19

            ยามเช้าบรรยากาศช่วงหลังปีใหม่ค่อนข้างที่จะเย็นนัก ไม่รู้ว่าต้องสวดมนต์ให้ยายแก่อวี้ฮองเฮากี่วัน เมื่อวานสั่งเสี่ยวอ้ายไปบอกข้ารับใช้ในโรงหมอเยียน มิต้องมาทำงาน 

ในระหว่างที่หนิงเยียนกำลังจะขึ้นรถม้า สองยายหลานอย่างแม่นมหยงและเสี่ยวเฮ้ยพลันเดินมา

"พระชายาเจ้าคะ" หนิงเยียนปรายตามองแม่นมหยงกับหลานสาวตัวน้อย

"ท่านอ๋องให้บ่าวไปรับใช้พระชายาเจ้าค่ะ" แม้แต่ก่อนเเม่นมหยงรังเกียจพระชายาที่ยั่วยวนท่านอ๋องจนได้แต่งเข้าจวน อีกทั้งตบตีข้ารับใช้เป็นรายวัน แต่ทว่ายามนี้พระชายานิสัยเปลี่ยนไปแล้ว อีกทั้งแม้จะเคยให้บ่าวทำร้ายเสี่ยวเฮ้ย เพราะทำสวนเหมยกุ้ยเสียหาย แต่ทว่าพระชายาก็เป็นคนรักษาเสี่ยวเฮ้ยให้หาย เรื่องนี้ทำให้เเม่นมหยงไม่เกลียดพระชายาเเล้ว

นางเป็นบ่าว พระชายาเป็นนาย 

เสี่ยวเฮ้ยยิ้มให้หนิงเยียน เด็กน้อยยิ้มจนตาหยี เห็นฟันผุอย่างน่าเอ็นดู

"อือ" เจ้าคนถ่อยคิดจะทำอันใดอีก ถึงกล้าให้แม่นมหยงมาสอดแนมนาง

วัดนางชีเป็นวัดที่อยู่ห่างจากเมืองหลวงต้าโจวพอสมควรข้ามภูเขาอีกสองลูกถึงจะถึงวัดนางชี หนิงเยียนนั่งรถม้าอย่างเบื่อหน่าย นั่งมาตั้งแต่เช้า จะยามบ่ายไม่ถึงเสียที

รถม้าหยุดที่หน้าวัดนางชี หนิงเยียนลงรถม้ามอง รถม้าหลายคันจอดอยู่ หรือว่าจะมีคนอื่นมาสวดมนต์ให้ยายแก่อวี้ฮองเฮา

เมื่อเดินเข้ามาด้านในวัด พบว่าพระชายาหนานอ๋องอย่างหยวนเหมยก็พลันสวมชุดสีขาว ยืนคุยกับแม่ชีผู้คุมวัดอยู่

"พระชายาเวยอ๋องได้รับราชโองการเช่นกันรึ" หยวนเหมยเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ

หนิงเยียนนึกรังเกียจนักแต่นางก็ต้องรักษามารยาท หวังว่าการสวดมนต์ครั้งนี้ ยายแก่อวี้คงจะไม่มีแผนอันใดหรอกกระมัง

"ใช่ ข้าคิดว่า มีเพียงแต่สะใภ้สายตรงอย่างพระชายาหนานอ๋องเท่านั้นที่มา มิคาดคิดว่าสะใภ้สายรองอย่างข้าต้องมาด้วย"

หนิงเยียนเอ่ยเยี่ยงนี้ มิเห็นอวี้ฮองเฮาอยู่ในสายตาจริง ๆ หยวนเหมยอยากตบหนิงเยียนนัก

"ชายาเวยอ๋อง พวกเราต่างเป็นสะใภ้ราชวงศ์ถึงอย่างไรอวี้ฮองเฮาก็เป็นเเม่สามีของพวกเรา การสวดมนต์เป็นการกตัญญูต่อเเม่สามี เป็นสิ่งที่สะใภ้ควรกระทำ"

แม่สามีของเจ้ามิใช่ของข้า

แม่ชีเห็นทั้งสองสนทนากันไปมา มันเป็นการด่าทอกันทางอ้อม จึงรีบเชิญทั้งสองไปที่เรือนพำนักปีกตะวันออกของสตรี

หนิงเยียนเดินเข้ามาในเรือนพำนัก แม่นมหยงกับเสี่ยวอ้ายจัดสัมภาระไว้อย่างเป็นระเบียบก่อนจะออกไป แม่ชียังบอกอีกว่า ช่วงยามโหย่วให้นางไปสวดมนต์ทำวัดเย็น

นางไล่เสี่ยวอ้ายกับเเม่นมหยงออกไป 

ชั่วพริบตาเดียวสตรีร่างบางก็พลันยืนตรงหน้าหนิงเยียนทันที

"คารวะพระชายา นายท่านส่งข่าวมาว่าให้พระชายาระวังตัวไว้ เกรงว่าอวี้ฮองเฮาจะมีเเผนร้ายเจ้าค่ะ" 

