไอสังหารแผ่กระจายไปโดยรอบเเม้แต่ข้ารับใช้ยังขนลุก ไป๋หลานเพิ่งเคยเห็นเจ้านายบันดาลโทสะเป็นครั้งแรก

ช่างน่าสงสารชะตาชีวิตของพระชายาเอกนัก ครั้งเวยอ๋องทำดีด้วยเหตุใดนางถึงแข็งกระด้างเล่า ทุกคนต่างขนลุกอย่างหวาดกลัวอาหารเหล่านั้นเวยอ๋องโยนมันออกไปให้สุนัขจรจัดเเถวนั้นกิน จากนั้นมุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบว่านลี่