หนิงเยียนคิดไม่ต่างจากไท่ชางหวง ตามจริงถ้าจะตกใจเป็นลม วันเดี๋ยวก็หายเเล้ว แต่ทว่าแกล้งป่วยหลายวัน เเล้วให้ชายาอ๋องมาสวดมนต์ขอพรให้ตัวเอง ช่างทุเรศสิ้นดี

"เอาละ เจ้าคอยจับตาดู ชายาหนานอ๋องไว้"

"เจ้าค่ะ"

ชั่วพริบตาเดียวร่างบางได้หายออกไปทางหน้าต่าง

ไม่ว่ายายแก่นั่นจะใช้วิธีชั่วช้าอะไรกับนาง นางมีทางรับมือแน่นอน

หนิงเยียนเดินเข้ามาในอารามหลวง สายตาของนางมองสตรีทั้งสองคน อย่างชายาหนานอ๋องกับอวี้หลินหลานสาวอวี้ฮองเฮา มิคาดคิดว่า อวี้หลินมาสวดมนต์ขอพรให้ท่านป้าของนางด้วย

"ในเมื่อประสกมากันครบแล้วสวดมนต์เย็นได้" เเม่ชีเอ่ยขึ้น

หนิงเยียนนั่งลงแล้วพนมมือต่อหน้าพระพุทธรูป สองสตรีอย่างหยวนเหมยกับอวี้หลิน แม้ในบางครั้งไม่ถูกชะตากัน แต่พอยามทำงานใหญ่ พวกนางต้องร่วมมือกัน

แม่ชีเป็นคนนำพวกนางสวดมนต์ เพียงไม่นานเเม่ชีก็ลุกออกไปด้านนอก

หนิงเยียนมองสองสตรี กลิ่นควันสีขาวค่อย ๆ ลอยเข้ามาในอาราม 

หนิงเยียนสลบลงไปแล้ว ทั้งสองสตรีพลันหัวเราะคิกคัก

"หยวนเหมย เจ้าดูสินางสลบไปแล้ว" อวี้หลินเอ่ยอย่างมีความสุข ถ้านังสารเลวนี้โดนทำร้าย หย่ากับเวยอ๋องคงดีไม่น้อย

"เร็วเข้าพวกเรารีบไปเถอะ คนที่อวี้ฮองเฮาเตรียมไว้ เกรงว่าคงจะมาเเล้วกระมัง" สองสตรีรีบเดินออกไปข้างนอก 

หนิงเยียนพลันลืมตาขึ้นมา คิดจะทำชั่วกับนางรึ ได้นางจะคืนดาบสนองให้แก่พวกนางเอง คำพูดทุกคำหนิงเยียนได้ยินไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

นังแก่สมควรตายคิดจะเล่นงานนางรึ เจ้าฝันไปเถอะ เกรงว่าคนในวัดนี้ คงจะร่วมมือกับอวี้ฮองเฮาแน่นอน

รอยยิ้มเย็นพลันปรากฏขึ้นบนใบหน้างามอย่างน่าหวาดกลัว

ค่ำคืนนั้นในเรือนนอนของอวี้หลิน เงาร่างสีดำจี้จุดร่างบางไว้ แล้วแบกอวี้หลินออกมา 

หนิงเยียนมองอวี้หลินนอนที่หน้าพระพุทธรูป สายตาคนงามมองที่หน้าพระพุทธรูป

"ข้ามิใช่คนใจร้ายแต่พวกมันทำข้าก่อน หวังว่าท่านจะเข้าใจ" นางพูดกับรูปปันนั้น แล้วหันมองไป๋หรูจากนั้นทั้งสองจึงหลบหลังพระพุทธรูป

เสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาในอารามหลวง พร้อมปิดประตูอย่างช้า ๆ 

หนิงเยียนมองสองบุรุษ ร่างอ้วนทั้งสองคน หน้าตาน่ารังเกียจยิ่งนัก คนพวกนั้นคล้ายกับขอทาน 

นี่อวี้ฮองเฮาคิดจะเล่นงานนางให้ตายทั้งเป็นเชียวรึ แต่เสียใจคนที่รับเคราะห์กรรม เกรงว่าจะเป็นหลานสาวของนางเสียมากกว่า

พวกนางคิดว่าฉลาดเป็นคนเดียวรึไง วันพรุ่งเกรงว่าคนที่ทำวัตรเช้าทุกคน จะเห็นภาพอุบาทว์ คราวนี้ละ อวี้ฮองเฮาได้กระอักเลือดแน่ 

สองบุรุษมองคนงามที่นอนรอพวกเขา มิคิดว่าในโลกใบนี้จะมีงานง่าย ๆ เยี่ยงนี้ ทั้งโลมเลียคนงาม คนหนึ่งประกบด้านบน คนหนึ่งประกบด้านล่าง อวี้หลินรู้สึกตัวตกใจไม่น้อย

 เสียงนางกรีดร้องในอารามหลวงอย่างแรง แต่เสียงฝนห่าใหญ่ได้ตกลงมากลบเสียงของนางไว้

หนิงเยียนยิ้มเย็นให้กับภาพตรงหน้า ความมืดมิดปกคลุมอารามหลวงอย่างน่ากลัว รวมทั้งเสียงอัสนีสายฟ้าฟาดลงมาอย่างแรง จนต้นไม้ภายในวัดล้มหักไปหลายต้น...